Εργατική Πρωτομαγιά

γράφει ο Πλάτων Ρούτης

Η Πρωτομαγιά είναι μια εκδήλωση ταξικής πάλης των εργατών ενάντια στην αστική τάξη των αφεντικών που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα εργοστάσια και εκμεταλλεύονται τους εργάτες σαν μηχανές παραγωγής του πλούτου τους. Είναι μία απεργία που οι εργάτες καταθέτουν τα αιτήματα τους και αγωνίζονται για τα δίκια της τάξης τους. Εχει παγκόσμιο χαρακτήρα και εκδηλώνεται σε όλες τις χώρες με συγκεντρώσεις και πορείες.

Η εργατική τάξη προβάλει τα κοινωνικά και οικονομικά της αιτήματα και καθορίζει τις διεκδικήσεις της για το μέλλον.  Η Πρωτομαγιά είναι απεργία των εργατών του μόχθου και όχι αργία όπως θέλουν να την παρουσιάσουν η αστική τάξη και τα παπαγαλάκια των αφεντικών. Έτσι θριαμβευτικά γιορτάζεται με τους αγώνες των εργατών όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα.

Μία από τις κορυφαίες στιγμές της πάλης της Εργατικής Τάξης ήταν η αιματοβαμμένη εξέγερση πού ξεκίνησε στο Σικάγο τον Μάη του 1886 όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά των εργατών που διαμαρτύρονταν και διεκδικούσαν την οχτάωρη εργασία. Τα συνθήματα που επικρατούσαν ήταν:  Οχτώ ώρες δουλειά, Οχτώ ώρες ανάπαυση και Οχτώ ώρες ύπνου.  Η απεργία στο Σικάγο είχε την έμπνευσή της στην απεργία των Καναδών εργατών που είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Τα αιτήματά τους ήταν μέσα στα άλλα η ασφάλεια από τα ατυχήματα στην δουλειά και να βελτιωθούν οι άθλιες συνθήκες εργασίας όπου ο εργάτης φεύγοντας για να πάει στη δουλειά δεν γνώριζε αν θα γυρίσει στο σπίτι του ζωντανός ή θα κουβαλήσουν το πτώμα του άλλοι συνάδελφοι του εργάτες, όπως συνέβαινε πολλές φορές.

Μέσα στα χρόνια που πέρασαν οι εργάτες κέρδισαν με την πάλη τους ορισμένα δικαιώματα που και αυτά τα χάνουν κάποιες φορές από το αδίστακτο πολιτικό σύστημα της εξουσίας των αφεντικών, ενώ συνεχίζουν τις διεκδικήσεις τους πολλές φορές με αιματοβαμμένους αγώνες ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού. 

Αυτή η πραγματικότητα αναγκάζει τους εργάτες του κόσμου σε αντεπίθεση ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την βαρβαρότητα για την ικανοποίηση των βασικών τους αναγκών.

Η ανθρωπότητα έχει κάνει πολλές προόδους στην τεχνολογία και στην επιστήμη,  Ανακαλύφθηκαν πολλά φάρμακα για να αντιμετωπιστούν αρρώστιες, χτίστηκαν μεγάλες πολιτείες, μεγάλοι δρόμοι και επίσης σε πολλούς ακόμα τομείς έγιναν άλματα προόδου. Η κινητήρια δύναμη για αυτή την περίοδο είναι οι εργαζόμενοι επιστήμονες και εργάτες. Ένας κόσμος δίχως αυτούς τους εργαζόμενους είναι αδύνατος, αντίθετα, ενας κόσμος δίχως καπιταλιστές είναι αναγκαίος αλλά και απαραίτητος.

Ενας κόσμος της προόδου και της ειρήνης μακριά από πολέμους που καταστρέφουν ότι κάλο δημιούργησαν οι εργαζόμενοι είναι εφικτός. Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, κλιμάκωσης των επικίνδυνων για τους λαούς ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδιασμών, είναι απαραίτητο οι εργαζόμενοι να τιμήσουν τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά δυναμώνοντας την πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη που θα επιδιώξουν μετά την πανδημία του κορονοϊού για να ανακάμψουν τα κέρδη τους θα στηριχτεί στην άγρια εκμετάλλευση, με τη φθηνή δουλειά χωρίς δικαιώματα, με την καταστολή στους εργατικούς -λαϊκούς αγώνες, με την καταλήστευση άλλων λαών, με το αιματηρό ξαναμοίρασμα των ενεργειακών πηγών, των αγορών, των δρόμων μεταφοράς, ξαναχαράζουν τα σύνορα κρατών.

Αυτό το βλέπουμε ξανά να εξελίσσεται ολοζώντανο μπροστά μας. Ολόκληρες περιοχές βρίσκονται μέσα στη φωτιά από την Ουκρανία, τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια και το Αιγαίο έως την Ανατολική Μεσόγειο, την Εγγύς και Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Ο πόλεμος στη Συρία στον οποίο μπλέκονται ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις όπως ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσία έχει στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, έχει ξεριζώσει εκατομμύρια άλλους και το δράμα των προσφύγων συνεχίζεται με τον εγκλωβισμό τους.

Με τα χέρια τους οι εργάτες χτίζουν, σμιλεύουν, δημιουργούν. Αυτοί είναι που παράγουν τον υλικό πλούτο της ανθρωπότητας. Ο λόγος για την εργατικής τάξης και την πορεία της οποίας μέσα σε όλους τους καιρούς είναι η πορεία της ίδιας της ανθρωπότητας. Οι δικοί της αγώνες, η δική της κατάσταση, η δική της συνείδηση σφραγίζουν ανεξίτηλα την κάθε εποχή της Ιστορίας.

