Ου ψευδομαρτυρήσεις...

Ένα χρονογράφημα που μεταξύ σοβαρού κι αστείου φανερώνει τους λόγους που η Ελλάδα βρίσκεται στην 108η θέση στην Ελευθερία του Τύπου στην Ευρώπη. Έχουμε γίνει περίγελως όλου του κόσμου αυτά τα 3+ χρόνια και αιτία είναι η απόφαση του ακροδεξιού Σαμαρά και δεξιού τεχνοκράτη Βενιζέλου να βάλουν στο τιμόνι της Συντηρητικής παράταξης της Ελλάδας ένα κλασικό γκαφατζή, που απεδείχθη και αδέξιος πολιτικός απατεώνας, σε τέτοιο βαθμό που όχι μόνο κατέστρεψε ό,τι ελπιδοφόρο υπήρχε στην Ελλάδα τριπλασιάζοντας το δημόσιο χρέος (φήμες το ανεβάζουν στα 600+ δις) αλλά με την απειρία και αδεξιότητά του κοντεύει να φέρει την Ελλάδα στα πρόθυρα διεθνούς κρίσης, με την Τουρκία να καιροφυλακτεί σε κάθε του γκάφα, και τη διεθνή κοινότητα να θεωρεί την Ελλάδα ως “στόχο” της Ρωσίας, με τις άσκεφτες και προκλητικές ενέργειες που προσωπικά αποφασίζει ο ίδιος. Εν τω μεταξύ, οτιδήποτε θα διαβάσει, θα ακούσει ή θα δει κάποιος από τα μέσα συσκότισης της Ελλάδας που ανήκουν άμεσα στην δικαιοδοσία του πρωθυπουργού, ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΨΕΜΑΤΑ και σκοπό έχουν να στρέψουν την κοινή γνώμη μακριά από το ΕΓΚΛΗΜΑ που διαπράττεται σήμερα στην Ελλάδα: Τη δολοφονία της ελπίδας για μια πατρίδα ανεξάρτητη από χρέη και επιρροές.

Κρυφά στέλνει όπλα στην Ουκρανία και δεν δημοσιοποιεί την λίστα. Αλλά τα ξένα μέσα ενημέρωσης δημοσιεύουν την λίστα!

Είναι αυτό που λένε, πάμε Αθήνα μέσω Κρήτης! Ο υπουργός Άμυνας στέλνει στην Ουκρανία τεθωρακισμένα και όπλα, και όταν του ζητάνε τη λίστα, αρνείται να την δώσει. Δεν υπάρχει ανώτατο όργανο, διακομματική επιτροπή, Βουλή, να ζητήσει την άδεια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ για τα εθνικά θέματα; Τι διαφορά έχει μια δικτατορία όπου αποφασίζει μια περιορισμένη κλίκα για ΟΛΑ τα θέματα από την Ορμπανικού τύπου καθεστωτική “δημοκρατία” του κούλη; Ο δε υπουργός άμυνας κατηγορεί και τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων πως ‘μιλούν πολύ’ για θέματα που δεν πρέπει, και πως οι ένοπλες δυνάμεις είναι “ελβετικό τυρί” από άποψη ασφάλειας. Σε ποια χώρα, επαναλαμβάνω, σε ποια χώρα, ο υπουργός άμυνας κατηγορεί τα ίδια του τα στρατεύματα για ανεπάρκεια, και μένει στη θέση του; Μα φυσικά στο Ελλαδιστάν! Αν αυτό το θεωρείτε σωστό, φαντάζεστε πώς το βλέπει αυτό ο “γείτονας” που σταθερά προχωρεί στην υλοποίηση των σχεδίων του; Πώς βλέπει το καραγκιοζλίκι της πολιτικής ηγεσίας των ενόπλων μας δυνάμεων ο Ερντογάν, όταν μάλιστα ο τελευταίος κατηγορεί τον κούλη πως άλλα είχαν συνεννοηθεί να πουν και οι δυο στον Αμερικανό πρόεδρο, και άλλα είπε ο κούλης! Στο μεταξύ, τα μέσα συσκότισης του Ελλαδιστάν, που ανήκουν όλα σε πλουτοκράτες, εφοπλιστές και κρατικοδίαιτους “επιχειρηματίες” έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα έντασης πως κάτι θα συμβεί στο τέλος του καλοκαιριού (!) προετοιμάζοντας έτσι το σκηνικό για μια καθοδήγηση (χειραγώγηση) των ψηφοφόρων του κούλη, διότι τι καλύτερο να ψηφίζεις ένα “σωτήρα” της πατρίδας (όπως έχει γίνει ξανά με τους “μακεδονομάχους”) όταν όλα τα προβλήματα που δημιούργησε η ανικανότητά του κοντεύουν να τον πνίξουν; Όλα δηλαδή στον πόλεμο να καλυφθούν οι ανικανότητες, η νέα χρεοκοπία της Ελλάδας, η εξαφάνιση της κοινωνικής πρόνοιας και η γιγάντωση της “ιδιωτικής πρωτοβουλίας” (που στην Ελλάδα, ειδικά, με την έλλειψη ελέγχων και διαφάνειας είναι πλιάτσικο στο δημόσιο χρήμα).
