«ΟΔΟΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ»

Η ευσέβεια, αγαπητέ αναγνώστη, είναι η αγάπη, η υποταγή κι η συμμόρφωση στο θέλημα του Θεού. Η βαθειά και γνήσια θρησκευτικότης. Η εξωτερίκευση όλων των αγίων συναισθημάτων της ψυχής. Η φλογερή αφοσίωση στον Χριστό. Η πίστη στην πιο τέλεια έκφραση. Το θρησκευτικό βίωμα που κινητοποιεί όλες τις ψυχικές δυνάμεις. Η ευσέβεια είναι η θρησκεία στην πράξη. Η «καινούρια» κατά Χριστόν ζωή. Η συνειδητή προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει το δυνατόν την αγιότητα του Θεού. Η αληθινή μίμηση του Χριστού. Ο ασταμάτητος αγώνας για την ηθική τελειότητα και την εσωτερικήν αναγέννηση. Η αντιγραφή του Προτύπου. Ο ανακαινισμός της ψυχής. Η ειλικρίνεια σ’ όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής.
Ο ευσεβής είναι ο τέλειος εκπρόσωπος της θρησκείας. Ο ήρωας που ξέρει ν’ αντιστέκεται στη δύναμη του κακού. «Η πραγματική σοφία είναι ο σεβασμός του Θεού, η δε επιστήμη είναι το ν’ απέχει κανείς από τις κακές πράξεις (Ιώβ ΚΗ:28)». Οι αγωνιστές της ηθικής τελειότητας λαμβάνουν για βραβείο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Ησ. ΙΑ΄:2). Οι καλοί και ευσεβείς και θρήσκοι, είναι «επιστολή Χριστού και αναγινωσκομένη υπό πάντων» (Β΄Κορ. Γ΄:2).
Η ευσέβεια είναι αγάπη, ταπείνωση, πίστη, είναι αυτή η ίδια η θρησκεία αξεθώριαστη και ζωντανή. «Θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τω Θεώ και Πατρί αύτη εστίν, επισκέπτεσθαι ορφανούς και χήρας εν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν τηρείν από του κόσμου» (Ιακ. Α΄: 27). Όποιος σκορπά αγάπη και καλωσύνη και μένει αγνός και καθαρός κι ανεπηρέαστος από την επίδραση του κόσμου και «των κυριών» με τα βαψίματα και τα μπιχλιμπίδια», αυτός είναι φορέας ανώτερου θρησκευτικού πνεύματος και εκπροσωπεί επάξια την ευαγγελική ιδέα.
Δεν είναι όμως κάθε θρησκευτική εκδήλωση, και ευσέβεια. Ο αρχισυνάγωγος προσευχόταν και λάτρευε τον Θεό και χρησιμοποιούσε στο στόμα του λόγια της Γραφής, αλλά στην καρδιά του φώλιαζε το μίσος κι η κακία. Ήταν ευσεβοφανής, φαίνονταν δηλαδή ευσεβής, αλλά δεν ήταν ευσεβής. Ήταν φαινομενικά θρήσκος και θεοσεβής, όχι όμως πραγματικά και ουσιαστικά.
Οι ευσεβοφανείς έχουν ψεύτικη ευσέβεια, υποκριτική κι επίπλαστη. Κάνουν πως δεν βλέπουν κι όλα τα παρατηρούν… τίποτε δεν τους ξεφεύγει. Άνθρωποι της εκκλησίας, πόσες φορές, δεν λένε ψέματα για να δικαιολογήσουν εσφαλμένες ενέργειές τους. «Θεόν ομολογούσιν ειδέναι, τοις δε έργοις αρνούνται» (Τιτ. Α΄16). Δεν τους βλέπετε; Είναι τακτικοί στην εκκλησία. ανάβουν μπροστά στις εικόνες τα κεριά τους, προσκυνούν επιδεικτικά τις εικόνες!… Όταν όμως αναχωρήσουν από τον ναό, η ζωή κι η διαγωγή τους είναι κάθε άλλο παρά χριστιανική και θεάρεστη. Είναι λάμπες καμένες! Είναι τρεμάμενες σπίθες δίχως φως και δίχως θερμότητα! Είναι απάτη και πλάνη και ψέμα και υποκρισία. Έχουν εμφάνιση θρησκευτική, αλλά είναι ξένοι με τις εντολές και τα παραγγέλματα της θρησκείας. Όπως λέγει γι’ αυτούς ο Θεός: «Εν τοις χείλεσιν αυτών τιμώσι με, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμου» (Ησ. 29:13).
Δεν αρκεί ν’ απαγγέλει κάποιος το «Πιστεύω» και το «Πάτερ ημών», αλλά να το κάνει βίωμά του και να το μεταφράζει στη ζωή του. Η ευσεβοφάνεια είναι μόνο συναίσθημα και συγκίνηση της στιγμής, δίχως βάθος και περιεχόμενο.
Πόσο τη βδελύσσεται και την καταδικάζει ο Θεός, αλλά και πόσο την αποστρέφονται οι άνθρωποι! Το ψεύτικο για πάντα είναι περιφρονημένο και δίχως αξία. «Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσάφι»! Ο άπιστος είναι ειλικρινέστερος από τον υποκριτή. Με δριμύτητα ο Κύριος είχε ελέγξει τους γραμματείς και φαρισσαίους της εποχής Του, για την υποκριτική τους θρησκευτικοφάνεια. «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισσαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι έναν προσήλυτον, και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεέννης διπλότερον υμών» (Ματθ. 23:15).
Πολλοί και σήμερα οι θρησκευτικοφανείς χριστιανοί. Αγαπούν κάποιες επιδεικτικές και συμφεροντολογικές αρετές, δημιουργούν κάποια φιλανθρωπική φήμη, αλλά δεν έχουν σταθερότητα. Τα καθήκοντα τους φαίνονται ενοχλητικά κι οι ευθύνες τους κουράζουν. Νομίζουν πως υπηρετούν τον Χριστό, μα δεν κάνουν τίποτ’ άλλο παρά ν’ ακολουθούν αποκλειστικά τις ιδιοτροπίες της φαντασίας των. Σ’ αυτούς περιφρονητικά απευθύνεται ο ίδιος ο Θεός λέγοντάς τους: «Όταν εκτείνητε τας χείρας υμών πρός με, αποστρέψω τους οφθαλμούς μου αφ’ υμών, και εάν πληθύνητε την δέησιν, ουκ εισακούσομαι υμών αι γαρ χείρες υμών αίματος πλήρεις» (Ησ. 1:15). Τι να κάνω τα χέρια σας και τα μάτια σας που υψώνονται σε μένα με τις προσευχές σας; Δεν θέλω να σας ακούσω. Αποστρέφομαι τις προσευχές σας! Τα χέρια σας είναι αιματοβαμμένα, γεμάτα αδικίες…
Με την ευσεβοφάνεια και την υποκριτική θρησκευτικότητα δεν ξεγελάει κανείς τον Θεό, αλλά τον εαυτό του. Ας μη ξεγελάμε λοιπόν τον εαυτό μας, για να μη βρούμε τις πόρτες του παραδείσου κλειστές. Η ειλικρίνεια στις σχέσεις μας με το Θεό, θα μας ανοίξει το δρόμο του ουρανού. Κι ο δρόμος που οδηγεί εκεί, έχει για επιγραφή: «Οδός Ευσεβείας»!