Τo ειδησεογραφικό DNA της εβδομάδος

Τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε η οικονομική κρίση, οδήγησαν τον Ελληνικό Λαό στην απεγνωσμένη αναζήτηση κάποιας καλύτερης λύσης, με αποτέλεσμα να έχουμε τέταρτη κυβέρνηση μέσα σε μια 10/ετία.

Ο λαϊκισμός και η δημαγωγία δεν έλυσαν ταπροβλήματα, ενώ, απεναντίας έβλαψαν τη χώρα.

Η νέα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη,βρίσκεται αντιμέτωπη με πολύ μεγάλα προβλήματα που απαιτούν γρήγορη λύση καιπου θα δρομολογήσουν το μέλλον της χώρας.

Ο νέος πρωθυπουργός, είναι αλήθεια, ξεκινάειμε αποφασιστικά βήματα στην εφαρμογή της πολιτικής του, που αφήνει πολλέςελπίδες για τη συνέχεια της διακυβέρνησής του. Αυτό μένει να αποδειχθεί εκ τουαποτελέσματος.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιδιώξει είναιη άκαμπτη αποφασιστικότητα στην επίτευξη των στόχων του. Μακριά από λαϊκισμούςκαι δημαγωγία, που στο τέλος θα βλάψουν και τον ίδιο και τη χώρα.

Και κυρίως, μακριά το βλέμμα από το περίφημοπολιτικό κόστος. Μετά από τόσα δεινά οι πολίτες, στο μέγιστο ποσοστό τους,γνωρίζουν πιο είναι το σωστό και δεν εξαπατώνται. Βέβαια, ο Τσώρτσιλ είχε πει:Οι πολιτικοί ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για τη λύση των προβλημάτων, αλλά δενξέρουμε πώς να το κάνουμε για να επανεκλεγούμε.

Είναι εύκολο να ρίξει κανείς την ευθύνη γιατην άσχημη οικονομική, και όχι μόνο, πορεία της χώρας στους πολιτικούς, αλλά ηπραγματική αιτία δεν περιορίζεται μόνο εκεί. Ίσο αν όχι και μεγαλύτερο μερίδιομερίδιο ευθύνης φέρει και ο Έλληνας πολίτης.

Δεν έχει παρά να παρακολουθήσει κανείς τον τονψυχικό κόσμο του Έλληνα ψηφοφόρου από το τέλος του πολέμου, εποχή που άρχισεκαι η ανασυγκρότηση του Δυτικού κόσμου, μέχρι και τις τελευταίες εκλογές.

Αυτό ακριβώς επιχειρεί να αναλύσει οσυγγραφέας, και ερευνητής κ. Γιάννης Μπασλής μέσα από το δοκίμιο του με τίτλο:“Πως ψηφίζουν οι Έλληνες από το 1950”

Πρόκειται για μια ακτινογραφία του Έλληναψηφοφόρου και σας την παρουσιάζουμε αυτούσια:

ΠΩΣ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ 1950

“Αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου το 1950 οιΈλληνες χωρίστηκαν ιδεολογικά, πολιτικά και κομματικά στα δύο. 45% περίπουεντάχθηκαν στον λεγόμενο κεντροδεξιό ιδεολογικό χώρο, ενώ 45% περίπου στονλεγόμενο κεντροαριστερό.

