«ΗΝ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΑΒΙΘΑ ΑΥΤΗ ΗΝ ΠΛΗΡΗΣ ΑΓΑΘΩΝ ΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΩΝ ΩΝ ΕΠΟΙΕΙ»

O ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ (Κεφ. 9:32- 42)

Η παρουσία της γυναίκας μέσα στη σύγχρονη κοινωνία και γενικότερα η κοινωνική της δραστηριότης είναι ένα θέμα που απασχολεί τις περισσότερες. Πολλές όμως γυναίκες δεν δίνουν σωστή λύση στο θέμα αυτό, διότι την «κοινωνικότητα» τη συγχέουν με την «κοσμικότητα», δηλαδή περισσότερο προσηλώνονται σε μάταιες κοσμικές ενασχολήσεις, όπως είναι το κατσάρωμα των μαλλιών, η βαφή των, τα χρωματιστά νύχια, το χαρτοπαίγνιο, οι συνεχείς διασκεδάσεις, η μόδα κ.λπ. Γι’ αυτό, τα όσα αναφέρει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα των Πράξεων θα πρέπει να ενδιαφέρουν κάθε γυναίκα, διότι αφορούν στην αληθινή γυναικεία κοινωνικότητα.
Το ιερό κείμενο των Πράξεων αναφέρει μια γυναίκα της Ιόππης με το όνομα Ταβιθά και μας πληροφορεί ότι αυτή «ήταν μαθήτρια» του Χριστού και των Αποστόλων. Η Ταβιθά, σαν μια βασική, έξω από τα οικιακά της, απασχόληση είχε διαλέξει τη χριστιανική της μόρφωση. Παρακολουθούσε στις συνάξεις της Εκκλησίας τις διδαχές των Αποστόλων. Γι’ αυτό και είχε πάρει τον επίζηλο τίτλο της «μαθητρίας». Διότι μαθήτευε στο σχολείο της πίστης και της αγάπης του Χριστού.
Μια βασική, έξω από το σπίτι, απασχόληση για κάθε γυναίκα είναι η χριστιανική της μόρφωση και ολοκλήρωση, είναι η εγγραφή και μαθητεία της στο σχολείο της χριστιανικής πίστης και αγάπης. Όσα και αν γνωρίζει, όσα τυχόν διπλώματα και αν έχει, εάν δεν είναι «μαθήτρια» του Χριστού δεν είναι τίποτε. Και αν μιλάει «τις γλώσσες όλων των ανθρώπων και των αγγέλων» (Α΄Κορ. 13:1-3), δεν έχει όμως σπουδάσει τη γλώσσα της χριστιανικής αγάπης, «ουδέν ωφελείται». Όλα τα σωματικά και πνευματικά προσόντα της γυναίκας είναι άχρηστα και μικρής αξίας, αν δεν συνδυάζονται με τη χριστιανική μόρφωση.
Η μόρφωση αυτή αποκτάται μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Τα διδακτικά και αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας είναι τόσο πολλά, ώστε να μπορεί κάθε γυναίκα να τα χρησιμοποιήσει και να επωφεληθεί. Χρειάζεται μόνο να παρακολουθεί με ταπείνωση και διακριτικότητα τα «μαθήματα» στο απλό και απέριττο «σχολείο του Χριστού».
Προκειμένου όμως να ολοκληρωθεί η χριστιανική μόρφωση της γυναίκας χρειάζεται ένα δεύτερο βήμα. Και αυτό είναι η συμμετοχή της στο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας.
Η Ταβιθά είχε ένα δεύτερο διακριτικό γνώρισμα. Ήταν γεμάτη από αγαθοεργίες και ελεημοσύνες, που έκανε σε κάθε ευκαιρία. Η Χριστιανική της μόρφωση δεν ήταν θεωρητική και αφηρημένη. Ήταν προσγειωμένη και πρακτική. Γι’ αυτό τη βλέπομε να γεμίζει τη ζωή της όχι με κούφιες και άσκοπες απασχολήσεις, αλλά με θετικές και δημιουργικές δραστηριότητες, με συγκεκριμένη βοήθεια των συνανθρώπων της. Όταν μάλιστα συνέβη να πεθάνει, «συγκεντρώθηκαν όλες οι πτωχές χήρες και έκλαιγαν απαρηγόρητα, δείχνοντας στον απόστολο Πέτρο τα διάφορα ρούχα που έφτιαχνε για χάρη τους η καλή αυτή χριστιανή.
Η χριστιανική μόρφωση και ολοκλήρωση κάθε γυναίκας πρέπει να οδηγεί σε συγκεκριμένη δραστηριότητα, σε θετικές και δημιουργικές απασχολήσεις. Και τέτοιες είναι οι εκδηλώσεις της αγάπης και τα καλά έργα.
Πολλά μπορεί να κάνει μόνη της κάθε καλλιεργημένη χριστιανή γυναίκα.
Αξιοποιώντας πρώτα τα χέρια της, τις δεξιοτεχνίες της, το ότι δηλαδή ξέρει να ράβει, να πλέκει, να μαγειρεύει, να νοικοκυρεύει, να περιποιείται ασθενείς, κ.λ.π., μπορεί να φανεί χρήσιμη σ’ ένα μεγάλο κύκλο ανθρώπων γύρω της. Έπειτα μπορεί να συνεργασθεί και με άλλες γυναίκες της γειτονιάς της, του χωριού της, της συνοικίας της, της παροικίας της για μια ευρύτερη κοινωνική δραστηριότητα.
Η Κοινωνική όμως αυτή δραστηριότητα της χριστιανής γυναίκας επεκτείνεται, ολοκληρώνεται και αξιοποιείται περισσότερο, όταν γίνεται μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού έργου της Εκκλησίας. Η πρόνοια της εκκλησίας αναφέρεται στην προσωπικότητα του άλλου, δηλαδή στο σώμα και στην ψυχή του βοηθουμένου. Είναι επομένως έργο χριστιανικής αγάπης. Και ένα τέτοιο έργο ταιριάζει ιδιαίτερα στη ψυχοσύνθεση και την καλλιέργεια της χριστιανής γυναίκας, που γνωρίζει πως να μεταδίδει στο περιβάλλον της τη ζεστασιά και τη δύναμη της χριστιανικής αγάπης.
Στις μέρες μας ένα πλήθος από απλές, αλλά και μορφωμένες γυναίκες μένουν άπρακτες και αργές. Η κοινωνική τους δραστηριότητα ισούται με το μηδέν! Από το άλλο μέρος δεν νοιώθουν καμία δυσκολία να κάθονται ώρες ολόκληρες μπροστά στον καθρέπτη ή στο «κουτί» της τηλεόρασης ή στο πράσινο τραπέζι του χαρτοπαιγνίου. Τι χαμένος χρόνος και τι σπατάλη χρήματος! Και αυτά σε μια εποχή που αναρίθμητες ανθρώπινες υπάρξεις έχουν τόση ανάγκη βοηθείας και συμπαράστασης.
Για όλα αυτά η συμμετοχή στο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας είναι πραγματικά μια άξια γυναικεία αποστολή, ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Γι’ αυτό παρακαλούνται όλες οι γυναίκες να εγγραφούν ως μέλη σε φιλόπτωχο αδελφότητα της ενορίας των ή σε αδελφότητα ιεραποστολική και να διαθέσουν λίγο χρόνο, έξω από το σπίτι τους, για τον πονεμένο, για τον γέρο, για τον άρρωστο, για το παιδί, κι αυτή τη προσωπική προσφορά τους να είναι σίγουρες ότι ο Κύριος θα τους το ανταποδώσει εκατονταπλάσια.

‍