Ο αγώνας της ενάντια στους εκμεταλλευτές της, ο αγώνας για τη δική της συνειδητοποίηση, ο αγώνας για τη δική της απελευθέρωση και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας ήταν πάντα αιματοβαμμένος. Με το δικό της αίμα έγραψε και τα λάβαρα της. Το κόκκινο είναι το χρώμα της εργατικής τάξης.

Οι αγώνες της τάξης των εργατών είναι οι φλόγες της ανάγκης που θα γίνουν ιστορία, στην Παρισινή Κομμούνα, στην Πρωτομαγιά του Σικάγου, στη Ματωμένη Κυριακή της Πετρούπολης του 1905, στα σκαλιά των Χειμερινών Ανακτόρων τον Κόκκινο Οκτώβρη του '17, στη Θεσσαλονίκη του '36, στο Στάλινγκραντ και στην Κόκκινη Σημαία της Αντιφασιστικής Νίκης. Είναι οι ίδιες φλόγες της ανάγκης σήμερα, για τους εργατικούς αγώνες του μέλλοντος καθώς καίνε σε όλα τα σκλαβοπάζαρα της Γης και παρά τις επίμονες προσπάθειες των απολογητών της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, θα γίνουν αύριο ιστορία ακριβώς στα ίδια σκλαβοπάζαρα, κάνοντας στάχτη όλες αυτές τις «θεωρίες», που προσπαθούν να πείσουν την εργατική τάξη ότι η εκμετάλλευση είναι η «αιώνια» μοίρα της.

Μέσα στους αγώνες, αναπτύσσεται η συνείδηση της εργατικής τάξης που θα γονατίσει μόνο μπροστά στο αίμα των ταξικών αδελφών της και με το εργατικό τραγούδι που θα υψώσει τη γροθιά του μαζί με τους εργάτες ως φόρο τιμής στην ιστορία της τάξης και ως βεβαιότητα στο μέλλον της ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα πρέπει να ανατραπεί και θα ανατραπεί.

Και η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργάτες όλου του κόσμου αντιμέτωπους με την πιο σκληρή επίθεση του πολυεθνικού κεφαλαίου και τις στρατηγικές επιδιώξεις της "Νέας Τάξης Πραγμάτων".

Η μακροχρόνια ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση είναι μια εφιαλτική πραγματικότητα για εκατομμύρια εργαζόμενους. Οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν μέλλον σ' αυτό το απάνθρωπο σύστημα, η εργαζόμενη γυναίκα γίνεται αντικείμενο μιας ωμής διπλής εκμετάλλευσης. Οι απόμαχοι της δουλειάς μετατρέπονται σε ζητιάνους της ζωής.

Οι καπιταλιστές προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους και για να πάρουν ταξική ρεβάνς, δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα της Εργατικής Τάξης. 134 χρόνια μετά τον ξεσηκωμό του Σικάγου, επιδιώκουν να καταργήσουν το 7ωρο - 8ωρο, το πενθήμερο, να περάσουν τη μερική απασχόληση και μερική αμοιβή.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Βόρεια Αμερική υπάρχει η πραγματικότητα της ασύδοτης δράσης του πολυεθνικού κεφαλαίου, η "ελευθερία" των πιο ισχυρών να συγκεντρώσουν πλούτο και δύναμη σε βάρος του βιοτικού επιπέδου, των ελευθεριών και δικαιωμάτων της πλειοψηφίας των λαών. Οι εργαζόμενοι, οι λαοί όλου του κόσμου πληρώνουν ακριβά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος.

Πρόκειται για γενικευμένη επίθεση ενάντια στο βιοτικό επίπεδο, τις κοινωνικές κατακτήσεις, τις εργασιακές σχέσεις, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, ενάντια σε ότι με θυσίες και αγώνες κατακτήθηκε από το εργατικό λαϊκό κίνημα στην πορεία δεκάδων χρόνων.

Η αυξανόμενη ανεργία, η παρατεταμένη λιτότητα, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, το σάρωμα των κοινωνικών κατακτήσεων, η αύξηση της εκμετάλλευσης είναι η σκληρή πραγματικότητα για την πλειοψηφία του λαού.

Τα δικαιώματα των εργαζομένων, το αίτημά τους για μια καλύτερη ζωή αντιμετωπίζονται από τις κυβερνήσεις σαν "κόστος" και "φρένο στην ανάπτυξη".

Το κέρδος, η "ελεύθερη αγορά", η ασυδοσία του κεφαλαίου θεωρούνται ιερά και όσια.

Ομως, χρόνια τώρα, η ζωή απέδειξε πως με πολιτικές συρρίκνωσης του λαϊκού εισοδήματος και των εργατικών κατακτήσεων, δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και πρόοδος. Η ανεργία δε χτυπιέται με βοηθήματα και σεμινάρια, ούτε η λιτότητα λύνει το πρόβλημα της ανάπτυξης. Χρειάζονται επενδύσεις και βασικό ρόλο πρέπει να παίζουν οι επενδύσεις του δημοσίου. Χρειάζονται πολιτικές και μέτρα αναπλήρωσης του χαμένου λαϊκού εισοδήματος και διεύρυνση των κοινωνικών κατακτήσεων του λαού.

Χρειάζεται μια πολιτική, που θα συγκρούεται με τα συμφέροντα του πολυεθνικού κεφαλαίου και με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα χτυπά την εξάρτηση και την περιθωριοποίηση της χώρας, που θα ενεργοποιεί και θα συσπειρώνει πλατιές κοινωνικές δυνάμεις, σ' αυτήν την κατεύθυνση.

«Τιμάμε την Εργατική Πρωτομαγιά, τους νεκρούς εργάτες του Σικάγο το 1886, όλους τους αλύγιστους της ταξικής πάλης ...