Η αμαρτωλή δεξιά και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη

Πλάτων Ρούτης - proutis0107@rogers.com

Πρωθυπουργός της Ελλάδας  είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Γόνος της οικογένειας Μητσοτάκη που περισσότερα από 150 χρόνια σιτίζεται από τον κρατικό κορβανά. Υπάρχει η οικογενειαρχία δύο αιώνων.  Το σόι του  Μητσοτάκη είναι το πιο χαρακτηριστικό στην Ελλάδα. Δεν είναι υπερβολή να λέμε ότι ολόκληρη Ελλάδα ακόμα από την κατεχομένη από τους τούρκους Κρήτη να σιτίζει τους Μητσοτάκηδες και τα διάφορα τέκνα τους. αυτοί να μεγαλώνουν και να πληθύνονται και  αναλαμβάνουν δημόσιες θέσεις.

Αυτοί οι άνθρωποι που μιλούν στο όνομα του λαού, των εργαζομένων, των φτωχών και των ανέργων.  Είναι αυτοί που στη ζωή τους δεν έβαλαν ούτε ένα μεροκάματο και τα μόνα αφεντικά που ήξεραν και υπηρετούσαν ήταν οι Τούρκοι την περίοδο της τουρκοκρατίας και μετά οι Εγγλέζοι και τέλος οι Αμερικάνοι. Ήταν και είναι εκπρόσωποι της αστικής τάξης  στην Ελλάδα. Είτε σαν πρωθυπουργοί, είτε σαν υπουργοί ή και σε άλλες δημόσιες θέσεις, πάντα έδειχναν το αποκρουστικό πρόσωπο της δεξιάς και του συντηρητισμού.  Υποτελείς πάντα στους ξένους προστάτες, με ιστορίες δολοπλοκίες, πολιτικές ίντριγκες, εκβίαζαν το πολιτικό σκηνικό για δικά τους πολιτικά οφέλη με τον  λαό στην άκρη.  Στην νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου η δεξιά ήταν πρωτεργάτης σε γεγονότα της πολιτικής ανωμαλίας για την λαϊκή καταστολή και ενάντια σε κάθε προοδευτική κίνηση. Στήριζε την βασιλεία στην Ελλάδα και έπαιρνε μέρος σε επεισόδια ενάντια στα συμφέροντα του λαού. Όποιος ήταν ενάντια στο παλάτι ήταν αυτόματα και εχθρός του κατεστημένου της δεξιάς. 

Με τον αδελφοκτόνο εμφύλιο που τον προκάλεσαν οι Εγγλέζοι και η ντόπια αντίδραση, η δεξιά πήρε σαφή θέση με του Εγγλέζους και αργότερα με τους Αμερικάνους . Ακολουθήσε μία περίοδο βίας και τρομοκρατίας από ένα ολιγαρχικό κράτος για να πάρουν την ρεβάνς του εμφύλιου και για να ισχυροποιήσουν το δεξιό κόμμα τους. 

Στις εκλογές που ακολούθησαν το 1958 η ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) που συμμετείχε και το  (παράνομο τότε) ΚΚΕ είχε πετύχει ένα μεγάλο εκλογικό ποσοστό. Αυτό είχε προκαλέσει ανησυχία σε όσους αντιλαμβάνονταν ως απειλή την Αριστερά και «ξόρκιζαν» τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε βιβλίο του αναφέρει ότι το αντί-αριστερό μέτωπο συγκροτούσαν «οι Αμερικάνοι, τα Ανάκτορα, η ΚΥΠ, η κυβέρνηση, η στρατιωτική ηγεσία και κυρίως οι παραστρατιωτικές οργανώσεις στις οποίες πρωτοστατούσε ο Γ. Παπαδόπουλος και η ομάδα του». Προσθέτει ότι «αμέσως μετά τις εκλογές του 1958 και την εντυπωσιακή άνοδο της ΕΔΑ, τέθηκε απ’ όλους αυτούς ως κύριος στόχος «η μείωση της επιρροής της Αριστεράς και, αν γίνει δυνατό, η εξουδετέρωσή της, η εξαφάνισή της από το κοινοβούλιο». Ακολούθησαν επεισόδιά αυταρχισμού από τον κρατικό μηχανισμό σε στρατό, αστυνομία και σε σχολές πανεπιστήμια και γενικά στην ελληνική κοινωνία.  

