ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«Έδωκε τοις μαθηταίς τους άρτους, οι δε μαθηταί τοις όχλοις»
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Ματθαίου 14: 14- 20)

ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων βλέπομε μία αξία παρατήρησης συνεργασία μεταξύ του Κυρίου και των μαθητών Του. Ας την παρακολουθήσουμε όπως περιγράφεται στην ευαγγελική περικοπή.

Είχε περάσει μία ημέρα επικοινωνίας του Κυρίου με τα πλήθη εκείνα του λαού, τα οποία πήγαν να ακούσουν τη διδασκαλία Του και να δεχθούν τις πολλές Του ευεργεσίες. Και Εκείνος με αγάπη θεραπεύει τους αρρώστους, οι οποίοι υπήρχαν μεταξύ τους, και τρέφει όλους πνευματικά με τον ζωοπάροχο λόγο Του. Οι άνθρωποι είναι απορροφημένοι πραγματικά από την πνευματική εκείνη πανδαισία. Οι ώρες περνούν χωρίς να το καταλάβουν. Ο ήλιος πλησιάζει στη δύση: Τότε οι μαθητές δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον. Παίρνουν κάποια πρωτοβουλία. Πλησιάζουν τον Κύριο και του συνιστούν να λάβει κάποια φροντίδα για τα πλήθη εκείνα του λαού.

Του λένε: «Ο τόπος είναι έρημος και η ώρα έχει περάσει. διάλυσε τα πλήθη, ώστε να πάνε στα γύρω χωριά και να αγοράσουν για τον εαυτόν τους τροφές».
Ο Κύριος δέχεται κατ’ αρχήν την πρότασή τους. Φανέρωνε ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον. Μια φυσική, δικαιολογημένη ανησυχία. Ως ανθρώπινη όμως ενέργεια, τουλάχιστο στην προκειμένη περίπτωση, ήταν ατελής και περιορισμένη. Γιατί, τάχα δεν ήξερε ο Κύριος τι έπρεπε να κάνει; Ο καρδιογνώστης και παντοδύναμος Πατέρας δεν εγνώριζε τι οι περιστάσεις επέβαλαν να γίνει; Δέχεται όμως την πρότασή τους και τους καλεί σε βοήθεια για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Όχι δεν θα φύγουν. Δεν χρειάζεται να τρέξουν να φροντίσουν οι ίδιοι.

«Δώστε τους εσείς να φάγουν».
Και στη δικαιολογημένη έκπληξη και απορία τους, πώς να χορτάσουν τόσο κόσμο. Αυτοί έχουν μαζί τους μόνο πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Ο Κύριος τους καλεί και πάλι σε συνεργασία και τους προτρέπει να φέρουν ό,τι έχουν σε υλικά αγαθά, κοντά Του. Και τότε Εκείνος, αφού ευλόγησε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια και τα πολλαπλασίασε κατά τρόπον θαυματουργικό, καλεί και πάλι τους μαθητές Του σε συνεργασία. Εκείνος προσφέρει τα κομμάτια από τα ευλογηθέντα αγαθά στους μαθητές Του και εκείνοι τα προσφέρουν και τα μοιράζουν στις χιλιάδες του λαού. Τι ευλογημένη συνεργασία. Ο Χριστός κάνει το ανώτερο. Κάνει εκείνο το οποίον μπορούσε να κάνει. Το θαύμα. Το θαυμαστό πολλαπλασιασμό. Και οι μαθητές κάνουν το δικό τους έργο. Και έτσι έφαγαν και εχόρτασαν οι χιλιάδες εκείνες του λαού και συγχρόνως είχαν και περισσεύματα δώδεκα κοφίνια γεμάτα!

Αλλά ο Θεός πάντα καλεί τον άνθρωπο σε συνεργασία. Σε συνεργασία -ας μη φανεί υπερβολικό- για την πορεία και τη διακυβέρνηση του κόσμου. Ο κόσμος είναι βέβαια δημιούργημα του Θεού. Ανήκει στον Θεό. Τον προσέφερε και τον προσφέρει στον άνθρωπο ως κατοικία. Και του έδωσε εντολή και τη δυνατότητα «εργάζεσθαι και φυλάσσειν αυτόν» (Γένεσ. β΄15). Ο Θεός προνοεί και φροντίζει για τη δημιουργία Του, για το υλικό κόσμο. Καλεί όμως και τον άνθρωπο συνεργάτη, συντηρητή και φύλακα.

Μας καλεί ο Θεός σε συνεργασία και στο χώρο της Εκκλησίας Του. Για τη μετάδοση της ευαγγελικής αλήθειας και της θείας χάριτος στον κόσμο. Καλεί τον άνθρωπο σε συνεργασία για τη σωτηρία του κόσμου.
Δεν εκάλεσε τους δώδεκα μαθητές Του σε αυτό το έργο; Και τους έδωσε την εντολή: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη;» (Ματθ. 28:19).
Αυτή τη μεγάλη αποστολή την αισθανόταν βαθειά ο Απόστολος Παύλος και γι’ αυτό έγραφε για τον εαυτό του και τους λοιπούς Αποστόλους «Θεού εσμέν συνεργοί». (Α΄Κορ. 3:9)
Ο άνθρωπος συνεργός Θεού. Ασφαλώς μπορούσε ο Θεός χωρίς εμάς να σώσει τον κόσμο. Όμως καλεί και μας. «Δεήθητε του Κυρίου του θερισμού όπως εκβάλει εργάτας εις τον θερισμόν αυτού» (Ματθ. 9:38).

Ό,τι γίνεται διά της Εκκλησίας δεν είναι καρπός συνεργασίας; Δεν είναι θεανθρώπινος οργανισμός η Εκκλησία; Η αλήθεια και η θεία χάρη, δώρα του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου, προσφέρονται στους ανθρώπους διά της Εκκλησίας. Διά των ανθρώπων.

Και για τη σωτηρία του καθενός μας, μας καλεί ο Θεός σε συνεργασία. Η σωτηρία μας είναι καρπός συνεργασίας. Του ανθρώπου και του Τριαδικού Θεού. Χωρίς αυτή τη συνεργασία είναι αδύνατος η σωτηρία μας. Ό,τι κάνει ο Θεός δεν μπορεί να το κάνει ο άνθρωπος. Και ό,τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, δεν το κάνει ο Θεός, σεβόμενος το θείο δώρο της ελευθερίας του.

Συνεργασία λοιπόν θεία και ανθρώπινη. Θεού και ανθρώπου. Δεχόμεθα την τιμή αυτή της συνεργασίας; Είμαστε καλοί συνεργάτες, καλοί οικονόμοι και συνεργοί Θεού;