ΠΕΙΝΑ: Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

γράφει ο Πλάτων Ρούτης - proutis0107@rogers.com

Στον 21^ο αιώνα η ανθρωπότητα ζει ακόμα σε μία κατάσταση αβεβαιότητας και κινδύνου όχι μόνο από τον κορονοιό (που έχουν χαθεί πολλές ψυχές) αλλά γενικά από την απληστία μιας χούφτας ανθρώπων. Αυτοί είναι το 1% στον κόσμο που υποτάσσουν τα πάντα ακόμα και την τροφή στον βωμό του κέρδους για να φουσκώνουν τα πορτοφόλια τους και έχουν επιφέρει πολλά δεινά.  Είναι τα μεγάλα μονοπώλια που έχουν σαν στόχο το κέρδος εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια και διαχρονική βασική ανάγκη των ανθρώπων για τη διατροφή και την επιβίωσή τους. Θύματα είναι συνήθως πολλά εκατομμύρια παιδιά που ακόμα αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας και του θανάτου εξ αιτίας των πολιτικών που εφαρμόζουν κυβερνήσεις σε ένα αξιακό σύστημα που είναι απάνθρωπο. Ο δήθεν πολιτισμός μας απέτυχε και μάλιστα οικτρά. Η εικόνα που παρουσιάζει ο κόσμος σήμερα είναι ένα τραγικό και επίσης εξοργιστικό σκηνικό της ανθρώπινης εξαθλίωσης και του θανάτου.   Μία εικόνα με τις χιλιάδες των παιδιών που σκοτώνονται κάθε μέρα στις εμπόλεμες ζώνες ή που ξεψυχούν περιμένοντας μία μπουκιά φαγητού ή μερικές γουλιές νερού. 

Κάθε ημέρα 25,000 άνθρωποι και μέσα σε αυτούς 10,000 παιδιά πεθαίνουν από την πείνα ή από αρρώστιες που προκαλούνται από την πείνα. Περίπου 854 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο υποσιτίζονται και οι υψηλές τιμές των τροφίμων θα προσθέσουν άλλα 100 εκατομμύρια ανθρώπους στην εξαθλίωση και την πείνα.

Αυτός είναι ο πολιτισμός της ζούγκλας που για την κυριαρχία του δυνατού δεν υπολογίζονται ανθρώπινες ζωές. Πάνω από 12 εκατομμύριά νοικοκυριά εξωθούνται στην φτώχια και στην πείνα. Σε πέντε χρόνια έχουν σπαταληθεί για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και για τους πολέμους της Αμερικάνικης κυβέρνησης περισσότερα από ένα τρισεκατομμύρια δολάρια. Με μία άλλη πολιτική με τα χρήματα που διαθέτουν για τους εξοπλισμούς θα μπορούσε να δημιουργηθεί η υποδομή σε αυτές τις χώρες για να υπάρξει μία ανάπτυξη και για να εξαλειφθεί τελικά το φάσμα της πείνας που απειλεί εκατομμύρια ανθρώπους.

Η υποκρισία είναι ολοφάνερη εδώ. Μιλούν για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας! Αλλά όταν υποφέρει ο κόσμος από την πείνα και τον πόλεμο αυτό δεν είναι ένα είδος τρομοκρατίας;

Εμείς όμως πώς αντιδρούμε; τι κάνουμε; Όπως έλεγε κάποτε ένας στίχος «εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ». Η απάθεια που έχει μπει στο πετσί του μέσου ανθρώπου είναι εγκληματική. Δεν υπάρχει φαγητό να θρέψουμε εκατομμύρια ανθρώπους στην γη που πεινάνε. Υπάρχουν όμως οι αιτίες. Η πιο βασική αιτία είναι ποιος ελέγχει την τροφική αλυσίδα από την σπορά, την καλλιέργεια και μέχρι τα προϊόντα να φτάσουν στον καταναλωτή. Είναι πολλά τα λεφτά, που λένε για να μην τραβήξουν την όρεξη των μεγάλων μονοπωλίων που ελέγχουν όλη αυτή την διατροφική αλυσίδα.

Ο ΟΗΕ αναφέρει: “Πρώτη φορά στην Ιστορία υπάρχουν τόσοι πεινασμένοι στον κόσμο”. Τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, περίπου ο μισός πληθυσμός της Γης, υποσιτίζονται. Ενώ ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν από την πείνα.

