17 Νοέμβρη 1973: Άγνωστες πτυχές της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου

17η Νοεμβρίου 1973. Ο στρατός και η αστυνομία της Χούντας εισβάλουν στο κτίριο της σχολής του Πολυτεχνείου, στο κέντρο της Αθήνας για να διαλύσουν την κατάληψη των φοιτητών που από τις 14 Νοεμβρίου διαδηλώνουν ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς.
Τις ημέρες εκείνες τουλάχιστον 24 πολίτες, τα στοιχεία των οποίων είναι εδώ και χρόνια γνωστά και τεκμηριωμένα θα πέσουν νεκροί από τα πυρά των χουντικών στρατιωτικών, αστυνομικών και παρακρατικών δυνάμεων. (Διαβάστε την αναφορά στο τέλος αυτού του άρθρου)
Κέντρο των δραματικών εκείνων εξελίξεων ήταν το κτίριο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών, στην οδό Πατησίων. Εκεί διαδραματίστηκαν και γεγονότα, που παρέμειναν αθέατα στο ευρύ κοινό.
Γράφει ο δημοσιογράφος Γιάννης Ε. Διακογιάννης στα «ΝΕΑ» της 5ης Νοεμβρίου 2002, παρουσιάζοντας το βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Γάτου «Πολυτεχνείο ’73 – ρεπορτάζ  με την Ιστορία», που βασίστηκε σε μαρτυρίες ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα.
‍

Η αλήθεια για τον ραδιοφωνικό σταθμό
«Η Μαρία Δαμανάκη και ο Δημήτρης Παπαχρήστος είναι οι γνωστοί στο ευρύ κοινό εκφωνητές του Πολυτεχνείου. Ωστόσο, καθοριστικός ήταν ο ρόλος του «τρίτου» του σταθμού, του σκηνοθέτη Λάμπρου Παπαδημητράκη. Η μαρτυρία του στο βιβλίο είναιαποκαλυπτική:
“Ήμουνα στο τελευταίο έτος της Παντείου τότε και πρόεδρος στο σύλλογο των Χιωτών φοιτητών – είχα αναλάβει μετά τον Ηλία Πιταούλη.
Ο σταθμός ήταν ιδέα κάποιων παιδιών που σπουδάζανε ηλεκτρονικά, από τους Μηχανολόγους – Ηλεκτρολόγους. Αυτοί στήσανε ένα μικρό πομπό που, από όσο ξέρω, βρισκότανε μέσα στα εργαστήρια του Πολυτεχνείου.
Ανάμεσά τους και ο Νίκος Χριστοδουλάκης – σπούδαζε τότε στο Πολυτεχνείο, αργότερα συνέχισε οικονομικά. Ήταν ένα αμίλητο και ανήσυχο παιδί. Ήταν πάντα παρών στον πομπό, χωρίς να μιλάει, χωρίς να ακούγεται η φωνή του ούτε καν μεταξύ μας, σιωπηλός και προσεκτικός, με τα μάτια δεκατέσσερα, νύχτα – μέρα, αφοσιωμένος στη λειτουργία του. Μάλιστα, η Συντονιστική τον είχε ορίσει υπεύθυνο του σταθμού από την ώρα της συγκρότησής της.
Το σταθμό τον στήσανε Τετάρτη απόγευμα. Πρώτος εκφωνητής του ο Στέλιος ο Βίος. Κολλούσε, όμως, το στόμα του στο μικρόφωνο και το μικρόφωνο μπούκωνε, δεν ακουγότανε καθαρά τι έλεγε. Ανέβηκα, λοιπόν, κάποια στιγμή από το αίθριο της Αρχιτεκτονικής που βρισκόμουνα, για να του πω να διορθώσει τη φωνή του, να απομακρυνθεί από το μικρόφωνο.
Είχα κάποιες σχετικές γνώσεις, είχα τελειώσει σκηνοθεσία στη σχολή κινηματογράφου και θεάτρου του Σταυράκου. Έτσι, τελικά κόλλησα στο σταθμό και ήμουνα ο τελευταίος που έφυγε με την εισβολή…
Σε πρώτη φάση, οι βασικοί που βρίσκονταν στο σταθμό, από την πρώτη στιγμή που λειτούργησε, ήταν ο Στέλιος ο Βίος και η Τόνια η Μωροπούλου. Αργότερα, η Συντονιστική τούς απέσυρε για άλλες δουλειές και μείνανε μέχρι τέλος, μαζί με τον Χριστοδουλάκη κι εμένα, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και η Μαρία Δαμανάκη – που αργά, από το βράδυ της Παρασκευής, έφυγε.
Ήταν ακόμα δυο – τρία άλλα παιδιά που μπαινοβγαίνανε και ο Γιώργος Φιλιππάκης, που έλεγχε τα παιδιά της φρουράς του σταθμού που ο ίδιος είχε εγκαταστήσει, γιατί ήταν υπεύθυνος από τη Συντονιστική για την ασφάλεια του σταθμού και την περιφρούρηση του Πολυτεχνείου. Προσωπικά ανέλαβα να βελτιώνω την ποιότητα του ήχου, να βάζω κάποια μουσική, γιατί στην αρχή ο ήχος του ήταν ένας ξερός λόγος…»»
‍

