Και α ήκουσας παρ’ εμού διά πολλών μαρτύρων, ταύτα παραθού πιστοίς ανθρώποις. Οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι

Αποστολικόν ανάγνωσμα (Προς Τιμόθεον Β΄κεφ. 2: 1-10)

ΕΞΗΓΗΣΗ ΑΠΟΣΤ. ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΟΣ

Κεφ. 2:1 Συ λοιπόν, τέκνον μου, να ενδυναμώνεσαι διά της χάριτος της παρεχομένης διά Ιησού Χριστού,

1. και εκείνα τα οποία άκουσες από εμέ ενώπιον πολλών μαρτύρων, αυτά να εμπιστευθείς σε πιστούς ανθρώπους οι οποίοι θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους.
2. Συ λοιπόν κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού.
3. Κανείς, από εκείνους που καλούνται και υπηρετούν στο στράτευμα δεν εμπλέκεται στις υποθέσεις του καθημερινού βίου για να αρέσει σ’ εκείνον που τον εστρατολόγησε.
4. Εάν δε και λαβαίνει κανείς μέρος σε αθλητικούς αγώνες, δεν στεφανώνεται εάν δεν αγωνισθεί και αναδειχθεί νικητής σύμφωνα με τους αθλητικούς κανόνες.
5. Ο γεωργός, που κοπιάζει για να καλλιεργήσει τον αγρόν του, πρέπει πρώτος αυτός ν’ απολαύσει τους καρπούς που θα παραχθούν από την εργασίαν του.
6. Κατάλαβε τη σημασία αυτών που λέγω. διότι εύχομαι ο Κύριος να σου δώσει σύνεση, ώστε να καταλαβαίνεις όλα.
7. Ενθυμού τον Ιησούν Χριστόν, ο οποίος έχει αναστηθή εκ νεκρών, και κατάγεται από τον Δαυίδ, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο που κηρύττω,
8. Χάρη του οποίου κακοπαθώ μέχρι του σημείου να ευρίσκομαι στα δεσμά σαν να ήμουν κακούργος. αλλ’ ο λόγος του Θεού δεν είναι δυνατόν να εμποδισθεί.
   10 Δια τούτο υποφέρω όλα με υπομονή χάρη των εκλεκτών (του Θεού) για να τύχουν και αυτοί της σωτηρίας, που προέρχεται από τον Χριστόν Ιησού, η οποία περιβάλλεται με δόξα αιώνιον.

ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΗ Η ΣΩΤΗΡΙΑ

Η χάρη του Θεού ενεργεί τα πάντα. Αυτή εκάλεσε τον Τιμόθεο στο δρόμο της σωτηρίας. Αυτή τον ενίσχυε στη συνέχεια και στο έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων, που ως Επίσκοπος Εφέσου είχε αναλάβει. Ο χριστιανός, και μάλιστα ο εργάτης του Ευαγγελίου, οφείλει να είναι μεταδοτικός. Το μήνυμα της σωτηρίας είναι καθολικό, για όλους τους ανθρώπους. Όσο, λοιπόν, υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται μακρυά από τη σωτηρία, δεν μπορεί να ησυχάσει. Φυσικά δεν έχει άλλο όπλο από το λόγο. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος στη συνέχεια της Επιστολής τονίζει αυτό το καθήκον του Τιμοθέου, καθήκον βασικό, που χωρίς την επιτέλεσή του δεν μπορούν οι πιστοί να ελπίζουν σε σωτηρία: “Και α ήκουσας παρ’ εμού διά πολλών μαρτύρων, ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι”. Δηλαδή, εκείνα που άκουσες από μένα ενώπιον πολλών μαρτύρων, αυτά να εμπιστευθείς σε πιστούς ανθρώπους οι οποίοι θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους.
Η πίστη ξεκινά από την ακοή. “Α ήκουσας…”. Αν ο Παύλος δεν επισκεπτόταν τα Λύστρα, την πατρίδα του Τιμοθέου, και δεν μιλούσε στον Τιμόθεο με αγάπη και στοργή, αλλά και πειστικότητα, ο Τιμόθεος θα ήταν ένας καλός νέος στην πατρίδα του, στο σπίτι του, μα δεν θα ήταν ο χριστιανός Τιμόθεος, ο επίσκοπος Τιμόθεος, ο απόστολος Τιμόθεος, ο μάρτυρας Τιμόθεος, ο ουρανοπολίτης Τιμόθεος. Πολλοί τονίζουν το παράδειγμα και μιλάνε για “σιωπώσαν παραίνεσιν”. Βεβαίως το παράδειγμα των χριστιανών διδάσκει. Αλλά πώς μπορεί ένας χριστιανός να λειτουργεί σωστά και να έχει καλό παράδειγμα, αν η γλώσσα του δεν λειτουργεί αναλόγως και είναι παρωπλισμένη στον χριστιανικό αγώνα; Χριστιανός με καλό παράδειγμα σημαίνει, πώς έχει το πρώτο σημάδι της χριστιανικής ιδιότητος. Και το πρώτο σημάδι είναι η ομολογία. Έτσι, λοιπόν, δεν υπάρχει “σιωπώσα παραίνεσις”, όταν σιωπά η γλώσσα, άλλωστε το “σιωπώσα παραίνεσις”, που τόσο το χρησιμοποιούν όσοι δεν πολυσυμπαθούν το κήρυγμα και την ομολογία, δεν λέχθηκε για κανένα ζωντανό. Λέχθηκε για μία νεκρά χριστιανή, για την Γοργονία, την αδελφή του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Ήταν τόσο ενάρετη στη ζωή της, που και στο φέρετρό της ακόμη αποτελούσε “σιωπώσα παραίνεσιν” = σιωπηλό παράδειγμα.
Ο ίδιος ο Παύλος τονίζει σε μία άλλη του Επιστολή την αξία της μετάδοσης του λόγου και της ακοής: “Η πίστις -λέγει- δι΄ακοής” (Ρωμ. 10:17). Και παρουσιάζει τα σκαλοπάτια, με τα οποία ανεβαίνει κανείς στη σωτηρία, ως εξής:
• Θα σωθεί μόνο όποιος επικαλείται το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού.
• Πώς όμως θα επικαλεσθούν το όνομα του Ιησού Χριστού, αν δεν έχουν πιστεύσει σ’ Αυτόν;
• Πώς θα πιστεύσουν στον Ιησού Χριστό, αν δεν ακούσουν για τον Ιησού Χριστό;
• Πώς θα ακούσουν, αν δεν υπάρχουν άνθρωποι να κηρύττουν τον Ιησού Χριστό;
• Πώς θα υπάρχουν κήρυκες, αν δεν τους αποστείλει κάποιος, εν προκειμένω ο Θεός;
Και βγάζει το συμπέρασμα ο Παύλος: “Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων την ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά”. (Ρωμ. 10: 13-15).
Και για τον Τιμόθεο ίσχυε η ίδια διαδικασία. Άκουσε. Από ποιον; Από το καλύτερο μεγάφωνο του ευαγγελικού κηρύγματος. Από τον Παύλο. Άκουσε “διά πολλών μαρτύρων”. Δεν μιλούσε κρυφά ο Παύλος. Φανερά, δημόσια. Δεν ήταν μυστικός ο λόγος της σωτηρίας. Ήταν προωρισμένος για όλους.
Όσα ακούσαμε για τον Ιησού Χριστό, είμαστε υποχρεωμένοι να τα μεταδώσουμε και σε άλλους. Ο ήλιος δεν είναι για να τον συσσωρεύουμε στο δικό μας δωμάτιο, αλλά και για ν’ ανοίγουμε και το δωμάτιο του διπλανού μας να μπει κι εκεί το φως του. Το νερό δεν τρέχει μόνο για μας. Τρέχει και για να βρούμε τρόπο να ποτίσει και τον κήπο του διπλανού μας. Αν η πίστη παραμείνει ατομικό μόνο κτήμα, τότε θα την χάσουμε. Αν προσπαθήσουμε να γίνει κτήμα και άλλων, τότε θα την διασώσουμε. Μόνο όποιος καταθέτει το νόμισμα της πίστης στην τράπεζα της ιεραποστολής, μόνο αυτός κερδίζει με το νόμισμα αυτό τη βασιλεία των ουρανών. Γι’ αυτό ο Παύλος τονίζει: “Παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι”. Δύο πράγματα πρέπει να έχει ο διδάσκαλος του Ευαγγελίου: να είναι πιστός και να είναι μεταδοτικός.
Ο λόγος του Ευαγγελίου, ο λόγος της σωτηρίας, είναι μία λαμπάδα, που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Είναι μία σκυτάλη, που πηγαίνει από χέρι σε χέρι. Αλλοίμονο στη σκυτάλη, αν την κρατήσει ένας δρομέας για τον εαυτό του, ποτέ δεν θα κερδίσει. Ο Απ. Παύλος παρουσιάζει τη σκυτάλη του λόγου, ως εξής:
• Εγώ, Τιμόθεε, την μετέδωσα σε σένα. “Α ήκουσας παρ’ εμού …”
• Εσύ, Τιμόθεε, θα την μεταδώσεις σε άλλους. “Παράθου πιστοίς ανθρώποις”.
• Οι άλλοι Τιμόθεε, θα την μεταδώσουν σε άλλους. “Οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι”.
Το θησαυρό της πίστης μας πρέπει να τον εμπιστευόμαστε όχι σε ανθρώπους εγωϊστάς και αδιάφορους, αλλά σε ανθρώπους πιστούς, που θα είναι ικανοί να διδάξουν και σε άλλους, οι οποίοι θ’ ακούσουν με προσοχή και θα λάβουν τον θησαυρό αυτόν του λόγου και θα τον βάλουν στο μυαλό και στην καρδιά τους, και σε κατάλληλο καιρό θα τον μεταδώσουν και σε άλλους. Αυτό άλλωστε σημαίνει παράδοσις στην Εκκλησία. Χωρίς ν’ αλλοιώνεις το λόγο, να τον μεταδίδεις. Να φθάνει μέχρι την εποχή μας ατόφιος ο λόγος, ανόθευτος, όπως έβγαινε τότε… από το στόμα του Ιησού.