Σιωπητήριο στους αξιωματούχους επιβάλει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος που στέλνει όπλα στην Ουκρανία εν κρυπτώ!
Σα να μην έφτανε που ο υπουργός Εθνικής Άμυνας στέλνει όπλα στην Ουκρανία εν κρυπτώ, χωρίς να ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες και τα κόμματα στη Βουλή, αρνούμενος μάλιστα να δώσει στη δημοσιότητα αναλυτική λίστα με τα όσα οπλικά συστήματα και πολεμικό υλικό στείλαμε στο Ζελένσκι, τώρα επιτίθεται και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων! Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος κατά την διάρκεια της συνεδρίασης της Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων για την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, τα έβαλε με τους αξιωματούχους κατηγορώντας τους ότι διαρρέουν πληροφορίες. Μάλιστα παρομοίασε το σύστημα πληροφοριών με… «ελβετικό τυρί»: «Θα θέσω θέμα στους αρχηγούς για το ελβετικό τυρί στα επιτελεία. Η άσκηση αντικατασκοπείας δεν έχει νόημα. Είναι πρόβλημα. Το συζητάνε όλοι στα καφενεία. Ποιοι; Αξιωματικοί; Υπαξιωματικοί; Προς Θεού. Είναι σημείο ανησυχίας αυτό. Η πληροφορία δεν πρέπει να είναι προσβάσιμη σε όλους» δήλωσε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος και στη συνέχεια επέβαλε σιωπητήριο στους αξιωματούχους: «Η προτροπή αυτή δίνεται περισσότερο στα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων. Δεν μπορούν να συζητάνε και να παίρνουν τηλέφωνο και να διοχετεύουν, ψάξε αυτό, δες εκείνο, γιατί ισχύει αυτό, μήπως ισχύει το άλλο. Εγώ πάντως εκφράζω την ευχή να μιλάμε λιγότερο για αυτού του είδους τα θέματα, ιδίως τα στελέχη».
Οι “πατριώτες” και οι πατριώτες.

Γράψαμε επανειλημμένα για τον Ιάσονα Αποστολόπουλο. Τον διασώστη στο Αιγαίο που με εθελοντική εργασία και κίνδυνο της ζωής του σώζει μετανάστες που τους έχει καταδικάσει ο κούλης σε πνιγμό. Ο Ιάσονας είχε προταθεί για βραβείο αλλά η μεροληπτική Πρόεδρος της Δημοκρατίας του αρνήθηκε αυτή την διάκριση. Έκτοτε, ο Ιάσονας έχει γίνει θρύλος. Και στόχος της ακροδεξιάς προπαγάνδας, και των πατριδοκάπηλων δεξιών ελεεινών ανδρείκελων που θέλουν να δουν “αίμα τον Έβρο” (όπως είχε δηλώσει ο ανεκδιήγητος Πλεύρης) ή που επιχαίρουν όταν πνίγονται στο Αιγαίο πρόσφυγες/μετανάστες τους οποίους έχει εντολή το Λιμενικό να γυρνάει πίσω απ’ όπου έχουν έρθει. Υπάρχουν καταδίκες της Ελλάδας για την παράνομη και απάνθρωπη αυτή τακτική, ενώ βίντεο και μαρτυρίες λιμενικών πάνω στο σκάφος τους που προσπαθούν να εμβολίσουν λέμβους, ή που πυροβολούν εναντίον τους είναι πλέον πολύ συνηθισμένα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και βγαίνει τώρα πολιτικός και ισχυρίζεται πως ο Ιάσονας δυσφημίζει την Ελλάδα με αυτά που κάνει. Εμείς ας ευχηθούμε σύντομα η χώρα μας να απαλλαγεί από αυτή την απάνθρωπη κουστωδία κατσαρίδων, ακρίδων, τρωκτικών και άλλων παράσιτων που γυρνούν την Ελλάδα σε εποχές που δεν καταγραφόταν η Ιστορία διότι οι άνθρωποι ντρέπονταν για την κατάντια τους. Αν δεν γίνει αυτό, να είστε σίγουροι πως η Διεθνής Κοινότητα που βλέπει και καταγράφει αυτές τις ανομίες και αποτρόπαιες κρατικές πράξεις, θα ζητήσει να λογοδοτήσουν οι ένοχοι, όσα χρόνια και να περάσουν. Και λίγα λόγια από τον Ιάσονα:
