Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΝΑ ΔΙΑΡΚΕΣ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ

«ΗΓΑΓΕΝ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟΝ ΚΑΙ ΕΠΕΜΕΛΗΘΗ ΑΥΤΟΥ» ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Κατά Λουκά, κεφ. 10:25-37)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

Ο ΚΑΛΟΣ Σαμαρείτης όχι απλώς έδειξε συμπάθεια στον τραυματία, ο οποίος είχε πέσει στα χέρια ληστών, του πρόσφερε τις πρώτες και απαραίτητες βοήθειες, με κόπο και πολλές θυσίες, τον μετέφερε στο πλησιέστερο «πανδοχείον» και ολοκλήρωσε το έργο της αγάπης και της θεραπείας. Ποιο όμως είναι το πανδοχείο εκείνο στο οποίον οδήγησε τον τραυματία ο καλός Σαμαρείτης;

***

            Ο Χριστός είναι ο καλός Σαμαρείτης. Κατέβηκε από τον ουρανό στη γη. Βρήκε τον άνθρωπο «περιπεσόντα». Γεμάτο πληγές και μισοπεθαμένο. Πολλοί οι ληστές. Πολλοί οι διάβολοι. Πολλά τα κακά πνεύματα. Πολλές οι αιρέσεις. Πολλοί οι λύκοι που παραμονεύουν να ξεμοναχιάσουν έναν οδοιπόρο της ζωής να τον γδύσουν από την φορεσιά της αληθινής πίστης, να τον δείρουν με τον βούρδουλα του ψεύδους και να τον παρατήσουν στην άκρη του δρόμου γεμάτο πληγές και μισοπεθαμένο. Γι’ αυτόν τον μισοπεθαμένο άνθρωπο ήρθε ο Χριστός και ανέβηκε στο σταυρό και πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία για τη σωτηρία του. Ίδρυσε την Εκκλησία Του, ώστε να μπορούν όσοι θέλουν να θεραπεύονται και σώζονται.

Η Εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Ο Χριστός στο σήμερα. Ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες. Εδώ μιλάμε για την Ορθόδοξη Εκκλησία την ΜΙΑ την ΑΓΙΑ, και εκτός αυτής άλλη κιβωτός σωτηρίας δεν υπάρχει. Διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι οπλισμένη με δύο βασικά όπλα και μέσα, την ΑΛΗΘΕΙΑ ολόκληρη και τη ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ. Κατέχει το πλήρωμα της αλήθειας και τη λυτρωτική και αγιαστική θεία χάρη. Το έργο του Χριστού συνεχίζει εκείνη ανά τους αιώνες. Η Εκκλησία μάς προσφέρει αυτό που δεν υπάρχει σε άλλες θρησκείες ή «χριστιανικές» ομάδες. Προσφέρει κατά την Αγία Γραφή «το μέλι και το γάλα». Έξω από την Εκκλησία του Χριστού τη ΜΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑ δεν μπορεί να ζήσει κάποιος. Πέφτει στην πείνα του ασώτου της παραβολής και τρέφεται δυστυχώς με ξυλοκέρατα. Και εάν δεν μετανοήσει και επιστρέψει αδικοχάνεται.

Η Εκκλησία σώζει. Η Εκκλησία είναι το πανδοχείο. Το πνευματικό και ηθικό πανδοχείο μέσα στον κόσμο και τους ανθρώπους κάθε εποχής. Έχει αποστολή να στεγάζει πνευματικά και ηθικά τον άνθρωπο. Να τον ξεκουράζει από τον κόπο και τον μόχθο της ζωής. Να είναι σταθμός ανεφοδιασμού στο κουραστικό ταξίδι του παρόντος βίου. Να του δείχνει τον δρόμο. Να τον οδηγεί στην αλήθεια. Να του προσφέρει τη θεία χάρη. Να τον θεραπεύει από τις πληγές και τα τραύματα των αμαρτιών και των παθών. Να τον ελευθερώνει από την τυραννία και εξουσία του πονηρού. Να τον τρέφει με τα αγιαστικά και ζωοπάροχα μυστήριά της.

