Οι Αιωρούμενες Σκέψεις με άρωμα λεμονανθού

Πίστη για την ελπίδα
Η συγγραφέας Μυρσίνη Μόσχου στην πρώτη της σύνθεση ποίησης και πεζού, με τον τίτλο «Αιωρούμενες σκέψεις» από τις εκδόσεις «Δρόμων», παρουσιάζεται στο κοινό με μία γραφή σταθερά λυρική. Το θαυμάσιο εξώφυλλο που κοσμεί το βιβλίο, της συγγραφέως και εικαστικού Αργυρώς Αγγελίνας Ζωγράφου, μοιάζει με δέντρο που έχει χάσει τα πράσινα φύλλα του και φανερώνει ολόγυμνη την αλήθεια του. Σουρεαλιστικά, υπογραμμίζει την ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Το γεγονός ότι το δέντρο στέκεται ολόρθο στην άκρη του γκρεμού, υπερήφανο και λυγερό, παρά τη γύμνια του, φανερώνει την πίστη για την ελπίδα. Όπως είπε κάποτε ο σπουδαίος Οδυσσέας Ελύτης: «Ακόμη και το καμένο χέρι μπορεί να ανθίσει».

‍
Η λυτρωτική δύναμη της αγάπης
Ποίηση της νοσταλγίας, μετατόπιση του πραγματικού αντικειμένου των ποιημάτων και λυρική διάθεση είναι τα στοιχεία που καθορίζουν τα δέκα ποιήματα που μας παραθέτει. Ως πρωταρχικό ορόσημο της συγγραφικής της απαρχής. Αναφορικά με τα τρία διηγήματα που παρουσιάζει στο κέντρο του βιβλίου «Το φως και το σκοτάδι», τη «Λεβάντα» και το «Νυχτολούλουδο», κατορθώνει, με μαεστρία γλωσσική και υφολογική να μας πείσει ότι η αγάπη είναι πράγματι λυτρωτική. Εδώ, το ύφος της γραφής παραμένει νοσταλγικό, αλλά το θαυμαστό είναι ότι μετατοπίζεται έξω από τη διάσταση του χρόνου και του χώρου. Γίνεται παραμυθητικό και αλληγορικό. Η έμπνευση της συγγραφέως είναι ιδιόμορφη και πρωτότυπη, γιατί προσφέρεται όχι από ότι υπάρχει, αλλά από ότι λείπει.

‍
Γυναίκα :”η μαύρη ήπειρος”
Όπως είχε πει ο Λιαντίνης στη Γκέμμα “Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις αλλά πώς να φεύγεις! Γιατί ο ορισμός αυτός, είναι τορπίλη που παίζει στα χέρια του μικρό παιδί.”
Μιλάμε για εκείνη την έννοια του ορισμού, που τόσο βασανίστηκε ο Σωκράτης να την ανακαλύψει. Ο Φρόιντ πάλι, αποκάλεσε την γυναίκα μαύρη ήπειρο, ακριβώς επειδή δεν έμαθε , αλλά ούτε και ποτέ ανακάλυψε, ποιος είναι ο ορισμός της. Ποιο είναι το κοινό σημείο μεταξύ Φρόιντ και Λιαντίνη; Μα φυσικά η πεποίθηση για το “μυστήριο” της γυναίκας και του έρωτα. Τι σχέση τώρα μπορούν να έχουν αυτά τα δύο πρόσωπα με το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου; Είναι η ενσάρκωση της αγωνίας της συγγραφέως να απαντήσει στο αιώνιο ταξίδι της ζωής με προορισμό του τον έρωτα των ιδεών, της φύσης μα και της ύπαρξης. Όπλα της συγγραφέως είναι η φαντασία και ο ρομαντισμός. Θα έλεγε κανείς πως διαβάζοντας το βιβλίο με ταξίδεψε στους ρομαντικούς της ιταλικής  αναγέννησης. Όμως, αμέσως μετά είδα στη γραφή της τη μέθεξη που μου επέβαλλε στο αόρατο, στο ιδεατό. Ακόμα παραπέρα, στο μυσταγωγικό. Το πλέγμα μεταξύ μύθου και υπαρξισμού είναι η ραχοκοκαλιά του βιβλίου “Αιωρούμενες Σκέψεις” και η βαθύτερη ουσία του.

‍
Η μαγεία της φαντασίας
Γνωρίζοντας καλύτερα τη Μυρσίνη ως άνθρωπο και ως επιμελήτρια του βιβλίου της, συνειδητοποίησα γιατί είναι τόσο ξεχωριστή η γραφή της. Και είναι αυτή η βαθύτερη προσέγγιση της να εμβαθύνει στους ανθρώπους και στα πράγματα γύρω της. Να αναζητά, δδηλαδή, την ουσία τους με την επιθυμία να ανακαλύψει τις πιο απόκρυφες πτυχές τους. Σαν παιδί που αναζητά στον ουρανό ένα κρυμμένο αστέρι. Η αγάπη  και ο σεβασμός με την οποία συμπεριφέρεται στους άλλους είναι ταυτόσημη με την αγάπη της για το ιδεατό. Αυτό που είναι ασυμβίβαστο με την σκληρή πραγματικότητα. Γιατί και η αληθινή αγάπη περιέχει μέσα της αυτή την μαγεία της φαντασίας , που δεν είναι άλλη από την αλήθεια πίσω από το επιφανειακό. Τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης.

‍
Θάλασσα
“Ταξίδεψε με πάλι όπως μόνο εσύ ξέρεις,
θέλω εσύ να με πας στον τελευταίο προορισμό μου.
Μόνο εσύ μπορείς.
Μόνο εσύ μπορείς να κουβαλήσεις όλα αυτά που με βαραίνουν.”

‍
Δραματικότητα
Η συγγραφέας Μυρσίνη Μόσχου σε αυτή τη συλλογή φτάνει ακόμα πιο μακριά από το λυρισμό. Μας οδηγεί στη λειτουργία του οραματισμού. Δίπλα στην εικονική ενάργεια και την παραστατικότητα παρουσιάζει άλλο ένα βασικό στοιχείο, το δραματικό. Το δράμα, είναι εκείνο που ολοκληρώνει την έμπνευσή της. Ενάργεια λοιπόν, υποβολή και δραματικότητα, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της συγγραφέως Μυρσίνης Μόσχου σε αυτή την πρώτη της συγγραφική δημιουργία, τις «Αιωρούμενες σκέψεις». Όμως, για να ολοκληρώσω την εικόνα, πρέπει να υπογραμμίσω δύο δυνάμεις αντίπαλες που κυβερνούν την έμπνευσή της. Ο πόθος της απόκρυψης και η ανάγκη του λυρισμού. Η αντίθεση αυτή ανάμεσα στην πεζότητα της αφηγηματικής γαλήνης και στο λυρικό κορύφωμα του τέλους αποτελεί την ουσιαστική δυναμική του βιβλίου.

‍