«ΑΥΤΟΣ ΕΔΩΚΕ... ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΕΙΣ ΕΡΓΟΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ»

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ - (Εφεσ. 4:7-13)

ΤΟ ΕΡΓΟ του ποιμένος της Εκκλησίας δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν είναι ανάπαυση και ξεκούραση. Αντίθετα απαιτεί κόπους και μόχθους, ιδρώτες και πολύ ενδιαφέρον. Όσοι προβλέπουν στο έργο αυτό σαν ανάπαυση κάνουν μεγάλο λάθος και θα πρέπει να μη τολμήσουν ποτέ να εισέλθουν στην τάξη «των ποιμένων», των γνησίων εργατών εις τον «αμπελώνα του Κυρίου», δηλαδή στην Ορθόδοξον ημών Εκλλησία. Την αλήθεια αυτή υπενθυμίζει και τονίζει ο Απ. Παύλος γράφων, ότι «ο κύριος σκοπός του έργου των ποιμένων της Εκκλησίας είναι να οικοδομούνται και να προοδεύουν στην κατά Χριστόν ζωήν οι πιστοί, να εκτελείται άρτια και αρμονικά το έργον της διακονίας, ώστε να οικοδομείται συνεχώς η Εκκλησία, η οποία είναι σώμα Χριστού».

***

Μέγα και υψηλό το έργο των ποιμένων της Εκκλησίας^. σπουδαιοτάτη η αποστολή των. Εκ τούτου εξηγείται ο δισταγμός και  η αποφυγή, καθ’ όσον εξηρτάτο από αυτούς, των αγίων της Εκκλησίας να αναλάβουν το τιμιότατο αυτό έργο.  Εδυσκολεύοντο πολύ και μόνον ύστερα από ομόθυμον και ομόφωνον πίεση των Χριστιανών εδέχοντο το αξίωμα της ιερωσύνης και μάλιστα της αρχιερωσύνης.  Το έβλεπαν σαν εντολή Θεού και ενεθυμούντο το θεόπνευστο λόγιο του Απ. Παύλου, ότι «ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού καθ’ άπερ και Ααρών» (Εβρ. 5:4).

Πράγματι το έργο του ποιμένος της Εκκλησίας απαιτεί για την επιτυχή διεξαγωγή του πολλά προσόντα. Πρώτο προσόν είναι η βαθειά γνώση του θείου θελήματος. Πώς είναι δυνατόν να διδάξει κάποιος τους άλλους, χωρίς να έχει επίγνωση των αληθειών του Ευαγγελίου; Θα ομοιάζει προς τυφλόν που έχει αναλάβει την καθοδήγηση άλλων τυφλών. Ο οδηγός και οι άλλοι τυφλοί υπάρχει άμεσος ο κίνδυνος ή μάλλον βέβαιος ο κίνδυνος να καταπέσουν «εις βόθυνον», δηλαδή σε βαθύ λάκκο (Ματθ. 15:14).

Γι αυτό και πρώτιστο έργο του διδασκάλου και ποιμένος της Εκκλησίας είναι ο συνεχής καταρτισμός του στο θείο θέλημα. Πρέπει συνεχώς να μελετά την Αγία Γραφή, Πατέρες της Εκκλησίας και γενικώτερα κάθε οικοδομητικό βιβλίο, που να εκφράζει τη γνήσια αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Πρέπει να είναι ο ισόβιος μαθητής, για να κάνει τους άλλους άξιους μαθητές του Χριστού, για να τους οδηγήσει στην επίγνωση και εφαρμογή των θείων εντολών.

Μόλις είναι ανάγκη να πούμε, ότι ο άξιος ποιμήν της εκκλησίας αγωνίζεται να είναι αυτός πρώτος τηρητής των όσων διδάσκει τους άλλους, να είναι υπόδειγμα με τον συνεπή στις αρχές του βίου του, ώστε το στόμα να λαλεί  όχι μόνον από τον θησαυρό της διανοίας, αλλά και «εκ του θησαυρού της καρδίας». Να προβάλλει δηλαδή, χωρίς να το επιδιώκει, τον εαυτόν του παράδειγμα. Ποτέ να μη θυμώνει και να μη νευριάζει και ποτέ δεν θα λέγει» μιμηθείτε με» αλλά οι άλλοι θα εμπνέονται και θα παραδειγματίζονται από την συμπεριφορά και την όλη αγιότητα του βίου του.