“Ιάσονας Αποστολόπουλος (twiter): Χαίρομαι που το κράτος μας επιδεικνύει ειλικρίνεια. Σε μια περίοδο που η διάσωση προσφύγων έχει καταστεί ποινικοποιημένη πράξη με βαριές συνέπειες (δεκάδες καράβια κατασχεμένα και πληρώματα με διώξεις) είναι απόλυτα λογικό ένας διασώστης να αντιμετωπίζεται ως πολιτικός αντίπαλος. Μόνο τους τελευταίους 15 μήνες, οι ελληνικές αρχές έχουν πετάξει χιλιάδες πρόσφυγες στη θάλασσα του Αιγαίου, εγκαταλείποντας τους ακυβέρνητους μέσα σε σχεδίες. Η μόνη απάντηση στα συνεχή βίντεο που βγαίνουν, είναι η έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για τους ανθρώπους που τα δημοσιοποιούν. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι αυταπόδεικτο ότι η ελληνική πολιτεία δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αντικείμενο βράβευσης, πόσο μάλλον να είναι το υποκείμενο.

Όσο για εμάς. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι τα χαμόγελα κ οι αγκαλιές στο κατάστρωμα όταν η ζωή νικάει τον θάνατο, όταν η αλληλεγγύη νικάει την βαρβαρότητα. Και αυτά τα κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Αυτά τα παράσημα αξίζουν όλες τις προσπάθειες του κόσμου.
Πού είναι τα πτώματα; απορεί η κ. Βούλτεψη… Σύμφωνα με τη διεθνή έρευνα Guardian/Spiegel στις 16/9/21, το λιμενικό στην Σάμο πέταξε στη θάλασσα 3 ανθρώπους χωρίς σωσίβιο. Οι 2 πνίγηκαν. Ο Σίντι Κέιτα, 36 ετών από την Ακτή Ελεφαντοστού κ ο Μάρσαλ Κουαμού ετών 33, από το Καμερούν. Η σορός του Κουαμού μεταφέρθηκε με έξοδα της οικογένειάς του στην πατρίδα του το Καμερούν και θάφτηκε εκεί. Ο Κέιτα είναι θαμμένος σε ανώνυμο τάφο στη Σμύρνη, καθώς η οικογένειά του δεν είχε τα λεφτά για να μεταφερθεί στην Ακτή του Ελεφαντοστού.”

“Δούλεψε πολύ σκληρά” ο κούλης τα προηγούμενα 18 χρόνια για να τον εκλέξει ο ελληνικός λαός ως “άριστο” πρώτο πολίτη της χώρας!

Αυτές τις μέρες βγήκε το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρά “Μια καριέρα” και αναφέρεται στα “έργα” και ημέρες του κούλη από τότε που τον βάλανε βουλευτή έως ότου βγήκε πρωθυπουργός. Εν περιλήψει ο “άριστος” ήταν ο πρώτος “κοπανατζής” που ζήταγε “ολιγοήμερη άδεια” σε κάθε ευκαιρία. Α, μπόρεσε και διέλυσε και τη μοναδική εταιρεία -θυγατρική της Εθνικής- στην οποία ήταν διευθύνων και αναγκάσθηκε να επιστρέψει τις επιδοτήσεις. Το success story λοιπόν του κούλη στον ιδιωτικό τομέα ήταν κι αυτό fake. Πώς βραβεύθηκε από το Χάρβαρντ η πτυχιακή του κούλη μας (1990) ενώ περιείχε χονδροειδέστατα λάθη και πώς απαλείφθηκαν τα λάθη στην ελληνική μετάφραση (κάτι που φαίνεται στήνεται συνέχεια απ’ τη πολιτεία για να γλιτώνει τους διαλεχτούς της) που κυκλοφόρησε το 2006; Σε όλα αυτά δίνει απαντήσεις ο Δημήτρης Ψαράς στο νέο του βιβλίο που είναι ακόμη μια ψηφίδα ΑΛΗΘΕΙΑΣ στο βούρκο των πληρωμένων μέσων συσκότισης και περιμένει να το διαβάσετε για να ανασάνετε λιγάκι. Ακολουθεί και η συνέντευξη του Δ. Ψαρρά στο Tvxs.gr.
