Άπαρτα κάστρα

Αρχιεπισκόπου Καναδά Σωτηρίου
Ο Λεωνίδας είπε το «Μολών λαβέ». Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος το «Δεν έχουµε το  δικαίωµα να σου παραδώσουµε την Πόλη». Τα παλικάρια του Είκοσι Ένα «Ελευθερία ή  θάνατος». Και ο ελληνικός λαός του σαράντα «Όχι».

Όλα αυτά µιλούν για το ίδιο πράγµα. Μιλούν για άπαρτα κάστρα. Για τείχη που δεν  γκρεµίζονται. Για ψυχές που δε λυγίζουν. Για ελευθερία που δεν παραδίδεται.
Η ιστορία της φυλής µας είναι η ίδια από αρχαιοτάτων χρόνων και επαναλαµβάνεται.  Αδούλωτη η ψυχή µας. Ελεύθερο το πνεύµα µας. Γενναίο το φρόνηµα. Ψηλά το µέτωπο.
Μερικοί θα µεµψιµοιρήσουν και θα πουν: «Αυτά είναι που πληρώνουµε. Τον εγωϊσµό  µας και την υπερηφάνεια µας. Μια χούφτα Έλληνες και κάνουµε τον καµπόσο. Το  αποτέλεσµα, να την τρώµε στο κεφάλι κάθε φορά».

Άσχηµη αξιολόγηση. Η αξιοπρέπεια δεν είναι ούτε εγωισµός, ούτε υπερηφάνεια. Το να  ξέρει κανείς γιατί να ζει και γιατί να µη ζει, δεν είναι δειλία, αλλά ηρωϊσµός. Κι έπειτα η  ιστορία τι διδάσκει;
Όσες φορές υπερασπίσαµε το δίκαιο, ποτέ δεν χάσαµε. Μπορεί να  χάσαµε προς στιγµήν, δεν χάσαµε για πάντα. Μπορεί να χάσαµε µάχες, δεν χάσαµε τον  πόλεµο. Και µε αυτή την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν χάθηκε το παν.
Έµεινε αδούλωτο το πνεύµα. Και ήλθε ο καιρός που η ελευθερία λυγερόκορµη περπάτησε στα  πρώτα ελεύθερα µέρη της Ελλάδας. Και ο αγώνας συνεχίζεται.

Μόνον όταν ο ίδιος παραδίδει την ελευθερία του, τη χάνει και υποδουλώνεται. Πέφτει το  κάστρο της ψυχής του και δεν µπορεί να ξαναϋψωθεί. Δεν έχει δικαιώµατα ελευθερίας,  γιατί ο ίδιος τα παρέδωσε, τα πούλησε. Ό,τι πουλάς δεν µπορείς να το διεκδικήσεις πίσω.  Μα αν δε συγκατατεθείς και σου το πάρουν, δε χάνεις τα δικαιώµατά σου και µπορείς  νόµιµα να το διεκδικήσεις.
Αυτό συνέβη µε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία του 1453 και άρχισε η επανάστασή της το  1821. Το ίδιο και µε το ΟΧΙ του Σαράντα και επανεκτήθη η Ελλάδα.

Πέραν, όµως, της εθνικής ελευθερίας είναι η προσωπική ελευθερία. Το θεόσδοτο αυτό  αγαθό.
Αν θέλετε, το στοιχείο αυτό, που µαρτυρεί, ότι ο άνθρωπος βγήκε τέλειος από τα  χέρια του Θεού. Ουδέν πολυτιµότερο υπάρχει στον κόσµο για τον άνθρωπο από την  προσωπική του ελευθερία. Αν ο άνθρωπος χάσει την προσωπική του ελευθερία γίνεται «γη  και σποδός».
Δε µπορεί να σταθεί όρθιος. Σωριάζεται. Αποτελεί θλιβερά χαλάσµατα.  Ερείπια. Δε µπορεί να κατεργασθεί ούτε τη σωτηρία του και να προχωρήσει προς την  αιωνιότητα. Χωρίς ψυχική ελευθερία δεν υπάρχει σωτηρία. Η σωτηρία στηρίζεται στην  προσωπική ελευθερία.

Αυτή την προσωπική ελευθερία δε τη χάνει κανείς, αν δεν την προδώσει ο ίδιος.  Μπορούν να βάλουν σε δεσµά το σώµα µας. Όχι τη ψυχή µας.
Το πνεύµα µας. Γιορτάζοντας την επέτειο του ΟΧΙ αυτά πρέπει να σκεφτόµαστε και να προσέχουµε.
Οι  εχθροί καραδοκούν ανα πάσα στιγµή. Και εδώ που ζούµε είναι εχθροί ύπουλοι. Μα και  αυτοί δε µπορούν να κάνουν τίποτε, αν εµείς δεν συγκατατεθούµε. Το τσιγάρο, το αλκοόλ,  τα ναρκωτικά, που καταργούν την ελευθερία, παραλύουν την θέληση, υποδουλώνουν την  ψυχή, δεν µπαίνουν µόνα τους στο στόµα µας. Εµείς, µε τη θέλησή µας τα βάζουµε στο  στόµα µας, τουλάχιστον για την πρώτη φορά. Ύστερα γινόµαστε δούλοι τους. Ευλογηµένοι χριστιανοί, παιδιά µου αγαπηµένα, ορθοί στις επάλξεις. Άπαρτα τα κάστρα  σας. Αδούλωτη η ψυχή σας. Γενναίοι στον αγώνα, για κάθε ευγενική κατάκτηση. Για την  ωραιότερη νίκη. Τη νίκη του εαυτού µας. Αυτή θα φέρει κάθε νίκη. Πρόοδο. Κάθε είδους  ελευθερία. Ζωή µε νόηµα. Αληθινή. Αιώνια. Ζήτω η ελευθερία. Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940!
Με πατρική αγάπη και θερμές ευχές

‍