Χριστός Ανέστη!

Αρχιεπισκόπου Καναδά Σωτηρίου

Εποίησε τα πάντα «καλώς λίαν». Σηµείο τελειότητας του ανθρώπου η ελευθερία του. Αλλά και «σηµείον αντιλεγόµενον». «Πέτρα σκανδάλου». Κακή χρήση της ελευθερίας από µέρους του ανθρώπου, τον έφερε στο χείλος του κρεµνού. Στην πτώση. Δεν ήταν σωστό να πράξει διαφορετικά ο Δηµιουργός. Έπρεπε να σεβασθεί την ελευθερία του ανθρώπου που ο ίδιος του έδωσε. Έπρεπε να κάνει χρήση της δικαιοσύνης. Έπρεπε να τον εκδιώξει από τον Παράδεισο.
Έπρεπε να τον εξορίσει στη γη. Με την κακή χρήση της ελευθερίας του και την παρακοή του, ο άνθρωπος έφερε στη ζωή του τον θάνατο.
Δεν ενήργησε όµως ο άνθρωπος µόνος του. Παρέβη την εντολή του Θεού µε την ελεύθερη θέλησή του, αλλά και µε την επιρροή του σατανά. Αυτός ήταν ο πρώτος ένοχος. Ο πρώτος επαναστάτης. Δεν µπορούσε να µείνει µόνος στη µιζέρια του. Ήθελε και συνένοχο. Και βρήκε τον άνθρωπο. Με γλυκόλογα παρέσυρε την Εύα. Εκείνη «φυσιωθείσα τον νουν» -πήραν τα µυαλά της αέρα- έφαγε από τον καρπό. Και το πράγµα πηγαίνει αλυσίδα. Έκανε συνένοχο τον Αδάµ και έτσι «ηµαύρωσαν της ψυχής το ωραίον». «Διέρρηξαν την στολήν τους την πρώτην».
«Ηλλοίωσαν το κατ’ εικόνα». Αλλ’ επειδή δεν ενήργησαν εξ ολοκλήρου µόνοι τους, ο Θεός τους έδωσε και δεύτερη ευκαιρία. Τους έδωσε την ευκαιρία διά του Χριστού να επανεύρουν τον πρώτο τους εαυτό. «Φιλεύσπλαγχνος γαρ ο Δεσπότης».
Περνούσαν τα χρόνια. Μαύρο σκοτάδι παντού. Μικρές φωνές µόνο ελπίδας. Οι φωνές των προφητών και των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. «Των χριστιανών προ Χριστού».
Αυτές οι φωνές κρατούσαν τη λαµπάδα της ελπίδας αναµµένη, µέχρι που ήλθε το «πλήρωµα του χρόνου». Και τότε, ω τότε!!! «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών».
Με το χαίρε του αρχαγγέλου Γαβριήλ συλλαµβάνεται ο Χριστός «εκ Πνεύµατος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Γεννιέται. Μεγαλώνει. Τρία χρόνια διδάσκει την αλήθεια στη γη.
Σταυρώνεται. «Παραδίδει το πνεύµα Του». Νικητής κατεβαίνει στον Άδη. Τρεις ηµέρες κηρύττει στους απ’ αιώνος νεκρούς. Τους διδάσκει την αλήθεια. Τους καλεί σε µετάνοια. Στον τάφο Τον ζητούν οι µυροφόρες. «Ουκ έστιν ώδε». «Εγήγερται», φωνάζει ο άγγελος. «Είπατε τοις µαθηταίς». Ψάχνει η Μαγδαληνή. Τον βλέπει. Δεν Τον αναγνωρίζει. Τον θεωρεί κηπουρό.
Ρωτάει. «Πού έθηκας αυτόν;» Εκείνος προφέρει µόνο το όνοµα «Μαρία». Τότε ανοίγουν τα µάτια της ψυχής της. «Ραββουνί» φωνάζει και σκύβει να φιλήσει τα πόδια Του. Εκείνος τη σταµατά. «Μη µου άπτου. Ούπω γαρ αναβέβηκα προς τον Πατέρα µου». Ίδια περίπου σκηνή µε τον Λουκά και τον Κλεόπα στους Εµµαούς. Είναι γεγονός. «Χριστός Ανέστη!» «Τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Νικήθηκε ο θάνατος!!!
Θα αναληφθεί ο αναστηµένος Χριστός και θα φέρει «ήν προσέλαβεν ανθρωπίνην φύσιν» εις τον Θεόν και Πατέρα. Θα στείλει το Άγιον Πνεύµα την Πεντηκοστή. Θα συστήσει την Εκκλησία.
Την κιβωτό της σωτηρίας. Δι’ αυτής της κιβωτού οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στην «αρχαία δόξα». Στην προτέρα τους κατάσταση.
Αναστήθηκε ο Χριστός. Μα εµείς θα περιµένουµε για τη δική µας ανάσταση και θα περάσουµε «διά θανάτου» στη ζωή και πάλι θα περιµένουµε για την κοινή ανάσταση. Θα περιµένουµε «προγευόµενοι» του παραδείσου ή της αιώνιας κόλασης. Θα περιµένουµε τη δεύτερη έλευση του Χριστού, όταν θα έλθει «κρίναι ζώντας και νεκρούς». Τότε θα αναστηθούµε εµείς. Τότε θα αναστηθούµε όλοι για να κριθούµε δίκαια. Μέχρι τότε, αγαπηµένοι µου χριστιανοί, πνευµατικά µου παιδιά, να ζούµε την ανάσταση του Χριστού και µε πίστη σ’ Εκείνον να κατεργαζόµαστε έργα µετανοίας. Να κατεργαζόµαστε τη σωτηρία µας. Αυτός είναι ο κύριος σκοπός της ζωής µας. Χριστός Ανέστη! Ζήστε την Ανάσταση του Χριστού.
Με πατρική αγάπη και θερμές ευχές εν Χριστώ Αναστάντι

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Ο ΚΑΝΑΔΑ ΣΩΤΗΡΙΟΣ

‍