ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Απολείται ο ασθενών αδελφός επί τη ση γνώσι, δι’ ον Χριστός απέθανε».
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ  Α΄Κορ. 8:8-9:2)

ΟΤΑΝ μιλάμε για τη θυσία του Χριστού, ο νους μας συνήθως πηγαίνει στο σύνολον της ανθρωπότητος, από τον Αδάμ μέχρι και της συντελείας των αιώνων. Αυτό βέβαια είναι απόλυτα αληθινό, διότι «ο Χριστός υπέρ πάντων απέθανε». Αυτή τη μεγάλη αλήθεια την είχε διακηρύξει ο Θεάνθρωπος Χριστός, όταν έλεγε, ότι ο Υιός του ανθρώπου «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών (Ματθ. 20: 28).
Την ίδια αλήθεια έχει διακηρύξει και ο θεόπνευστος Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφων: «Ούτω ο Θεός ηγάπησε τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλλυται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3:16). Εν τούτοις μας διαφεύγει η άλλη αλήθεια, ότι η θυσία του Χριστού προσεφέρθη για τον καθένα μας προσωπικώς και ατομικώς. Βεβαίως στο σύνολο της ανθρωπότητος συμπεριλαμβάνεται ο καθένας μας προσωπικά. Αυτή την αλήθεια υπονοεί και ο Απ. Παύλος στη φράση του, ότι «εξ αιτίας της ιδικής σου γνώσεως θα χαθεί ο αδελφός σου, παρασυρόμενος στην ειδωλολατρεία που είναι αδύνατος πνευματικώς, διά την σωτηρίαν του οποίου εν τούτοις ο Χριστός απέθανε επί του σταυρού».
Αυτή η φράση του Απ. Παύλου «δι ον Χριστός απέθανεν» είναι πολύ χαρακτηριστική και μας υπενθυμίζει ανάλογες εκφράσεις αυτού του Θεανθρώπου Λυτρωτού. Όλοι γνωρίζομε την παραβολή του Κυρίου Ιησού περί του καλού ποιμένος ο οποίος αφήνει τα ενενήντα εννιά πρόβατα και τρέχει στις ερημιές για την αναζήτηση του ενός παραπλανηθέντος στας ερήμους προβάτου και διατρέχοντος τον κίνδυνο να κατασπαραχθεί από τα άγρια θηρία. Ας την ακούσουμε και πάλι αυτή την παραβολή την οποίαν είπε προς τους ακροατές του:
«Ποιος άνθρωπος από σας, εάν έχει εκατόν πρόβατα και χάση ένα από αυτά, δεν αφήνει τα ενενήντα εννέα μόνα των εις ερημικόν μέρος και πηγαίνει εις αναζήτησιν του χαμένου, έως ότου το εύρη; Και αφού το εύρη δεν το κτυπά, αλλά το βάζει γεμάτος χαράν επάνω εις τους ώμους του. Και αφού έλθη εις το σπίτι του, προσκαλεί τους φίλους και τους γείτονας και τους λέγει: χαρήτε και σεις μαζί μου, διότι ευρήκα το χαμένο πρόβατό μου. Σας διαβεβαιώνω, ότι έτσι μεγάλη χαρά θα είναι εις τον ουρανόν δι ένα αμαρτωλόν που μετανοεί, μεγαλύτερη από όσον είναι η χαρά διά τους ενενήντα εννέα δικαίους». Την ίδια αλήθεια διακηρύττει ο Κύριος με τις δυο επακολουθούσες παραβολές. την παραβολήν της απωλεσθείσης δραχμής και του ασώτου υιού (Λουκ. 15:4-32).