Η δεξιά γέννησε το παρακράτος με νοθείες, δολοφονίες και έφερε την πολιτική ανωμαλία στην Ελλάδα. Στις εκλογές της βίας και της νοθείας του 1961 η κυβέρνηση Καραμανλή, τα Σώματα Ασφαλείας και οι Ένοπλες Δυνάμεις κατηγορήθηκαν ότι προέβησαν προεκλογικά σε εκτεταμένη τρομοκρατία εναντίον των κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς αλλά και σε νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος, εφαρμόζοντας το λεγόμενο  σχέδιο Περικλής στο οποίο «ψήφισαν και τα δέντρα».  

Η προεκλογική περίοδος ήταν χαώδης. Στο πλαίσιο των βίαιων επεισοδίων κατά των οπαδών της ΕΔΑ υπήρξαν και νεκροί από πυρά του στρατού και της χωροφυλακής. Οι εκλογές διεξήχθησαν στις 29 Οκτωβρίου και όσο πλησίαζε η μέρα αυτή  τόσο η κατάσταση ξέφευγε από κάθε έλεγχο.   

Στις 25 Οκτωβρίου, στη συνοικία Επτάλοφος της Θεσσαλονίκης, ο χωροφύλακας Σπυρίδων Φιλίππου δολοφόνησε με περίστροφο τον 24χρονο Στέφανο Βελδεμίρη, που μοίραζε οδικώς προκηρύξεις της Αριστεράς. Την Κυριακή των εκλογών ο επίσης 24χρονος στρατιώτης Διονύσιος Κερπινιώτης, στέλεχος της Ε.Δ.Α., έπεσε νεκρός με τραύμα από σφαίρα στο κεφάλι, στο εκλογικό κέντρο του χωριού Δεμίρι Αρκαδίας, όπου είχε σταλεί ως φρουρός. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση χαρακτήρισε τον θάνατό του ως «αυτοκτονία».

Στο οργιώδες αυτό σκηνικό δεν έλειψαν οι βιαιοπραγίες και οι προσωρινές συλλήψεις ακόμα και υποψηφίων βουλευτών. Στη συγκέντρωση της Αριστεράς στο Αιγάλεω, την 13^η Οκτωβρίου, η επίθεση ακροδεξιών είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό, μεταξύ πολλών άλλων, του 80χρονου υποψήφιου βουλευτή Περικλή Αλ. Αργυρόπουλου, τέως υπουργού Εξωτερικών.

Στην επαρχία, στρατός, χωροφυλακή και παρακρατικοί ασκούσαν ψυχολογική πίεση στους πολίτες, απαιτώντας να μη συμμετάσχουν στις προεκλογικές εκδηλώσεις της ΕΔΑ και να απέχουν από την κάλπη. Προεκλογικό υλικό της ΕΔΑ κατασχέθηκε κατ' επανάληψη, ενώ πολλές συγκεντρώσεις της παρεμποδίστηκαν είτε με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας, είτε με την πρόκληση επεισοδίων από πολίτες που εκτελούσαν διαταγές των τελευταίων.

Το παρακράτος της Άκρας Δεξιάς και των ακραιφνών βασιλοφρόνων πίεζε για δυναμική λύση στο πρόβλημα που ενσάρκωνε η Αριστερά από το τέλος των εκλογών του ’58 κιόλας. Το αποτέλεσμα της δράσης αυτών των μηχανισμών ήταν οι εκλογές «της βίας και νοθείας», όπως έμειναν στην πολιτική Ιστορία.

Το σχέδιο «Περικλής» είχε δύο άξονες: Ο ένας ήταν η εκτεταμένη τρομοκρατία εναντίον των κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς από τα Σώματα Ασφαλείας, τις Ένοπλες Δυνάμεις και τις παρακρατικές ομάδες. Και ο άλλος, η νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος, με ψευδείς εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους και διπλοψηφίες. Χαρακτηριστικό είναι ότι βρέθηκαν εγγεγραμμένοι άνθρωποι… ανύπαρκτοι ή αποθανόντες προ ετών, καθώς και 218 χωροφύλακες που δήλωσαν διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία. 

