Η ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΑΡΕΣΚΕΙΑΣ

«ΜΗ ΕΑΥΤΟΙΣ ΑΡΕΣΚΕΙΝ. ΕΚΑΣΤΟΣ ΗΜΩΝ ΤΩ ΠΛΗΣΙΟΝ ΑΡΕΣΚΕΤΩ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΑΘΟΝ ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΝ».

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ «Προς Ρωμαίους, κεφ. 15:1-7)

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ άνθρωπος έχει αυξημένη αυταρέσκεια. Φροντίζει υπερβολικά για τον εαυτό του, το συμφέρον του, τις ανέσεις και απολαύσεις του. Για τους άλλους δεν ενδιαφέρεται. Συχνά τους περιφρονεί. Όμως για τον Χριστιανό αυτό δεν ταιριάζει. Πρέπει να ξεριζώσει, να απομακρύνει την εγωιστική αυταρέσκεια από τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Ο απόστολος Παύλος μας χειραγωγεί, με τα όσα μας λέει, στο θέμα αυτό.
Α) ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
Ο μεγάλος Απόστολος μας παραγγέλλει πρώτα-πρώτα: «μη εαυτοίς αρέσκειν». Δεν χωράει καμία αμφιβολία, καμία επιφύλαξη. Η αυταρέσκεια πρέπει να χτυπηθεί. Διότι οι συνέπειές της είναι φοβερές για τον ίδιο και για το κοινωνικό σύνολο. Η αυταρέσκεια φθείρει ηθικά τον άνθρωπο. Αυτός που φροντίζει εγωιστικά μόνο για τον εαυτόν του, την καλοπέρασή του, τις απολαύσεις του, βυθίζεται μέσα στο τέλμα της αναισθησίας και διαφθοράς. Αν σήμερα η κοινωνία μας έχει έκδηλα τα σημάδια της σαπίλας, αυτό οφείλεται κατά πολύ στη διαφθορά που έχει προκαλέσει η νοοτροπία της αυταρέσκειας, η δίψα για το κάλλος, το κέρδος και τις υλικές απολαύσεις.
Το κακό όμως δεν σταματά μέχρις εδώ. Διότι η αυταρέσκεια είναι και κοινωνικός κίνδυνος! Ο άνθρωπος που την έχει, παραμορφώνει τον εαυτό του με διάφορα καλλυντικά και δεν διστάζει ακόμη να αδικήσει, να καταδιώξει, να εξαφανίσει τους άλλους για το όποιο κέρδος. Το πάθος είναι τυραννικό. Τα θέλει όλα δικά του. Η αυταρέσκεια είναι τυφλή, κουφή και αναίσθητη. Δεν βλέπει την αθλιότητα του άλλου, δεν ακούει τις κραυγές της δυστυχίας του, δεν αισθάνεται τον πόνο του.
Αλλά και πιο πολύ, η αυταρέσκεια είναι ανικανοποίητο πάθος. Όσα κι αν αποκτήσει, όσα κι αν συγκεντρώσει γύρω της, δεν της φτάνουν. Θέλει όλο και περισσότερα. Ποτέ δεν λέει, χόρτασα. Ποτέ δεν θα πει, φτάνει. Διψάει για περισσότερο. Είναι ένα τρύπιο πιθάρι, που όσα πλούτη και υλικές απολαύσεις αν ρίξει κανείς μέσα δεν πρόκειται ποτέ να γεμίσει.
Β) ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
Μετά από αυτά, έρχεται ο Απόστολος Παύλος να υποδείξει την έξοδο από το τέλμα, από την ασφάλεια, την τυραννία της αυταρέσκειας. Ο τρόπος είναι μοναδικός: «Έκαστος τω πλησίω αρεσκέτω εις το αγαθόν προς οικοδομήν». Όχι πλέον εγώ για τον εαυτό μου, αλλά για τους άλλους. Από κατάκλειστο φρούριο του εγωιστικού συμφέροντος πρέπει να βγούμε. Ο καθένας μας να φροντίζει για το συμφέρον των πολλών, να συντελεί στο καλό, στην οικοδομή του χαρακτήρα και της ευτυχίας του άλλου.
Αυτή ακριβώς η στροφή και προς τους άλλους είναι που θα φέρει στη ζωή μας την ισορροπία, θα δώσει νόημα και σκοπό στο έργο μας, ψυχική υγεία, χαρά και ικανοποίηση. Η υπερνίκηση της αυταρέσκειας θα σημάνει την ευτυχία της κοινωνίας. Ο καθένας θα γίνει παράγοντας οικοδομής και δημιουργίας. Ας σκεφθούμε καλά αυτή την αλήθεια. Όποια κι αν είναι η ασχολία μας, ας φροντίζουμε να βοηθάμε, να εξυπηρετούμε τον συνάνθρωπό μας. Όχι μόνο το συμφέρον μας. Πιο ψηλά από το εγωιστικό ατομικό μας συμφέρον. Ας προσφέρουμε κάτι από το χρόνο, τα χρήματα, τον εαυτό μας, την καρδιά μας, για να κάνουμε τους γύρω μας καλύτερους, χαρούμενους, ευτυχισμένους. Ας επιστρατεύσουμε τις γνώσεις μας, τις δυνατότητές μας, το αξίωμα, τη θέση μας, για να διευκολύνουμε, να εξυπηρετήσουμε, να βοηθήσουμε τους άλλους. Μη λησμονούμε ποτέ πως είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και όχι ο καθένας για τον εαυτό του.
Πιο πολύ όμως ας σκεφτούμε το παράδειγμα του Κυρίου μας. Ας μελετήσουμε με προσοχή την αγία ζωή Του. Εκείνος δεν διάλεξε τον εύκολο δρόμο ποτέ, δεν αρνήθηκε ποτέ κανένα δύσκολο έργο. Δεν ζήτησε να ικανοποιήσει τον εαυτό Του. Το υπογραμμίζει ιδιαίτερα αυτό ο Απόστολος Παύλος: «Και γαρ ο Χριστός ουχ εαυτώ ήρεσεν». Αυτό το παράδειγμα το τόσο μεγάλο και ένδοξο, αλλά και τόσο ανθρώπινο και συγκινητικό ας ακολουθήσουμε.