« ΠΩΣ» ΣΩΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ «ΠΟΙΟΣ» ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ

Η ΙΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ
(Κατά Μάρκον, κεφ. 2:1-12

Η θεραπεία του παραλυτικού και οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες έγινε, η θεραπεία αυτή, αγαπητέ αναγνώστη, αποκαλύπτουν την ουσία της προσφερόμενης, από τον Χριστό, σωτηρίας. Οι συνθήκες δείχνουν, πώς σώζει ο Χριστός μας. Και το «πώς» σώζει ο Χριστός μας αυτό είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το «ποιος» είναι ο Χριστός μας.
Για να μπορέσει ο άνθρωπος να καταλάβει και να ποθήσει την σωτηρία του από τον Χριστό, πρέπει πρώτα να συλλάβει την ουσία της αμαρτίας. Αν ιδιαίτερα, η εποχή μας δείχνει τόσο μεγάλη απροθυμία στο μήνυμα του Ευαγγελίου, συμβαίνει τούτο βασικά, διότι έχει υποχωρήσει μέσα μας η συναίσθηση της αμαρτίας. εμείς τη βάζομε στην πάντα και δεν της δίνομε σημασία ακόμη και για τις συνέπειες που θα επιφέρει στη ζωή μας. Αν ο άνθρωπος δεν πιστέψει πρώτα στην αμαρτωλότητά του, πώς θα θελήσει να σωθεί από την τυρανία της αμαρτίας; Για τη χριστιανική μας πίστη όμως η αμαρτία είναι το τραγικότερο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία.
Η αμαρτία, ριζωμένη στην απείθεια και αποστασία του ανθρώπου απέναντι στο θέλημα του Θεού, ξεκινά σαν πνευματική υπόθεση. Οι συνέπειες της αμαρτίας όμως απλώνονται και στη σωματική μας φύση. Ο άνθρωπος είναι μία ενότητα σώματος και ψυχής. Ό,τι λοιπόν συμβαίνει στο σώμα αντανακλά στην ψυχή και ό,τι συμβαίνει στην ψυχή αντανακλά στο σώμα. Π.χ. στενοχωρείται η ψυχή, παραλύει το σώμα από τη θλίψη. Υποφέρει η ψυχή; Αρρωσταίνει και το σώμα. Πονεί το σώμα; Υποφέρει και η ψυχή, το πνεύμα. Αυτό ισχύει και για την αμαρτία. Δεν δηλητηριάζει μόνον τη ψυχή, οδηγώντας την στο θάνατο, στον χωρισμό, δηλαδή από την πηγή της ζωής της τον Θεό. Οδηγεί και το σώμα στη φθορά και στην καταστροφή. Η αρρώστια, και γενικά το φυσικό κακό, είναι καρπός της αμαρτίας, όχι βέβαια μόνον ενός ανθρώπου, αλλά της αμαρτίας ολόκληρης της ανθρωπότητος. Όπως, λόγω της ενότητος ψυχής και σώματος η αμαρτία έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα και για το σώμα, έτσι, λόγω της ενότητος της ανθρωπότητος όλης (ανθρωπίνης φύσεως), οι αμαρτίες του ενός μαζί με τις αμαρτίες όλων των άλλων εδημιούργησαν το πολύμορφο κακό, που σαν θλίψη, πόνος, καταπίεση και αρρώστια (aids κ.λπ.) ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα. Η κοινωνική αθλιότητά μας είναι καρπός της αμαρτίας (ό,τι σπείρεις θα θερίσεις), που γίνεται έτσι ο καθολικός τύρανός μας.
Η απάντηση του Χριστού μας στους Γραμματείς επισημαίνει την ουσία της σωτηρίας Του. Για εκείνους ο λόγος «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» ήταν ευκολότερος, διότι δεν ημπορούν να ελεγχθούν τα αποτελέσματά του. Το δύσκολο γι’ αυτούς, που έκριναν με τα ανθρώπινα μέτρα, ήταν η σωματική θεραπεία του παραλύτου. Θεραπεύοντάς τον λοιπόν και σωματικά ο Χριστός πιστοποιεί την αλήθεια της αφέσεως των αμαρτιών που χάρισε στον παράλυτο. Αποδεικνύει, ότι ο «Υιός του ανθρώπου» έχει την εξουσία όχι μόνο να θεραπεύει, αλλά και να συγχωρεί.