Έτσι είδαν και εβίωσαν την Εκκλησία, το πνευματικό αυτό πανδοχείο και θεραπευτήριο, χιλιάδες και μυριάδες ψυχών διά μέσου των αιώνων. Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης γράφει: «Διά της Εκκλησίας θεραπεύεται ο κόσμος εκ της αρρωστίας του, και αποκαθίσταται εις το αρχαίον κάλλος». Ο δε Μεθόδιος Ολύμπου λέγει: «Η Εκκλησία είναι η βαστάνουσα την ζωή και η αναγεννώσα τους ψυχικούς (ανθρώπους) εις πνευματικούς».

Πόσοι όμως σήμερα αισθάνονται έτσι, την Εκκλησία, το πνευματικό αυτό πανδοχείο; Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος -ένα μέρος του συγχρόνου ανθρώπου- φαίνεται ν’ αγνοεί το πανδοχείο. Και πορεύεται στην έρημο του παρόντος κόσμου χωρίς πανδοχείο. Προτιμάει να πορεύεται και να είναι άστεγος, εκτεθειμένος στις θύελλες και τις καταιγίδες. Χωρίς κάπου να μπορεί να σταματήσει, να προφυλαχθεί «από τους ληστές», να ξεκουραστεί και να ανανεωθεί. Σαν να μη καταλαβαίνει, ότι η ζωή χωρίς πανδοχείο, δηλαδή χωρίς ξεκούραση και ανεφοδιασμό, καταντάει κουραστική και μονότονη. Εξαντλητική. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος σήμερα είναι γεμάτος άγχος και αγωνία.

Πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήσει, ότι αν για τις σωματικές του αρρώστιες τρέχει στα διάφορα νοσοκομεία και ιατρεία, το ίδιο τουλάχιστον χρειάζεται και για τις ψυχικές. Διαφορετικά θα παραμείνει άρρωστος και αλύτρωτος. Θα πάσχει, αν δεν καταλάβει, ότι η Εκκλησία είναι νοσοκομείο, είναι θεραπευτήριο. Με τη θεία χάρη, τα αγιαστικά μυστήρια, το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Αρχηγού της, δένει τις πληγές και θεραπεύει τα διάφορα ψυχικά και πνευματικά τραύματα.

Πόσοι και εκ των σημερινών Χριστιανών παραμένουν όχι τυπικά, αλλά ουσιαστικά στο πανδοχείο; Πόσοι, από τους εκατόν είκοσι χιλιάδες Έλληνες στο Τορόντο, εκκλησιάζονται; Πόσοι ζουν τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας και πόσοι συμμετέχουν στη μυστηριακή της ζωή; Όσοι όμως γνωρίσαμε το πανδοχείο, ας μένουμε σ’ αυτό. Το έχομε ανάγκη. Είμαστε όλοι μας «οι περιπεσόντες εις τους ληστάς». Είμαστε γεμάτοι αδυναμίες. Έχομε ανάγκη από θεραπεία και λύτρωση. Ας γινόμαστε συγχρόνως οι καλοί Σαμαρείτες, οι οποίοι θα οδηγούν και άλλους στο πανδοχείο. Υπάρχουν πολλοί, γύρω μας τραυματίες, που περιμένουν κάποιον να τους οδηγήσει σ’ αυτό.

Και συγχρόνως ας ευχόμαστε να βρίσκουν εκεί καλούς υπηρέτες, καλούς οικονόμους των Μυστηρίων, για να επιτελεί το πανδοχείο, τη μεγάλη του αποστολή, και να οδηγεί τους ανθρώπους από την έρημο του παρόντος κόσμου στη Βασιλεία του Θεού.