Το μεγάλο μέρος στη γη που υπάρχουν υποσιτιζόμενοι είναι η Ασία με περίπου 642 εκατομμύρια. Η δεύτερη περιοχή είναι η υποσαχάρια Αφρική με 265 εκατομμύρια και ακολουθούν η Λατινική Αμερική με 53 εκατομμύρια υποσιτιζόμενους και η Βόρεια Αφρική με 53 εκατομμύρια. Επίσης περίπου 15 εκατομμύρια ανθρώπων στις ανεπτυγμένες χώρες υποφέρουν επίσης από την πείνα. Μην βλέπουμε μόνο τις παραπάνω περιοχές. Μία έρευνα που έγινε στις ΗΠΑ 12 εκατομμύρια παιδιά υποφέρουν από την πείνα. Όλα αυτά τη στιγμή που η Γη μπορεί να εξασφαλίσει τροφή πολύ παραπάνω από τον σημερινό πληθυσμό.   Η  αύξηση της φτώχιας και της πείνας μπορεί να χαρακτηρισθεί ως το χειρότερο πλήγμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ποιανών λοιπών η απληστία δημιούργει ανθρώπους φτωχούς και πεινασμένους?Υπάρχουν συμφέροντα μεγάλα που δημιουργούν και επωφελούνται από τη φτώχια γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί οι φτωχοί δεν θα υπήρχαν και οι πλούσιοι. Δηλαδή οι πλούσιοι δημιουργούν την φτώχια. Ας κοιτάξουμε πώς γίνεται το αλισβερίσι και έχουμε φτωχούς και πεινασμένους, πλούσιους και ελεεινούς, μεγιστάνες και ζητιάνους. Η έλλειψη τροφής δημιουργεί την δυστυχία και την σωματική κατάπτωση.

Η τροφή είναι και πρέπει να θεωρείται δημόσιο αγαθό.

Τα τρόφιμα ελέγχονται από ένα ιδιωτικοποιημένο βιομηχανικό διατροφικό σύστημα που ελέγχει από τους σπόρους, την γη, μέχρι και την υπερβολική και καταχρηστική τιμολόγηση των τροφίμων που βλέπουμε αυτές τις ανατιμήσεις στα σουπερμάρκετ τροφίμων σήμερα. Είναι ένας πολύπλοκος μηχανισμός που σκοπός του είναι να φτάσει το φαγητό στον άνθρωπο με κάποιο αντάλλαγμα που πάντοτε είναι υπερβολικό και άπιαστο. Το σύστημα θρέφει την πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν σε αυτό τον πλανήτη και έχει δημιουργήσει μία αγορά μαζικής κατανάλωσης όπου οι τρεφόμενοι γίνονται απλοί καταναλωτές. Ο σκοπός αυτού του συστήματος είναι να συγκεντρώσει υποτιμημένα και αμφιβόλου διατροφικής αξίας αποθέματα τροφής και να μεγιστοποιεί τα κέρδη του, αντί να διασφαλίσει σημαντικές μη οικονομικές πλευρές της τροφής όπως είναι η διατροφική αξία.

Τα τρόφιμα ήταν κάποτε ένας περιορισμένος αλλά ανανεώσιμος πόρος είτε σε άγρια είτε σε καλλιεργημένη μορφή που είναι απαραίτητη για την ανθρώπινη ύπαρξη. Με τα χρόνια που πέρασαν έχει εξελιχθεί σε ένα ιδιωτικό, διακρατικό εμπόρευμα. Οι τροφές ταιριάζουν στις βιομηχανοποιημένες διαδικασίες του αυτοματισμού που υπάρχουν σήμερα και υπόκεινται στους νόμους της αγοράς και του χρηματιστηρίου. Η αγορά αυτή ελέγχεται από ένα σύμπλεγμα εταιρειών που ρυθμίζουν τις τιμές μεταξύ τους και όπως είναι φυσικό οι τιμές εξαρτώνται από παράγοντες κυρίως όπως ζήτηση και προσφορά. Ως αποτέλεσμα, η αξία της τροφής δε βασίζεται στις πολλές διαστάσεις που προσφέρουν ασφάλεια και υγεία σε κάθε πολίτη, όπως θα έπρεπε, αφού είναι θεμελιώδες, ανθρώπινο και εγγυημένο δικαίωμά του.. Η επάρκεια και η ποιότητα της τροφής θα έπρεπε να είναι ο κύριος πυλώνας του πολιτισμού μας, τόσο για τους παραγωγούς όσο και για τους καταναλωτές. Είναι ο φυσικός, ανανεώσιμος πόρος που μπορεί να ελεγχθεί από τους ανθρώπους. Θα έπρεπε λοιπόν να είναι παγκόσμιο κοινό αγαθό που θα πρέπει να απολαμβάνουν όλοι .Αντίθετα όμως, βασιζόμαστε στην αγορά.

Βάσει της επικρατούσας θεωρίας ότι χωρίς χρήματα δεν υπάρχει τροφή, η πείνα εξακολουθεί να κυριαρχεί σε έναν κόσμο αφθονίας. Γενικά το βιομηχανικό σύστημα τροφής αποτυγχάνει ολοένα και περισσότερο να εκπληρώσει το βασικό στόχο του δηλαδή να παράγει τροφή και να θρέφει τους ανθρώπους επαρκώς, ώστε να μην υπάρχει πείνα. Σε όλη αυτή την υπόθεση η ειρωνεία είναι ότι οι μισοί από αυτούς που παράγουν το 70% της παγκόσμιας τροφής πεινάνε σήμερα. Ένα βιομηχανικό τροφικό σύστημα που αντιμετωπίζει την τροφή ως εμπόρευμα που διανέμεται σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς δεν θα πετύχει ποτέ εξασφάλιση τροφής για όλους.

