Ο ΦΘΟΝΟΣ ΤΩΝ ΕΓΩΠΑΘΩΝ

«Ο ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ… ΕΠΛΗΣΘΗΣΑΝ ΖΗΛΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΒΑΛΟΝ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΑΥΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ… ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Πράξεων των Αποστόλων, κεφ. 5:12- 20

ΖΗΛΟΣ και ζήλος. Υπάρχει ζήλος και ιερός ενθουσιασμός, που το Πνεύμα το Άγιον εμπνέει τον άνθρωπον και βάζει μέσα στην ψυχή του ισχυρό κίνητρο και μία παρόρμηση για να κάνει ζωντανή και αγνή χριστιανική ζωή και καλά έργα. Υπάρχει όμως και ο πονηρός ζήλος, τον οποίον βάζει ο πονηρός μέσα στον άνθρωπο και τον εξωθεί να κάνει πονηρά έργα και βλαπτικά σε βάρος αθώων και μέχρις ακόμη απεριγράπτων πράξεων βίας, καταστροφών, και εγκλημάτων ακόμη. Ένας τέτοιος ανίερος και αντίθεος ζήλος, ένας κατάπικρος φθόνος και συγκλονιστική ζήλια, φλόγα που τους κατάκαιε, είχε κατακλύσει τις καρδιές των μοχθηρών αρχιερέων της εποχής εκείνης των υλοφρόνων και υψηλοφρόνων Σαδδουκαίων και άλλων ομοφρόνων των συνέδρων, εναντίον των Αποστόλων. Και από κοινού όλοι μαζί απεφάσισαν να καταδιώξουν τους Αποστόλους, να τους φυλακίσουν, να τους δικάσουν, και ίσως-ίσως να τους φονεύσουν, διότι δεν μπορούσαν να υποφέρουν… το να αγαπά ο κόσμος τους αληθινούς εργάτες του Ευαγγελίου και να μην αγαπά περισσότερον αυτούς. Πλημμυρισμένοι από τέτοια ανίερα συναισθήματα, σκοτισμένοι τον νουν, συνέλαβαν ιδιοχείρως τους Αποστόλους, βοηθούμενοι ασφαλώς, και από στρατιώτες τους και τους έριξαν στη δημόσια φυλακή, εκεί όπου εκρατούνταν οι κακούργοι.
Γιατί; Μήπως, τάχα οι Απόστολοι είχαν διαπράξει παρανομίες και αδικίες σε βάρος του λαού ή και αυτών των ιδίων; Μήπως είχαν παραβεί το θέλημα του Θεού και προκαλούσαν σκάνδαλα μεταξύ των ανθρώπων; Στα ερωτήματά τους αυτά μη περιμένετε λογική και σωστή απάντηση από τους φθονερούς. Δυστυχώς, όπου κυριαρχούν τα πάθη και μάλιστα η ζήλεια και ο φθόνος, εκεί το λογικό σκοτίζεται, η ορθοφροσύνη και η σύνεση παραμερίζονται. Ο ζηλότυπος, προκειμένου να ικανοποιήσει το πάθος του, δεν λαμβάνει υπ’ όψιν, ούτε το συμφέρον των άλλων, αλλά ούτε και το δικό του.
Τι έκαναν οι Απόστολοι; Εκήρυτταν το θέλημα του Θεού, μάλιστα δε την αγάπη, την ειρήνη και την ομόνοια μέσα στην οικογένεια, στην κοινωνία και σε κάθε ομάδα συνεργαζομένων ή συμβιούντων ανθρώπων. Εν ονόματι και με την χάρη του Χριστού παρείχαν άφεση αμαρτιών, εγαλήνευαν συνειδήσεις, γέμισαν με θεία χαρά τις καρδιές των μετανοούντων. Τους μετέβαλλαν ψυχικά, τους ανακαίνιζαν, τους έκαναν καλύτερους ανθρώπους. Προσθέστε σ’ αυτά και τα αναρίθμητα θαύματα, που έκαναν σε θεραπεία των ασθενών, των αναπήρων, των πασχόντων. Και όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Ο σεβασμός και η εκτίμησις και η πίστις του λαού προς τους αποστόλους για τη θεία δύναμη, που ενεργούσε διά μέσου αυτών, ήταν τόση ώστε έβγαζαν τους ασθενείς εις τας πλατείας και τους έβαζαν οι μεν πλούσιοι επάνω εις κλίνας, οι δε πτωχοί εις πτωχικά κρεβάτια, ώστε όταν θα επερνούσε ο Πέτρος, και η σκιά του, έστω να πέσει επάνω εις αυτούς, διά να τους θεραπεύσει. Αλλά και από το πλήθος των γύρω πόλεων εμαζεύοντο εις την Ιερουσαλήμ και έφεραν τους ασθενείς και αυτούς, που ενοχλούντο από τα πονηρά πνεύματα, οι οποίοι και εθεραπεύοντο όλοι».