Δ. Ψαρράς στο Tvxs.gr: Ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι αυτό που δηλώνει και το τεκμηριώνω με δικές του πηγές
Συνέντευξη στην Φωτεινή Λαμπρίδη
«Αυτό που πραγματικά με τρόμαξε ήταν η διαπίστωση ότι σε όλη αυτή τη μακρά πορεία είχε μοναδικό οδηγό την προσωπική του ανάδειξη. Ούτε ιδιαίτερες γνώσεις, ούτε ιδιαίτερες πολιτικές απόψεις, ούτε ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις, μετρούσαν τόσο πολύ όσο ο στόχος να προχωρήσει ο ίδιος παρακάτω στον στόχο της πολιτικής κορυφής» λέει στο tvxs ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς, σε μια συνέντευξη με αφορμή το βιβλίο του με τίτλο «Μια καριέρα, Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη» (εκδόσεις Νήσος).
Το «καλύτερο βιογραφικό της χώρας» σύμφωνα με τα φιλικά στον πρωθυπουργό ΜΜΕ, μπαίνει στο μικροσκόπιο ενός δημοσιογράφου που έχει έως τώρα -ας μου επιτραπεί η λέξη- διδάξει τι σημαίνει ερευνητική δημοσιογραφία και ενδελεχής τεκμηρίωση, μέσα από τη δουλειά του στον Τύπο αλλά και τα εξαιρετικά βιβλία του.
Τα μέσα με τα οποία αποδομεί ο Δ. Ψαρράς, το μορφωτικό του επίπεδο, την «επιτυχημένη» καριέρα στον Ιδιωτικό τομέα, τους τρόπους πολιτικής ανέλιξης, τη στενή του σχέση με την Ακροδεξιά, είναι στοιχεία από πηγές του ίδιου του πρωθυπουργού (εργασίες, δηλώσεις, επιλογές). Γι’ αυτό όπως λέει ο ίδιος στη συνέντευξη που ακολουθεί «…θα ήταν καλό να τις μελετήσουν (τις πηγές) και όσοι έχουν πειστεί ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι αυτό που δηλώνει ο ίδιος».
Είστε ένας δημοσιογράφος που έχει ερευνήσει όσο κανείς άλλος σε αυτό το βάθος, την ακροδεξιά στην Ελλάδα. Γιατί επιλέξατε να ερευνήσετε τόσο εξονυχιστικά το βιογραφικό του πρωθυπουργού, που κατά τα φιλικά σε αυτόν μέσα είναι το «καλύτερο βιογραφικό της χώρας»; Θα το κάνατε αν δεν υπήρχε αυτό το αποκαλυπτικό σας κεφάλαιο για τη σχέση του με την Ακροδεξιά;
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν είναι η ειδική του σχέση με την Ακροδεξιά που με παρακίνησε να μελετήσω την πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κυρίως ήταν η διαπίστωση ότι η εικόνα που προβάλλει ο ίδιος και οι επικοινωνιολόγοι που τη φιλοτεχνούν δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Είχα αυτή την αίσθηση από διάσπαρτα στοιχεία και η διαπίστωση επιβεβαιώθηκε από την αναλυτική μελέτη.
Γιατί ξεκινάτε την αφήγηση από την ηλικία των 6 μηνών;
Είναι ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκείνος που αναφέρθηκε στην έναρξη της πολιτικής του καριέρας από την εποχή που ως μωρό υπήρξε «πολιτικός κρατούμενος». Αλλά, ταυτόχρονα, η αναλυτική περιγραφή των πρώτων του χρόνων στο Παρίσι αποτελεί ερμηνευτικό κλειδί και για τη συνέχεια.
Γιατί σταματάτε στη στιγμή που αναλαμβάνει την εξουσία; Μήπως γιατί ό,τι ακολουθεί είναι ένα μοτίβο το οποίο έχετε ήδη περιγράψει;
Μα το ενδιαφέρον αυτής της λεπτομερούς περιγραφής της ιδιότυπης πορείας του κ. Μητσοτάκη προς την εξουσία είναι ότι εξηγεί τον τρόπο που ο ίδιος αντιλαμβάνεται την πολιτική και κυρίως τον τρόπο που έχει επιλέξει για να φτάσει στην κορυφαία πολιτική θέση. Δεν επιχειρώ μια πολιτική κριτική των θέσεών του. Τις περιγράφω και αναλύω το πώς εξελίσσονται.
