ΓΙΑΤΙ ΕΧΑΣΑΝ

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ΝΑ ΣΚΙΣΕΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

-ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΧΡΕΩΘΗΚΑΜΕ 200 ΔΙΣ.

-ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 2015 Ο ΛΑΟΣ ΨΗΦΙΣΕ «ΟΧΙ» ΚΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ «ΝΑΙ»

-Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΥΞΗΣΕ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

-Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΗ

-Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

-ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ

-Η ΠΑΙΔΕΙΑ  ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ

-ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΨΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΑΖΟΝΕΣ

ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΧΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ

Γιατί απλούστατα ΔΕΝ πήραν το μήνυμα και συνεχίζουν να είναι το ίδιο ψεύτες και αλαζόνες

Good ridance!!

Πως το είδαν

Πολλοί πανηγύρισαν για τον θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας την Κυριακή και ακόμη περισσότεροι για την πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπάρχει όμως κάποιο αισιόδοξο μήνυμα από αυτές τις εκλογές, και πιστεύω πως υπάρχει, διαβάζεται με άλλον κώδικα και όχι με αυτόν του πολιτικού οπαδισμού ή ρεβανσισμού. Καταρχάς, οι εκλογές αυτές, οι πρώτες μετά το 2015, σηματοδοτούν το τέλος των κομμάτων που γεννήθηκαν από τη μήτρα της αντιμνημονιακής οργής και υπολόγιζαν μέχρι χθες ότι μπορούσαν ακόμη να βασίζονται στη δυναμική της. Η σπασμωδική προσπάθεια του Πρωθυπουργού το βράδυ της Κυριακής να ενεργοποιήσει τα παλιά ανακλαστικά, επισείοντας το σκιάχτρο της επιστροφής στο σκοτάδι και στο ΔΝΤ, ήταν τόσο περισσότερο θλιβερή όσο αδικούσε πρώτα από όλα τον ίδιο και το κόμμα του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδειξε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του για ένα κόμμα που έχει φορτωθεί πολλούς εξευτελιστικούς συμβιβασμούς και ακόμη πιο πολλές αμαρτίες μέσα σε τέσσερα χρόνια κυβερνητικής εξουσίας, ούτε συμφέρον αλλά ούτε ανάγκη έχει πια να μιλάει με όρους των ημερών της «αντίστασης στα μνημόνια». Ενας μετριοπαθής νικητής Πατήστε εδώ Ευοίωνη, καταρχήν, και η θεαματική υποχώρηση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής. Καλό είναι βέβαια να κρατάμε μια επιφύλαξη (και ο Χίτλερ είχε δει τα ποσοστά του κόμματός του να υποχωρούν, λίγο καιρό πριν εκτοξευθούν πάλι, αυτή τη φορά μοιραία). Αλλά αν το γεγονός προβληθεί στην ευρύτερη εικόνα, δηλαδή στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, αποκτά ιδιαίτερο νόημα. Η Ελλάδα, η χώρα που χτυπήθηκε περισσότερο από την παγκόσμια οικονομική κρίση και δέχθηκε δυσανάλογα μεγάλη πίεση από τα προσφυγικά κύματα, είναι από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές όπου σημειώθηκε κάμψη τόσο της αληθινής άκρας Δεξιάς όσο και της εθνολαϊκιστικής Δεξιάς. Αντίθετα από αυτό που προέβλεπαν πολλοί, η Συμφωνία των Πρεσπών έπαιξε μικρό μόνο ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος. Το ποσοστό του «προδοτικού» ΣΥΡΙΖΑ δεν διέφερε ουσιαστικά από τις δημοσκοπικές καταγραφές του πριν από τις Πρέσπες. Η οργή για το «ξεπούλημα» του ονόματος κ.λπ. διοχετεύθηκε κυρίως στο κόμμα του Βελόπουλου, που πήρε όσο περίπου η ΠΟΛ.ΑΝ του Σαμαρά το 1993, στο αποκορύφωμα του παροξυσμού για το ονοματολογικό. Έχω ξαναγράψει ότι ο φανατισμός που το Μακεδονικό προκαλεί έχει μικρό βάθος. Στο ζήτημα τουλάχιστον αυτό, οι περισσότεροι Έλληνες είναι στις κάλπες πιο ρεαλιστές από όσο θέλουν να δείχνουν στους δρόμους και στις πλατείες. Οι επιλογές τους καθορίζονται από άλλα θέματα. Το σημαντικότερο είναι όμως ότι οι εκλογές αυτές επισφράγισαν την παγίωση ενός νέου δικομματισμού με μορφή και δομή που τον κάνουν να διαφέρει ουσιωδώς από τον παλιό. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα είναι αρκετά μεγάλα ώστε να μπορούν να ηγεμονεύουν στον δεξιό-κεντροδεξιό και στον αριστερό-κεντροαριστερό χώρο αντίστοιχα, αλλά όχι αρκετά μεγάλα ώστε να μπορούν να κυβερνούν εκ του ασφαλούς χωρίς να υπολογίζουν σε συμμαχίες, συνεργασίες ή και μεταξύ τους συνεννόηση για ορισμένα κρίσιμα ζητήματα. Η αλαζονική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στην άσκηση της διακυβέρνησης όσο και στην προσπάθειά του να εξαφανίσει με την αποψίλωση ή την αφομοίωση τα μικρότερα, πλησιόχωρα κόμματα, καταδικάστηκε βροντερά από τους εκλογείς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (για τη Νέα Δημοκρατία συνολικά δεν είμαι καθόλου βέβαιος) φαίνεται πως πήρε το μήνυμα. Το περιεχόμενο και το ύφος των δηλώσεών του το βράδυ της Κυριακής, μετά την οριστικοποίηση του αποτελέσματος, ήταν άλλο ένα από τα ευχάριστα σημάδια αυτών των εκλογών. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι ο ελληνικός λαός έδειξε αξιοσημείωτο βαθμό πολιτικής ωρίμανσης. Πολλοί θα παρατηρήσουν, και σωστά, ότι το έκανε με μεγάλη καθυστέρηση, σε σύγκριση με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς που βρέθηκαν σε ανάλογη θέση, και με αχρείαστο πόνο. Αν όμως αναλογισθούμε ότι διένυσε αυτή την απόσταση ξεκινώντας, εννέα χρόνια πριν, από ένα πολύ χαμηλό επίπεδο πολιτικής ορθοφροσύνης, δικαιούμαστε να μιλάμε για άθλο.

