ΗΘΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ
«Ενεδυναμώθησαν από ασθενείας»
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ         (Εβρ. 11: 33 – 12: 1-2)

‍

ΟΙ ΑΓΙΟΙ της Παλαιάς Διαθήκης, για τους οποίους κάνει λόγο ο Απ. Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του, ήταν μεν πιστοί στον Θεό, αλλά δεν έπαυαν να είναι «ομοιοπαθείς» μ’ εμάς τους σημερινούς ανθρώπους. Εμείς βέβαια ζούμε στην εποχή της χάριτος και μπορούμε να έχομε τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, την άφεση των αμαρτιών, τον αγιασμό και την υιοθεσία εκ μέρους του Θεού. Στην Παλαιά Διαθήκη δεν υπήρχαν οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος και επομένως οι πιστοί στο Θεό άνθρωποι είχαν πολλές αδυναμίες σωματικές και μάλιστα ηθικές. Αυτά είχε υπ’ όψι του ο Απ. Παύλος και έγραφε: «ενεδυναμώθησαν και έγιναν καλά από αρρώστιες.
Πραγματικά, οι άνθρωποι, βαρυνόνταν από το ηθικό και φυσικό κακό. Είχαν μέσα τους δυνατή την κλίση και την ροπή προς το κακό. Είχαν έμφυτες τις ηθικές αδυναμίες του προπατορικού αμαρτήματος. Πολλοί δε απ’ αυτούς είχαν εκθρέψει και μεγαλώσει τις ηθικές και κληρονομικές αδυναμίες και τις είχαν μεταβάλει σε πάθη. Αν δε λάβομε υπ’ όψι μας, ότι το λεγόμενο φυσικό κακό, οι σωματικές ασθένειες και οι άλλες ταλαιπωρίες της ζωής είναι συνέπεια του ηθικού κακού, πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτοί υπέφεραν κι από πολλές άλλες αρρώστιες, από ασθένειες διαφόρων φύσεων όπως είναι η καχεξία του σώματος και η προδιάθεσή του για να είναι πρόχειρο θύμα διαφόρων ασθενειών.
Εκείνο όμως που τους διέκρινε ήταν η ακλόνητη πίστη προς τον Θεό. Αυτή η πίστη τους έδωσε αντοχή στις αρρώστιες, τους ανέδειξε νικητάς των αδυναμιών και παθών, ώστε να επιτελέσουν μεγάλα θαύματα με τη δύναμη του Θεού. Φυσικά οι σωματικές ασθένειες δεν έλειψαν και από τους πιστούς Χριστιανούς, ούτε και από αυτούς τους Αποστόλους. Γράφει ο ίδιος ο Απ. Παύλος: «ένεκα του πολλού πλήθους των αποκαλύψεων, δια να μη υπερηφανεύομαι, επέτρεψεν ο Θεός και μου εδόθη σκληρό αγκάθι εις το σώμα, άγγελος δηλαδή του σατανά, διά να με γρονθοκοπεί και να με ταλαιπωρεί, ανίατος ασθένεια διά να μη το πάρω επάνω μου» (Β΄ Κορ. 12:7).
Τι τάχα εννοεί ο μεγάλος Απόστολος με τις λέξεις «σκόλωψ τη σαρκί»; Η επικρατέστερη γνώμη είναι ότι επρόκειτο για σωματική ασθένεια, για πονοκεφάλους ή ελονοσία, που πολλές φορές σαν μυτερά παλούκια έκαναν τον Παύλο να υποφέρει δρυμείς πόνους. Αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε από το αποστολικό του έργο καίτοι και αυτό με πολλές δυσκολίες το έφερε εις πέρας. Όπως μας διηγείται ο ίδιος, τρεις φορές παρεκάλεσε τον Κύριον να τον απαλλάξει από τον σκόλωπα αυτόν. Ο δε Κύριος του απάντησε: «σου αρκεί η χάρις μου. διότι η δύναμίς μου φαίνεται και εκδηλώνεται ολοένα και τελειοτέρα μέσα εις την ανθρωπίνην αδυναμίαν με μεγάλα και θαυμαστά έργα, που κατορθώνει» (Β΄Κορ. 12:9). Ο Απ. Παύλος είχε πλήρη συναίσθηση και κατανόηση των σωματικών του ασθενειών και ηθικών αδυναμιών του. Έγραφε ο ίδιος ότι «από τον εαυτόν μου δεν είμαι τίποτα» (Β΄Κορ. 12:11). Εν τούτοις διακηρύττει: «Τα πάντα ημπορώ και κατορθώνω με την δύναμιν, που μου δίνει ο Χριστός» (Φιλιπ. 4:13).
Ποιος τάχα από μας ημπορεί να συγκριθεί με τον Απ. Παύλο, τον κολοσσόν αυτόν της πίστεως και της αρετής, ακόμη δε και του αποστολικού του έργου; Φυσικά εμείς είμαστε νάνοι εν συγκρίσει προς τον Απ. Παύλο. Εν τούτοις έχουν ισχύν και για μας τα θεόπνευστα λόγια του κορυφαίου αυτού Αποστόλου. Και εμείς, τηρουμένων των αναλογιών, ημπορούμε να λέμε, ότι «τα πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ». Συναντάμε στη ζωή μας δοκιμασίες, πειρασμούς, φτώχειες, ανάγκες, ασθένειες, διωγμούς, παραγνωρίσεις, εξευτιλισμούς για το όνομα του Χριστού, όπως και πολλές άλλες ηθικές αδυναμίες.
Ποτέ όμως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι συμπαραστάτης και βοηθός μας στις περιπέτειες της καθημερινής ζωής, είναι αυτός ο ίδιος ο παντοδύναμος Χριστός, φίλος σταθερός και ακλόνητος, προστάτης δε πανίσχυρος. Αρκεί να έχομε στραμμένα τα βλέμματά μας προς Αυτόν και με πίστη να Τον επικαλούμαστε πάντοτε. Και έρχεται το ερώτημα, ότι εφ’ όσον έχουμε πανίσχυρο συμπαραστάτη μας το Χριστό, τι μπορεί να μας εμποδίσει και να μας καταβάλει στο δρόμο της ζωής μας, στο δρόμο της πίστεως και της αρετής; Τίποτε απολύτως.
Μεγάλη είναι πράγματι η δύμανη της πίστεως. Ζούμε εμείς στην περίοδο της Χάριτος που οι ευλογίες και οι δωρεές του Θεού είναι απροσμέτρητες και πρόχειρες πάντοττε για μας. Εάν οι προ Χριστού πιστοί στο Θεό άνθρωποι «διά της πίστεως ενεδυναμώθησαν από ασθενείας» κι εμεις πιο πολύ ημπορούμε να επαναλαμβάνουμε το θεόπνευστο εκείνο λόγιο. Πρέπει να έχουμε υπ’ όψι μας ότι από τον εαυτό μας είμαστε ένα τίποτα αλλά με τη δύναμη του Τριαδικού Θεού «τα πάντα ισχύομεν».

‍