Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας – 9 Φεβρουαρίου

Η ελληνική γλώσσα είναι ψυχή, η ψυχή του πολιτισμού.

Μια ψυχή όλο φως, που διαχέεται σε όλη τη Γη, διαθλάται σε πολλές άλλες γλώσσες, αντανακλά την ιστορία της ανθρωπότητας.

Κι όπως χωρίς φως δεν υπάρχει ζωή, έτσι και χωρίς γλώσσα δεν υπάρχει πολιτισμός.

Σε αυτή τραγούδησε ο Όμηρος, σε αυτή δίδαξαν οι αρχαίοι τραγικοί, σε αυτή έγραψαν οι σύγχρονοι ποιητές.

Σε αυτή τη γλώσσα ο άνθρωπος προσπάθησε να φτιάξει ένα σύστημα δικαίου, να συνυπάρχουμε όλοι οι άνθρωποι μαζί, κι έτσι γεννήθηκε η Δημοκρατία.

Σε αυτή ο άνθρωπος ανέπτυξε τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη. Ακόμη και σήμερα όταν μια γλώσσα μιλάει για φιλοσοφία, επιστήμη και τέχνη δανείζεται λέξεις από την ελληνική γλώσσα. Αν για κάποιον λόγο οι ελληνικές λέξεις μια μέρα αποφάσιζαν να φύγουν, δεν θα ήταν μόνο οι Έλληνες που δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν και να συνομιλήσουν.

Σε όλες τις γλώσσες, ιδίως σε τομείς όπως η φιλοσοφία και οι επιστήμες, θα έπεφτε σκοτάδι. Γιατί η ελληνική γλώσσα είναι φως, το φως του πολιτισμού. Ένα φως όλο ψυχή.

Η ταυτότητα του Ελληνισμού και ο εκφραστής του Ελληνικού πολιτισμού, η Ελληνική γλώσσα, τιμάται από όλους τους λαούς ως πολύτιμη παρακαταθήκη για τη δύση, που διαμόρφωσε και κωδικοποίησε την εξέλιξη του λεξιλογίου και του εννοιολογίου του δυτικού πολιτισμού.

Το υπ. Παιδείας & Θρησκευμάτων, με την παρακάτω αναφορά του στις πρακτικές της ανάγνωσης από την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, έως την νεότερη εποχή και μέχρι σήμερα και με αφορμή την 9η Φεβρουαρίου, ως καθιερωμένη Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, μας έφερε κοντά στη φιλοσοφία της ανάγνωσης για τη γνωριμία και την εκμάθηση της γλώσσας, τη γνωριμία με τους δόκιμους συγγραφείς που έγραψαν στην Ελληνική.

“Για την εκμάθηση μιας γλώσσας, δεν υπήρξε ποτέ καλύτερο στήριγμα από το αφτί, καθώς με την ανάγνωση, το στατικό οπτικό σήμα μετατρέπεται σε παλλόμενο άκουσμα, και από το αφτί εισχωρεί στην καρδιά και στο μυαλό. Εξού και η από στήθους εκμάθηση στα γαλλικά ονομάζεται par coeur και στα αγγλικά by heart!

Το αφτί αποδεικνύεται ο καταλύτης για τη μετατροπή ενός κειμένου σε σώμα και αίμα πολιτισμού. Έτσι μπαίνει η ελληνική λογοτεχνία στο κυκλοφοριακό σύστημα της σύγχρονης εποχής.

Από το σχολείο στο πανεπιστήμιο, από την εποχή που φίλοι, συμμαθητές, συμφοιτητές και δάσκαλοι, συνέρχονταν, σε μικρές ομάδες και διαβάζαν κείμενα συγγραφέων της επιλογής τους, όπου ένας διάβαζε και οι λοιποί παρακολουθούσαν και ακολουθούσε στη συνέχεια συζήτηση και σχολιασμός, ερχόμαστε στο νεότερο ακαδημαϊκό τρόπο.

Σήμερα ομάδες φοιτητών, συχνά μαζεύονται στο σπίτι του καθηγητή. Ο βίος τέτοιων αναγνωστικών κύκλων, κρατούσε χρόνια ολόκληρα, και οι αναγνώσεις, που οργάνωναν όμιλοι φίλων στις έδρες ελληνικών σπουδών, κάλυπταν ολόκληρες μικρές βιβλιοθήκες. Την εμπειρία την αγάπησαν και σπουδαίοι σύγχρονοι συγγραφείς”, υπογραμμίζει το υπ. Παιδείας, στο κείμενο που έδωσε στη δημοσιότητα προς τιμήν της Ελληνικής γλώσσας.

Κάποτε σε τέτοιους κύκλους διάβαζαν και δικά τους έργα εν προόδω και αφοσιωμένοι φιλόλογοι, φιλόσοφοι και μεταφραστές, καταξίωσαν την Ελληνικήν, κατ’ αυτόν τον τρόπο. “Δεν είναι δύσκολη υπόθεση η ίδρυση αναγνωστικών ομίλων από θιασώτες της ελληνικής γλώσσας. Η αδιάκοπη όμως λειτουργία τους στο όνομα μορφών των ελληνικών γραμμάτων που θαυμάζουμε, απαιτεί πίστη και αφοσίωση. Για να την αγαπήσεις, πρέπει να τη γνωρίσεις. Για την ανάγνωση στην αρχαιότητα πάντως, δεν θα βρεθεί εμβληματικότερη μορφή από τον Αριστοτέλη –αυτόν που ο Πλάτων ονόμαζε «ο αναγνώστης»”.