10% μετακινούνται πότε δεξιά και πότεαριστερά. Η ιδεολογική, πολιτική και κομματική αυτή διχοτομία εξακολουθεί ναισχύει μέχρι σήμερα. 
Από το 1950-67 και από το 1974 μέχρι σήμερα, διάστημα κατά το οποίο λειτούργησεη κοινοβουλευτική δημοκρατία, κέρδιζε τις εκλογές και κυβερνούσε ένακεντροδεξιό ή κεντροαριστερό κόμμα, που με έναν ικανό αρχηγό μπορούσε να πείσειόλους τους ψηφοφόρους της ιδεολογικής του παράταξης να τον στηρίξουν. Το1950-52 η κεντροαριστερή παράταξη, αν και διασπασμένη κομματικά, αναγνώρισεστον Ν. Πλαστήρα την πρωτοκαθεδρία και κυβέρνησε τη χώρα. 
Από το 1952 όμως κι ύστερα, με τον θάνατο του Πλαστήρα η κεντροαριστεράδιασπάστηκε σε πολλά κόμματα χωρίς ν’ αναγνωρίζει κάποια σημαντικήπροσωπικότητα ως αρχηγό. Αντίθετα η κεντροδεξιά μπόρεσε να ενώσει όλα τακόμματά της σε ένα, κάτω από την κυριαρχία μια ικανής προσωπικότητας, του Αλ.Παπάγου πρώτα με το κόμμα του «Συναγερμού», του Κ. Καραμανλή με την «ΕΡΕ»ύστερα. Κι έτσι η κεντροδεξιά κυριάρχησε ως κυβέρνηση από το 1952 μέχρι το1963. Το πρόβλημα της κομματικής πολυδιάσπασης της παράταξης αντιλήφθηκαν τακεντροαριστερά κόμματα στο τέλος της δεκαετίας του 1950. Γι’ αυτό και, για νακαταλάβουν την κυβερνητική εξουσία, δημιούργησαν την Ένωση Κέντρου (ΕΚ) μεαρχηγό τον Γ. Παπανδρέου, ώστε όλοι οι ψηφοφόροι της να ψηφίσουν στις εκλογέςμόνο την ΕΚ. Το πέτυχαν το 1963. Η σύγκρουση όμως με το παλάτι και ηπολυδιάσπαση πάλι του κομματικού χώρου της ΕΚ διέλυσαν τη δυνατότητα κυβέρνησηςενός κόμματος των κεντροαριστερών. Η Χούντα έβαλε τέλος σ’ αυτή τη διαμάχηαριστεροδέξιων. 
Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 αναβίωσε ο ιδεολογικός- πολιτικόςδιχασμός. Αλλά, ενώ η κεντροαριστερά εκπροσωπούνταν από το ΚΚΕ, ΚΚΕ-εσωτ.,ΠΑΣΟΚ, Ε.Κ. κ.λπ., η κεντροδεξιά εκπροσωπούνταν μόνο από το κόμμα της ΝέαςΔημοκρατίας με έναν αδιαφιλονίκητο αρχηγό, τον Κ. Καραμανλή. Ήταν επόμενο νακυριαρχήσει μέχρι το 1981. Το 1974 μάλιστα η πολιτική/κομματική διαίρεση τωνΕλλήνων φάνηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Όλοι οι Έλληνες τότε πίστευανπως μόνο ο Κ. Καραμανλής ήταν σε θέση να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία. Κι αυτόεκφράστηκε έντονα από τον αριστερό Μίκη Θεοδωράκη με τη φράση «Καραμανλής ήτανκς!». Κι όμως στις εκλογές μόνο το 53% ψήφισε τον κεντροδεξιό Κ. Καραμανλή.Το 47% ψήφισε κεντροαριστερά κόμματα, αν και γνώριζαν πως κανένας από αυτούςπου ψήφιζαν δεν ήταν ικανός να στεριώσει τη δημοκρατία.
Στο τέλος όμως της δεκαετίας του 1970 η ισχυρή προσωπικότητα του ηγέτη τουΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου μπόρεσε να πείσει όλους τους κεντροαριστερούς να τονψηφίσουν στις εκλογές του 1981, σε αντίθεση με τους κεντροδεξιούς, οι οποίοι μετην προεδροποίηση του Κ. Καραμανλή διασπάστηκαν. Για 24 χρόνια μέχρι το 2004 οικεντροαριστεροί ψήφιζαν μαζικά το ΠΑΣΟΚ, μια που έτυχε τον Α. Παπανδρέου να τονδιαδεχτεί μια επίσης ισχυρή και αποτελεσματική προσωπικότητα, ο Κ.Σημίτης. 