Δημοσθένης Κούρτοβικ

 Πηγή: Protagon.gr

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ Η ΠΟΥ ΕΛΙΣΣΕΤΑΙ;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη νομίζω ότι δεν ήταν ήττα του λαϊκισμού, το αντίθετο μάλιστα. Είναι η άγνοια της Ελληνικής κοινωνίας, που δεν έχει γνώση πως κυβερνάτε ο τόπος. Με την εκλογή και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ νόμιζε ότι ως δια μαγείας θα του λύνονταν όλα τα προβλήματα αυτομάτως. Αυτός να απολαμβάνει τους φραπέδες στις καφετέριες και το χρήμα θα έρεε μπόλικο στις τσέπες του, χωρίς να εργάζεται. Αυτή η αντίληψη υπάρχει κυρίως στους αριστερίζοντες. Δεν είναι η διαφορά των δέκα μονάδων νίκη της ΝΔ. Αντίθετα είναι νίκη του λαϊκισμού. Ήττα του λαϊκισμού θα ήταν αν η ΝΔ κέρδιζε με ποσοστό άνω του 45-50%. Απλά ο λαϊκισμός ηττάται όταν ένα κόμμα δεν σου υπόσχεται παροχές, αντίθετα σου λέει ότι πρέπει να αργαστείς και να υποστείς την αναγκαία φορολογία , προς όφελος του κράτους και εσύ να το ψηφίζεις. Αυτό δεν έγινε. Έγινε τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν γεννούσε χρήματα για να ταΐσει τους καλοπερασάκιδες θαμώνες των καφετεριών. 

Δεν νομίζω ότι ηττήθηκε ο λαϊκισμός. Απλά άλλαξε στρατόπεδο. Το ότι έπεσε σε ποσοστά η ΧΑ, αλλά βγήκαν Βελόπουλος, Βαρουφάκης (!), δεν νομίζω ότι συνιστά «ήττα» του λαϊκισμού. Παρόλα αυτά, Ευρώπη και Ουάσινγκτον οφείλουν να βγάλουν το καπέλο στην Ελλάδα που στράφηκε στον συντηρητισμό εν μέσω πλήρους λαϊκισμού στην Ευρώπη. Αν η Ευρώπη είχε φάει το 10ετές μαστίγωμα φτωχοποίησης που έχει υποστεί η Ελλάδα, θα έβγαζε 60% νεοναζί κόμματα. Και όμως οι Έλληνες αποδείχθηκαν πιο δημοκράτες από πολλούς ευρωπαίους. Ακόμα και μετά από 10ετή Αργεντινοποίηση, έδειξαν αξιοπρέπεια και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Αυτή είναι η Ελλάδα. Την χτυπάς, υποφέρει, αλλά ξανασηκώνεται. 

Σε μία Ευρώπη που ψήφισε Φάρατζ, Λεπέν και λοιπά παρατράγουδα, η Ελλάδα έδειξε να είναι ένα βήμα μπροστά. Ώρα να ανακαλύψει η Ευρώπη «the hard way», αυτά που ανακάλυψαν και οι Έλληνες ψηφίζοντας Σύριζα.

Όσο για την ηγεσία του Σύριζα, μοιάζει με έναν αλκοολικό, που ζει στον κόσμο του. Δεν τον κρίνω. Προφανώς έφαγε τεράστια πίεση τα τελευταία χρόνια. Όμως η πολιτική του καταστρέφει την μεσαία τάξη και στηρίζει μόνο τις ελίτ και προσωπικές φατρίες. Δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά μία τέτοια φάρα πολιτικών. Είναι ο απόλυτος παραλογισμός. Οι αριστεροί να σου λένε «ψήφιζε Κόκκαλη για να διαλύσουμε τις ελίτ». 

ΥΓ για Μητσοτάκη: Δεν θα υπάρξει honeymoon period. Μόλις γίνεις πρωθυπουργός ή ξεφορτώνεις άμεσα από φορολογία τη μεσαία τάξη ή μεσα σε ένα χρόνο η δημοτικότητα σου θα έχει φτάσει στα τάρταρα και η κοινωνία θα αναζητά νέα κόμματα να εκτονώσει την αντίδραση.

ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ

Η πορεία του Μητσοτάκη έχει μια συγκινητική μοναχικότητα. Το μεγαλύτερο προσόν του είναι ότι δεν έχει αυτά που οι λαϊκιστές θεωρούν χαρίσματα. Εχει αλλεργία σε μεγαλοστομίες και ψέματα. Ίσως αυτό τον κάνει πρωθυπουργό. Θα δείξει. 

………………………………

Ένα μόνο καλό έκανε ο κ. Τσίπρας στην Ελλάδα: Απελευθέρωσε τους πολλούς από τις ψευδαισθήσεις του αριστερού αφηγήματος.