Η ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

«Και εν τω άδη… υπάρχων εν βασάνοις, ορά τον Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού».
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ (Κατά Λουκά, κεφ. 16: 19-31)

ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ έζησαν ο πλούσιος της ευαγγελικής παραβολής και ο πτωχός Λάζαρος δεν γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως πώς έζησαν. Με χλιδή και καλοπέραση κτυπητή ο πρώτος, με φτώχεια, αρρώστιες και δοκιμασίες ο δεύτερος. Αντίθεση χαρακτηριστική και σκανδαλώδης. Τελείωσαν όμως τα χρόνια της παρούσης ζωής. Και διά του θανάτου μετεφέρθησαν σε μια άλλη πραγματικότητα. και κατάσταση. Στην, μέση, λεγομένη, κατάσταση των ψυχών. Ποια η ζωή των ψυχών σε αυτή τη μέση, λεγομένη κατάσταση;

Μετά το θάνατο, το καθολικό αυτό φαινόμενο για όλους τους ανθρώπους, ακολουθεί η κρίση. Οι ψυχές των κεκοιμημένων κρίνονται. Ακολουθεί η μερική λεγομένη κρίση. «Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. 9:27).
Δηλαδή μια φορά επιφυλάσσεται στους ανθρώπους να πεθάνουν, έπειτα δε επακολουθεί κρίση και ανταπόδοση κατά τα έργα των. Υπάρχει διάκριση στη μέση αυτή κατάσταση. Οι ψυχές που εγνώρισαν την αλήθεια και έζησαν με πίστη και μετάνοια και δέχτηκαν τη σωτηρία, προαπολαμβάνουν τα αιώνια αγαθά, τα οποία πρόκειται πλήρως και τελείως να απολαύσουν κατά τη Δευτέρα παρουσία στη βασιλεία του Θεού. Οι ψυχές των αμετανοήτων αμαρτωλών προγεύονται την αιώνια τιμωρία. Αναφέρεται στη σημερινή ευαγγελική παραβολή. Στον Άδη όπου εβασανίζετο (ο πλούσιος) εσήκωσε τα μάτια του και βλέπει τον Αβραάμ από μακριά και τον Λάζαρο στην αγκαλιά του. Και εφώναξε και είπε: «πάτερ Αβραάμ σπλαγχνίσου με και στείλε τον Λάζαρο να βρέξει την άκρη από το δάκτυλό του στο νερό και να δροσίσει την γλώσσα μου, διότι πονώ φοβερά μέσα στη βασανιστική αυτή φλόγα του Άδου». Έτσι παρουσιάζεται ο μεν ένας, ο Λάζαρος, να παρηγορείται και να ευφραίνεται, ο δε άλλος, ο πλούσιος, να βασανίζεται και να υποφέρει. Δεν είναι δυνατή η επικοινωνία μεταξύ των ψυχών των σεσωσμένων και των αμετανοήτων αμαρτωλών. Αναφέρει πάλι η παραβολή διά στόματος Αβραάμ. «Και επί πλέον μεταξύ του τόπου, που είμεθα εμείς και του τόπου που είσθε σεις, έχει στηριχθεί μέγα και ανυπέρβλητο χάσμα, ώστε εκείνοι που θέλουν να περάσουν από εδώ σε σας να μη μπορούν, ούτε και αυτοί που είναι στο μέρος σας να μπορούν να περάσουν προς εμάς».
Εδώ στην παρούσα ζωή συνυπάρχουμε, Σίτος και ζιζάνια συναυξάνονται. Όταν όμως έλθει ο καιρός του θερισμού, ο καιρός του θανάτου, οι άνθρωποι χωρίζονται και παίρνουν οριστικά και αμετάκλητα τη θέση τους.
Οι ψυχές στη μέση κατάσταση έχουν αυτοσυνειδησία. Έχουν συναίσθηση και συνείδηση του εαυτού των, της προσωπικότητός των. Έχουν μνήμη του προτέρου βίου. Ο πλούσιος αναγνωρίζει τον Αβραάμ, για τον οποίο θα είχε ακούσει στη ζωή του και τον Λάζαρο τον οποίο πολλές φορές ασφαλώς θα είχε δει παραπεταμένο στην αυλόπορτα του αρχοντικού του. Θυμάται τους συγγενείς του, τους δικούς του. «Έχω πέντε αδελφούς» λέει. Και ακόμη εκεί ικανοποιείται το αίσθημα της δικαιοσύνης. Ο πλούσιος δεν παραπονείται για τη θέση του. Αναγνωρίζει ότι δικαίως βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση.
Και τέλος στη μέση κατάσταση των ψυχών δεν είναι δυνατή η μετάνοια. Ο πλούσιος της παραβολής δείχνει κάποιο ενδιαφέρον για τους αδελφούς του, για τη σωτηρία τους. Ο ίδιος όμως δεν μπορεί να μετανοήσει. Υποφέρει, βασανίζεται. Ζητάει κάποια προσωρινή ανακούφιση από τα βάσανα της κολάσεως. Δεν είναι όμως σε θέση να μετανοήσει.
«Εν τω Άδη τις εξομολογήσεταί σοι»; (Ψαλμ. 6:6). Στον Άδη, λέγει, ποιος μπορεί να μετανοήσει και να σωθεί, για να αναπέμπει ύμνους στο μεγαλείο σου; Τόπος μετανοίας είναι η γη. Όσοι βρίσκονται εδώ έχουν, εάν θέλουν, τη δυνατότητα και τους τρόπους και τα μέσα, για να μετανοήσουν και να σωθούν. Ο λόγος του Θεού που περιέχεται στα βιβλία των προφητών και κυρίως τα όσα μας απεκάλυψε διά του Μονογενούς Του Υιού στο Ευαγγέλιό Του, είναι ικανά για να γνωρίσει ο άνθρωπος τη σωτηρία… Δεν χρειάζεται να εμφανισθεί κάποιος από τους νεκρούς… Η σωτηρία δεν είναι ζήτημα ειδικής αποκαλύψεως… Είναι θέμα εσωτερικής διαθέσεως και πίστεως.