Στο κυνήγι για μια καλύτερη, δεύτερη, ευκαιρία

Η ανάγκη μου για μια αλλαγή και η επιθυμία για εξέλιξη, με ενέταξαν στην διαδικασία αναζήτησης νέων επαγγελματικών οριζόντων – να διαβάζω προλόγους με πολλές υποσχέσεις για το πως θα εκτοξεύσεις την καριέρα σου και πως να αναδείξεις τις δυνατότητες σου, αν φυσικά το θέλεις ή αν πληροίς τις προδιαγραφές, (εδώ μπαίνει στην μέση και η συναισθηματική σου νοημοσύνη) και πέφτεις στην παγίδα του, «Αξίζω;», «Μπορώ;» και αρχίζει η κατρακύλα της αυτοεκτίμησης.

Αρκετή εσωτερική ανησυχία, μιας και η καλλιτεχνική αδράνεια των πραγμάτων που επικρατεί για εμάς τους καλλιτέχνες την περίοδο αυτή σε κάνει να αμφισβητείς την ίδια σου την ύπαρξη. Όταν χάνεις την επαφή σου με το αντικείμενο και δεν υπάρχει η συναναστροφή με αντίστοιχα δημιουργικά άτομα νιώθεις μια αποσύνδεση. Σκαλίζεις τους τοίχους με τα νύχια και προσπαθείς να βρεις την δημιουργικότητα σου. Πολλά επαγγέλματα έχουν φάει χαστούκι από την πανδημία και άλλα έχουν ανθίσει. Με πονάει κάθε φορά που αναγκάζομαι να βρω μια άλλη δουλειά διαφορετική από τα θέλω μου και τις ανάγκες μου, απλά και μόνο για να μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου και να χρηματοδοτώ την τρέλα μου.

Φτάνεις στα 35 και αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος. Γιατί δεν άκουσες τους γονείς σου; Γιατί δεν έμεινες στον τόπο σου; Γιατί ενώ πέρασες στα ΤΕΙ δεν τελείωσες τις σπουδές σου - άσχετα αν σου άρεσε ή όχι. Γιατί, γιατί, γιατί. Γιατί ονειρεύτηκες να ζήσεις στην Ελλάδα; Γιατί δεν έφυγες όταν ξέσπασε η κρίση; Τρέχεις να προλάβεις, να καλύψεις τον χαμένο - καμένο δρόμο της επιτυχίας και της δόξας. Να προσπαθείς καθημερινά να αποδείξεις ότι αξίζεις ίσες ευκαιρίες. Να βλέπεις ότι η δικιά σου αφετηρία δεν έχει τριανταπεντάρηδες αλλά εικοσάρηδες και να πρέπει να ανταγωνιστείς με την νέα γενιά που είχε την τύχη να γεννηθεί σε μια εύφορη γη. Ένας καθημερινός ατελείωτος μαραθώνιος με στόχο την δημιουργία ευκαιριών.

Παράλληλα με όλα τα online σεμινάρια και τα life coaching tutorials πρέπει – ένα ακόμη πρέπει – να αποδεχτείς την κατάσταση, να την δέσεις και να της κουνήσεις το δάχτυλο και να της πεις, αυτή είναι η ζωή σου με τα καλά της και τα κακά της. Να κάνεις τον εαυτό σου να πιστέψει πως, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ότι η πορεία σου και η προσωπικότητα σου είναι μοναδικά και να προχωράς και να είσαι ευγνώμων για όσα έχεις. Να δημιουργείς μια νέα πραγματικότητα για να μπορείς να επιβιώσεις, να κάνεις τα πάντα καθημερινά επί δύο για να μπορείς να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορεί, ότι είναι ικανός για τα πάντα, αρκεί να προχωράς, να μην σταματάς ποτέ σου.

Χτίζεις κάθε μέρα την αυτοπεποίθηση σου μέχρι την μέρα που θα εξαντληθείς και θα κλειστείς ξανά στο καβούκι σου μέχρι να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου και ξανά πάλι φτου απ’ την αρχή. Να ζεις σε έναν φαύλο κύκλο που μπορεί να μην έχεις φτιάξει εσύ αλλά να έχουν φτιάξει άλλοι για σένα. Να βλέπεις τις ζωές των άλλων που φαινομενικά προχωράνε και να σου δημιουργούνται νέες ανάγκες και να ανεβάζεις περισσότερο τον πήχη σου. Μια εποχή που δεν είναι δικιά σου και προσπαθείς να την φορέσεις σαν ένα ρούχο δανεικό, να προσποιηθείς ότι είσαι στην σωστή ευθεία ανάλογα με την ηλικία σου και την θέση που το σύνολο θα ήθελε να βρίσκεσαι.

Κλείνεις virtual ραντεβού για συνέντευξη και στις σημειώσεις σου στέλνουν και το dress code και σκέφτομαι ότι φταίει που δεν φοράω γραβάτα και να μονολογώ, «Μην ξεχάσεις στην επόμενη συνέντευξη σου να φορέσεις γραβάτα.» Γιατί; Γιατί πρέπει να υποδυθείς τον ρόλο που θέλουν να δουν και να δώσεις τις απαντήσεις που θέλουν να ακούσουν. Κανείς δεν θέλει εσένα όσο κι αν δείχνουν πόσο inclusive είναι και ότι αποδέχονται ακόμη και τους μονόκερους. «Θέλουμε εσένα και το ποιος είσαι!!» - θα σου πουν. Κι εσύ θα χαρείς, μην βιαστείς, γιατί θα μάθεις στην πορεία ότι, ναι, θέλουν το σώμα που κουβαλάς αλλά όχι ότι κουβαλάει το σώμα.