ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ

«ΘΑΡΣΕΙ, ΤΕΚΝΟΝ»
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Κατά Ματθαίον, κεφ. 9: 1-8)

«Θάρσει, τέκνον», είπε ο Κύριος στον παραλυτικό της ευαγγελικής περικοπής. Πώς όμως ήταν δυνατόν ένας άρρωστος σωματικά και προ παντός ψυχικά να έχει ένα τέτοιο θάρρος, ώστε να αντικρύσει τον παντοδύναμο και παντογνώστη Θεάνθρωπο; Διότι, όπως φάινεται από την άφεση των αμαρτιών, που του έδωσε ο Κύριος, ο Παραλυτικός είχε σε βάρος του διάφορα αμαρτήματα, των οποίων, δεν αποκλείεται, η παράλυσή του να ήταν συνέπεια αυτών. Και όπου υπάρχει η αμαρτία, εκεί συναίσθημα ενοχής και έλεγχοι της συνείδησης, απουσία θάρρους και κατάσταση δειλίας. Και όμως σ’αυτόν τον ένοχο, τον ψυχικά και σωματικά άρρωστον λέγει ο Κύριος: «Πάρε θάρρος παιδί μου, μη φοβάσαι ότι οι αμαρτίες σου θα εμποδίσουν την θεραπεία».
Δεν είναι η μόνη φορά, που ο Κύριος χρησιμοποιεί την λέξη αυτή, για να εμπνεύσει θάρρος σ’εκείνους που πήγαιναν με πίστη σ’Αυτόν. Και σε άλλες περιπτώσεις μίλησε ο Κύριος για το θάρρος, που έπρεπε να έχουν οι πιστοί (Ματθ. 9:22, 14:26, 27).
Άξιο προσοχής είναι το θάρρος που ενέπνευσε ο Κύριος στους μαθητές Του και κατ’επέκταση στους διά μέσου των αιώνων αληθινούς Χριτιανούς. Κατά την εσπέρα του Μυστικού δείπνου τους είχε μιλήσει για τις θλίψεις, τις περιπέτειες και δοκιμασίες, που θα υφίσταντο από μέρους των κοσμικών και απίστων ανθρώπων. Τους είπε: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. 16:33). Και σε άλλες περιστάσες είχε κάνει λόγο ο Κύριος στους μαθητές του για τους κινδύνους και τις περιπέτειες που θα συναντούσαν στο Αποστολικό τους έργο. Τους είχε πει: «οι κακοί και άπιστοι άνθρωποι θα σας σύρουν και θα σας παραδώσουν στα συνέδρια των Εβραίων, για να καταδικαστήτε, και στις συναγωγές των, εμπρός στα πλήθη θα σας μαστιγώσουν. Και σε άρχοντες και σε βασιλείς θα σας τραβήξουν διά της βίας, για να τιμωρηθήτε από αυτούς, ένεκα της πίστεώς σας σ’εμένα, αλλά κι εσείς, χωρίς να φοβηθήτε, θα δώσετε την καλήν μαρτυρία και σ’αυτούς και γενικώτερα στα ειδωλολατρικά έθνη… (Ματθ. 10:17-22).
Ο φόβος και η δειλία θα πρέπει να είναι, άγνωστες καταστάσεις στην καρδιά των αληθινά πιστών Χριστιανών. Δεν πρέπει ποτέ να λησμονούν ότι έχουν ακατανίκητο συμπαραστάτη στο ιεραποστολικό τους έργο αυτόν τον παντοδύναμο και πάνσοφο Θεάνθρωπο Λυτρωτή, τον Χριστόν.