Έτσι, οι Απόστολοι εκήρυτταν τον λόγο του Θεού, έκαναν πολυάριθμα καταπληκτικά θαύματα και επί πλέον απελάμβαναν τον σεβασμό και την εκτίμηση του λαού. Αυτά όμως άναβαν την ζήλεια, το φθόνο και το μίσος των αρχόντων και μάλιστα των Αρχιερέων και γι’ αυτό τους έρριψαν στην φυλακή.
Φοβερό πάθος η ζηλοφθονία. Τυφλώνει και αποθηριώνει τον άνθρωπο. Τον θέτει αντιμέτωπον του Θεού και των ανθρώπων Του. Τον κάνει θεομάχον και μισάνθρωπον, πωρωμένον, ασεβή και εγκληματία. Πολλά υπέφερε και υποφέρει η κοινωνία εξ αιτίας του φθόνου μερικών. Αλλά και η Εκκλησία του Χριστού πολύ έχει ταλαιπωρηθεί διά μέσου των αιώνων από μερικούς αναξίους εκπροσώπους της, που κατόρθωσαν να αναρριχηθούν σε αξιώματα, και οι οποίοι εφθονούσαν και κατεδίωκαν τους εναρέτους και άξιους εργάτες του ευαγγελίου.
Ο Μέγας Βασίλειος γράφει: Οι κύνες (σκύλοι), όταν κανείς τους τρέφει, γίνονται ήμεροι. Οι λέοντες με την περιποίηση των ανθρώπων εξημερώνονται και γίνονται χειροήθεις. Οι φθονεροί όμως, όσον περισσότερον απολαμβάνουν τας περιποιήσεις και ευεργεσίας των άλλων, τόσον και εξαγριώνονται εναντίον των. Διά ποίαν αιτίαν ο Σωτήρ εφθονείτο; Διά τα θαύματα. Ποία ήσαν αυτά τα θαύματα: Η σωτηρία των ευρισκομένων εις ανάγκας. Ετρέφοντο οι πεινώντες και ο τροφεύς επολεμείτο. Ανασταίνοντο οι νεκροί, και ο ζωοδότης εφθονείτο. Οι δαίμονες εξεδιώκοντο, και ο παντοδύναμος διώκτης των διεβάλλετο και εμισείτο θανασίμως. Οι λεπροί εκαθαρίζοντο, οι κωφοί ήκουαν, οι τυφλοί ανέβλεπαν και ο Ευεργέτης κατεδιώκετο. Και τελευταία παρέδωσαν αυτόν, που εχάρισε την παρούσα και την μέλλουσαν ζωήν, εις σταυρικόν θάνατον, εμαστίγωσαν τον ελευθερωτήν των ανθρώπων και κατεδίκασαν τον κριτήν του κόσμου».
Τρομερά βασανιστικόν είναι το πάθος της ζήλειας και του φθόνου γι’ αυτόν που το έχει, επικίνδυνον για την κοινωνίαν αλλά και πολύ διαδεδομένον. Εισχωρεί δυστυχώς παντού.
Ας διπλοκλειδώσουμε, λοιπόν, τις πόρτες της καρδιάς μας, για να μη εισορμήσει το πάθος της ζήλιας και του φθόνου. Ας μάθουμε και ας συνηθίσουμε να χαιρόμαστε για το κάθε καλό και για τους καλούς ανθρώπους που βλέπομε, τους ανθρώπους του Θεού.