Οι τελευταίες στιγμές
«… Τελευταίες στιγμές… Τις θυμάμαι καλά. Είχαν φύγει πια ο Δημήτρης και η Μαρία, νομίζω και ο Νίκος, αφού είχαμε πια πει τον Εθνικό Ύμνο διαβαστά. Ο πομπός ανοιχτός ανήγγειλε ότι σε πέντε λεπτά θα συνεχίσουμε την εκπομπή. Κατέβηκα κάτω, – την ώρα, ακριβώς, που ορμούσε το τανκ στην πύλη. Ξανανέβηκα. Πήρα βιαστικά ό,τι χαρτί υπήρχε εκεί – για να μη βρουν γραφικό χαρακτήρα, διέλυσα τον πομπό σε όσα περισσότερα μπορούσα κομμάτια, τα πέταξα σε διάφορα ράφια σε όλο το εργαστήριο και έφυγα. Ήταν περίπου τρεις και πέντε με τρεις
και δέκα.
Πιαστήκαμε χέρι – χέρι με κάποια άλλα παιδιά και προχωρήσαμε να σπάσουμε τον κλοιό της αστυνομίας. Δίπλα μου η αρραβωνιαστικιά μου η Θέκλα – έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Άφηνα κάθε τόσο το χέρι της, έσκιζα μέσα στις τσέπες μου τα χαρτιά και τα σκόρπιζα κομμάτια στο δρόμο. Μέχρι να φτάσουμε στη Στουρνάρα, οι τσέπες μου είχαν αδειάσει»».
Το πιάνο του Πολυτεχνείου
Στα «ΝΕΑ» της 17ης Νοεμβρίου 2004, ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης, προδημοσιεύοντας απόσπασμα από το βιβλίο «Οι Κρητικοί στον αντιδικτατορικό αγώνα» των εκδόσεων Λιβάνη φέρνει στο φως την ιστορία του πιάνου της εξέγερσης αλλά και της εμπλοκής των «αστών πολιτικών» στα γεγονότα των ημερών εκείνων:
«Ποιος ξέρει ότι το περίφημο πιάνο του Πολυτεχνείου που συνόδεψε δεκάδες αυτοσχέδιες συναυλίες τις ημέρες της κατάληψης του ’73 παραλίγο να καταστραφεί από ορισμένους φοιτητές; Ποιος θυμάται τον ρόλο της Ένωσης Κρητών Φοιτητών στην εξέγερση του Πολυτεχνείου;».
Αφηγείται Ο Νίκος Χριστοδουλάκης:
«Το πρώτο βράδυ, μερικοί πιο εξτρέμ από εμάς θέλανε να μετατρέψουν το Πολυτεχνείο πολύ γρήγορα σε μία εξέγερση εναντίον του αστικού συστήματος γενικά. Και ένας από τους πρώτους στόχους που είχαν βρει ήταν το πιάνο, το οποίο ένας ήθελε να το καταστρέψει,
επειδή συμβόλιζε την αστική κουλτούρα.
Αυτό αποφεύχθηκε όταν το βγάλαμε έξω, στο αίθριο της Αρχιτεκτονικής, και μετά άρχισε να παίζει διάφορα τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το ‘Πότε θα κάνει ξαστεριά’, και έτσι συμφιλιωθήκαμε με αυτή την πολύ επαναστατική διάθεση.
‍