Πόσο δύσκολη ήταν η έρευνα και ποια ήταν η πιο κουραστική και η πιο αποδοτική διαδικασία; Βλέπω ότι έχετε διαβάσει έως και το σύνολο των πρακτικών της Βουλής.
Ομολογώ ότι δεν ήταν καθόλου ευχάριστη η αναζήτηση της παραμικρής λεπτομέρειας στην πολιτική αυτή διαδρομή. Και πολλές φορές η έρευνα έμοιαζε άκαρπη. Από την άλλη μεριά, οφείλω να ομολογήσω ότι τα σημερινά μέσα που διαθέτουμε – χάρη στην ψηφιοποίηση όχι μόνο των πρακτικών της Βουλής αλλά και των περισσότερων εντύπων – η δουλειά μας είναι πολύ ευκολότερη από ό,τι θα ήταν πριν από δέκα-είκοσι χρόνια.
Ποιο εύρημα σας ξάφνιασε;
Αυτό που πραγματικά με τρόμαξε ήταν η διαπίστωση ότι σε όλη αυτή τη μακρά πορεία είχε μοναδικό οδηγό την προσωπική του ανάδειξη. Ούτε ιδιαίτερες γνώσεις, ούτε ιδιαίτερες πολιτικές απόψεις, ούτε ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις, μετρούσαν τόσο πολύ όσο ο στόχος να προχωρήσει ο ίδιος παρακάτω στον στόχο της πολιτικής κορυφής. Δεν αναφέρομαι απλώς στον πολιτικό οπορτουνισμό που είναι – καλώς ή κακώς – σύμφυτος με τα πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής, όσο σε μια υπόγεια προσωπική αναζήτηση της επικράτησης πάση θυσία και με κάθε κόστος.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η αποδόμηση του μορφωτικού του επιπέδου, με την ανάλυση της πτυχιακής εργασίας του φοιτητή Κ. Μητσοτάκη. Θέλετε να σταχυολογήσετε τα σημαντικά λάθη αλλά και να μας πείτε δυο λέξεις για το τι φανερώνει για έναν πολιτικό το ίδιο το περιεχόμενο;
Πρόκειται για μια εξαιρετικά προβληματική εργασία, με πολλά λάθη, ακόμα και παραχαράξεις σημαντικών κειμένων, όπως λ.χ. η Ιδρυτική Διακήρυξη του κόμματός του, της Νέας Δημοκρατίας. Δεν μπορώ εδώ να μεταφέρω το περιεχόμενο ενός ολόκληρου κεφαλαίου του βιβλίου που περιγράφει αναλυτικά αυτά τα λάθη. Περιορίζομαι σε ένα παράδειγμα. Αναφέρει ότι κατά τη Μεταπολίτευση το Σύνταγμα ψηφίστηκε το 1974 από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ενώ βέβαια ψηφίστηκε το 1975 από την κυβέρνηση Καραμανλή.
Γιατί παραχαράσσει ως και την ομιλία του Καραμανλή για τις Βάσεις;
Ο βασικός στόχος της πτυχιακής είναι να εμφανιστεί ο ίδιος (μέσω του κόμματός του) ως ο βασικός υποστηρικτής της πολιτικής των ΗΠΑ στη χώρα μας. Αυτός είναι ο λόγος που φτάνει να γράψει ότι ο Καραμανλής σε ομιλία του είχε πει ότι οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα πρέπει να διατηρηθούν επειδή υπηρετούν εθνικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα, σ’ αυτή την ομιλία (17.4.1976) ο Καραμανλής είχε πει ότι πρέπει να διατηρηθούν όσες βάσεις εξυπηρετούν και ελληνικά συμφέροντα! Η λαθροχειρία είναι σαφής, αλλά και η σκοπιμότητα του συντάκτη να κολακέψει τους Αμερικανούς ιθύνοντες.