Πάνω απ’ όλα όμως αποκαλύπτει με το διπλό αυτό θαύμα ο Χριστός μας, ότι Αυτός δεν βλέπει με τα αμαρτωλά δικά μας μάτια τον πάσχοντα άνθρωπο, αλλά κάνει ορθή διάγνωση της καταστάσεώς του. Γι Αυτόν η αιτία της παραλυσίας πρέπει να αναζητηθεί στην αμαρτία.  Αν όχι βέβαια στην δική του, οπωσδήποτε όμως στο καθολικό γεγονός της ανθρώπινης αμαρτωλότητος. Ο Χριστός βλέπει ακόμη τον άνθρωπο σαν ενότητα σαρκός και πνεύματος και έτσι τον αντιμετωπίζει. Γι’ αυτό, δεν θεραπεύει μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή. Δεν προσφέρει λύτρωση μόνο για τα σωματικά, αλλά και για τα πνευματικά προβλήματά μας. Σώζει καθολικά, και γι’ αυτό η σωτηρία, που Αυτός χαρίζει είναι ολόκληρη και πλήρης.
Η σωτηρία που προσφέρει ο Χριστός δεν είναι απλώς θεραπεία. Είναι αποκατάσταση του ανθρώπου στο «αρχαίον κάλλος» στην πρώτη του ωραιότητα και πληρότητα, στην αρμονία του σώματος και της ψυχής του. Αυτή ακριβώς η διαδικασία της αποκατάστασης του όλου ανθρώπου από τον Χριστό συνεχίζεται μέσα στο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία. Η αδιάκοπος παρεχομένη στους ανθρώπους συγχώρηση, ο αγιασμός του ανθρώπου στη χάρη των αγίων μυστηρίων και οι επιτελούμενες από τους αγίους εν ονόματι Χριστού, θαυματουργικές θεραπείες βεβαιώνουν αυτό καριβώς το γεγονός, ότι η Εκκλησία τουΧριστού συνεχίζει και προσφέρει στον άνθρωπο την καθολική του Χριστού σωτηρία.
Η καθολική σωτηρία όμως μπορεί να προέλθει μόνον από τον Ιησού Χριστόν, που έχει καθολική εξουσία πάνω στον άνθρωπο και τον κόσμο. Και μόνον ο Θεός και δημιουργός μας μπορεί να έχει μια τέτοια επάνω μας καθολική εξουσία. Αυτό μαρτυρεί και στη σημερινή περικοπή ο Χριστός. Με τον τρόπο που ομιλεί για τον εαυτό Του. Εμείς, όταν ομιλούμε για τον εαυτό μας είναι φυσικό να χρησιμοποιούμε το πρώτο πρόσωπο. Εκείνος ομιλεί για τον Εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο (... εξουσίαν έχει ο Υιός  του ανθρώπου), και αυτοκαλείται «Υιός του ανθρώπου», διότι φορούσε σάρκα ανθρώπινη, ο Υιός του Θεού. Για πρώτη φορά εδώ, αλλά και άλλες 81 φορές μέσα στα Ευαγγέλια αυτοκαλείται ο Υιός του Θεού, υιός ανθρώπου. Γιατί γίνεται αυτό; Ο Χριστός μας παραπέμπει σκόπιμα με αυτόν τον τρόπο στον Προφήτη Δανιήλ (κεφ. 7:13-14). Εκεί σαν «Υιός του ανθρώπου» χαρακτηρίζεται ο προσδοκώμενος Μεσσίας, ο Λυτρωτής, ο Υιός δηλαδή του Θεού, που θα φανεί στον κόσμο σαν άνθρωπος. Διότι άνθρωπος στα εβραϊκά σημαίνει περιφραστικά «Υιός του ανθρώπου». Στην αμφισβήτηση δηλαδή του αμαρτωλού κόσμου απαντά ταυτίζοντας τον εαυτό Του με τον αναμενόμενο Σωτήρα. Δεν είναι, λοιπόν, ο Χριστός ένας απλός προφήτης, αλλά «περισσόν προφήτου», με θεία εξουσία. Τα θαύματά Του είναι η «δόξα» Του, η φανέρωση της Θεότητός Του. Διότι δεν θά ‘ρθει μόνο στη Δευτέρα Παρουσία Του «εν δόξη», αλλά και στην πρώτη Του παρουσία επάνω στη γη, παρά την «κένωση» και ταπείνωσή Του, δεν έπαυσε ποτέ να Τον συνοδεύει η δόξα της Θεότητός Του. Μια δόξα όμως που φαίνεται όχι στην κρίση Του, αλλά στην προσφορά της αγάπης και χάριτός Του. Η ουσία του Χριστού μας (Θεός ενανθρωπήσας), προσδιορίζει και τις διαστάσεις της σωτηρίας που Εκείνος μας προσφέρει.

‍