Με τις παραβολές αυτές δηλώνει ο Κύριος την ιδιαίτερη στοργή και συμπάθειά Του και τη βαρυσήμαντη μέριμνα και ενέργειά του, για την κάθε αμαρτωλή ψυχή, που κινδυνεύει να κατασπαραχθεί από τον ορυώμενον λέοντα, τον μαινόμενον διάβολον, κατά την παραστατικήν εικόνα του Απ. Πέτρου (Α΄Πέτρου 5:8). Κάθε αμαρτωλός είναι αντικείμενο της ιδιαίτερης αγάπης και φροντίδος του Θεού. Μοιάζει με το απολωλός πρόβατο που έχει εγκαταλείψει την ποίμνην του Χριστού και που δεν έχει το ένστικτο και τη δυνατότητα να προφυλαχθεί από τους ορατούς και αοράτους εχθρούς του. Είναι απολωλός πρόβατο ο κάθε αμαρτωλός, διότι δεν έχει τον τρόπο και την δυνατότητα από τον εαυτό του να επανέλθει εις τον καλόν Ποιμένα, στον Λυτρωτήν Θεάνθρωπον Ιησούν Χριστόν. Και πρέπει να τον αναζητήσει Εκείνος και να τον επαναφέρει στο δρόμο της σωτηρίας.
Μέσα στο κατάπικρο περιεχόμενο του ποτηρίου, που στην Γεθσημανή είχε προκαλέσει την αγωνία του Κυρίου και τον αιματηρό ιδρώτα Του, υπήρχαν και οι δικές μας αμαρτίες, τα παραστρατήματά μας, οι ασυνέπειες στη ζωή μας, οι παρανομίες μας, τα αμαρτήματά μας γενικώς απέναντι του Θεού και των ανθρώπων. Μέσα στην απεριόριστη γνώση του Θεανθρώπου υπήρχαμε προσωπικώς και ατομικώς ο καθένας μας με τις κληρονομικές και επίκτητες αδυναμίες του με τα πάθη και την απροσμέτρητη ενοχή μας. Αυτός, που αμαρτίαν δεν είχε διαπράξει ποτέ και στου οποίου το στόμα δεν υπήρξε ποτέ δόλος, αλλά η αρετή Του είχε υπερκαλύψει τους ουρανούς, βρέθηκε αιφνιδίως βυθισμένος στον αηδιαστικό βόρβορο της ανθρώπινης καταπτώσεως και αθλιότητος.
Μέσα στον αηδιαστικό αυτόν βόρβορο υπήρχαν και οι δικές μας προσωπικές αμαρτίες. Μας εγνώριζε προσωπικώς τον καθένα μας με την απροσμέτρητη ενοχή μας για τις παραβάσεις του θείου θελήματος. Επήρε τη δική μας αμαρτωλότητα και ενοχή σαν δικό του κατηγόρημα και εκαλείτο να προσφέρει τη λυτρωτική θυσία για τον καθένα μας. Είδε σαν σε πανόραμα να παρελαύνουν ενώπιον Του όλοι οι αμαρτωλοί προσωπικώς, ο ένας κατόπιν του άλλου. Και εμείς επεράσαμε τότε προσωπικά ο καθένας μας στην άπειρη θεανθρώπινη γνώση και έπρεπε ο Χριστός να προσλάβει και να γευθεί τις δικές μας αμαρτίες και να προσφέρει τη λυτρωτική Του θυσία για τον καθένα μας ατομικά. Έτσι ο καθένας μας πρέπει με βαθειά συναίσθηση να λέγει και επαναλαμβάνει ότι για μένα σταυρώθηκε ο Χριστός, για μένα πρόσφερε τη λυτρωτική θυσία και ότι μέσα στο φαρμακερό περιεχόμενο του ποτηρίου Του υπήρχαν και οι δικές μου προσωπικές αμαρτίες.
Και έχει δίκαιο ο θεόπνευστος Απ. Παύλος να επισείει την απροσμέτρητη ενοχή εκείνου, που παρασύρεται εξ αιτίας μας στην αμαρτωλή ζωή και έτσι βαδίζει το δρόμο της απωλείας και της αιώνιας καταδίκης. Ας μη ξεχάσουμε ποτέ ότι για την κάθε ψυχή προσωπικά πρόσφερε ο Χριστός τον εαυτό Του θυσία επάνω στο σταυρό. Και επομένως πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ τη συμπεριφορά μας απέναντι του καθενός προσωπικά, «δι όν Χριστός απέθανε».

‍