Ε. E.: συμμαχία των καπιταλιστών, εχθρός των λαών

γράφει ο Πλάτων Ρούτης

Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε ολόκληρο  αφιέρωμα με το τι έχει ακούσει  ο κόσμος όλα αυτά τα χρόνια από τους υποστηρικτές  της ΕΕ και του καπιταλισμού.

Ο κόσμος ακούει ότι: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένωση κρατών στηρίζεται στη συνεργασία των μελών της σε κοινά θέματα, όπως η ειρήνη, η οικονομική και κοινωνική ευημερία, η ασφάλεια, η δημοκρατία, η σταθερότητα, η δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη»   

Η σκληρή αλήθεια είναι όμως είναι ότι στην ΕΕ ευημερία υπάρχει μόνο για τα μονοπώλια. Στους εργαζόμενους ευημερούν η ανεργία, η εργασιακή περιπλάνηση, η εργασία με δώσεις και η αμορφωσιά στους νέους. Και στην περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης (που γεννάει τις κρίσεις), μόνιμη και σταθερή επιδίωξη ήταν να γίνει φθηνότερη η εργατική δύναμη, να ενταθεί η εκμετάλλευση. Όσο για την ειρήνη; Ας ρωτήσουμε τους λαούς που πληρώνουν με το αίμα τους και την ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο και τους πολέμους ΕΕ και ΝΑΤΟ για τα κέρδη των μονοπωλίων. 

Τα ΜΜΕ - έντυπα, αλλά και ιντερνετικά αναφέρουν ότι: «η ΕΕ είναι το σπίτι των λαών», «η ΕΕ μπορεί να γίνει ένωση των λαών». Τέτοια και άλλα επιχειρήματα χρησιμοποιούνται για να μη φθείρεται η ΕΕ στη συνείδηση του κόσμου.  Ακόμα και σήμερα, που με την καταιγίδα των αντιλαϊκών μέτρων ξεθώριασαν τα ψέματα για την ΕΕ, η πλύση εγκεφάλου για τον “ευρωμονόδρομο” καλά κρατεί. Λένε για παράδειγμα ότι: «ακόμα και αν είναι επώδυνα τα μέτρα που υλοποιούνται δεν μπορούμε να χάσουμε το τρένο της ΕΕ» ή ότι «τα μέτρα είναι αποτέλεσμα έλλειψης διαπραγμάτευσης», «υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης μέσα στην ΕΕ αρκεί να αλλάξει η κυβέρνηση».

Η αλήθεια όμως βρίσκεται στην άλλη όχθη. Η δημιουργία, εξέλιξη και ανάπτυξη της ΕΕ  επιβεβαιώνει ότι αποτελεί όχημα για τους κεφαλαιοκράτες της Ευρώπης, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, τόσο ενάντια στους λαούς της Ευρώπης όσο και στον ανταγωνισμό τους με τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τόσο τις παραδοσιακές (π.χ. ΗΠΑ) όσο και αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες (π.χ. Βραζιλία, Κίνα) και τις αντίστοιχες ενώσεις τους. 

Η ΕΕ δε θα μπορούσε ποτέ να είναι ένωση “όλων”. Στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, υπάρχουν εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευτές. Από τη μία η εργατική τάξη που παράγει όλον τον πλούτο και από την άλλη η εκμεταλλεύτρια τάξη των κεφαλαιοκρατών που ιδιοποιείται τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες. Η ΕΕ αποτελεί διακρατική ένωση του κεφαλαίου, στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Δημιουργήθηκε και υπάρχει για να υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, να διασφαλίζει τα κέρδη τους, την οικονομική κυριαρχία και την εξουσία τους. Για τους λαούς και τη νεολαία η ΕΕ είναι όργανο καταπίεσης, αδίστακτος αντίπαλός τους.

Ιστορικά πως φτάσαμε στην Ε.Ε. Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1945) βρίσκει την Ευρώπη σε μία καινούργια πραγματικότητα: μία σειρά χώρες, και με την καθοριστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού, εντάχθηκαν στο σοσιαλιστικό σύστημα, κάτι που επέδρασε θετικά συνολικά στο εργατικό κίνημα των καπιταλιστικών χωρών. Λόγω της αντιπαράθεσης σοσιαλισμού – καπιταλισμού οι ΗΠΑ ωθούνται να στηρίξουν οικονομικά την ανάπτυξη των καπιταλιστικών κρατών με το σχέδιο Μάρσαλ το 1948, που τιτλοφορήθηκε ως σχέδιο για την “ανασυγκρότηση της Ευρώπης”. Επιπλέον, το ίδιο το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια. Όσο ισχύει  ότι oι καπιταλιστές συνασπίζονται ενάντια   στους λαούς, άλλο τόσο ισχύει ότι οι καπιταλιστές τρώγονται μεταξύ τους για τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς, για το ποιοι θα αποσπούν μεγαλύτερα μερίδια από την πίτα των κερδών. 