Η βιβλιοθήκη
«H δεύτερη προσπάθεια ήταν όταν μερικοί θέλανε να βάλουν φωτιά στη βιβλιοθήκη, για να καταστρέψουν την κατεστημένη γνώση και να μπορέσει μετά η συνείδηση των ανθρώπων να διαμορφωθεί με νέα δεδομένα και στοιχεία.
Και αυτό το αποτρέψαμε με το απλούστατο επιχείρημα ότι αν κάψεις τα βιβλία τα οποία δανείζονται οι φοιτητές του Πολυτεχνείου θα τους υποχρεώσει μετά η χούντα να τα αγοράζουν, οπότε θα επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο, και έτσι θα στραφείς κυρίως εναντίον των φτωχών, και έτσι το γλιτώσαμε κι αυτό.
Το τρίτο αφορά στον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου. Ήταν μία προσπάθεια που ξεκίνησε από νωρίς την Τετάρτη, δεν είχε τη δυνατότητα να εκπέμπει πέρα από τον περίβολο, άρα δεν είχε καμία χρησιμότητα… Έγινε μετά ο σταθμός με την εμβέλεια που είχε, κυρίως στην Αθήνα.
Παρακινούμενοι από τη λειτουργία του σταθμού, μία ομάδα ερασιτεχνών ραδιοφωνατζήδων της εποχής εκείνης ήρθε από το Φάληρο και μας έφερε και συναρμολόγησε έναν σταθμό, ο οποίος θα είχε πανελλαδική εμβέλεια.
Δυστυχώς αυτή η προετοιμασία τέλειωσε στις τρεις το βράδυ. Στις δυόμισι είχαν ήδη φτάσει τα τανκς και κατά συνέπεια δεν είχε πια καμία πολιτική
χρησιμότητα…».
Όπως γράφει ο Διακογιάννης, «Ο Νίκος Χριστοδουλάκης μιλώντας για την εξέγερση του ’73 κάνει μία διαπίστωση. «H χούντα», λέει, «έπεσε από το Πολυτεχνείο. Αυτό το πιστεύω απόλυτα και δεν νομίζω ότι η χούντα έπεσε από την Κύπρο. Προφανώς, η τραγωδία της Κύπρου έκανε την πτώση της αυτονόητη και άμεση. Και χωρίς όμως την τραγωδία της Κύπρου πιστεύω ότι η χούντα του Ιωαννίδη δεν είχε περιθώρια περαιτέρω ύπαρξης και ήταν θέμα μηνών το πότε θα έπεφτε».
‍

Οι «αστοί πολιτικοί»
»Και αναφερόμενος στους «αστούς πολιτικούς» δίνει την παρακάτω μαρτυρία:
«Το βράδυ της Τετάρτης ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος περνώντας απ’ έξω από το Πολυτεχνείο αναζητεί επαφή. Οι εκδηλώσεις εναντίον του είναι πολύ επιθετικές, παρά το καλό όνομα το οποίο είχε στον αντιδικτατορικό κίνημα.
Κανείς δεν είχε τη διάθεση να συζητήσει το παραμικρό μαζί του, αυτό δεν ήταν ένα προσωπικό θέμα, αλλά ήταν πολιτικό, γιατί από την αρχή το Πολυτεχνείο καμία σχέση δεν είχε, ούτε θα μπορούσε να έχει, με τις προδικτατορικές δυνάμεις…
Ανάλογη προσπάθεια του Γιάγκου Πεσμαζόγλου πέφτει επίσης στο κενό. Ο Καραμανλής ως πιο οξυδερκής επιχειρεί την Παρασκευή να απευθύνει μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού μήνυμα συμπαράστασης στον ελληνικό λαό. Απορρίπτεται χωρίς καμία άλλη συζήτηση»».
‍

