Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Η ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Κατά Ιωάννην, κεφ. 3:13-17)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

«Ούτω γὰρ ηγάπησεν ο Θεὸς τὸν κόσμον, ώστε τὸν υιὸν αυτού τὸν μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτὸν μὴ απόληται, αλλ’ έχῃ ζωὴν αιώνιον.»

Ένα βράδυ, κάποιος άνθρωπος από τη τάξη των Φαρισαίων, του οποίου το όνομα ήταν Νικόδημος, μέλος του μεγάλου συνεδρίου και άρχων των Ιουδαίων, επισκέφτηκε τον Ιησούν να διαβεβαιώσει την πίστη του σ’ Αυτόν. «ραββί οίδαμεν ότι από Θεού ελήλυθας» (Ιωαν. 3:2). Επίστεψε ο άνθρωπος, ότι ο Ιησούς από τον Θεόν έχει έλθει (Ιωαν. 8:42). Παρ’ όλο όμως που ο Νικόδημος ήταν διδάσκαλος του Ισραήλ δεν εγνώριζε προφανώς αυτά, για τα οποία μίλησαν οι προφήτες. Οι προφήτες μίλησαν για την ενανθρώπιση του Θεού, για την πνευματική αναγέννηση και σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων. Γι’ αυτό ο Ιησούς τον επετίμησε, λέγοντάς του, «Σύ είσαι ο διδάσκαλος του Ισραηλιτικού λαού και δεν γνωρίζεις αυτά για τα οποία μιλούν οι προφήτες; (Ιωαν. 3:10). Σε βεβαιώ εκείνο το οποίον γνωρίζομε, λέγομε και εκείνο το οποίον είδαμε, μαρτυρούμε και την μαρτυρία μας δεν δέχεσθε» (Ιωαν. 3:11).

O Κύριος εδώ ομιλεί στον πληθυντικό αριθμό ως Τριαδικός Θεός. Και πιο κάτω λέγει. «Εάν όταν σας μιλώ για τα επίγεια δεν πιστεύετε, πώς θα πιστέψετε εάν σας πω για τα επουράνια;». Και στην συνέχεια ο Κύριος μιλάει ότι πρέπει να σταυρωθεί για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού.

Ο Χριστός στον Σταυρό! «Ην δε ώρα Τρίτη και εσταύρωσαν αυτόν. Άπλωσε τα χέρια στον Σταυρό, για ν’ αγκαλιάσει ολόθερμα όλα τα παιδιά Του.

Ο Ιησούς υπέγραψε με το αίμα Του το κήρυγμα της αγάπης. Ο πορφυρογέννητος Σταυρός Του έγινε της αλήθειας ο ασώπαστος άμβωνας. «Ίδε ο άνθρωπος»! «Δέστε ιερείς τον αρχιερέα σας, δέστε παρθένοι τον Νυμφίο σας, δέστε ορφανοί τον πατέρα σας, δέστε πλανεμένοι τον οδηγό σας, δέστε ασθενείς τον γιατρό σας, δέστε αμαρτωλοί τον Σωτήρα σας, δέστε Χριστιανοί τον βασιλιά σας»!

Ήταν Παρασκευή. «Και βαστάζων τον σταυρό εξήλθεν εις τον λεγόμενον κρανίου τόπον». Με δικά του καρφιά καρφώθηκαν οι δικές μας αμαρτίες. Κάθε σταγόνα που πέφτει από τις πληγές, μιλά γι’ αγάπη. «Και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα». Πέθανε θεληματικά ο Αθάνατος «ο ών εν τω ουρανώ» (Ιωαν. 3:13).

Σταυρώθηκε η Αγάπη.

Έτσι έπρεπε να γίνει, για να ξεναβρούν οι άνθρωποι τη θεία γνώση, την συναδέλφωση με τον Θεό και τον χαμένο Παράδεισο. Με τον πόνο Του βρήκαμε τη χαρά μας. Ατενίζοντες με πίστη τον πανάγιο Σταυρό Του, μένομε άτρωτοι κι αβλαβείς από τα φρικτά δαγκώματα των αοράτων φιδιών της αμαρτίας. Όταν οι Εβραίοι στην έρημο κατέφυγαν μεταμελημένοι στον Μωυσή, αυτός, «ηύξατο προς Κύριον περί του λαού». Μ’ εντολή τότε του Θεού «Ποίησον σε αυτώ όφιν και θες αυτόν επί σημείου». «Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω», και όταν το φίδι δάγκωνε οποιονδήποτε, αυτός εκύτταζε το ορειχάλκινο φίδι και ζούσε. (Αριθμ. 21:6-9).

Από τη στιγμή που ο υιός του ανθρώπου υψωμένος στο ξύλο του σταυρού (και όχι σε παλούκι, όπως ισχυρίζονται οι χιλιαστές, οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, οι εχθροί του σταυρού του Χριστού) είπε: «τετέλεσται», ο διάβολος έχασε τη δύνανή του. Το είχε πει ο ίδιος στους μαθητές Του. «Έρχεται ο του κόσμου άρχων, και εν εμοί ου έχει ουδέν» (Ιωαν. 14:30).

Τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Η αγιότης δεν είναι ποθητό όνειρο. Ο άνθρωπος γιγαντώνεται και πολεμά αποτελεσματικά, με τα άγια Μυστήρια, την αμαρτία. Δεν φοβάται τις ισχυρές καταιγίδες των πειρασμών. Δεν δειλιάζει μπροστά στης ζωής τ’ αφρισμένα κύματα. Με την ασύγκριτη δύναμη του Σταυρού εξουδετερώνονται του διαβόλου τα πλήγματα. Ο ματωμένος Σταυρός του Κυρίου έγινε από τότε για τους πιστούς σημαία και λάβαρο και νίκη και θρίαμβος. Έχει γίνει «όπλον ειρήνης, αήττητον τρόπαιον». Οι ψυχές μας χαίρονται κι αγάλλονται με τη σκέψη και μόνον της Σταυρωμένης Αγάπης.

Όμως τι κρίμα! Τι θλίψη! Τι θέαμα! Ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Η Σταυρωμένη αγάπη και πάλι πονεί. Τότε τους πόνους Του προκάλεσαν οι αρχιερείς, γραμματείς και φαρισαίοι. Σήμερα πληγώνουν την Αγία Πλευρά Του, οι οπαδοί Του, αυτοί που φέρουν το δικό Του όνομα: οι Χριστιανοί! Τότε Τον κάρφωσαν με σιδερένια καρφιά και Τον φραγγέλωσαν με μολυβένια λουριά. Τώρα Τον μαστιγώνουν με τις δειλές αρνήσεις τους και την προδοτική τους διαγωγή.

Ο Ιησούς ξανασταυρώνεται από τους ανθρώπους που ο ίδιος λύτρωσε με το Αίμα Του. Υψώνεται στον σταυρό αναρίθμητες φορές την ημέρα. Ο ένας τον μαστιγώνει με την αδιαφορία του κι ο άλλος τον ντύνει με την χλαμύδα της περιφρόνησης. Πόσος πόλεμος! Πόσο μίσος! Πόσες κραυγές και βλαστήμιες ακούει κάθε στιγμή! Στον Ιησού ρίχνονται τα βέλη της απιστίας μ’ όλο το δηλητήριο που κρύβει η μολυσμένη ψυχή! Οι άνθρωποι με τα σφυρά της μοχθηρίας χτυπούν τα θεία χέρια, τα οποία τους έπλασαν. Τι κι αν ο Ιησούς πονεί; Ανάλγητοι οι αντίχριστοι σταυρωτές, Τον βρίζουν «κινούντες τας κεφαλάς αυτών»!

Αν ήταν σωματικώς ο Ιησούς εδώ σήμερα, των ανθρώπων η διαγωγή δεν θα ήταν η ίδια; Μήπως έλειψαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι που παραδίδουν την αλήθεια, τον Χριστό, στα Έθνη «ίνα σταυρωθεί»; Μήπως δεν υπάρχουν και σήμερα προδότες; Ο εσταυρωμένος δέχεται κάθε μέρα τους χλευασμούς και τις περιφρονήσεις των ανθρώπων. Ο καθένας Τον σταυρώνει με τον δικό του τρόπο. Ανάμεσα στους άλλους είναι κι αυτοί που «παρ’ όλο που φωτίστηκαν με τον φωτισμό της Χριστιανικής αλήθειας και δοκίμασαν με την προσωπική τους πείρα τις θείες δωρεές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και παρ’ όλο που γεύτηκαν τα λόγια του Ευαγγελίου και γνώρισαν τη δύναμη του Θεού, ξέσπασαν στο κακό και με τις πράξεις τους ξανασταυρώνουν τον Υιόν του Θεού» (Εβρ. 16:4-6).

Ο Κύριος ρωτάει τον καθένα μας: «Και συ υπέγραψες την καταδίκη μου; Αν θέλαμε η καρδιά μας να πει εκείνο που νοιώθει, την ομολογία του Αγίου Αυγουστίνου θά ‘λεγε: «Κύριε Ιησού, ποιο είναι το έγκλημά σου, ώστε να υποφέρεις τόσο φοβερά παθήματα του θανάτου; Ποια η ενοχή σου; Ποια του θανάτου σου η αιτία; ... Εγώ ο/η αμαρτωλός είμαι η πληγή σου, που σου προξενεί τους πόνους. Εγώ είμαι ο/η υπεύθυνος της καταδίκης σου. Εγώ είμαι η αιτία...».

Πόσες φορές στ’ αλήθεια, πληγώνουμε την πάναγνη καρδιά Του! Με πόσες λόγχες Του τρυπούμε την πλευρά!

Ο Ιησούς υψώνεται στο Σταυρό του Γολγοθά, αλλά Εκείνος ζητά την συγχώρεση των σταυρωτών Του. Το άγιο Του βλέμμα φτάνει ως τη δική μας εποχή. Προχωρεί στα βάθη των αιώνων. Τι ατέλειωτος συρφετός εχθρών! Εκείνοι Τον μισούν. Αυτός τους αγαπά. Θυσιάζεται γι’ αυτούς.

Θάναι για πάντα η Σταυρωμένη Αγάπη!

Σημ. 14 Σεπτεμβρίου Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Νηστεία Γενική. Όχι χοροί, τραγούδια, σουβλάκια και πανηγύρια...