Πώς βρήκατε την πτυχιακή του εργασία ώστε να τη συγκρίνετε με τη μετάφραση και εντοπίσετε τις διορθώσεις που έκανε εκ των υστέρων ο πρωθυπουργός;
Χρειάστηκε αλληλογραφία με τις υπηρεσίες του Χάρβαρντ, οι οποίες μου ζήτησαν να χρηματοδοτήσω την ψηφιοποίησή της, εφόσον δεν επρόκειτο να μεταβώ στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Δέχτηκα, φυσικά, ευχαρίστως. Και πράγματι άξιζε κάθε δολάριο αυτή η ψηφιοποίηση, εφόσον η σύγκριση του αρχικού κειμένου (του 1990) με την ελληνική μετάφραση (που κυκλοφόρησε το 2006) έκρυβε νέα ενδιαφέροντα στοιχεία που εντοπίζονται στο ποια κομμάτια κόπηκαν και ποια προστέθηκαν.
Αυτή η πτυχιακή εργασία βραβεύτηκε, όμως εσείς αποδομείτε και τους λόγους της βράβευσης. Τι έγινε τελικά;
Η βράβευση της εργασίας, για την οποία επαίρεται ακόμα και σήμερα ο κ. Μητσοτάκης δεν συνδέεται με το περιεχόμενό της, αλλά με την πολιτική συγκυρία της εποχής. Πρόκειται για μια συνήθη κίνηση πολιτικής διπλωματίας προς τον γιο ενός εν ενεργεία πρωθυπουργού φίλης και συμμάχου χώρας. Δυο μήνες νωρίτερα είχε εκλεγεί πρωθυπουργός ο πατέρας του, ο οποίος, συνοδευόμενος από την Ντόρα Μπακογιάννη και τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά επισκέφτηκαν τις ΗΠΑ και παραβρέθηκαν στην τελετή αποφοίτησης. Τότε συνάντησαν, μάλιστα στον Λευκό Οίκο και τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους, τον πρεσβύτερο, ο οποίος έστειλε τις ευχές του στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πρόσφατα κάλεσε τον κ. Τσίπρα να ανατρέξει σε αυτή του την εργασία και να διδαχτεί από αυτήν. Αλήθεια γιατί πιστεύετε ότι ακόμα στηρίζει την εξωτερική πολιτική σε αυτή την προσωπική του βίβλο;
Μα το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα προβάλλει ως σοβαρό κείμενο αυτή την πτυχιακή εργασία που το 2006 ακόμα και η «Καθημερινή» (βέβαια μόνο στην αγγλόγλωσση έκδοσή της) είχε υποστηρίξει ότι έπρεπε να απορριφθεί από τους καθηγητές του, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό για το επίπεδο της προσωπικής του μορφωτικής και πολιτικής συγκρότησης. Με δυο λόγια, σ’ αυτή την εργασία περιγράφει ένα δίλημμα κατά τη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας. Από τη μια μεριά, εξυμνεί τους ηγέτες που δεν λογαριάζουν τις απόψεις του λαού τους στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (δεν υποκύπτουν σ’ αυτό που αποκαλεί «λαϊκισμό») και από την άλλη εξηγεί ότι όσοι δεν το κάνουν αποτυγχάνουν στο εσωτερικό. Δέσμιος αυτής της απλοϊκής σκέψης, ο κ. Μητσοτάκης από τη μια σχεδιάζει τη δική του εξωτερική πολιτική μακριά από τα βέβηλα μάτια και αυτιά του λαού, και από την άλλη είναι έτοιμος να ντυθεί Μακεδονομάχος, προκειμένου να εξασφαλίσει την υποστήριξη των πιο ακραίων ομάδων του πληθυσμού
Εντυπωσιακή είναι και η αποδόμηση της πολυδιαφημισμένης ενασχόλησης του με τον ιδιωτικό τομέα. Προσωπικά αγνοούσα το ότι η θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας που διηύθυνε ο Κ. Μητσοτάκης έκλεισε μετά από έλεγχο και επέστρεψε τα χρήματα μάλιστα. Πώς τοποθετήθηκε σε αυτές τις θέσεις και πόσο αποτελεσματικός αποδείχθηκε;
Τα στοιχεία αυτά για τις εταιρείες με τις οποίες αναδείχθηκε ο κ. Μητσοτάκης έχουν δημοσιευτεί, αλλά τότε ακόμα δεν είχε εμπλακεί με την επίσημη πολιτική και κατά συνέπεια δεν προκάλεσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Φυσικά η τοποθέτησή του σε διευθυντική θέση σε θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας είχε σαφώς πολιτικά χαρακτηριστικά, εφόσον τον έλεγχο της τράπεζας είχε η εκάστοτε κυβέρνηση. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι, όπως λέτε, το πλήρες φιάσκο.
