Η καθοριστικότερη εκλογική αναμέτρηση στη νεότερη ιστορία του Καναδά

Δημήτρης Βοχαΐτης - LJI Reporter
Η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση της 28ης Απριλίου δεν αποτελεί μία απλή εναλλαγή της εξουσίας. Αντίθετα, συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά μίας ιστορικής περιόδου, μίας εθνικής αναμέτρησης όχι απλώς για την οικονομία ή την κοινωνική πολιτική αλλά για την ίδια τη θεσμική ύπαρξη και τη δημοκρατική ταυτότητα του Καναδά. Το διακύβευμα δεν περιορίζεται και δεν στοιχειοθετείτε αμιγώς σε εσωτερικά ζητήματα. Αφορά ευθέως τη δυνατότητα του Καναδά να διατηρήσει την πολιτική του αυτονομία και να προστατεύσει τη δημοκρατική του σταθερότητα απέναντι σε έναν αυξανόμενα απρόβλεπτο και προστατευτιστικό Αμερικανό γείτονα.
Η χρονική συγκυρία της παραίτησης του Justin Trudeau με την επανεμφάνιση του Donald Trump στον προεδρικό θώκο υπήρξε ο καταλύτης για τη ριζική αναδιάταξη του πολιτικού τοπίου στον Καναδά. Οι προβλέψεις περί ενός άνετου συντηρητικού θριάμβου ανατράπηκαν μέσα σε λίγες εβδομάδες, με τη διαφορά υπέρ του Pierre Poilievre να εξανεμίζεται φέρνοντας τις δύο κύριες πολιτικές δυνάμεις να κινούνται πλέον εντός του στατιστικού ορίου σφάλματος για τη νίκη. Αυτή η προεκλογική μάχη εξελίσσεται πλέον σε μία από τις πλέον αμφίρροπες και μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, εκλογικές αντιπαραθέσεις της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας.
Παράλληλα, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, καταγράφεται μία σχεδόν πλήρης σύγκλιση μεταξύ των δύο κυρίαρχων κομμάτων, Φιλελευθέρων και Συντηρητικών, ως προς τη γενική πολιτική τους κατεύθυνση. Δημοσιονομική πειθαρχία, άνοιγμα ενεργειακών οδών πέραν των ΗΠΑ και άρση των ενδοκαναδικών εμπορικών φραγμών αποτελούν κοινοί άξονες πολιτικής, οι οποίοι πριν από μερικά χρόνια αποτελούσαν αποκλειστικό πεδίο των Συντηρητικών.
Ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων, Mark Carney, εμφανίζεται ως τεχνοκράτης χαμηλών τόνων, αλλά με εξαιρετικά υψηλό δείκτη αξιοπιστίας αφού κατά τους περισσότερους αναλυτές η πολιτική του εικόνα θυμίζει τον Stephen Harper ως προς την προσήλωσή του στη σταθερότητα, τη θεσμική σοβαρότητα και την αποφυγή περιττών ρητορικών εξάρσεων κατορθώνοντας να προσελκύσει κοντά του περισσότερα κοινωνικά στρώματα που επιθυμούν σταθερότητα μπροστά στον παράγοντα Trump. Η προσωπική του αυτή εικόνα τον έχει φέρει σε θέση να «καταλάβει» και πολιτικές που έως πρόσφατα ταυτίζονταν με τους Συντηρητικούς, όπως τη μετριοπαθή στάση απέναντι στη φορολόγηση του άνθρακα και την ενεργειακή διπλωματία.
Αντιθέτως, το Συντηρητικό στρατόπεδο παρουσιάζει σημάδια εσωτερικής αμηχανίας. Η εμμπονή του Poilievre προς μία οξεία και ιδεολογικά φορτισμένη ρητορική αρχίζει να προκαλεί προβληματισμό ακόμη και εντός των κόλπων του Συντηρητικού κόμματος του. Βουλευτές του, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, εκφράζουν σιωπηρά αμφιβολίες για τη στρατηγική του ενώ η επιμονή του να ταυτίζει τον Carney με τον Trudeau και τις πολιτικές της προηγούμενης δεκαετίας δείχνει να εξαντλεί τη δυναμική της. Η απουσία ενός σαφούς μελλοντικού οράματος καθιστά τον αρχηγό των Συντηρητικών περισσότερο ως έναν «αντί-Carney» παρά ως έναν φορέα αυτόνομης στρατηγικής.
Από την άλλη πλευρά, το NDP δείχνει εγκλωβισμένο σε μία αμήχανη ενδιάμεση θέση. Παρότι επιχειρεί να προβάλει μια αυθεντικά προοδευτική φωνή, με τον Jagmeet Singh, να επενδύει στον πολιτικό του λόγο, οι δημοσκοπικές απώλειες του είναι σοβαρές αφού η εκλογική βάση του κόμματος μοιάζει να μετατοπίζεται, σε μεγάλο ποσοστό, προς τους Φιλελευθέρους, ως το μικρότερο «κακό» και ισχυρότερο καναδικό χαρτί απέναντι στον Trump.
Σε αυτό το κλίμα, η παρούσα εκλογική εκστρατεία αποκτά χαρακτήρα υπαρξιακής σημασίας για τη χώρα. Το ερώτημα δεν είναι απλώς «ποιος θα κυβερνήσει»· το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος θα μπορέσει να προστατεύσει αποτελεσματικότερα τον Καναδά από την εντεινόμενη απειλή ενός αυταρχικού και απρόβλεπτου κι ενδεχομένως ναρκισσιστικού εξωτερικού παράγοντα. Ποιος μπορεί να διατηρήσει την εθνική ανεξαρτησία, την πολιτισμική ταυτότητα και τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας σε μία εποχή ανακατατάξεων;

‍