«ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ»

«EΑΝ ΑΦΗΤΕ ΤΟΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΤΑ ΠΑΡΑΠΤΩΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ…»
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Ματθ. 6:24-21)

Ο Κύριος του Ουρανού και της γης μας περιμένει με ανοιχτή και στοργική αγκαλιά για να μας δεχθεί κοντά Του, για να ξεκουράσει τη ψυχή μας από το βάρος της ενοχής, με μια όμως βασική προϋπόθεση: Να συγχωρήσουμε κι εμείς όσους μας έχουν κάνει κάποιο κακό. Τότε και Εκείνος θα συγχωρήσει και σε μας οποιοδήποτε αμάρτημα έχομε διαπράξει. Εάν εμείς δεν συγχωρούμε το κακό που μας έχουν κάνει και το κρατούμε μέσα μας και το θυμούμαστε και δεν το ξεχνούμε, τότε έχομε το πάθος της μνησικακίας και ζητούμε να βρούμε ευκαιρία να εκδικηθούμε τον άλλον κατηγορώντας τον ή θέλοντας να του κάνουμε κακό. Ο Κύριός μας το βεβαιώνει κατηγορηματικά: «εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος».
Ο Κύριός μας θεωρεί αυτήν την προϋπόθεση τόσο απαραίτητη, ώστε εδήλωσε εξ ίσου κατηγορηματικά, ότι χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να πετύχουμε τη δική μας συγχώρηση. Λίγο συγχωρούμε: Λίγο θα μας συγχωρήσει ο Κύριος. Πολύ συγχωρούμε: Πολύ θα μας συγχωρήσει. Εξ ολοκλήρου συγχωρούμε: Εξ ολοκλήρου θα μας συγχωρήσει. Σύμφωνα με το μέτρο που συγχωρούμε, κατά το ίδιο μέτρο θα συγχωρηθούμε. «Εάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών».
Θα θεωρούσαμε ανόητο τον άνθρωπο που δεν αγοράζει κάτι, που θα του προσφερόταν νόμιμα και σε πολύ χαμηλή τιμή, σχεδόν δωρεάν. Πολλοί όμως από μας διαπράττουν ένα σφάλμα ακόμη μεγαλύτερο. Εκείνος που δεν ανταλλάσσει τα λίγα χρήματά του με κάτι πολύτιμο που του προσφέρεται, επιτέλους κρατάει τα λίγα χρήματά του. Ενώ εμείς χάνουμε ολόκληρο θησαυρό, την συγχώρηση των αμαρτιών, για να κρατήσουμε στην ψυχή μας τη μνησικακία, που είναι πάθος, που τόσο μας ταλαιπωρεί. Η ταλαιπωρία αυτή είναι η κόλασή μας…
«Δεν θέλω να τον συγχωρήσω, έστω κι αν νοιώθω τόσο άσχημα, λένε μερικοί. Μου έκανε τόσα και τόσα. Με έβλαψε, με κατέστρεψε. Μου διέλυσε το σπίτι. Έβλαψε το παιδί μου. Γι αυτό τον μισώ. Ναι τον μισώ».
Και το μίσος, η αντιπάθεια, δεν φωλιάζουν στις καρδιές μας μόνο για πρόσωπα μακρυνά μας, μα κάποτε και γι’ αυτά που θα έπρεπε να ήταν τα πιο αγαπημένα. Γονείς και παιδιά, αδέλφια μισούνται μεταξύ τους, γιατί κάτι έκανε ο ένας στον άλλον, τον αδίκησε, τον έβλαψε.
Στον καθένα μας φαίνεται κάτι υπεράνθρωπο να συγχωρήσει τον άλλον. Και όσο καλοί κι αν παρουσιαζόμαστε σ’ άλλες περιπτώσεις, δύσκολα διώχνουμε την αντιπάθεια, δύσκολα νικάμε το μίσος, την εχθρότητα, που μας αναστατώνουν, που συγκλονίζουν σπίτια, που διαλύουν επιχειρήσεις, που δημιουργούν κοινωνικά δράματα.
Αναμφιβόλως εκείνος που αδικεί τον άλλον, που του κάνει κακό, που τον βλάπτει, είναι πολύ ένοχος και θα δώσει λόγο των πράξεών του στον Ουράνιο Πατέρα. Κανείς δεν αμνηστεύει εκείνον τον αδελφό, που καταπατεί το δίκαιο του αδελφού του ή της χήρας αδελφής του. Τον συγγενή, που με τα λόγια ή τις πράξεις του βλάπτει λίγο ή περισσότερο. Τον έμπορο που αδικεί τον συνέταιρό του. Την γειτόνισσα που πικραίνει με την συμπεριφορά της.
Όμως το θέμα μας δεν είναι αυτοί, αλλά πως εμείς αντιμετωπίζομε το κακό που μας κάνουν οι άλλοι ή σωστότερα πώς πρέπει να το αντιμετωπίζουμε, αν θέλουμε να πάρουμε κι εμείς τη συγνώμη από τον Ουράνιο Πατέρα μας.
Δεν θα πρέπει να λέμε στον εαυτό μας: εκείνος που μας έκανε κακό, εκείνος θα πρέπει να έλθει να μας ζητήσει συγνώμην. Διότι εκείνος μπορεί να είναι και αναίσθητος και να μη καταλαβαίνει ότι μας έβλαψε ή μας βλάπτει. Θα μιλήσουμε λοιπόν σε εκείνον που μας βλάπτει και μας αδικεί με ωραίο τρόπο, θα του υποδείξουμε το σφάλμα του. Θα βάλουμε και άλλους να του πουν ότι δεν συμπεριφέρεται σωστά. Αλλ’ αν αυτός συνεχίζει να μας αδικεί, να μας βλάπτει, δεν επιτρέπεται να κυριαρχήσει μέσα μας το μίσος, η αντιπάθεια, την ώρα που ζητάμε από τον Θεό να συγχωρήσει τα τόσα και τόσα παραπτώματά μας. Διότι τότε πώς τολμάμε να λέμε, στην προσευχή, στο «Πάτερ ημών»: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών;».
Εδώ βρίσκεται το κλειδί του θέματός μας: «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο Ουράνιος». Παίρνομε τη θεία συγνώμην όταν κι εμείς, με σκληρό αγώνα, με πολλή προσπάθεια και θερμή προσευχή, λησμονούμε τι μας έκαναν οι άλλοι άνθρωποι, τους συγχωρούμε και τρέχομε πρώτοι να συμφιλιωθούμε μαζί τους.