Η ΑΓΚΥΡΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Ο ΙΗΣΟΥΣ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
(Προς Εβραίους, κεφ. 6:13-20)

Εμείς που πιστεύομε στον Χριστό έχομε την ελπίδα, ότι θα είμαστε συγκληρονόμοι Του της ουράνιας Βασιλείας. Την αμετάθετον και αναλλοίωτoν αυτήν απόφαση του Θεού, ο Ίδιος την εγγυήθηκε με όρκο. Είναι αδύνατον ο Θεός ν’ αποδειχθεί ψεύστης. Για τον λόγο αυτόν εμείς οι πιστοί αγαλλόμεθα, επειδή κατέχομε αυτή την άγκυρα της ελπίδος. «...ην οι πιστοί άγκυραν ελπίδος κατέχοντες αγαλλόμεθα», λέγει ένα αναστάσιμο τροπάριο.
Τέτοια είναι η ελπίδα. Άγκυρα! «ασφαλής και βεβαία». Άγκυρα που σώζει. Άγκυρα που δίνει το αίσθημα της σιγουριάς.
Η ελπίδα είναι έντονη γλυκιά προσδοκία της θείας προστασίας. Είναι απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Είναι η αισιοδοξία για το μέλλον κι ο πόθος για την εκπλήρωση κάποιων ωραίων και ευγενικών ονείρων. Πάνω απ’ όλα είναι η προσμονή μιας άλλης πανευφρόσυνης και μακάριας ζωής με απερίγραπτα αγαθά, «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη». Ζούμε «διά την ελπίδα την αποκειμένην ημίν εν τοις ουρανοίς», όπως λέγει ο Παύλος. Τέτοια ελπίδα γεμίζει μ’ ανείπωτη χαρά τη καρδιά του ανθρώπου. Δίνει φτερά στον κάθε πιστό χριστιανό και δύναμη στον πνευματικό του αγώνα. Μεταγγίζει θάρρος στις δοκιμασίες και βάλσαμο παρηγοριάς στον πόνο και τη θλίψη. Σηκώνει τον αμαρτωλό από την πτώση του και του δείχνει τον δρόμο της μετάνοιας και της επιστροφής. Αν η ελπίδα δεν φώλιαζε στου ασώτου νέου την καρδιά, ποτέ δεν θα γύριζε στο πατρικό του σπίτι για να ξανάβρει τη χαμένη χαρά. Δεν θα ‘λεγε το ηρωικό: «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου». Δεν θα πετύχαινε την αποκατάστασή του. Ούτε η αμαρτωλή γυναίκα θα ‘ρχόταν στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού για να σκύψει σε βαθειά ταπείνωση να πλύνει με τα δάκρυά της τ’ άχραντα πόδια του Κυρίου. Ούτε κι ο ληστής θα στερνοζητούσε την άφεση των αμαρτιών του.
Η ελπίδα βαδίζει χέρι-χέρι με την πίστη. Ούτε η πίστη μπορεί να ζήσει δίχως ελπίδα, αλλά ούτε η ελπίδα δίχως πίστη. Αν η ελπίδα είναι η άγκυρα του καραβιού, η πίστη είναι το σχοινί που κρατάει την άγκυρα. Ο χριστιανός πιστεύει στην ύπαρξη και την αγάπη του Θεού, αλλά κι ελπίζει με θετικότητα στις υποσχέσεις και την προστασία του Θεού. Η ελπίδα κατευθύνεται και τροφοδοτείται από την πίστη, όπως το δένδρο ποτίζεται από το νερό. «Ο Αβραάμ σε μακροθυμήσεις επέτυχε της επαγγελίας», λέγει ο απ. Παύλος (Εβρ. 6:15). Επερίμενε με υπομονή χρόνια πολλά, ως ότου επέτυχε εκείνο που το είχε υποσχεθεί ο Θεός, δηλαδή απόγονο από τη Σάρρα. Με την ηρωική πολυχρόνια προσμονή του, πήρε το θεοδώρητο βραβείο.
Ο πιστός του Θεού άνθρωπος, ελπίζει πάντοτε. Ελπίζει με σταθερότητα. Και στις ώρες της γαλήνης και στις ώρες του πόνου και της οδύνης. Όταν η ευλογία τ’ ουρανού του χαμογελά, κι όταν οι θύελες ξεσπούν ορμητικές. Όταν έχει άφθονα τα υλικά αγαθά, κι όταν η φτώχεια κι η πείνα τον συγκλονίζει. Όταν είναι ρωμαλέος και υγιής κι όταν η αρρώστια τον βαριοκτυπά και τον ρίχνει στο κρεβάτι. Όταν οι άλλοι τον επαινούν, κι όταν τον κατηγορούν. Όταν φίλοι τον περιβάλλουν, κι όταν εχθροί τον πολεμούν κι ορκίζονται τον αφανισμό του. Πάντοτε ελπίζει. Και στην ευτυχία του και στην δυστυχία του. «Και στις φουρτούνες που θά ‘ρθουν και στα καλά τα χρόνια». Νοιώθει πολύ ασφαλισμένος κάτω από την προστασία της αγάπης του Θεού, όπως τα κλωσσόπουλα κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες της κλώσσας. Ο Θεός λέγει στο πιστό του παιδί. «Ότι επ’ εμέ ήλπισε, και ρύσομαι αυτόν, σκεπάσω αυτόν, ότι έγνω το όνομά μου... εξελούμαι αυτόν». Γι’ αυτό και «Θεός της ελπίδος» ονομάζεται ο Κύριος από τον Απ. Παύλο.
