ΗΡΩΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

«ΛΙΑΝ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΑΒΒΑΤΩΝ  ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟΝ»     ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ
(Κατά Μάρκον, κεφ. 15:43-16:8)

‍

Δεν είχε ακόμη ξημερώσει καλά και τρεις ευλαβικές γυναίκες ξεκινούν για τον τάφο του Κυρίου. Γεμάτες πόνο και αγάπη προχωρούν μέσα στο μισοσκόταδο. Στα χέρια τους κρατούν πολύτιμα και ακριβά αρώματα για να αλείψουν το Σώμα του Διδασκάλου.
Οι μαθητές απελπισμένοι για τη Σταύρωση του Κυρίου τους, είναι κρυμμένοι «διά τον φόβον των Ιουδαίων».
Μόνον οι Μυροφόρες γυναίκες παραμένουν πιστές κατά την ώρα του πάθους. Ο Ιωσήφ «ο από Αριμαθαίας ευσχήμων βουλευτής», μαζί με τον Νικόδημο απέθεσαν το νεκρό σώμα του Ιησού στο μνημείο και οι Μυροφόρες «εθεώρουν που τίθεται».
Τίποτε δεν τις φοβίζει. Ούτε το μίσος των Ιουδαίων, ούτε οι απειλές των στρατιωτών. Βαδίζουν σταθερά με θάρρος και ηρωισμό, χωρίς να υπολογίζουν τη ζωή τους μπροστά στο ιερό καθήκον τους. «Και πολύ πρωί την πρώτη ημέρα της εβδομάδος την ώρα, που γλυκοχάραζε το φως του ηλίου, φτάσανε στο μνημείο... η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα Ιακώβου και η Σαλώμη».
Μια αγωνία μόνον πιέζει την ψυχή τους: Ποιος θα μας αποκυλίσει τον βαρύ λίθο από την θύρα του μνημείου». Αλλά σε λίγο η αγωνία γίνεται έκσταση. Διότι βλέπουν με έκπληξη ότι ο λίθος είχε αποκυλισθεί, ο τάφος ήταν κενός και ο Άγγελος τις ανήγγειλε το μεγάλο γεγονός: «Ηγέρθη ο Κύριος». Αναστήθηκε ο Χριστός, δεν είναι εδώ. Να ο τόπος που τον είχαν θέσει.
Οι Μυροφόρες γυναίκες του Ευαγγελίου είναι ηρωικές γυναίκες. Γι αυτό έχουν κερδίσει τη συμπάθεια και τον θαυμασμό όλου του χριστιανικού κόσμου.
Δεν δίστασαν μπροστά σε καμμία δυσκολία. Δεν έχασαν το θάρρος τους μπροστά στα πιο δύσκολα εμπόδια. Δεν δείλιασαν μπροστά στην ιδέα ότι θα εύρισκαν την κουστωδία των Ρωμαίων κατακτητών.
Ήταν πολύ φυσικό να έχουν κάποια δειλία, μέσα στις δύσκολες αυτές συνθήκες.
Οι Μυροφόρες όμως έδειξαν τόλμη και ηρωισμό τέτοιον που δεν παρουσίασαν οι άνδρες, οι μαθητές του Κυρίου.
Και αυτόν τον ηρωισμό που φτάνει μέχρι αυτοθυσίας, τον διετήρησαν σ’ όλη τους τη ζωή. Από τότε που γνώρισαν τον Λυτρωτή τους και συνδέθηκαν με τον Χριστό και γέμισε η καρδιά τους από θεϊκή αγάπη, έγιναν γενναιόψυχες, ατρόμητες, ηρωικές. Έγιναν τα σύμβολα όχι ενός ηρωισμού χωρίς σύνεση, αλλά υποδείγματα ηρωικά με γόνιμη χριστιανική και κοινωνική προσφορά.
Αλήθεια έχομε ανάγκη σήμερα (που ζούμε σε μια βαθειά ηθική και πνευματική κρίση) από ηρωικές χριστιανικές μητέρες και συζύγους.
Από χριστιανική μητέρα με ηρωισμό, που πονά και προσεύχεται με δάκρυα για τα παιδιά της.
Από ηρωική μητέρα, που πάντα υπομένει. Που καταπονείται, αλλά ανανεώνεται με τη ζώσα πίστη και χάρη των Αγίων Μυστηρίων.
Από ηρωική μητέρα και σύζυγο που είναι άγγελος φωτεινός μέσα στο σπίτι της. Που βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό του συζύγου της και τον ενισχύει και τον παρηγορεί, που τακτοποιεί τα πάντα με τον καλό τρόπο κι ευγένεια.
Αλλά έχομε μεγάλη ανάγκη κι από ηρωικές δασκάλες και αδελφές νοσοκόμες, που υπηρετούν τον ανθρώπινο πόνο. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα από πονεμένους ανθρώπους. Πόσοι άνθρωποι στενάζουν και υποφέρουν! Οι γιατροί βέβαια προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο. Αλλά η μεγαλύτερη θυσία γίνεται από τις άξιες αδελφές νοσοκόμες, που σαν άγγελοι παρηγοριάς συμπαραστέκονται στο προσκέφαλο του πονεμένου. Οι νοσοκόμες που έχουν πάρει σαν ιερή αποστολή τη διακονία τους, είναι πράγματι σύγχρονες μυροφόρες. Αυτές αλείφουν με τα μύρα της αγάπης και καλωσύνης, με ηρωισμό και αφάνταστη αυταπάρνηση, τους πονεμένους αδελφούς του Χριστού μας.
Σύγχρονες μυροφόρες είναι και όλες οι χριστιανές δασκάλες και καθηγήτριες και κατηχήτριες που μοχθούνε με αυταπάρνηση και ηρωισμό να μεταδώσουν στα παιδιά, Χριστό και Ελλάδα.
Ας ευχηθούμε σ’ όλες τις Ελληνίδες μητέρες, συζύγους, αδελφές νοσοκόμες, δασκάλες και κατηχήτριες να μην αποκάμνουν, αλλά να είναι πάντοτε οι σύγχρονες ηρωικές Μυροφόρες. Να  πλουτίζουν τις ψυχές των με τα εύωσμα άνθη των αρετών, που θα ξεχειλίζουν από αρώματα, τα οποία θα σκορπούν πάντοτε γύρω τους, με αγάπη και καλωσύνη.

‍