Μετά τις νόθες εκλογές του 1961 οι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί πολιτικής βίας και ανεξέλεγκτης μηχανορραφίας θέριεψαν διαπιστώνοντας ότι μπορούν να νοθεύσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα, μετεξελίχθηκαν «επίσημα» σε κράτος εν κράτει. Ο προστατευόμενος από αρχηγούς και κυβερνήσεις Γεώργιος Παπαδόπουλος (ο μελλοντικός πραξικοπηματίας) και η υπό την επιρροή του στρατιωτική ηγεσία θα υπονομεύσουν τελικά και τον Κ. Καραμανλή, προετοιμάζοντας το μεγάλο «χτύπημα». Η αρχή του κακού για την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος είχε τις ρίζες του έξι χρόνια πριν. Το αυγό του φιδιού είχε επωαστεί με... βία και νοθεία.

Στην συνέχεια  στις   (22 Μαΐου) το 1963  η δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη ξεσκέπασε για μία ακόμη φορά το σκοτεινό πρόσωπο της Δεξιάς που συνδέθηκε με το παλάτι. Ο εισαγγελέας στην δίκη της δολοφονίας του Λαμπράκη είχε πει στην αγόρευσή του για τους κατηγορούμενους: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»... Αυτή είναι η αμαρτωλή δεξιά που στρατολογούσε κάθε λογής ανθρώπους του υποκόσμου.  

Οι δυνάμεις της δεξιάς, οι Αμερικάνοι και το παλάτι ακολουθώντας το σχέδιο «Περικλής» και με τον φόβο να γίνει ο κόσμος πιο ριζοσπαστικός συμφωνούν με την κίνηση του πατέρα Μητσοτάκη να αποσυρθεί με μια ομάδα βουλευτών από την σοσιαλδημοκρατική  κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου το  1964. Το διάστημα που ακολούθησε αυτή την αποστασία της ομάδας Μητσοτάκη και  με συνεχείς πολιτικές ανακατατάξεις στα πλαίσια των αστικών κομμάτων οδήγησε στη Χούντα των συνταγματαρχών το 1967.  Με την άνοδο της φασιστικής χούντας είχε πέτυχει το σχέδιο «Περικλής» και ο λαός μπήκε στον γύψο για επτάμιση χρόνια. Η δεξιά άφησε και πάλι το βρώμικο αποτύπωμα της στην πολιτική ιστορία. 

Η δικτατορία με την τραγωδία της Κύπρου το 1974 έπεσε. Η αστική τάξη της Ελλάδας στηρίζοντας το αποκρουστικό πρόσωπο της δεξιάς ανέλαβε να την αναμορφώσει στα πρότυπα μίας μοντέρνας δεξιάς σε Ευρωπαϊκά πρότυπα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Επιδίωξη της ήταν επίσης η λήθη της αμαρτωλής και εγκληματικής δεξιάς μετά την δικτατορία να της δώσει το χαρακτήρα της φιλολαϊκής δεξιάς. Ο Καραμανλής προσκαλείτε να επιστρέψει στην Ελλάδα και αναλαμβάνει την προεδρία της κυβέρνησης.  

Η δεξιά σύμμαχος με τις οικονομικές ελίτ και τις  ομάδες συμφερόντων, ειδικά εκείνες που εκπροσωπούν τις επιχειρήσεις, έχουν σημαντικό βαθμό επιρροής στις πολιτικές εξελίξεις. Η χάραξη κυβερνητικής πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες αντικατοπτρίζει τις προτιμήσεις αυτών των ομάδων – οικονομικών ελίτ και οργανωμένων συμφερόντων.

Την αρχηγεία της ΝΔ αναλαμβάνει ο Κυρ. Μητσοτάκης, ένας πρωθυπουργός φιλάρεσκος με την εξουσία, οδηγεί την χώρα στα χνάρια της παλιάς δεξιάς που έχει δείξει δείγματα του αυταρχισμού και της εγωμανίας του πρωθυπουργού.   Ενός Μητσοτάκη που έχει στις τάξεις της κυβέρνησης του στελέχη από την άκρα δεξιά. 