Είναι άξια προσοχής τα λόγια που είπε ο Χριστός, μετά την Ανάστασή Του, στους Αποστόλους: «Ιδού εγώ μεθ’υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20). Δεν θα ήταν μαζί τους κανένας άνθρωπος ισχυρός κ.λ.π., αλλα αυτός ο ίδιος ο Θεάνθρωπος, σύμμαχος συμπαραστάτης και εμπνευστής τους. Υπόσχεται παρουσία και συμπαράσταση πνευματικήν ακατανίκητον και ισόβιον. Και δεν θα ήταν μόνον ο ακατανίκητος συμπαραστάτης των Αποστόλων αλλά και σε όλους τους διά μέσου των αιώνων πιστούς. Αυτό συμαίνει η φράση «έως της συντελείας του αιώνος».
Δεν θα ζούσαν, βέβαια, εδώ στη γη οι Απόστολοι μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. Όπως ξέρομε, εθυσίασαν τη ζωή τους για το έργο του Κυρίου. Το επεσφράγησαν με το αίμα τους. Δεν έμειναν για πάντα εδώ στη γη. Η φράση του Κυρίου «έως της συντελείας του αιώνος» αναφέρεται στους εργάτες του Ευαγγελίου, σ’αυτούς που ασκούν το τιμημένο ιεραποστολικό έργο μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων μεταξύ των απίστων και των πολεμίων, μεταξύ των, με το όνομα μόνον, Χριστιανών αλλά και των αλλοθρήσκων. Αυτό το έργο τους, που πρέπει απαραίτητα να επιμαρτυρείται και με το καλό τους παράδειγμα, είναι βέβαια πολύ δύσκολο.
Περικλείει κινδύνους και περιπέτειες. Ποτέ όμως αίσθημα δειλίας δεν πρέπει να τους καταλάβει. Αλλά αντίθετα με ακατανίκητο θάρρος και ανδρεία πρέπει να κηρύττουν τον Χριστό.
Το ίδιο νόημα έχουν και τα λόγια του Κυρίου, που είπε στους μαθητές Του κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου. Είπε μεταξύ των άλλων: «Εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’υμών εις τον αιώνα» (Ιωάν. 14:16). Δηλαδή «Εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει εκείνος άλλον οδηγόν και Παράκλητον, για να μένει μαζί σας αιωνίως, το Πνεύμα της αληθείας». Και πάλι πρέπει να επισημάνουμε ότι η φράση «ίνα μένη μεθ’υμων εις τον αιώνα» δεν αναφέρεται μόνον στους Αποστόλους αλλά και σε όλους τους πιστούς μέχρι της συντελείας των αιώνων. Έτσι ο Χριστός, το Πνεύμα το Άγιον και ο Πατήρ, ολόκληρος δηλαδή η Αγία Τριάς μαζί με τους Αγγέλους συμπαρίστανται στους πιστούς. Τι έχομε λοιπόν, να φοβηθούμε από τους πάσης φύσεως πολεμίους;
Από αυτούς τους ανθρώπους του ψεύδους και τους σκοταστές πρέπει να παραδειγματιστούμε για το θάρρος τους.
Κατέχουν το ψεύδος και με θρασύτητα πολλές φορές, προπαγανδίζουν το ψέμα. Εμείς που κατέχομε τη σωτήρια αλήθεια, όπως αυτή έχει αποκαλυφθεί από το Πνεύμα το Άγιον και διατηρείται ανόθευτη στην Ορθόδοξή μας Εκκλησία, πρέπει να την κηρύττουμε και να την διαδίδουμε, όχι με θρασύτητα και φανατισμό, αλλά με θάρρος και σταθερότητα, για να διαφωτίσουμε κι ελκύσουμε στο δρόμο της σωτηρίας τους αδιαφώτιστους και πλανεμένους αδελφούς μας. Διότι όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος, «δεν μας έδωκε ο Θεός Πνεύμα δειλίας, ώστε να φοβούμεθα δυσκολίες και απειλές και διωγμούς, αλλά μας έδωκε Πνεύμα δυνάμεως, διά να νικώμεν, και αγάπης και σωφρονισμού, ώστε με σύνεσιν να καθοδηγούμεν εις τον δρόμο του Θεού τον εαυτόν μας και τους άλλους» (Β΄ Τιμοθ. 1:7).