Ο Λυτρωτής και ο Πειραστής

«ΥΠΑΝΤΗΣΑΝ ΑΥΤΩΔΥΟ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ...»

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

(Κατά Ματθαίον, κεφ. 8:28-9-1

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

Δραματική ήταν η συνάντηση του Κυρίου μας με τους δύο δαιμονισμένους των Γεργεσηνών. Ήταν κυριευμένοι από τους δαίμονες. Γι’ αυτό και η εικόνα που παρουσίαζαν ήταν φοβερή. Έμεναν στα μνήματα. Είχαν την μανία της επιθετικότητας, γι’ αυτό και προκαλούσαν τον φόβο και τον τρόμο στους κατοίκους της περιοχής. Κατέχονταν από την τάση της αυτοκαταστροφής. Γι’ αυτό γύριζαν γυμνοί στις ερημιές, βαδίζοντας ολοταχώς προς τον θάνατο.

Σ’ αυτή τη τρομερή κατάσταση τους συναντά ο Λυτρωτής Κύριος. Και με τη θεία Του παντοδυναμία τους ελευθερώνει από τους δαίμονες.

Τα πονηρά πνεύματα, φοβούνται, ταράζονται μπροστά στον Κύριο Ιησού. «Τι ημίν και σοι, Ιησού υιέ του Θεού; Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;». Και στη συνέχεια ζητούν την άδεια από τον Κύριο να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων. «Ει εκβάλλεις ημάς επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων». Και τότε ο παντοδύμαμος Κύριος Ιησούς, με μια μόνο λέξη τους προστάζει: «υπάγετε». Και γίνεται το μεγάλο θαύμα. Οι άγριοι δαιμονισμένοι γίνονται αρνιά. Και οι δαίμονες εισέρχονται στους χοίρους, που τρέχουν και πνίγονται όλοι στη θάλασσα.

Πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας δεν συμμερίζονται τις αλήθειες του Ευαγγελίου για την ύπαρξη των πονηρών πνευμάτων. Όταν ακούν για δαίμονες, γελούν και ειρωνεύονται. 

Αλλά θα πρέπει να γνωρίζουν ότι «η πιο μεγάλη πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει».

Ο διάβολος χρησιμοποιεί πολλούς τρόπους με τους οποίους πλησιάζει τον άνθρωπο. Του βάζει μέσα του την περιέργεια. Και αλλοιώς πλησιάζει τους αμετανόητους αμαρτωλούς, αλλοιώς αυτούς που αρχίζουν τώρα την πνευματική τους ζωή και διαφορετικά τους ανθρώπους που χρόνια εργάζονται πνευματικά επί του εαυτού τους για να ευαρεστήσουν τον Κύριο. Άλλοτε κρύβεται, άλλοτε πάλι φανερώνεται σαν κακό πνεύμα. Και άλλοτε, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός, καλώντας τους ανθρώπους όχι σε κάτι κακό, αλλά αντίθετα σε κάτι καλό. Σε κάτι καλό για να παρατηθεί ο άνθρωπος από κάτι ανώτερο, πνευματικό. Τη μέθοδο αυτή τη χρησιμοποιεί συνήθως για να κατακτήσει εκείνες τις ψυχές που έχουν προχωρήσει στην αρετή.

Τα μέσα, που συνήθως χρησιμοποιεί είναι πολλά και ποικίλα. Οι αυταπάτες που δημιουργεί είναι πάρα πολλές.

Πολλούς ανθρώπους τους εξαπατά με μαντείες και προλήψεις, με μαγείες και δεισιδαιμονίες, superstitions. Ανακατεύει την αλήθεια με το ψέμα για να μας ξεγελάσει ευκολότερα. Χρησιμοποιεί και τα όνειρα σαν μέσο απάτης. Και δυστυχώς βρίσκει πολλούς αφελείς που τον πιστεύουν.

Όσοι άνθρωποι έχουν πάει σε μάγους, μάγισσες, χαρτορίχτρες, καφετζούδες κ.λπ., καλό είναι να πά νε σε Ορθόδοξο κανονικό ιερέα να εξομολογηθούν, και ποτέ να μη γυρίσουν πίσω σ’αυτή την κακή συνήθειά τους, ούτε να την σκεφθούν, διότι είναι αμαρτία. Δεν μπορούν να δουλεύουν σε δύο κυρίους, στο Θεό και τον σατανά. Πρέπει ο άνθρωπος να μισήσει τον ένα και τον άλλον να αγαπήσει, ή να προσκολληθεί στον ένα και τον άλλον να καταφρονήσει.

Όταν ο διάβολος μας προτρέπει στο κακό το παρουσιάζει μικρό σαν μερμήγκι. Όταν όμως το κάνουμε πράξη, μας το παρουσιάζει φοβερό σαν λιοντάρι. Γι’αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ονομάζουν τον διάβολο μυρμηγκολέοντα. Ο διάβολος έχει τρία αγαπημένα σύνεργα. Τη βουκέντρα, την κάπα και τον άδειο τενεκέ. Στην αρχή κεντάει με τη βουκέντρα, κατόπιν σκεπάζει με την κάπα, και μετά τα βγάζει όλα στη φόρα και κάνει θόρυβο με τον τενεκέ για να μας εκθέσει. Εκμεταλλεύεται τα αδύνατα σημεία της ψυχής μας. Ας μη ξεχνάμε ότι μια μικρή πορτούλα, η κερκόπορτα πού ‘μεινε αφύλαχτη, είχε σαν αποτέλεσμα να καταληφθεί η Κωνσταντινούπολη από τους αλλοθρήσκους Τούρκους. Έτσι και μια μικρή πόρτα αφύλαχτη μέσα μας, μπορεί να οδηγήσει στην κατάληψη της ψυχής μας από τον Σατανά.

Αλλά εάν ο Διάβολος ενεργεί πάντοτε ως πειραστής, ο Παντοδύναμος Κύριός μας ενεργεί ως Λυτρωτής. Εκείνος μας πολεμά με όλες τις στρατιές των πονηρών πνευμάτων και των ανθρώπων. Ο Χριστός ως Λυτρωτής διαθέτει τα τάγματα των Αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, τη λυτρωτική Του χάρη, τη διδασκαλία του, τα άγια μυστήρια και ολόκληρο το πνευματικό οπλοστάσιο της Εκκλησίας Του. Η παρουσία του Χριστού μέσα στον κόσμο με τα λυτρωτικά μυστήρια της Εκκλησίας και το κήρυγμα του Ευαγγελίου, σημαίνει την υποχώρηση του δαιμονικού στοιχείου. Άλλωστε όπως φανερώνει το Πνεύμα το Άγιο, ο σκοπός για τον οποίο ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, ήταν να καταργήσει το κράτος και την εξουσία του διαβόλου (Α΄Ιωαν. 3:8 και Εβρ. 2:14).

Γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: «Όταν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί συγκεντρώνονται στην Εκκλησία για να τελέσουν το Θείο Δείπνο και να μετάσχουν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, συντρίβονται οι δαιμονικές δυνάμεις». Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία της αγάπης εξασφαλίζει  στον άνθρωπο τον καθαρό αέρα της Βασιλείας του Θεού, μακριά από κάθε δαιμονική επιρροή.