ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΜΕΝΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΠΙΣΤΟΣ

«ΣΥ ΔΕ ΜΕΝΕ, ΕΝ ΟΙΣ ΕΜΑΘΕΣ   ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΩΘΗΣ»    ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
(Προς Τιμόθεον Β΄επιστολή, κεφ. 3: 10- 15)

Δεν αρκεί κάποιος ν’ αρχίσει να κτίζει την ζωή του με τον Χριστό. Δεν αρκεί ν’ αρχίσει να κτίζει αφού φτάσει σ’ ένα σημείο να κουρασθεί και να τα παρατήσει να φύγει, διότι δεν ημπορεί τη στέρηση του χρόνου του από την καλοπέραση της κοσμικής ζωής. Όπως προκειμένου όταν αρχίσει να κτίζεται ένα οικοδόμημα πρέπει να τελειώσει, έτσι κι ακόμη περισσότερο πρέπει αυτός που έχει αρχίσει να κτίζει τη ζωή του με τον Χριστό να προχωρεί να τελειώσει το έργο της σωτηρίας του. Αυτή την παραμονή στο πνευματικό έργο του πνευματικού μας καταρτισμού συνιστά και ο Απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο. «Συ να μένεις (του λέγει) μέχρι τέλους πιστός και σταθερός σ’ εκείνα που έχεις μάθει» (Β΄Τιμ. 3:14).
Είχε υπ’ όψιν του ο απόστολος, ότι αρκετοί Χριστιανοί ενθυμούντο την προτέρα των ζωή, την επιθυμούσαν κι έφευγαν ίσως στην κοσμική, την αμαρτωλή ζωή τους στην οποίαν ήταν υποδουλωμένη η ψυχή τους. Ο Δημάς ήταν ένας από τους συνεργάτες του αποστόλου Παύλου (Κολ. 4:14), κι ο συνεργάτης του αυτός που ήταν πιστός και σταθερός στην πίστη του Χριστού εγκατέλειψε τον απόστολο Παύλο και κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη, διότι όπως μας πληροφορεί ο απόστολος Παύλος είχε αγαπήσει «τον νυν αιώνα». Δηλαδή είχε ελκυσθεί και δώσει την καρδιά του στις τέρψεις και ανέσεις της κοσμικής ζωής.
Και φοβερό είναι, ότι κάτι τέτοιοι, που αφού προχωρήσουν στην χριστιανική ζωή και πάρουν ακόμη και αξιώματα στην Εκκλησία, τα εγκαταλείπουν όλα και γίνονται όχι απλώς αδιάφοροι αλλά μεταπίπτουν δυστυχώς και εντάσσονται στην παράταξη των πολεμίων. Η Εκκλησία του Χριστού διά μέσου των αιώνων δεν υπέφερε τόσο από τους διώκτες της όσον από τους εξωμότες. Αυτό το είχε προαναγγείλει ο απόστολος Παύλος στους επισκόπους και πρεσβυτέρους της Εφέσου. Τους είχε πει: «Εγώ ξέρω καλά, ότι μετά την αναχώρησίν μου θα εμφιλοχωρήσουν μεταξύ σας ψευδοδιδάσκαλοι και αιρετικοί, σαν λύκοι άγριοι που δεν θα λογαριάζουν καθόλου τα λογικά πρόβατα του Χριστού, αλλά θα προσπαθούν να τα παρασύρουν εις τας πλάνας των και να τα κατασπαράξουν ψυχικώς». Και το ακόμη πιο φοβερό. «Ξέρω ότι από σας τους ιδίους θα εγερθούν εγωπαθείς άνδρες, οι οποίοι θα διδάσκουν διεστραμμένες και ψευδείς διδασκαλίες, διά να αποσπούν τους μαθητάς από τον ορθόν δρόμο της σωτηρίας και να τους παρασύρουν με το μέρος των ως ιδικούς των οπαδούς», επιφέροντες έτσι στο σώμα της Εκκλησίας επικίνδυνα καρκινώματα (Πραξ. 20:29,30).