Το αίμα που κύλησε στο Πολυτεχνείο – Οι πρώτες ώρες μετά την εισβολή, νεκροί και τραυματίες
Οι καταθέσεις συγγενών θυμάτων και αυτόπτων μαρτύρων έναν χρόνο μετά την εξέγερση
Γιάννης Θ. Διαμαντής
Ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου 1973, ο στρατός και η αστυνομία της Χούντας έχουν εισβάλει στο κτιρίο του Πολυτεχνείου διαλύοντας έτσι την κατάληψη των φοιτητών που διαδήλωναν με συνθήματα κατά της Δικτατορίας.
Όσα δραματικά συνέβησαν τις πρώτες ώρες μετά τη βίαιη εκκένωση του Πολυτεχνείου αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της εξέγερσης περιγράφονται σε όσα κατέθεσαν αυτόπτες μάρτυρες, έναν χρόνο περίπου αργότερα, όταν η δικτατορία αποτελούσε πλέον παρελθόν.
Την προκαταρκτική εξέταση «προς διακρίβωσιν τυχόν τελέσεως, αξιοποίνων πράξεων εξ αφορμής των περί το Πολυτεχνείον γνωστών αιματηρών εκδηλώσεων του Νοεμβρίου 1973» αναλαμβάνει ο εισαγγελέας πρωτοδικών, Δημήτρης Τσεβάς.
«ΤΑ ΝΕΑ» δημοσιεύουν αποσπάσματα καταθέσεων.
Στις 3 Οκτωβρίου δημοσιεύονται οι καταθέσεις μελών της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου.
‍

Τα πρώτα λεπτά
“[Οι απλοί στρατιώτες] μπήκαν στο Πολυτεχνείο τρέμοντας. Τους αγακαλιάζαμε φωνάζοντας: ‘Είμαστε αδέλφια, μην ακούτε αυτούς που σας διατάζουν να μας σκοτώσετε’. Κι εκείνοι απαντούσαν: ‘Δεν θέλουμε να σας κτυπήσουμε. Φύγετε γρήγορα. Η Ασφάλεια ψάχει για τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής’, και μας βοηθούσαν να εγκαταλείψουμε το Πολυτεχνείο.
«Αντίθετα για την στάση των αστυνομικών, οι φοιτητές έδωσαν ανατριχιαστικές περιγραφές:
“Mας κτυπούσαν με τεράστια καδρόνια και κλομπς. Σ’ όλο το σώμα. Με τον πιο άγριο, με τον πιο βάρβαρο τρόπο.
Στόχο είχαν τα κεφάλια μας. Μας έριχναν κάτω και μας κλωτσούσαν στα κεφάλια”.
«Σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους, ο φοιτητής Στυλιανός Λογοθέτης είπε:
“Όλοι οι νεκροί ήσαν κτυπημένοι από σφαίρες. Ένας είχε δεχθή σφαίρα στην καρωτίδα, άλλος στα γεννητικά όργανα.
Ένας τρίτος είχε δεχθή ριπή στον θώρακα.
Έφεραν κι ένα παιδί με κομμένο πόδι από ριπή.
Λίγο πριν εισβάλη το τάνκ, ένας φοιτητής ανεβασμένος στην κολώνα της πύλης φώναζε: ‘Μη μας κτυπήσετε. Είσαστε αδέλφια μας»
(…)
‍

Eισβολή στο κτίριο του Πολυτεχνείου
“Οι Λοκατζήδες όρμησαν με προτεταμένα τα όπλα τους. Πολλοί φοιτηταί κλείσθηκαν στο κεντρικό κτίριο. Άλλοι στη Σχολή Μηχανολόγων. Όταν οι φαντάροι έφθασαν, τα παιδιά δεν πρόβαλαν καμμία αντίσταση. Και οι φαντάροι προσπαθούσαν να μας βγάλουν γρήγορα. Βγαίνοντας οι αστυνομικοί πυροβολούσαν. Κατάφερα να τρέξω προς τα Εξάρχεια και σώθηκα”
«Για “στρατιές” παρακρατικών που χτυπούσαν «με φοβερό μισός» τους φοιτητές κατά την έξοδό τους, μίλησε ο φοιτητής Δημ. Ανδρουλάκης, μέλος της Σ.Ε. του Πολυτεχνείου.
“Στην γωνία των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας, μια μεγάλη ομάδα παρακρατικών κραδαίνοντας καδρόνια, που είχαν πάρει από παρακείμενη οικοδομή, χτυπούσαν στα κεφάλια τους φοιτητές.
Τους τσάκιζαν.
Τους πέταγαν κάτω και τους ποδοπατούσαν φωνάζοντας φοβερές χυδαιότητες”.
«Το άγριο ανθρωποκυνηγητό από τους αστυνομικούς περιέγραψε και ο φοιτητής του Πολυτεχνείου Ι. Νυσταζάκης, μέλος κι αυτός της Συντονιστικής Επιτροπής.
“Ήταν τέτοια η καταδίωξη και το μίσος που έδειχναν οι αστυνομικοί, ώστε ένας φαντάρος, στην προσπάθειά του να σώση φοιτητή, βγήκε από το Πολυτεχνείο κρατώντας τον αγκαλιά  και πυροβολώντας στον αέρα.
Ένας αστυφύλακας, με το περίστροφο προτεταμένο, πήγε να τους κλείση τον δρόμο.
Ο φαντάρος συνέχισε να πυροβολή. Κι ο αστυνομικός παραμέρισε”.
‍

