ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
(Προς Τιμόθεον Β΄ κεφ. 4:5-8)

«ΝΗΦΕ ΕΝ ΠΑΣΙ...»
Κεφ. 4:5 Τέκνον Τιμόθεε, “νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον.
6 εγώ γαρ ήδη σπένδομαι, και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε.
7 τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα,
8 λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα ο δίκαιος κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού.

ΕΞΗΓΗΣΗ ΑΠ. ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΟΣ
Κεφ. 4:5 Τέκνον Τιμόθεε, πρόσεχε αγρύτινως σε όλα, κοπίασε, κάμε έργον ευαγγελιστού, την διακονία σου κάνε στην εντέλεια.
6 Διότι εγώ ήδη χύνω το αίμα μου σπονδήν στον Θεό και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου (από τον κόσμον αυτόν) είναι πολύ πλησίον.
7 Έχω αγωνισθεί τον αγώνα τον καλόν, έχω φθάσει στο τέλος του δρόμου, έχω τηρήσει την πίστη.
8 Λοιπόν τώρα μου υπολείπεται το στεφάνι της δικαιοσύνης, το οποίον θα μου αποδώσει ο Κύριος κατ’ εκείνη την Ημέρα (της καθολικής κρίσεως) ο δίκαιος κριτής (θ’ αποδώσει δε αυτόν όχι μόνον σ’ εμένα αλλά και σε όλους (εκείνους, που θα έχουν αγαπήσει την (ένδοξον) εμφάνισή Του.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ
ΤΟ ΕΡΓΟ του ευαγγελιστού δεν είναι εύκολο. Το εύκολο έργο, είναι το έργο των απατεώνων της θρησκείας, που εκμεταλλεύονται το λαό. Το δύσκολο έργο, είναι το έργο του αποστόλου, του γνησίου δούλου του Θεού, που πρέπει να αναλίσκεται για τη σωτηρία του λαού. Όταν όλα ελκύουν προς τα κάτω, προς τον εύκολο δρόμο της κοσμικής ζωής, απαιτεί μεγάλη απόφαση το να δεχθεί κάποιος ν’ ανηφορήσει προς τα πάνω. Πάντοτε όμως το Ευαγγέλιο είναι αντιδημαγωγικό. Εδώ άλλωστε έγκειται και η αληθινότητά του. Δεν είναι, ο Χριστιανισμός, κανένα σύστημα, που ψάχνει για οπαδούς και ψηφοφόρους, ώστε να υπόσχεται και να κολακεύει μάζες. Ο Χριστιανισμός, για καταστατικό του έχει την αλήθεια, που αποσκοπεί στη σωτηρία. Το έργο του χριστιανού είναι δύσκολο, κι όταν γίνεται, γίνεται πάντοτε με τη χάρη του Θεού.
Αυτή τη δυσκολία, σε αντίθεση με την ευκολία των δημαγωγικών συνθημάτων, παρουσιάζει στον Τιμόθεο ο Απόστολος Παύλος στην Δευτέρα του επιστολή. Η Δευτέρα προς Τιμόθεον επιστολή είναι η τελευταία επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Έτσι δίνει τις τελευταίες υποθήκες στον Τιμόθεο, τον γνησιότερο εκφραστή του έργου του. Σ’ αυτήν την επιστολή του εξηγεί και του παρουσιάζει τις δυσκολίες της αληθινής ζωής, αλλά του δίνει και παρηγοριά και ενίσχυση.  Του γράφει λοιπόν, για τη δυσκολία του έργου: «Συ δε νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον» (Τιμ. 4:5). Δηλαδή, εσύ Τιμόθεε, πρόσεχε σε όλα χωρίς νυσταγμό, κοπίασε, κάνε έργο ευαγγελιστού, την διακονία σου, (την υπηρεσία που έχεις αναλάβει κάνε την στην εντέλεια).