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εις την Αποκάλυψή του παρουσιάζει τον Θεό να λέγει προς τον Επίσκοπο της Εφέσου. «Έχω εναντίον σου, διότι αφήκες και έχασες την πρώτη σου αγάπη. Να ενθυμήσαι, λοιπόν, συνεχώς από πού έχεις ξεπέσει και μετανόησε» (Αποκ. 2:4,5). Η εγωπάθεια και κενοδοξία, η φιλαυτία και η φιλοχρηματία, η έλξις του κόσμου μπορούν να δελεάσουν και τον πλέον προχωρημένον στην εν Χριστώ Ζωήν και να τον παρασύρουν στην αμαρτωλότητα. Γι’ αυτό και πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε την έντονη συμβουλή του απ. Παύλου. «Εν φόβω και τρόμω την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε (Φιλιπ. 2:12). Ο ίδιος ο απόστολος εκφράζει για τον εαυτόν του φόβον μήπως τυχόν απομακρυνθεί από την εν Χριστώ ζωή και ξεπέσει από το αποστολικόν αξίωμα. Γράφει σχετικά: Ταλαιπωρώ το σώμα μου και το υποβάλλω εις σκληράν πειθαρχίαν και δουλείαν, μήπως τυχόν, ενώ θα έχω κηρύξει και καλέσει άλλους εις σωτηρίαν, εγώ αποδοκιμασθώ από τον Θεόν (Α΄Κορ. 9:27).
Τι να πούμε εμείς οι άλλοι που είμαστε ασύγκριτα κατώτεροι σε αρετή και ιεραποστολική δραστηριότητα από τον απόστολο Παύλο; Ο κίνδυνος είναι πάντοτε μεγάλος για όλους. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος παραγγέλλει στον Τιμόθεον: «Συ δε μένε, εν οις έμαθες και επιστώθης».
Χρειάζεται, λοιπόν, εμμονή, επιμονή και υπομονή εις τον καλόν αγώνα, Ο ίδιος ο Κύριος ομιλών στους μαθητές Του για τους διωγμούς που θα υφίστατο όχι μόνον από άρχοντες ασεβείς και αλλοπίστους, αλλά και από αυτούς ακόμη τους γονείς και αδελφούς και οικείους, επρόσθεσε ότι «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται (Ματθ. 10:21,21). Αυτός δηλαδή που θα υπομείνει μέχρι τέλους τους διωγμούς και το μίσος των εχθρών του Χριστού, αυτός που δεν θα χάσει το θάρρος του και δεν θα ολιγοψυχήσει, αλλά θα μείνει σταθερός και ακλόνητος στην πίστη του και θα συνεχίσει την πορεία του στον ανηφορικό δρόμο της αρετής, αυτός θα σωθεί, θα κερδίσει την χάρη, την αγάπη και την προστασία του Χριστού και τις άλλες πνευματικές δωρεές Του στην παρούσα ζωή, θα αξιωθεί δε ν’ αποκτήσει τη δόξα, τη μακαριότητα, την ειρήνη και τη χαρά, όλα τα ανεκτίμητα αγαθά του Παραδείσου στη μέλλουσα ζωή.
Για τον συνεχή και επίμονον αυτόν αγώνα διδάσκει ο Κύριος, «αγωνίζεσθε, λέγει εισελθείν διά της στενής πύλης» (Λουκ. 13:24). Δεν λέγει αγωνισθείτε, αλλά αγωνίζεσθε, για να διδάξει ότι ο αγώνας δεν θα περιορισθεί σε κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά θα είναι ισόβιος, από τότε που θα λάβει κανείς γνώση του θείου θελήματος μέχρι και των τελευταίων στιγμών της επιγείου ζωής του. Και ο αγώνας αυτός, ο ενδοξότερος από όλους τους άλλους καλούς αγώνες, διεξάγεται εναντίον των δελεασμάτων της κοσμικής και αμαρτωλής ζωής, εναντίον του διαβόλου, ο οποίος φλογίζει τον άνθρωπον με αμαρτωλές επιθυμίες και του ενισχύει την κλίση και τη ροπή προς το κακό.
Όμως ας μη δειλιάσουμε κι ας μη αποκάμωμε. Με τον φωτισμόν, την χάρη και την δύναμη του Χριστού θα υπερνικήσουμε όλα τα εμπόδια και θα κατανικήσουμε τις αντιδράσεις και τις επιθέσεις του σατανά.

‍