Όσο και να είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας και στις δικές μας σκέψεις και προβλήματα, αγνοούμε ή μάλλον δεν σκεφτόμαστε αρκετά έντονα ότι κάπου πεινάει ένα παιδί. Ότι μία μάνα βλέπει τα παιδιά της να πηγαίνουν για ύπνο πεινασμένα.

Η διαχείριση των τροφίμων από το βιομηχανικό διατροφικό σύστημα, μέσω της ιδιωτικοποίησης των σπόρων και της γης, των νόμων, των υπερβολικών τιμολογήσεων, και της πατέντας, έχει παίξει μεγάλο ρόλο στον περιορισμό της πρόσβασης μας στην τροφή ως δημόσιο αγαθό. Το σύστημα τρέφει πια την πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στον πλανήτη και έχει δημιουργήσει μια αγορά μαζικής κατανάλωσης όπου οι τρεφόμενοι γίνονται απλοί καταναλωτές. Έτσι ο σκοπός του βιομηχανικού συστήματος τροφής είναι να συγκεντρώσει υποτιμημένα αποθέματα τροφής μεγιστοποιώντας παράλληλα το κέρδος των εταιριών τροφίμων, αντί να διασφαλίζει τις πιο σημαντικές μη οικονομικές πλευρές της τροφής, όπως η διατροφική αξία. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό έχει οδηγήσει στην αποτυχία του παγκόσμιου συστήματος τροφής.

Βέβαια η επίλυση του προβλήματος της φτώχειας και της πείνας δεν αποτελεί θέμα μόνο των ηγετών στον πλανήτη. Αφορά όλους μας!  Μα, τι μπορεί ένας ή έστω ορισμένοι άνθρωποι για ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, το οποίο ξεπερνάει κατά πολύ την ατομική δύναμη;

Πάρα πολλά μπορούν να γίνουν από τον καθένα μας και από όλους μέσα από μια οργανωμένη προσπάθεια βοήθειας γενικότερα των ομοιών μας που έχουν ανάγκη.  Η θέση και η ορθή στάση στη ζωή μας, το ενεργό ενδιαφέρον μας πάνω σ’ αυτό το θέμα, η αλλαγή της νοοτροπίας μας με αυτοπεποίθηση και πίστη, η ανθρωπιά μας, η αγάπη προς τον άνθρωπο, το μοίρασμα, θα φέρει κάποια στιγμή, οπωσδήποτε κάτι καλύτερο. Αρκεί να το κάνουμε τρόπο ζωής!  

Πάντως στην εποχή που βλέπουμε ότι η κάθαρση, σε όλους τους τομείς της ζωής, παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, οφείλουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, ατομικά και συλλογικά, ώστε να ελαττωθεί η δυστυχία του ανθρώπινου όντος στη Γη και στο Σύμπαν. Όχι βέβαια μόνο για να περνάμε καλά, αλλά για να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τον προορισμό μας ως όντα και ως άνθρωποι!  

Πώς διαχειρίζεσαι μέσα σου την κατάσταση και πως αισθάνεσαι απέναντι σε ένα αθώο χαμόγελο που χάνεται χωρίς να το έχει επιλέξει, χωρίς να ξέρει καν τι συμβαίνει, χωρίς να έχει προλάβει να ζήσει; Πες μου, πώς το ταιριάζεις αυτό στο μυαλό σου και στην καρδιά σου; Ποια δικαιοσύνη και ποια αδικία; Ένα “γιατί” δε φτάνει. Είναι πολύ λίγο για να περιγράψει το μέγεθος της απόγνωσης που σε κατακλύζει, της στεναχώριας που σου σφίγγει την καρδιά. Αυτό το κλάμα που σου βγαίνει δεν είναι δικό σου. Είναι το κλάμα του πατέρα και της μάνας, αυτών που έφυγαν και δεν πρόλαβαν να κλάψουν για τη ζωή που έχασαν, τη ζωή του παιδιού τους και τη δική τους.

Το χέρι δεν έχει γίνει για να ζητά ελεημοσύνη αλλά για να πιάσει το τσεκούρι και τη φωτιά και να κάψει την Βαστίλη και τα κάστρα των πλουσίων. Αυτών που κάνουν το κουμάντο και αποφασίζουν ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν από την πείνα.  Οι κακομοίρηδες και οι ξεχασμένοι από τον κόσμο, αυτοί που πεινάνε σε κάποια άκρη της γης, αυτοί που η σκέψη τους είναι πως να βρούνε ένα κομμάτι ψωμί να γεμίσουν τα άδεια στομάχια τους, αυτοί που μετράνε τις ημέρες τους σε στιγμές,  για αυτούς μιλάω……….