Ριπές από παντού
Τον Σεπτέμβριο του 1974, λίγο πριν τις καταθέσεις των μελών της Συντονιστικής Επιτροπής, δημοσιεύονται οι καταθέσεις συγγενών θυμάτων και ανθρώπων που επέζησαν από καθαρή τύχη.
«Για τον τραγικό θάνατο του αδελφού του Μάρκου Καραμανή, 22 ετών, ηλεκτρολόγου, κατέθεσε ο κ. Μανώλης Καραμανής:
“Τον σημάδεψαν στον αυχένα. Οι σφαίρες του έκοψαν την καρωτίδα.
Βρισκόταν στην ταράτσα της πολυκατοικίας στην γωνία Πατησίων και Αλεξάνδρας, το πρωί του Σαββάτου, 17 Νοεμβρίου.
Του έρριξαν από το απέναντι κτίριο του ΟΤΕ με πολυβόλο.
Τον μεταφέραμε σε  μία κουβέρτα στην κλινική ‘Παντάνασσα’.
Εκεί διαπιστώθηκε ο θάνατός του”.
«Με βλήμα στο κεφάλι μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό ο ξάδελφός του να πέφτη δίπλα του και πριν προλάβη ν’ αντιδράση δέχθηκε κι αυτός σφαίρα».
(…)

‍
«Στους σημερινούς μάρτυρες περιλαμβάνεται και η κ. Ευαγγελία Ξ. Παπαντωνοπούλου 31 ετών, οικοκυρά, κάτοικος Χαϊδαρίου.
»Είχε κατέβη το πρωί του Σαββάτου, 17 Νοεμβρίου, στο Κέντρο της Αθήνας για να ψωνίση, ανύποπτη γι’ αυτό που την περίμενε.
“Κατέβαινα την Πανεπιστημίου. Βρισκόμουν κοντά στου Λουμίδη.
Με χτύπησαν με το πολυβόλο του τανκ που βρισκόταν εκεί.
Η σφαίρα βρήκε στην κοιλιά και έκοψε στη μέση το παχύ έντερο. Την ίδια στιγμή που ένοιωσα τον πόνο κι έπεσα κάτω, γάζωσαν με ριπές το πεζοδρόμιο.
Στις φωνές μου για βοήθεια έτρεξε ένα νέο παιδί. Με σήκωσε και με πήγε στο φαρμακείο Λεμού. Μου είπε ότι είναι φοιτητής της Ιατρικής. Α
υτός με μετέφερε στον Σταθμό Α’ Βοηθειών. Στην πόρτα είπε ότι είναι αδελφός μου.
Δεν πρόλαβε να το πη καλά – καλά. Τον περιέλαβαν δύο υψηλόσωμοι αστυνομικοί και τον χτύπησαν άσχημα. Τον έσυραν μακρυά και τον έχασα. Δεν ξέρω τι απέγινε. Σ’ αυτό το παιδί χρωστώ τη ζωή μου».
«Δύο μήνες έμεινε συνολικά στα νοσοκομεία η κ. Παπαντωνοπούλου. Πρώτα στο Ρυθμιστικό, όπου μεταφέρθηκε με μια κοπέλλα που είχε δεχθή ριπή στην κοιλιά.
“Αυτή η κοπέλλα πρέπει να πέθανε. Ήταν κομμάτια στο μπρος μέρος του σώματός της. Αλλά κι αυτό που αντίκρυσα σ’ ένα μεγάλο θάλαμο του Ρυθμιστικού είναι φοβερό. Τραυματίες κάθε ηλικίας με πληγές ανοιχτές στο κεφάλι, στον θώρακα, στην κοιλιά, παντού».
«Δύο τραυματίες με σφαίρες στον θώρακα, μετέφερε μέσα στο Πολυτεχνείο ο κ. Γιαννακάκης»
“Ο ένας ήταν 16χρονο αμούστακο παιδί. Καθώς τον σήκωνα μού είπε:  ‘Μα τι έκανα, κύριε; Θα πεθάνω;’»
‍

