ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

«ΙΔΟΥ ΑΝΑΒΑΙΝΟΜΕΝ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ» - ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Κατά Μάρκον, κεφ. 10:32-45)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

Ο Κύριός μας για Τρίτη χρονιά τελείωσε τις περιοδείες Τους στα χωριά και τις πόλεις της Παλαιστίνης.

Για τελευταία φορά, αποφασίζει να εορτάσει το Πάσχα με τους μαθητές Του και ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα. Γνωρίζει καλά τους κινδύνους που διατρέχει από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Αλλά τίποτε δεν τον σταματά μπροστά στην εκπλήρωση της μεγάλης αποστολής Του.

Οι δώδεκα μαθητές Τον συνοδεύουν. Προαισθάνονται πως κάτι το φοβερό πρόκειται να συμβεί. Γι’ αυτό και τους συνέχει κάποιος ακαθόριστος φόβος. Και ο αγαπημένος τους Διδάσκαλος, για να μη συντριβούν από την θύελλα που θα ξεσπάσει σε λίγο, τους προετοιμάζει. Τους στηρίζει προλέγοντας με ακρίβεια όσα φοβερά θα συμβούν στην Αγία Πόλη.

***

Είναι πολύ χαρακτηριστική στα Ευαγγέλια η πορεία αυτή, η άνοδος του Υιού του ανθρώπου στα Ιεροσόλυμα και η συμπόρευση των Μαθητών Του. «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω...».

Αυτή η πορεία του Κυρίου Ιησού προς τα Ιεροσόλυμα, για να θυσιαστεί «υπέρ της του κόσμου ζωής», αποτελεί το κέντρον που εκφράζει την λυτρωτική πορεία του λαού του Θεού μέχρι της συντελείας των αιώνων.

Και η πορεία αυτή γίνεται με συνοδοιπόρους τους δώδεκα μαθητές, όπως διαβάζουμε στο ιερό κείμενο. Το «ιδού αναβαίνομεν», το ακούν οι δώδεκα με κάποιο ιδιαίτερο τόνο στη φωνή του Διδασκάλου. Και συμπορεύτηκαν μαζί Του στον ανηφορικό δρόμο προς την Ιερουσαλήμ.

Αλλά και οι μαθητές όλων των αιώνων που αγαπούν τον μοναδικό Διδάσκαλο και Κύριό Τους, συμπορεύονται μαζί Του και είναι οι πιστοί συνοδοιπόροι Του.

«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα».

Καλούμαστε κι εφέτος να γίνουμε συνοδοιπόροι του Κυρίου μας εις Ιεροσόλυμα...

Να συμπορευθούμε μαζί Του στο Υπερώον εκείνο που ετέλεσε τον Μυστικό Δείπνο και παρέδωσε το Αγιώτατο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας από αμέτρητη αγάπη για τις ψυχές μας.

Να συμπορευθούμε μαζί Του στο όρος των Ελαιών όπου πήγε με τους μαθητές Του να προσευχηθεί. Να πάμε εκεί κοντά Του να προσευχηθεί. Να πάμε εκεί κοντά Του με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και να αγρυπνήσουμε μαζί Του την ώρα της μεγάλης αγωνίας Του.

Να συμπορευθούμε μαζί Του και από την αυλή του Καϊάφα προς το Πραιτώριον. Εκεί που έφεραν δεμένο τον Κύριό μας σαν κατάδικο και Τον παρέδωσαν στον Πόντιο Πιλάτο τον Ρωμαίο ηγεμόνα. Εκεί που «Ο Ιησούς εσιώπα», ώστε να θαυμάζει ο Πιλάτος διότι δεν υπερασπίζεται τον εαυτό Του. Εκεί που υπέστη το σκληρό μαστίγωμα με το φραγγέλιο. Εκεί που οι βάρβαροι στρατιώτες του Πιλάτου, Τον εγύμνωσαν και Τον έντυσαν με κόκκινη χλαμύδα, εκεί που έπλεξαν  τον ακάνθινο στέφανο και Του έβαλαν κοροϊδευτικά στο κεφάλι Του, αντί για στέμμα. Εκεί που Τον έφτυσαν και Τον χτύπησαν αλύπητα οι στρατιώτες και Τον ειρωνεύτηκαν με απαίσιο τρόπο. Εκεί που είναι αδύνατο να μη κλάψει κανείς όταν επισκεφτεί.

Να συμπορευθούμε μαζί Του και στην πορεία που έκαμε σε τέτοια κατάσταση από το Πραιτώριο του Πιλάτου προς το μέγαρο του Ηρώδη. Εκεί που ο θλιβερός Ηρώδης, αφού Τον εξευτέλισε μαζί με τα στρατεύματά του (τους ειδωλολάτρες) για να Τον ειρωνευθεί και Τον γελειοποιήσει, Του φόρεσε μια λαμπρή στολή, και κατόπιν Τον έστειλε πάλι στον Πιλάτο.

Τέλος να συμπορευθούμε μαζί Του στη μαρτυρική πορεία Του προς τον Γολγοθά. Σ’ εκείνη την πορεία την αιματηρή, που Τον ακολουθούσε πολύ πλήθος λαού, άνδρες και γυναίκες που κτυπούσαν το στήθος τους και θρηνούσαν γι’ Αυτόν.

Ας Τον ακολουθήσουμε, λοιπόν, αδελφοί, κι ας κλάψουμε όχι γι’ Αυτόν τον αναμάρτητον, τον Θεόν και Πλάτη του παντός, τον Θεάνθρωπον Χριστόν, αλλά για τους εαυτούς μας, τους αθλίους και αμαρτωλούς, τους γεμάτους κακία και υποκρισία, για μας τους ιδίους τους φθονερούς και παραβάτες των εντολών του Κυρίου.

Είμαστε στο τέλος του κόσμου, αδελφοί. Τι απολογία θα δώσουμε στον Θεό μας τον αδέκαστο κριτή; Δε νομίζετε ότι πρέπει να πέσουμε στα γόνατα και με δάκρυα στα μάτια να ζητήσουμε τη συγχώρεση των αμαρτιών μας; Δεν νομίζετε ότι πρέπει να είμαστε πάντοτε έτοιμοι και να Τον ακολουθούμε παντού και πάντοτε με την πίστη μας, την αφοσίωσή μας και τη λατρεία μας; Τι πιο καλύτερη ασφάλεια το να είμαστε πάντοτε συνοδοιπόροι με τον Κύριο!