ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

«ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ, ΥΙΕ ΔΑΥΙΔ»

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Κατά Ματθαίον, κεφ. 9: 27- 35)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

ΤΥΦΛΟΙ ΗΣΑΝ. Ανάγκη από το φως τους είχαν. Τη θεραπεία των ματιών τους ποθούσαν. Δεν αναφέρονται όμως στο συγκεκριμένο αίτημα, στη θεραπεία των ματιών τους. Ζητούν το έλεος του Κυρίου. «Ελέησον ημάς, Υιέ Δαυΐδ». (Η καταγωγή του θεανθρώπου Χριστού κατά σάρκα ήταν από τον βασιλέα Δαυΐδ). Οι δυο τυφλοί έκραζαν και έλεγαν: «ένδοξε απόγονε του Δαυΐδ, ελέησέ μας, σπλαχνίσου μας». Αναγνωρίζουν τον Κύριο, ως Μεσσία, ως απεσταλμένο του Θεού. Συναισθάνονται τη δική τους μικρότητα και αμαρτωλότητα. Την έσχατη ανάγκη στην οποία βρίσκονται, ως αμαρτωλοί άνθρωποι και τυφλοί. Εάν τύχουν του ελέους του Κυρίου, ελπίζουν να λάβουν και την εκπλήρωση του συγκεκριμένου αιτήματός των τη θεραπεία των ματιών τους. Γι’ αυτό ζητούν το έλεός Του, την ευνοϊκή τοποθέτηση απέναντί των, την ευσπλαγχνία Του. Και πέτυχαν το ποθούμενο, τη θεραπεία

***

Αυτή πρέπει να είναι και η δική μας τοποθέτηση και στάση απέναντι του Κυρίου. Και η δική μας προσευχή και κραυγή. Η εκζήτηση του θείου ελέους. Γιατί; Διότι είμαστε αμαρτωλοί. Ένοχοι πολλών και διαφόρων αμαρτιών. Η αμαρτωλότης του ανθρώπου αποτελεί θλιβερή πραγματικότητα. Είναι χρήσιμο και αναγκαίο να το νοιώθουμε. Να έχουμε τη συναίσθηση του αμαρτωλού, του κατάδικου για παραβιάσεις όχι ανθρωπίνου, αλλά του θείου νόμου. Και τότε καταλαβαίνομε τι σημαίνει να ζητούμε έλεος. Να ζητούμε το θείο έλεος.

Συχνά οι δοκιμασίες και οι θλίψεις, ο ψυχικός και ο σωματικός πόνος, μπορεί να είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας. Ζητώντας το έλεός Του, ζητούμε το ανώτερο. Τα επί μέρους αιτήματα περιέχονται στο μεγάλο αίτημα. Το θέμα δεν είναι απλώς να μας απαλλάξει από τις διάφορες δοκιμασίες, αρρώστιες και θλίψεις. Διότι αυτά μπορεί να χρειάζονται. Γνωρίζει η αγάπη του Ουρανίου Πατέρα ότι χρειάζονται. Αν πετύχουμε του θείου ελέους θα μας χαρίσει ό,τι πραγματικά έχομε ανάγκη. Την απαλλαγή από την ενοχή της αμαρτίας. Τη λύτρωση από τις αμαρτίες μας και από τα θλιβερά αποτελέσματά της. Θα μας χαρίσει τη σωστή αντιμετώπιση των διαφόρων θλιβερών και κουραστικών της ζωής καταστάσεων. Θα μας χαρίσει ελπίδα, πίστη, υπομονή, τον αγιασμό της ψυχής μας. Γι’αυτό ας Του λέμε: «Ως θέλεις, ως οίδας, ελέησόν με». Όπως θέλεις, και όπως Εσύ γνωρίζεις, Κύριε, σπλαγχνίσου με, ελέησέ με, συγχώρεσέ με και σώσε με.

Αυτή είναι η προσευχή των πιστών της αγωνιζομένης Εκκλησίας του Χριστού, που συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους. Το «Κύριε ελέησον» είναι η περισσότερο επαναλαμβανομένη προσευχή και ικεσία της επί τω αυτώ συναθροιζομένης Εκκλησίας. Της λατρευτικής συνάξεως. Αυτή η προσευχή δύο χιλιάδες χρόνια τώρα λέγεται και επαναλαμβάνεται. Από τότε, που διά της ενανθρωπήσεως του Υιού και λόγου του Θεού ιδιαιτέρως, ενεφανίσθη το μέγα έλεός Του επί της γης. Εκατομμύρια πιστών Χριστιανών απηύθυναν και απευθύνουν την περιεκτική και σωτήρια αυτή προσευχή. Αμέτρητες φορές, ενδόμυχα ή δυνατά ακούσθηκε και απευθύνθηκε η ικεσία του αμαρτωλού ανθρώπου προς τον Κύριο των Δυνάμεων: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Ελέησόν με».

Η Προσευχή αυτή λέγεται από κάθε Χριστιανό με ποικίλους τρόπους. Λέγεται σε κάθε ευκαιρία. Λέγεται εις πάντα τόπον και χρόνον και εις οιαδήποτε κατάσταση και εργασία ευρίσκεται.

Λέγεται με τα χείλη, αλλά και με την όλη ζωή του πιστού, που ικετεύει ολόψυχα. «ίνα λάβη έλεον και χάριν εύρη εις εύκαιρον βοήθειαν» (Εβρ. 4:16). Για να λάβει έλεος και συγχώρηση των αμαρτιών και πλούσια τη θεία χάρη για την αποτελεσματική αντιμετώπιση πειρασμών και κινδύνων. Η προσευχή αυτή δεν αντικαθιστά την εξομολόγηση. Η εκζήτηση του θείου ελέους είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα του Χριστιανού στον πνευματικό του αγώνα. Εναντίον της ποικιλωνύμου αμαρτίας, και του Διαβόλου. Εις ανακούφιση του ποικίλου ανθρωπίνου πόνου. Εις βοήθειαν ή και θεραπείαν, -εν συνδυασμώ με τα άλλα πνευματικά μέσα- διαφόρων νοσημάτων και ασθενειών.

Γι’ αυτό και οι άγιοι Πατέρες με βαθειά συναίσθηση της αδυναμίας τους, με αληθινά τελωνικό φρόνημα, εν μετανοία και συντριβή εκζητούσαν το έλεος του Θεού. Σ’ αυτό το έλεος στήριζαν την πνευματική τους ζωή. Από αυτό αντλούσαν δύναμη και παρηγοριά. Ήξεραν καλά ότι μόνο με τις ανθρώπινες δυνάμεις ήταν αδύνατο να επιτύχουν τον καταρτισμό τους, την πνευματική τους πρόοδο, τη σωτηρία. Κατέβαλαν βέβαια και τις δικές τους έστω φτωχές δυνάμεις. Περισσότερο όμως κατέφευγαν ταπεινά στην ευσπλαγχνία του Θεού, στο πλούσιο έλεός Του και με αυτό κατόρθωσαν το μέγιστο έργο της σωτηρίας.