Ειδικώτερα, ο ποιμήν  της Εκκλησίας πρέπει να κοσμείται, εκτός των άλλων αρετών, και με την υπομονή. Το έργο του δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν αποκλείεται να ακούσει και ειρωνείες για τη διδασκαλία και τις αρχές που εκπροσωπεί. Όχι σπάνια ημπορεί ν’ ακούσει βρισιές και να υποστεί εξευτελισμούς από μέρους των άλλων. Ενώ αυτός θα προσπαθεί να τους μεταδώσει «φως Χριστού», οι άλλοι δεν αποκλείεται και να τον καταδιώξουν ακόμη.

Πώς θα φερθεί στις περιστάσεις αυτές; Εδώ είναι, που χρειάζεται η αρετή της υπομονής. Θα υπομένει τα πάντα για το όνομα του Χριστού και αυτή η υπομονή του μπορεί να μιλήσει και να συγκινήσει τις καρδιές και αυτών ακόμη των απίστων. Μπορεί να τους κάνει να αισθανθούν, ότι είχαν και έχουν άδικο να φέρονται έτσι στον ειρηνικό, στον πράο και υπομονητικό αυτό διδάσκαλο της αλήθειας. Έπειτα η υπομονή θα δίνει και σ’ αυτόν τον ίδιο όχι μόνο ειρήνη συνειδήσεως, αλλά και θάρρος να εξακολουθήσει προσφέρων πάντοτε την ευαγγελική αλήθεια. Έτσι η υπομονή του θα συμβαδίζει με την επιμονή, χωρίς ποτέ να ξεπερνάει τα όρια της συνέσεως και διακρίσεως.

Μόλις δε είναι ανάγκη να πούμε, ότι ένα από τα σπουδαία προσόντα του ποιμένος της εκκλησίας είναι η προσευχή του για τους άλλους. Θα παρακαλεί τον Θεόν να διανοίξει τις καρδιές των άλλων και να τους προδιαθέσει ευμενώς για να ακούσουν και δεχθούν το φως του Χριστού. Υπάρχουν πολλοί ιερείς, που έχουν ονομαστικό κατάλογο για κείνους προς τους οποίους απευθύνονται. Ειδικώτερα μάλιστα για όσους παρουσιάζουν αντίδραση στην ακρόαση των θείων λόγων και πιο πολύ για κείνους που τους ειρωνεύονται και τους υβρίζουν. Έτσι στον κατάλογό τους αυτόν υπάρχουν γραμμένοι άνδρες και γυναίκες, νέοι και νέες, επαγγελματίες και επιστήμονες, οικογενειάρχες και μη, για τους οποίους προσεύχονται κάθε μέρα να τους φωτίσει ο Κύριος ώστε να δεχθούν τη λύτρωση, που τους προσφέρει.

***

 Ο ποιμήν της Εκκλησίας έχει και πρέπει να έχει πάντοτε υπ’ όψιν του το παράδειγμα του Κυρίου, ό οποίος «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθ. 20:28). Έχει υπ’ όψιν του τους Αποστόλους, οι οποίοι εκοπίασαν και εμόχθησαν και υπέμειναν τα πάνδεινα μέχρι και του μαρτυρίου για το έργο της ανεκτίμητης διακονίας των. Ο Απ. Παύλος πολλές φορές κάνει λόγο για τη διακονία του έργου, με την οποίαν τον είχε τιμήσει ο Χριστός (Β΄Κορ. γ΄ 6, στ΄ 4, ια΄ 23 Εφεσ. γ΄ 7 κ.α.). Οι άγιοι και οι πατέρες της Εκκλησίας είχαν βαθειά συναίσθηση για την ιερή αυτή διακονία τους. Πώς λοιπόν και ο σημερινός ποιμένας και εργάτης της Εκκλησίας να μην το θεωρεί ειδική ευλογία του Θεού το γεγονός, ότι έχει κληθεί «εις έργον διακονίας», για τη δόξα του Χριστού και την οικοδομή των αδελφών του;