Η σπουδή και η προετοιμασία για την παλινόρθωση του κράτους της δεξιάς με τον Κυρ. Μητσοτάκη  φάνηκαν στο «ξεκαθάρισμα» των πρώτων ημερών σε διάφορες δημόσιες θέσεις και αποτυπώνεται απόλυτα στο τερατώδες νομοσχέδιο για το «επιτελικό κράτος», που θεσμοθετεί ένα υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο απόλυτης εξουσίας γύρω από τον πρωθυπουργό, επιφέρει την πλήρη κομματικοποίηση του κράτους, καταργεί κάθε ανεξάρτητη μορφή ελέγχου και δίνει τα «κλειδιά» στον πρωθυπουργό και τους κομματικούς μηχανισμούς. 

Στο σχεδιασμό που εκδηλώνεται άμεσα στους πρώτους μήνες διακυβέρνησης βρίσκεται μεταξύ άλλων το φακέλωμα των συνδικαλιστών και η επέκταση του τρομονόμου.  Στον αντίποδα, με επίκληση τις «επενδύσεις», προαναγγέλλονται νομοθετικές παρεμβάσεις στα μέτρα των επενδυτών, υπονομεύοντας την έννοια του δημόσιου συμφέροντος, της προστασίας του περιβάλλοντος ή της πολιτιστικής κληρονομιάς. Είναι οι δύο όψεις εργαλειοποίησης του δόγματος «νόμος και τάξη» για ισχυρούς και για αδύναμους.

Υπουργοί της κυβέρνησης δηλώνουν κυνικά ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν πρόκειται να κάμψουν τις προθέσεις τους και ότι η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία  είναι πιο ισχυρή από τους δημοκρατικούς θεσμούς, τη διαφάνεια και τη νομοθεσία, μέχρι να αλλάξει και αυτή.  Την ίδια ώρα, δημοσιεύματα «φωτογραφίζουν» τους πολιτικούς στόχους που θα βρεθούν στο επίκεντρο της απόπειρας ηθικής και ποινικής εξόντωσης ενώ έχει συχνά υπονοηθεί ότι οι πυλώνες του κράτους δικαίου θα υποχρεωθούν με συνοπτικές διαδικασίες να τεθούν στην υπηρεσία της «κυρίαρχης ιδεολογίας». 

Η ΝΔ έκανε σαφές από την πρώτη στιγμή ότι εγκαθιδρύει ένα σκληρό καθεστωτικό μοντέλο  θλιβερών εποχών, ελέγχου κάθε θεσμού και απόλυτης μιντιακής επιβολής στοχεύοντας να μονοπωλήσει την εξουσία για δεκαετίες. Διευκολύνει άλλωστε σε αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα, που άλλοτε παρουσιάζει την αστυνομική βία ως προϊόν «αδιαφάνειας» και «έλλειψης λογοδοσίας» της αστυνομίας και άλλοτε την ταυτίζει με το «κράτος της δεξιάς», κρύβοντας ότι η καταστολή πάει χέρι- χέρι με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως έκανε κι ο ίδιος άλλωστε ως κυβέρνηση.

Σε μία επίδειξη δύναμης και αυταρχισμού ο Μητσοτάκης με τον Υπουργό ασφαλείας τον Χρυσοχοΐδη τοποθέτησε την αστυνομία στα πανεπιστήμια καταργώντας και ουσιαστικά το άσυλο στις σχολές που ήταν πάντα το όνειρο της δεξιάς.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης με τον αυταρχισμό που τον κατέχει, δημιούργησε σιγά-σιγά ένα αυταρχικό κράτος που θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε μεγάλες περιπέτειες την χώρα.  Θα είναι πολύ δύσκολο οι δυνάμεις της ανωμαλίας να προσφύγουν στην συνταγματική εκτροπή αλλά δεν χρειάζεται στην σημερινή εποχή. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη διαθέτει μια πλειοψηφία στην βουλή και συχνά με άλλες πολιτικές δυνάμεις «βαστάζους» περνάει τα αντιλαϊκά νομοσχέδια. Μόνο οι οργανωμένες δυνάμεις του εργατικού λαϊκού κινήματος θα είναι σε θέση με τους αγώνες τους να σταματήσουν τον ολισθηρό κατήφορο που η δεξιά παρασύρει τον λαό. Μόνο ένα πανίσχυρο ΚΚΕ βγαίνοντας δυνατό από το 21 συνέδριο του θα μπορέσει να συντονίσει τις Λαϊκές δυνάμεις για νέες κατακτήσεις για τον κόσμο.