Γράφετε ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν κληρονόμησε όπως νομίζουμε τα στελέχη του ΛΑΟΣ από τον Σαμαρά, αλλά ότι είχε από πριν ιδιαίτερες σχέσεις. Γιατί κατά τη γνώμη σας διατήρησε αυτούς τους δεσμούς, παρά το γεγονός ότι διατυμπάνισε σε κάθε τόνο τον κεντροδεξιό και φιλελεύθερο χαρακτήρα της πολιτικής του; Τι τους συνέδεε τότε τί τους συνδέει σήμερα που αποτελούν βασικά στελέχη της κυβέρνησης του;
Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής Ακροδεξιάς που συγκροτήθηκε γύρω από τον Γιώργο Καρατζαφέρη από το 2000 είναι ότι συνδύαζε τα χαρακτηριστικά ενός σκληρού νεοφιλελεύθερου σχήματος με τις λοιπές συνήθεις εμμονές (εθνικισμός, ρατσισμός, αντισημιτισμός, συνωμοσιολογία). Είναι κάτι που δεν απαντάται σε πολλά ευρωπαϊκά ακροδεξιά σχήματα, όπου συνήθως ακολουθείται ένας οικονομικός λαϊκισμός. Όπως αποκαλύπτω στο βιβλίο, ο κ. Μητσοτάκης διατηρούσε δημόσιους πολιτικούς δεσμούς με τη γνωστή τριάδα του ΛΑΟΣ (Πλεύρης, Βορίδης, Γεωργιάδης) πολύ προτού ενταχθεί στη Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, εξάλλου, ότι η προσχώρηση του Γιώργου Καρατζαφέρη στη Ν.Δ. το 1990 έγινε μέσα από την προσωπική του σχέση με την Μαρίκα και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Αυτό το αμάλγαμα ακροδεξιάς και φιλελευθερισμού στην πολιτική του, έχει αναφορά σε άλλον πολιτικό αρχηγό στη χώρα και τι προαναγγέλλει για το μέλλον;
Δεν είναι πρώτη φορά που υπάρχουν ακροδεξιά στελέχη σε ένα δεξιό κυβερνητικό σχήμα. Για την ακρίβεια, αν εξαιρεθεί η περίοδος που ο Κώστας Καραμανλής διέγραψε τον Καρατζαφέρη, η ακροδεξιά «συνιστώσα» ήταν παρούσα στη Νέα Δημοκρατία από την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Το διαφορετικό στην περίπτωση Μητσοτάκη είναι ότι αυτή τη φορά έχει πάψει να παίζει αυτή η ακροδεξιά έναν περιθωριακό ρόλο. Εμφανίζεται ως κυρίαρχη δύναμη, κατέχει τη θέση του αντιπροέδρου του κόμματος και όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική ατζέντα.
Είναι ο κ. Μητσοτάκης ο πρωθυπουργός που έδωσε όσο κανένας άλλος τόσο χώρο στην ακροδεξιά; Και τι απαντάτε στον αντίλογο που λέει ότι κι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε με τους ΑΝΕΛ;
Είναι πράγματι ο πρώτος που δέχτηκε να κυβερνήσει μ’ αυτούς τους όρους. Η περίπτωση των ΑΝΕΛ δεν είναι συγκρίσιμη. Όχι μόνο επειδή ο κ. Καμμένος και οι συνεργάτες του προέρχονταν από τη Ν.Δ., και μάλιστα από το «μητσοτακικό» στρατόπεδο, αλλά επειδή η αποχώρησή τους απ’ αυτό έγινε στη βάση της διαφωνίας τους με την υπογραφή των μνημονίων. Η κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ δεν εμπόδισε τον Αλέξη Τσίπρα να προχωρήσει σε μια σειρά προοδευτικών ρυθμίσεων που βέβαια δεν συνυπέγραφε ο κ. Καμμένος. Και το σημαντικότερο: όταν τέθηκε το μείζον θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υποχώρησε, με αποτέλεσμα την τελική ρήξη.
