«Ου μη φάγω κρέα εις τον αιώνα ίνα μη τον αδελφόν μου σκανδαλίσω»

(Α΄Κορ. η΄8 - 9:2)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ της Κορίνθου φαίνεται πως έκαναν κάποιες αταξίες, που δημιούργησαν ανωμαλία και σύγχυση στην πρωτοΐδρυτη εκεί εκκλησία. Μερικοί, γνωρίζοντες, ότι τα είδωλα ήσαν ψεύτικα, έτρωγαν άφοβα από τα κρέατα που οι διδωλολάτρες εθυσίαζαν στους θεούς των. Αλλά οι νεοκατήχητοι χριστιανοί που βρίσκονταν στα πρώτα βήματα της πνευματικής τους ζωής, το ‘βλεπαν σαν αμαρτία κι ήσαν έτοιμοι να κλονιστούν και να πέσουν πάλι στην ειδωλολατρία. Έτσι ο Παύλος, γράφει στους Κορινθίους να προσέχουν μήπως με την πράξη τους αυτή σκανδαλίσουν τους ρηχούς στην πίστη. Οι Κορίνθιοι όμως ίσως να έλεγαν ότι «τα φαγητά είναι για την κοιλιά και η κοιλιά για τα φαγητά» κι ότι στην ουσία αυτά δεν σώζουν, αν και όλα παίζουν κάποιο ρόλο σε oρισμένες περιπτώσεις και ο ίδιος ο Χριστός ενήστεψε (Ματθ. 4:2), αλλά και ίσως να έλεγαν: «εκείνα που ο Θεός καθάρισε, εσύ μη τα θεωρείς ακάθαρτα» και σαν ελεύθεροι πλέον από τον Μωσαϊκό νόμο να ενόμιζαν ότι είχαν το δικαίωμα να τρώγουν άφοβα από τα κρέατα που οι ειδωλολάτρες έκαναν θυσία. Ο Παύλος όμως τους λέγει: αν δεν θυσιάσετε το δικαίωμά σας αυτό, τότε «εις Χριστόν αμαρτάνετε». Και προσθέτει, προκειμένου να γίνω αιτία σκανδαλισμού,, προτιμώ να μην αγγίσω ποτέ κρέας στη ζωή μου.

Το θέμα του σκανδάλου έχει ιδιαίτερη σοβαρότητα, γι’ αυτό και πρέπει να μελετηθεί με προσοχή.

Από τη στιγμή που ο Κύριος oνόμαστε τους μαθητές του «φως του κόσμου» και τους είπε: «γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί», από τη στιγμή εκείνη απαιτούσε άψογο παράδειγμα και ανεπίληπτη διαγωγή. Ζητούσε από τους οπαδούς Του αγιότητα βίου κι οικοδομητική συμπεριφορά.

Πόσοι όμως αντί να χτίζουν, χαλούν. Αντί να οδηγούν στο Χριστό, παγιδεύουν τις ψυχές και τις απομακρύνουν από την σωτηρία. Αντί να οικοδομούν, σκανδαλίζουν. Αντί να γίνονται φωτοδότες καταντούν φωτοσβέστες!  Άλλοτε θεληματικά κι άλλοτε αθέλητα, κάνουν πράξεις που, παρ’ όλη τη φαινομενική τους νομιμότητα, προξενούν κακό στις αστήριχτες ψυχές.

Ανάλογα με τη θέση του ανθρώπου που σκανδαλίζει είναι και το μέγεθος του σκανδάλου. Όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος «ανδρός επιφανούς και πολλοίς γνωρίμου πλημμέλεια, κοινήν άπασι φέρει την βλάβην». Δηλαδή εάν αυτός που σκανδαλίζει είναι δημόσιος άνδρας, δηλαδή δημόσιο και μεγάλο είναι το σκάνδαλο.

Οι άνθρωποι δεν συγχωρούν εύκολα λάθη που προέρχονται από υπεύθυνα της εκκλησίας ή της πολιτείας πρόσωπα. Είναι πολύ αυστηροί στις κρίσεις και επικρίσεις. Αν τις ίδιες πράξεις έκαναν άλλοι, θα περνούσαν ολότελα απαρατήρητες κι ασχολίαστες. Εάν όμως γίνουν από τον ιεροκήρυκα ή τον παπά ή τον επίσκοπο ή να πούμε τον δάσκαλο... κρίνονται μ’ ένα ιδιαίτερο πρίσμα. Συχνά θα ακούονται φράσεις σαν αυτές: «Πώς θα εφαρμόσω τη θρησκεία, αφού αυτός που την διδάσκει δεν την εφαρμόζει»; Γιατί να πάω στην εκκλησία, αφού αυτοί που πάνε κάνουν τα αντίθετα; «Γιατί να νηστέψω, αφού π.χ αρκετοί από αυτούς δεν εφαρμόζουν τις νηστείες; Γιατί;

Έτσι με τον σκανδαλισμό των συνειδήσεων επαναλαμβάνεται ο λόγος του Θεού, «δι υμάς διά παντός το όνομά μου βλασφημείται εν τοις έθνεσι» (Ησα. 52:5) Αντί να γίνονται αφορμή να δοξάζεται ο Θεός, γίνονται δάσκαλοι της ασέβειας. Ανατρέπουν και προσβάλλουν την υψηλή αποστολή του Χριστιανού. Γκρεμίζουν αρχές και πεποιθήσεις, διασύρουν τη χριστιανική ιδιότητα. Προδίδουν τη θρησκεία. Γίνονται δολοφόνοι ψυχών. Κλείνουν «την βασιλεία των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων». Από δική τους αιτία κι ενοχή «απολείται ο ασθενών αδελφός δι’ ον Χριστός απέθανε» (Α΄Κορ. 8:11).

Είναι τόσο βαρύ και μεγάλο το αμάρτημα του σκανδαλισμού των ψυχών, ώστε ο Κύριος αναγκάζεται με ζωηρά χρώματα να διακηρύξει ότι, «όποιος σκανδαλίσει έστω κι έναν απ’ αυτούς τους απλούς και ταπεινούς που πιστεύουν σε μένα, καλά θά ‘καμνε να κρεμαστεί μία μυλόπετρα στο λαιμό του και να βουλιάξει στη θάλασσα».