Όταν η ψυχή δέχεται το φως!

ΠΡΟΤΟΥ να έλθει ο Χριστός στη γη μας, οι άνθρωποι ζούσαν στο σκοτάδι. Και μόνο μερικά μεγάλα πνεύματα αναζητούσαν κάποιο φως… έως ότου το «μέγα φως», που είχε προφητεύσει ο Ησαΐας φάνηκε στον ορίζοντα. «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα». Ο Κύριος Ιησούς ήρθε στον κόσμο, δίδαξε τη θεία αλήθεια στους ανθρώπους, θεράπευσε αρρώστους, ανέστησε νεκρούς. Και πάνω απ’ όλα, πάνω στο Σταυρό  προσέφερε την υπερτάτη θυσία για τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων. Ενώ όμως θα νόμιζε κανείς ότι έτσι θα τελείωνε το ηθικό δράμα της ανθρωπότητος, από τότε αρχίζει μια άλλη περίεργη τραγωδία. Πολλοί άνθρωποι στο διάβα των είκοσι αιώνων, αλλά και σήμερα φωνάζουν: Όχι στο φως. Αρνούνται τη φωτιστική και σωτήρια δύναμη της θείας αλήθειας. Κλείνουν τα μάτια, κλειδομανταλώνουν τις καρδιές. Όχι, λένε, δεν μας χρειάζεται το θείο φως. Δεν θέλουμε να εφαρμόσουμε το θείο νόμο. Καλά είμαστε κι έτσι, επαναλαμβάνουν.
«Το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον ή το φως» (Ιωαν. 3:19). Γιατί; Η απάντηση είναι απλή, αλλά και φρικτή: «Ην γαρ πονηρά τα έργα αυτών». Το σκοτάδι βολεύει μερικούς. Είναι κατάλληλο για πολλές κακές πράξεις.
Πώς να δεχθεί το φως του Χριστού αυτός που κινείται με δολιότητα, πονηριά και ανειλικρίνεια; Πώς να αγαπήσει το φως, αυτός που αγαπάει το χρήμα, που ζητάει να αρπάξει, να εξαπατήσει, να εκμεταλλευτεί για να θησαυρίσει; Πώς να συμφιλιωθεί με το φως ο άλλος που φλέγεται από άνομα πάθη; Όλα αυτά απαιτούν μια ατμόσφαιρα θαμπή, σκοτεινή. Μακριά, λοιπόν, από το φως! «Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεχθή, τα έργα αυτού» Ιωαν. 3:20), διευκρινίζει με θλίψη ο ευαγγελιστής Ιωάννης.
Κι ακόμα, υπάρχουν άνθρωποι, που πολεμούν το φως της αλήθειας. Το κατηγορούν, το κτυπούν με φανατισμό. Η θεία αλήθεια, το Ευαγγέλιο, γι’ αυτούς είναι «σκοταδισμός», «παρελθοντολογία» και τόσα άλλα, που ακούμε στους καιρούς μας.
Και ζουν, έτσι, στο σκοτάδι, στην πλάνη, στις δεισιδαιμονίες, δούλοι των αιρέσεων, των ανατολικών θρησκειών, δούλοι του κακού και των παθών μυριάδες άνθρωποι. Πόσο αξιολύπητοι είναι!

Πόσο, όμως, διαφορετικά είναι τα πράγματα, όταν η ψυχή δέχεται το φως!
Η διανοητική σύγχυση υποχωρεί. Τα χίλια-δυο ερωτηματικά, που βασανίζουν τη σκέψη του ανθρώπου, βρίσκουν την απάντησή τους. Ξέρει κανείς πού και πώς θα βαδίσει. Ένας πιστός απλοϊκός άνθρωπος, που στην καρδιά του λάμπει το φως του Χριστού, γνωρίζει πολύ περισσότερα για τα ουσιαστικά θέματα της ζωής και του προορισμού μας εδώ στον κόσμο, από πολυμαθέστατους σοφούς. Μια απλή, πιστή μητέρα καθοδηγεί την οικογένειά της με ασύγκριτα περισσότερη σοφία από τη μορφωμένη «μοντέρνα» γυναίκα, που περιφρονώντας το χριστιανικό φως δεν καταφέρνει όχι «σπίτι να στεριώσει», αλλά ούτε στο σπίτι της να σταθεί.
Όταν η ψυχή του ανθρώπου δέχεται το φως, δεν φυγαδεύεται μόνο η άγνοια, διαλύεται και η φοβερή «σκιά του θανάτου» που απλώνει στις καρδιές η αμαρτία. Οι ναρκωμένες συνειδήσεις ξυπνούν από το λήθαργο. Τονώνονται. Η θέληση για το καλό δυναμώνει. Κάτω από το ζωογόνο φως του Θεού Πατέρα, μια νέα ζωή βλαστάνει και ανθοφορεί...
Ο Κύριος Ιησούς είναι το μέγα φως, που καθοδηγεί, θερμαίνει, ζωογονεί. Όσοι του ανοίγουν την καρδιά τους διάπλατα και αφήνουν να εισδύσουν σε κάθε μυστική της γωνιά οι ακτίνες του, όσοι με πόθο και ταπείνωση κι εμπιστοσύνη Τον δέχονται, βλέπουν τη ζωή τους να μεταμορφώνεται, να λούζεται σ’ ένα ανέσπερο φως ειρήνης, ελπίδος, αγάπης, χαράς. Και γίνονται για το περιβάλλον τους φώτα αληθινά.
Εμείς, όσοι δεχθήκαμε το θεϊκό φως, ας το διατηρούμε συνεχώς με τη μελέτη του θείου λόγου και τη συμμετοχή μας στα μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.