Άνοιξε το Τριώδιο!

Απόσπασμα από κήρυγμα του π. Θεόδωρου Ζήση

Με βάση την Παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου, μπορούμε να αντλήσουμε τα ακόλουθα σημαντικά και βαθιά μηνύματα:
Πρώτον, ότι η υπερηφάνεια αχρηστεύει την αρετή. Το ευάλωτο σημείο των αγίων και των ενάρετων είναι η υπερηφάνεια.
Το δεύτερο μήνυμα που μπορούμε να πάρουμε είναι ότι πρέπει να ελέγχουμε, να κρίνουμε και να επικρίνουμε μόνο τον εαυτό μας, να έχουμε αυτομομφή, όχι αυτοδικαίωση. Να κατακρίνουμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους.
Ένα τρίτο μήνυμα είναι να πιστεύουμε ότι ό,τι πετυχαίνουμε πνευματικά, στον αγώνα μας για αρετή και αγιότητα, δεν είναι αποκλειστικά δικό μας επίτευγμα, αλλά είναι αποτέλεσμα της χάρης και της βοήθειας του Θεού. Αν ο Θεός δεν μας βοηθήσει, δεν κάνουμε τίποτα!  Αν ο Θεός δεν μας βοηθήσει να οικοδομήσουμε την αγιότητά μας, μάταια αγωνιζόμαστε.
Ένα τέταρτο σημείο είναι αυτό που έχει να κάνει με τον τρόπο που προσευχόμαστε.  Η προσευχή μας πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, όχι με υπερηφάνεια ή με πολλά λόγια. Η προσευχή μας πρέπει να είναι σύντομη και ταπεινή, περιεκτική. Γι' αυτό η Εκκλησία έχει ορίσει το «Κύριε ελέησον» ως τη συντομότερη προσευχή. Η καλύτερη προσευχή είναι «Κύριε ελέησον»! Θεέ, ελέησέ με, τον αμαρτωλό! Και πρέπει επίσης να έχουμε επίγνωση,  ειδικά στην προσευχή που προσφέρουμε στον ναό, της ιερότητας και της αγιότητας του χώρου.
Τώρα, λοιπόν, που ξεκινά αυτή η περίοδος του Ιερού Τριωδίου, όλοι, ειδικά όσοι πιστεύουμε ότι πετύχαμε κάποιες αρετές, να σκεφτούμε ότι δεν είμαστε τίποτα. Και αντί να έχουμε αυτή την υψηλή γνώμη για τον εαυτό μας, ας επαναλάβουμε αυτό που λέει ο τελώνης: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ καί ἐλέησόν με»..
- + -
Η ψυχή του ταπεινού μοιάζει με πέλαγος. Ρίξε μια πέτρα στο πέλαγος. Θα ταράξει για λίγο την επιφάνεια και μετά καταδύεται αμέσως στα βάθη. Έτσι καταβυθίζονται στην καρδιά του ταπεινού οι θλίψεις, γιατί η δύναμη του Κυρίου είναι μαζί του. Ή υπερηφάνεια καίει σαν την φωτιά κάθε καλό, ενώ η κατά Χριστόν ταπείνωση είναι γλυκεία και δεν περιγράφεται. Κι αν το ήξεραν αυτό οι άνθρωποι, τότε όλη η οικουμένη θα σπούδαζε αυτήν την επιστήμη. Ο εχθρός έπεσε από την υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια είναι η αρχή της αμαρτίας. Μέσα της περικλείονται όλες οι μορφές του κακού.  
Οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ

The Demonic Stronghold: On the Characteristics of Pride

Theme on the Parable of the Publican and the Pharisee

One of the foremost experts on the depths of the human spirit, St. Isaac the Syrian, says in his  41st homily: “The one who has come to a realization of his sin is higher than the one who raises  the dead through prayer; whoever has been able to see his own self is higher than the one who  has been granted the vision of angels.”
Pride, egotism, and vanity – to which we can add haughtiness, arrogance, and conceit – are all  different varieties of one basic manifestation: “turning towards oneself.” Pride is supreme self confidence and the rejection of all that is not of itself; it is a source of rage, cruelty, and malice; it is  a refusal to accept God’s help; it is a “demonic stronghold.” It is an “iron curtain” between  ourselves and God (Abba Pimen); it is an enmity towards God; it is the origin of all sin; and it is  present in every sin. Every sin constitutes a willing and yielding of oneself to one’s vice, a  conscious flouting of God’s law, an audacity against God. “The one who is subject to pride is  desperately in need of God, for no man can save such a one” (St. John’s, The Ladder). Where does  this vice come from? How does it begin? What does it feed on? Through what stages does it  pass in its development? What are the characteristics by which one can recognize it?
The latter is particularly important, because a proud person usually does not see his sin. A wise  Elder once counselled one of his monastics to shun pride. The latter, blinded by his intellect,  replied: “Forgive me, Father, but there is absolutely no pride in me.” The wise Elder said to him:  “There is no better proof of your pride, child, than such an answer!” In any case, if a person finds  it hard to ask forgiveness of others, if he is easily offended and mistrustful, and if he is rancorous  and judgmental of others, then all of these are undoubtedly signs of pride.
In the Homily Against the Pagans of St. Athanasius the Great, there are the following words: “Men  have fallen into self-desire, preferring to contemplate themselves rather than divinity.” This brief  definition reveals the essence of pride. Man, for whom until now the centre and the object of  desire was God, has turned away from Him; he has fallen into “self-desire”; he has come to love  himself more than God; and he has preferred self-contemplation to divine contemplation.
In our life, this turning towards “self-contemplation” and “self-desire” has become part of our  nature and can often be seen in the mighty instinct for self-preservation, both in our earthly and  our spiritual life. It often begins with a sudden shock (for example, due to some calamity) or from  a continuous massaging of one’s ego due to success, good fortune, or the constant exhibition of  one’s talents, etc.
Thus, a concentration upon one’s self leads a person away from the world and from God; he  becomes chipped off, so to speak, from the general tree trunk of the world and turns into a  shaving curled around an empty spot. He must renounce himself and continue renouncing  himself every day. Every day he must take upon himself his cross: the cross of enduring, placing  himself last, suffering sorrows and illnesses, silently accepting suffering and offering total and
unconditional obedience to God. Then the path into the kingdom of peace and profoundest  wisdom, which destroys all passions, shall become open to him.
God, be merciful to me a sinner and have mercy on me.
Glory be to our God, Who opposes the proud and gives grace to the humble!

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ “ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ”
St. ATHANASIUS ORTHODOX
CHRISTIAN MISSION
ChristianOrthodoxMission@gmail.com
846 Pape Ave. Toronto, Ontario, M4K 3T6, Canada, Tel 647-557- 4923

‍