Λένε ότι, «ο χειρότερος εχθρός είναι αυτός που κοιμάται δίπλα μας»

Πόσες φορές θα πρέπει επιβεβαιωθεί αυτό το ρητό; 

Πόσες Καρολάιν πρέπει ακόμη να θρηνήσουμε; 

Σοκαρισμένη η κοινή γνώμη από την δολοφονία - γυναικοκτονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά από τον ίδιο της τον σύζυγό. Αυτόν που επέλεξε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της.

Όλοι μας το σκεφτήκαμε και όλοι μας εντοπίσαμε πίσω από τις φωτογραφίες του το θολό βλέμμα. Έχετε σκεφτεί γιατί μας έχει φανεί τόσο οικείο; Γιατί όλοι μας το έχουμε ξαναδεί στο κοντινό μας περιβάλλον ή και ακόμη μέσα στην ίδια μας την οικογένεια. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας ανησυχεί.

Με μεγάλη μαεστρία για 40 μέρες είχε φλομώσει τους πάντες με τα ψέματα του, είχε σκαρώσει ολόκληρη παράσταση για το πως είχε γίνει η ληστεία και η δολοφονία της συζύγου του. 

Κρέμασε το σκυλί τους και χρησιμοποίησε το ίδιο του το παιδί, όπου το έβαλε δίπλα στο άψυχο σώμα της συζύγου του. 

Με λεπτομέρειες περιέγραψε ακόμη και τα πρόσωπα των δραστών και ειρωνικά ο ένας του έμοιαζε, η εγωκεντρικότητα στο μεγαλείο της. 

Πως μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος με αυτό το απαθές προφίλ να κυκλοφορεί αμέριμνα ανάμεσα μας; 

Πως μπορεί κάποιος να σκηνοθετήσει μια ληστεία μετά από μία εγκληματική πράξη;

Τορόντο, Παρασκευή 18 Ιουνίου η ώρα 8:51 το πρωί και έχει ξεσπάσει μπόρα… ακούω την φύση που ουρλιάζει κι αυτή και σκέφτομαι όλες αυτές τις ψυχές που έφυγαν άδικα, …ο Αλέξης, η Ελένη, η Δήμητρα, ο Βαγγέλης…, ψυχές που θρήνησε η δικιά μου γενιά - έστω διαδικτυακά και δεν φανταστήκαμε ποτέ ότι αυτό μπορεί να συμβεί και σε εμάς.

Αυτές οι Ελληνικές, ορθόδοξες, πατριαρχικές οικογένειες, πόσο λάθος όλο από την αρχή. Δυτικοί στην κοινωνία και ανατολίτες στο σπίτι. Ότι βολεύει την βολή του αντρός. 

Πότε θα σπάσει το καλούπι; 

Έχουμε βολευτεί σε μια φτιαχτή ρουτίνα και την έχουμε βαφτίσει «σωστή». Δεν λέμε να μετακινήσουμε τα έπιπλα, αρνούμαστε. Έχει ρυθμιστεί το dna μας με τέτοιο τρόπο που οποιαδήποτε αλλαγή μας φαίνεται αδιανόητη. Κρίνουμε φαινομενικά και λέμε, αυτός ήταν πιλότος, από καλή οικογένεια και μ’ αυτές τις παρωπίδες πορευόμαστε.

Αχ κι αυτή η έρημη Ελληνίδα μάνα… που κάνει τα πάντα, που θυσιάζεται για να μεγαλώσει σωστούς γιούς - δολοφόνους και τα παραδίδει στην εκκλησία στο επόμενο θύμα. Δεν σε κατηγορώ γιατί και σε εσένα το ίδιο έκαναν, δεν ήξερες καλύτερα, σου είπαν ότι αυτό είναι το σωστό και εσύ ακολούθησες.

Η ευθύνη ανήκει σε εμάς που γεννάμε και μεγαλώνουμε «γιούς». Από κούνια τους δίνουμε την ασυλία και τα βασιλικά προνόμια. Τους δείχνουμε ότι το να είσαι άντρας συνεπάγεται και με την αρχηγία της οικογένειας. Στο σπίτι ο άντρας πάντα να κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού και να τον σερβίρει η γυναίκα. Στο αμάξι να είναι αυτός ο οδηγός και η γυναίκα συνοδηγός, σε ένα αμάξι που έχει καθρεφτάκι μόνο στην δεξιά πλευρά και τα παιδιά να κάθονται πίσω και να παρακολουθούν την «εξέλιξη τους».

Αν η τύχη σε έφερε μέχρι εδώ να διαβάσεις αυτό το κείμενο να υποθέσω ότι είσαι άνω των 20… 

Αν οποιαδήποτε περιγραφή μοιάζει όμοια με την ζωή σου, σίγουρα δεν είναι συμπτωματική αλλά ανησυχητική. 

Φύγε!!