O αριθμός των θυμάτων
Ο συνολικός αριθμός των νεκρών κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει ακόμα και σήμερα, 48 χρόνια μετά, ζήτημα που δεν έχει οριστικά εξακριβωθεί.
Το 2004, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και ο τότε διευθυντής του ιδρύματος,  ο ιστορικός Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, μέλος της Φοιτητικής Επιτροπής Αγώνα και πρόεδρος της συνέλευσης της Φιλοσοφικής Σχολής στο Πολυτεχνείο στις 16 Νοεμβρίου 1973, δημοσιοποίησαν τα αποτελέσματα σχετικής έρευνας η οποία οδήγησε στην ταυτοποίηση 24 νεκρών.
Όπως όμως ανέφερε η συγκεκριμένη έρευνα «έχει συγκροτηθεί ένας κατάλογος δεκαέξι (16) ανωνύμων περιπτώσεων που είχε θεωρηθεί σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι ‘προκύπτουν βασίμως’ ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία.
»Τέλος, η έρευνα έχει θέσει στο μικροσκόπιο τριάντα (30) επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν».
‍

ΣΥΡΙΖΑ: Τραγικά επίκαιρος ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του Πολυτεχνείου
«Το Πολυτεχνείο πλανάται σαν σκιά τα τελευταία 50 χρόνια πάνω από την Ιστορία», σημειώνει για την επέτειο της Εξέγερσης ο ΣΥΡΙΖΑ
«Μισός αιώνας συμπληρώνεται φέτος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ένα γεγονός-σταθμό στους αγώνες του λαού για Δημοκρατία και Ελευθερία. Ένα γεγονός που έμελλε να καθορίσει την Ιστορία της χώρας, θέτοντας τα θεμέλια για την ανατροπή της δικτατορίας των Συνταγματαρχών και τη μεταπολίτευση.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν υπήρξε μόνο μία μαζική εναντίωση των νέων της εποχής απέναντι στο ολοκληρωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου. Ήταν επίσης ένα κίνημα διεκδίκησης μιας καλύτερης ζωής και μιας δικαιότερης κοινωνίας, ένα αίτημα που εκφράστηκε ξεκάθαρα μέσα από το ιστορικό σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία».
Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου παραμένουν σήμερα απολύτως ζωντανά. Σε μια συνθήκη που ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δυσκολεύεται να έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά, εξαιτίας μιας πολιτικής εξουσίας που στηρίζει τα συμφέροντα των λίγων αντί των πολλών. Σε μια συνθήκη που οι ατομικές ελευθερίες και η προστασία της ιδιωτικής ζωής των πολιτών είναι σε κίνδυνο, εξαιτίας νέων δικτύων επιτήρησης και παρακολουθήσεων.
Την ίδια στιγμή, ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι τραγικά επίκαιρος, τις ημέρες που γινόμαστε μάρτυρες μίας ακόμη αιματοχυσίας στη Μέση Ανατολή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία καλεί όλους τους πολίτες να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις μνήμης και διαμαρτυρίας. Όσο και αν κάποιοι επιθυμούν να διαστρεβλώνουν τα γεγονότα του 1973 και να συσκοτίζουν τα μηνύματα της ιστορικής εξέγερσης, το Πολυτεχνείο πλανάται σαν σκιά τα τελευταία 50 χρόνια πάνω από την Ιστορία, για να θυμίζει ότι τίποτα δεν χαρίζεται στο λαό, εάν ο ίδιος δεν το διεκδικήσει».