Είναι δώρο από τα πιο μεγάλα, η ελπίδα. Δώρο τ’ ουρανού. Δώρο του Αγ. Πνεύματος. Είναι κατάσταση που θυμίζει παράδεισο. Ούτε πλάνη είναι, ούτε αυταπάτη, ούτε ψευδαίσθηση, ούτε σχήμα λόγου. Η ελπίδα είναι μια ζωντανή πραγματικότητα. Δεν ξέρει ν’ απατά και να ντροπιάζει! «Η ελπίς ου καταισχύνει». Αλοίμονο αν η ελπίδα ήταν μία χίμαιρα κι ένα ψέμα! Κόλαση θά ‘τανε η ζωή μας κι ένα παραμύθι οι ιδέες μας. Μεγάλη λοιπόν αρετή η ελπίδα, αρκεί να μη την μολύνει ο άνθρωπος. Αρκεί να μη την δηλητηριάζει με την αδικία, τη φιλαργυρία, τη δόξα, την ιδιοτέλεια.
Είναι κάποιες ελπίδες μάταιες – παγίδες! Θέλοντας να μας προφυλάξει ο ψαλμωδός από μια τέτοια ελπίδα, παγίδα λέγει: «Μη ελπίζετε επ’ αδικίαν και επί αρπάγματα μη επιποθείτε» (Ψαλμ. 61:11).
Πρέπει όμως να προσέξουμε κι από μία άλλη πολύ επικίνδυνη κατάσταση που μπορεί να δολοφονήσει τη ψυχή μας. Κι αυτή η κατάσταση –δυναμίτιδα, είναι η απελπισία. Την έχει ο διάβολος σαν το ισχυρότερό του όπλο.
Μ’ αυτήν αγωνίζεται ν’ απομακρύνει τους ανθρώπους από τη μετάνοια και την αιώνια σωτηρία. Όχι όμως! Ποτέ! Όσο κι αν αμαρτήσαμε, όσο κι αν πονέσαμε, όσο κι αν τα δεινά μας έχουν συγκλονίσει την ελπίδα ας μη σβήσουμε από την καρδιά μας. Υπάρχει Θεός! Υπάρχει σωτηρία! Υπάρχει καταφύγιο, η Εκκλησία του Χριστού! «Ευλογημένος ο άνθρωπος ος πέποιθεν επί τω Κυρίω και έσται Κύριος ελπίς αυτού (Ιερ. ΙΖ:7). Όπως σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος, «τη ελπίδι των αποκειμένων αγαθών αλύπως του βίου τα άλγη να υποφέρομεν». Εκείνος που ελπίζει στα υποσχόμενα αγαθά του Κυρίου χωρίς λύπη θα ξεπερνά τους πόνους και τα βάσανα του βίου. Επίσης ο Μέγας Βασίλειος λέγει: Αυτός που έδιωξε μέσα από την ψυχή του κάθε ελπίδα για τον κόσμο και τα κοσμικά πράγματα και έχει μοναδική του ελπίδα τον Θεό, είναι πραγματικά μακάριος, ευτυχισμένος. Διότι όπως είναι καταραμένος αυτός που ελπίζει σε άνθρωπο (Ιερ. 17:5), Έτσι είναι ευλογημένος αυτός που στηρίζεται στον Κύριο...
Η ελπίδα στο Θεό πρέπει να είναι ακλόνητη, δεν επιδέχεται αμφιταλάντευση, ενδοιασμό! Και ο Κύριος δεν προσφέρει ολόκληρη τη βοήθειά Του, σ’ αυτόν που άλλοτε μεν ελπίζει στα χρήματα και στην ανθρώπινη δόξα και την κοσμική δύναμη και άλλοτε προβάλλει σαν ελπίδα του τον ίδιο τον εαυτό του. Ο άνθρωπος πρέπει πραγματικά να επαναπαύεται στην βοήθεια του Θεού».
Και να επαναπαύεται βέβαια, διότι ο Χριστός μας αψευδώς μας είπε ότι θα είναι μαζί μας μέχρι «τερμάτων αιώνος». Γι’ αυτό εμείς οι πιστοί χαιρόμαστε, διότι κατέχομε αυτή την υπόσχεσή Του σαν άγκυρα ελπίδος.

‍