Η κεντροδεξιά αντίθετα μόνο τρία χρόνια (1990-93) με ηγέτη τον Κ. Μητσοτάκημπόρεσε να προσελκύσει την υποστήριξη όλων των κεντροδεξιών ψηφοφόρων. Το 1993όμως διασπάστηκε από τον Α. Σαμαρά και φυσικά έχασε την κυβερνητική εξουσία.Μετά την αποχώρηση τόσο του Κ. Σημίτη το 2004 από τον κεντροαριστερό χώρο όσοκαι του Κ. Μητσοτάκη/Μ. Έβερτ από τον κεντροδεξιό, αρχηγοί των δύο πολιτικώνχώρων αναδείχθηκαν δύο «αχθοφόροι ονόματος». Έτσι ονόμαζε ο Όμηρος στην Ιλιάδατα παιδιά σπουδαίων ανδρών, που το μόνο προσόν που είχαν ήταν το όνομα τουπατέρα τους και καμία από τις αρετές του. Πρόκειται για τον Κωστάκη Καραμανλή,ανεψιό του θεμελιωτή της σύγχρονης δημοκρατίας μας, που οι κεντροδεξιοί τονανάδειξαν αρχηγό της ΝΔ και πρωθυπουργό, πιστεύοντας πως θα έχει κάποιες απότις πολιτικές ικανότητες του μπάρμπα του. Οι κεντροαριστεροί από την άλληεπέλεξαν με την ίδια λογική για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ τον γιο του Αντρέα, ΓιωργάκηΠαπανδρέου (ΓΑΠ). 
Και οι δύο «αχθοφόροι» έγιναν πρωθυπουργοί, ο Κωστάκης την περίοδο 2004-9,διαλύοντας την οικονομική και όχι μόνο ζωή του τόπου, ο Γιωργάκης το 2009-11,αποδεικνύοντας πλήρως την ανικανότητά του να βάλει κάποια τάξη στο ρημαγμένοβασίλειο. Με την οικονομική κρίση του 2009 κι ύστερα ο κόσμος και των δύοπολιτικών παρατάξεων στις εκλογές του 2012 ψήφισαν όποιο πολιτικό «νούμερο»διακήρυττε πως θα συγκρουσθεί με την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα, δηλ. τη Μέρκελ,τον Σόιμπλε κ.λπ. Κι έτσι εκλέχτηκαν στη Βουλή ως αρχηγοί κομμάτων ο Π.Καμμένος, ο Λεβέντης, ο Στ. Θεοδωράκης (Ποτάμι), η Χρυσή Αυγή κ.λπ. Εκείνοςόμως που έπεισε τους κεντροαριστερούς ήταν ο νεότατος και πολύ αντιευρωπαίοςαρχικά αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Έτσι έγινε πρωθυπουργός της χώρας το2015. 
Η κομματική όμως πολυδιάσπαση δεν άλλαξε την πολιτική διχοτομία με το 50% ναψηφίζει τα αυτοαποκαλούμενα αριστερά κόμματα και 50% τα δεξιά. Έτσι στιςεκλογές π.χ. του Σεπτεμβρίου 2015 ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, ΚΚΕ κ.λπ.μοιράστηκαν το «αριστερό» 50% (Σύριζα 35%, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ 6,28%, ΚΚΕ 5,55%, Ποτάμι4,09, =51,38). Το δεξιό 50% μοιράστηκαν ΝΔ 28,10, ΑΝΕΛ 3,69, Χρυσή Αυγή 6,99,Ένωση Κεντρώων 3,43 κ.λπ.= 42,21. Τελικά το κόμμα που αντικατέστησε το ΠΑΣΟΚστ’ αριστερά ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, με ηγέτη ένα δυναμικό νέο, τον Αλέξη Τσίπρα. Σταδεξιά η ΝΔ κράτησε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της.
Στις εκλογές της 7/7/2019 οι πιο πολλοί αριστεροί ψηφοφόροι επέλεξαν τονδυναμικό Αλέξη Τσίπρα (ΣΥΡΙΖΑ- 31,52%), ενώ οι υπόλοιποι διασπάρθηκαν σε ΚΙΝΑΛ(ΠΑΣΟΚ-8,10%), ΚΚΕ 5.30, Βαρουφάκης 3,44 = 48,36. Οι δεξιοί ψήφισαν κυρίως τοννέο δυναμικό ηγέτη της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη (39,85), ενώ λίγοι τον Κ. Βελόπουλο3,70, Χρυσή Αυγή 2,93=46,48.
Είναι ολοφάνερο πια ότι στη συνείδηση των κεντροαριστερών ψηφοφόρων ηγέτης τουςείναι ο Αλέξης Τσίπρας. Στα δεξιά έχει πια επιβληθεί η ηγετική φυσιογνωμία τουΚ. Μητσοτάκη, που στις εκλογές της 7/7/19 εκλέχτηκε πρωθυπουργός. Στο μέλλον οιδύο αυτές πολιτικές φυσιογνωμίες, Αλ. Τσίπρας στ’ αριστερά και Κυρ. Μητσοτάκηςστα δεξιά, θα κυριαρχήσουν, σβήνοντας όλους τους άλλους κομματικούς φορείς.Μόνο το ΚΚΕ θα επιβιώσει έχοντας πάντα ένα σταθερό 5%”.