Σημείωσα επίσης τις ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις που έκαναν κάποτε έντυπα όπως η Καθημερινή σε σχέση με την πορεία, τη δράση και τις πρακτικές του κ. Μητσοτάκη. Όπως πχ. το πρωτοσέλιδο για τη σχέση του με το φιλελεύθερο-φιλοΝΑΤΟΪΚΟ περιοδικό «Εποπτεία». Θέλετε να μας πείτε πως εξελίχθηκε η ιστορία;
Η ομάδα της «Εποπτείας» συνιστούσε ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο θινκ τανκ, στενά προσδεμένο στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ, που προετοίμαζε σ’ αυτή την κατεύθυνση στελέχη της Δεξιάς. Απ’ αυτό πέρασαν πολλά στελέχη της ΟΝΝΕΔ και της Ν.Δ., αλλά απ’ αυτούς μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφερόταν ως μέλος της συντακτικής ομάδας. Οι σχέσεις της «Εποπτείας» με τον Κωνσταντίνο και τη Μαρίκα Μητσοτάκη ήταν πολύ στενές, αλλά διερράγησαν αιφνιδίως, όταν οι ιδιοκτήτες του κατηγορήθηκαν από τον υπουργό Οικονομικών Αλέκο Παπαδόπουλο για φοροδιαφυγή μεγάλης κλίμακας. Τότε όλη η οικογένεια Μητσοτάκη έσπευσε να αποκηρύξει τη στενή της σχέση με το περιοδικό.
Ποια είναι τα βασικά συμπεράσματα που βγάζετε ερευνώντας τη στάση του απέναντι στην οικογένεια του και ιδιαίτερα απέναντι στην αδελφή του Ντόρα Μπακογιάννη;
Όρος για την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πολιτική ήταν να ξεπεράσει την αδελφή του που είχε ήδη σταδιοδρομήσει στο πλάι του πατέρα τους. Για να εκλεγεί βουλευτής έπρεπε να περιμένει να γίνει η αδελφή του Δήμαρχος, κ.ο.κ. Αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν δίστασε να την αποκηρύξει την κρίσιμη στιγμή που η κυρία Μπακογιάννη αρνήθηκε να συνταχθεί με την εικονική «αντιμνημονιακή» γραμμή Σαμαρά και διαγράφηκε από το κόμμα. Και ενώ ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιδοκίμαζε τη στάση της κόρης του, ο γιος του δεν δίσταζε να υπαχθεί στη γραμμή Σαμαρά, κλείνοντας το μάτι στον πολιτικό που έως τότε η οικογένειά του θεωρούσε μοιραίο. Κι όλα αυτά, ενώ ο ίδιος υπήρξε- και συνέχισε ναι είναι – άκρως φιλομνημονιακός.
Κ. Ψαρρά, το ενδιαφέρον με το βιβλίο σας είναι ότι αποδομείτε ένα αφήγημα που λίγο έως πολύ έχουν ενστερνιστεί και μη δεξιοί πολίτες. Πως το κατάφερε ο κ. Μητσοτάκης αυτό; Αρκεί η στήριξη των φιλικών του ΜΜΕ;
Ασφαλώς είναι σημαντικό το γεγονός ότι τα μέσα ενημέρωσης για πρώτη φορά έχουν σε τέτοιο βαθμό ενταχθεί στον προπαγανδιστικό μηχανισμό μιας κυβέρνησης. Κι αυτό έχει γίνει μέσω της εξαγοράς αυτών των μέσων από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, πολύ προτού πάρει κωμικοτραγικές διαστάσεις, όπως συνέβη με την περιβόητη «λίστα Πέτσα». Φοβάμαι, όμως, ότι ζούμε σήμερα κάτι πολύ χειρότερο, δηλαδή τη μετάλλαξη της διακυβέρνησης της χώρας σε μια αυταρχική και αντιδημοκρατική κατεύθυνση. Και σ’ αυτή την πορεία είναι απαραίτητη η προβολή κάποιου εξαιρετικού «ηγέτη», απρόσβλητου από τα ταπεινά στοιχεία της μίζερης πολιτικής μας ζωής. Μόνο που αρκεί κάποιος να αποδείξει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», ώστε να καταρρεύσει η κατασκευή των αυλικών του Μαξίμου.
Ποιοι θα θέλατε να διαβάσουν το βιβλίο σας;
Ελπίζω να μη διαβαστεί μόνο από όσους αναζητούν επιχειρήματα υπέρ της εμπεδωμένης κριτικής τους άποψης για τον κ. Μητσοτάκη. Η εξιστόρησή μου βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε στοιχεία που προέρχονται από δικές του πηγές (εργασίες, δηλώσεις, επιλογές) και θα ήταν καλό να τις μελετήσουν και όσοι έχουν πειστεί ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι αυτό που δηλώνει ο ίδιος.