Το 1981 η Ελλάδα γίνεται πλήρες μέλος της ΕΟΚ. Η ένταξη και η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ ήταν και είναι ακόμη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας. ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα του κεφαλαίου από την αρχή στήριξαν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ,κρατούσαν και κρατάνε γερά τα ηνία της προπαγάνδας για τον ευρωμονόδρομο. Από δίπλα ο ΣΥΝ, και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργούσε και καλλιεργεί ότι η ΕΕ μπορεί να μετασχηματιστεί σε μία Ευρώπη των λαών όπως και ότι η ΕΕ «βγήκε από το δρόμο που είχε χαράξει επειδή κυριάρχησαν οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις»,  κρύβοντας ότι και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις υλοποίησαν την ίδια στρατηγική, ακόμα και “αριστερές” κυβερνήσεις, όπως στην Ιταλία (1998-2000). Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για φιλολαϊκό μετασχηματισμό της ΕΕ, είναι τόσο παλιές όσο και η ΕΕ και πλέον έχουν χρεοκοπήσει. Σηκώνοντας παντιέρα ενάντια στη Γερμανία, τη Μέρκελ κ.ά. θέλει να κρύψει ότι σήμερα υλοποιείται μία πολιτική βαθιά ταξική, ενιαία σε όλη την ΕΕ και αυτό πηγάζει από τον χαρακτήρα της ΕΕ και την ενιαία στρατηγική των μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη, όλο τον εργαζόμενο λαό. 

Η ναζιστική Χρυσή Αυγή μιλάει πιο επιθετικά ενάντια στην Ευρωζώνη χωρίς βέβαια να ζητάει αποδέσμευση από την ΕΕ. Εκφράζει με τις θέσεις της τμήματα του κεφαλαίου. Δουλεύει για αυτούς που δουλεύει και η ΕΕ. Για τους καπιταλιστές. Χρησιμοποιεί το αναγκαίο για μία ναζιστική οργάνωση “αντισυστημικό” άρωμα στη φρασεολογία της για να ψαρεύει στα θολά νερά. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία συμμαχία καπιταλιστικών κρατών στην Ευρώπη με στόχο την προώθηση των κοινών στόχων τους: την ενίσχυση των μονοπωλίων τους και την ανάγκη να αντεπεξέλθουν στο διεθνή ανταγωνισμό.

Η στρατηγική που έχει υιοθετήσει η ΕΕ έχει πολλά αρνητικά επακόλουθα για τους λαούς. Δηλαδή: αμορφωσιά, εργασιακή περιπλάνηση, ανεργία, ψευτοκατάρτιση, δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί μέχρι τα γεράματα! Αυτό είναι το μέλλον που έχουν σχεδιάσει για τους λαούς της Ευρώπης  ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις. Αυτά έχουν σχεδιάσει και αυτά σου κρύβουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου! Στα μέτρα αυτά, σε κάθε χώρα μέλος της ΕΕ, δεν μπαίνει κανένας αστερίσκος, του τύπου αν έχει δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση, αν είναι σε φάση ανάπτυξης ή κρίσης, αν στη χώρα υπάρχει τρόικα ή όχι. Αφορούν όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. 

Όλα τα πολιτικά κόμματα πλην του ΚΚΕ στήριξαν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ. H στάση κάθε κόμματος απέναντι στην ΕΕ και στις διακρατικές ενώσεις των ιμπεριαλιστών δείχνει και τη στάση κάθε κόμματος απέναντι στο σάπιο σύστημα.  Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε ότι τόσο η ΕΟΚ όσο και η ΕΕ ακριβώς σαν διακρατικές συμμαχίες καπιταλιστικών κρατών είναι αντιλαϊκές, δε φτιασιδώνονται. Πήγε κόντρα στο ρεύμα του ευρωμονόδρομου και δικαιώθηκε.  Μόνοι κερδισμένοι από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ ήταν οι εκμεταλλευτές και χαμένοι οι εργαζόμενοι. Το τίμημα της ανταγωνιστικότητας το πληρώνει βαριά η νεολαία σήμερα με τους μισθούς πείνας, την ανασφάλιστη δουλειά, την μετανάστευση, το ανύπαρκτο ωράριο, την τεράστια ανεργία, τη δυσκολία ακόμα και να κάνει οικογένεια, την εναλλαγή μεταξύ μισοδουλειάς και μισοανεργίας με μισθούς - ψίχουλα μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Αυτή η στρατηγική δεν διορθώνεται, δεν γίνεται φιλολαϊκή, όσα μείγματα διαχείρισης κι αν τάζουν.

Αυτή η στρατηγική μονάχα ανατρέπεται. Γιατί έχει χαραχτεί με γνώμονα την θωράκιση και την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Ακριβώς γι’ αυτό βρίσκεται σε σύγκρουση με τα όνειρα, τις ελπίδες και τις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας και του λαού.