Σε αντίθεση με το έργο των αγυρτών, το έργο του εργάτου του Θεού είναι:
1) Έργο κοπιώδες. Είναι έργο κουραστικό. Δεν ξέρει ημέρα και νύχτα, ωράριο εργασίας και διακοπές. Πάντοτε άγρυπνος, ανύστακτος ο δούλος του Θεού. «Συ δε νήφε». Πώς μπορεί να κοιμάται ο σκοπός, όταν βλέπει από στιγμή σε στιγμή τον εχθρό να επέρχεται για να καταλάβει τις θέσεις του; Πώς μπορεί να κοιμάται ο πυροσβέστης, όταν βλέπει από μακριά τη φωτιά, που προχωρεί κι έρχεται προς το μέρος του με τη βοήθεια ισχυρών ανέμων; Έτσι δεν μπορεί να κοιμάται ο πνευματικός ηγέτης και ποιμένας, που τον έταξε ο Θεός να φυλάει τα σύνορα της πίστης. Πώς μπορεί να κοιμάται όταν διακρίνει τη φωτιά της αμαρτίας να κατακαίει τα πάντα γύρω του; Η νήψις είναι υπόθεση και εσωτερική και εξωτερική. Εσωτερική, διότι κάνει τον χριστιανό να αγρυπνεί προσευχόμενος και αγωνιζόμενος για τη ψυχή του. Εξωτερική, διότι κάνει τον χριστιανό να αγρυπνεί για τους αδελφούς του, για την αγάπη των άλλων.
2) Το έργο του εργάτου του Θεού δεν είναι μόνον κουραστικό αλλά και οδυνηρό. Η υπηρεσία που έχει αναλάβει ο εργάτης του Θεού δεν είναι καλοπέραση. Είναι κακοπάθεια το έργο του Χριστιανού και μάλιστα του αφιερωμένου στον Θεόν προσώπου. Το ευαγγέλιο δεν λέγει πουθενά: «καλοπέρασον». Λέγει: «κακοπάθησον». Το λησμονούμε εμείς, γι’ αυτό δεν είμαστε έτοιμοι για σκληραγωγία, για θυσία, για αγώνα. «Τούτο έργον ευαγγελιστού, το κακοπαθείν και παρ’ εαυτού και παρά των έξωθεν» (Χρυσόστομος. Ε.Π.Ε. 23, 636).
3) Το έργο του Ευαγγελιστού δεν είναι μόνον κοπιώδες και οδυνηρό, αλλά και εκπλήρωση του καθήκοντος. Έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον» (Τιμ. 4:5). Όταν λέμε έργον ευαγγελιστού εννοούμε το έργο του εργάτου του Θεού που με κόπο και μόχθο εργάζεται για τη μετάδοση του λόγου του Θεού. Το κύριο έργο μας πρέπει να είναι ο ευαγγελισμός των ψυχών. Ιεραποστολή δεν είναι η μεταφορά ενός κιβωτίου τροφίμων στο σπίτι ενός ανθρώπου που έχει ανάγκη. Ιεραποστολή είναι η διακονία του λόγου που είναι το σκληρότερο, αλλά και το πιο ευλογημένο έργο. Πόσες ψυχές βρήκαν την αλήθεια, πείστηκαν και ακολούθησαν τον Χριστό, διότι άκουσαν δυνατά επιχειρήματα από διάκονο του λόγου. Όχι ό,τι βαυκαλίζει, αλλ’  ό,τι στηρίζει, αυτό έχει αξία. Στην εκκλησία εκείνο που στηρίζει είναι ο λόγος. Και αποτελεί μεγάλη αμαρτία εάν παραμελείται ο λόγος ή εάν δεν υπάρχει η «πληροφορία» του λόγου. «Την διακονία σου πληροφόρησον». Δηλαδή την υπηρεσία σου αυτή κάνε την στην εντέλεια. Μερικοί ακόμη και αυτό το χωρίο το εκμεταλλεύονται για να επιδείξουν το έργο τους. Αλλά «πληροφόρησον» δεν σημαίνει: «δώσε πληροφορίες, κάνε απολογισμό του έργου σου». Όχι! Σημαίνει: «πλήρωσον» (Χρυσόστομος Ε.Π.Ε. 23, 636). Δηλαδή, τη διακονία του λόγου να την εκπληρώσεις, να την ολοκληρώσεις, να την παρουσιάσεις όσο γίνεται πιο πλήρη. Να έχει πλήρωμα η πνευματική εργασία. Όλη η ζωή του εργάτου του Θεού, του διακόνου του ευαγγελίου να είναι μία θυσία, όπως μία θυσία ήταν και η ζωή του Αποστόλου Παύλου. Κι ο Απ. Παύλος ζητούσε από τον Τιμόθεον να γίνει μιμητής του έργου του καθώς εκείνος ήταν μιμητής Χριστού.

‍