50 χρόνια κατοχής από την Τουρκική εισβολής στην Κύπρο

Demetris Vohaitis - LJI Reporter
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 σηματοδοτεί μια από τις πιο κομβικές στιγμές στην ιστορία του νησιού, αναδιαμορφώνοντας όχι μόνο το δημογραφικό και γεωπολιτικό τοπίο αλλά και τις σχέσεις του με τα γειτονικά κράτη και την ευρύτερη διεθνή κοινότητα. Αυτό το γεγονός, που είχε ως αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή σημαντικού τμήματος της Κύπρου, είχε εκτεταμένες επιπτώσεις, τραβώντας την προσοχή των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βασικών χωρών όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η πρώην Σοβιετική Ένωση και σήμερα η Ρωσία, η Γαλλία, η Γερμανία, ο Καναδάς και, βεβαίως, η Ελλάδα. Οι πολυπλοκότητες της εξωτερικής πολιτικής, της διπλωματίας και του διεθνούς δικαίου είναι βαθιά συνυφασμένες στην αφήγηση της εισβολής, καθιστώντας την ένα θέμα διαρκούς ενδιαφέροντος και σημασίας για τους μελετητές, τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και το κοινό.
Αυτό το άρθρο επανεξετάζει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, εμβαθύνοντας στις στρατιωτικές και πολιτικές στρατηγικές που στήριξαν την εισβολή, τις νομικές και διπλωματικές επιπτώσεις που ακολούθησαν και τον βαθύ αντίκτυπό της στην καθημερινή ζωή των Κυπρίων πολιτών. Θα διερευνήσει επίσης πώς έχει διατηρηθεί η μνήμη αυτού του σημαντικού γεγονότος μέσω μουσείων και εκθεμάτων. Μέσα από μια εις βάθος εξέταση αυτών των πτυχών, το άρθρο στοχεύει να παρέχει μια ολοκληρωμένη επισκόπηση της μόνιμης κληρονομιάς της τουρκικής εισβολής, προσφέροντας πληροφορίες για τους ρόλους που έπαιξαν η Λευκωσία, η Αθήνα, η Άγκυρα, καθώς και η επιρροή των υπερδυνάμεις και την εξωτερική τους πολιτική, συμπεριλαμβανομένων προσωπικοτήτων όπως ο Κίσινγκερ. Αυτή η επανεξέταση όχι μόνο ρίχνει φως σε ένα κομβικό κεφάλαιο της κυπριακής ιστορίας, αλλά υπογραμμίζει επίσης την πολυπλοκότητα της πλοήγησης στις διεθνείς σχέσεις και της τήρησης του διεθνούς δικαίου ενόψει των γεωπολιτικών προκλήσεων.
Η Στρατιωτική και Πολιτική Στρατηγική της Εισβολής
Τουρκικά σχέδια και στόχοι
Η τουρκική στρατιωτική στρατηγική για την εισβολή στην Κύπρο σχεδιάστηκε σχολαστικά και εκτελέστηκε σε δύο βασικές φάσεις. Αρχικά, η προοπτική μιας εισβολής είχε εξεταστεί ήδη από το 1964, με τα οριστικά σχέδια να διατυπώθηκαν το 1967 και αργότερα να επικαιροποιηθούν. Η επιχείρηση είχε στόχο να δημιουργήσει μια ασφαλή παραλία στον τουρκοκυπριακό θύλακα Gönyeli, δημιουργώντας ένα τρίγωνο με παράκτια βάση 18km και βάθος 22km στην ενδοχώρα. Η πρώτη φάση αναμενόταν να διαρκέσει τρεις ημέρες, με στόχο την εξασφάλιση διπλωματικής επίλυσης. Εάν η διπλωματία αποτύγχανε, η επιχείρηση θα προχωρούσε στη δυναμική επίτευξη της γραμμής «Αττίλα» ως δεύτερο κύριο στόχο, απαιτώντας επιπλέον 3-4 ημέρες. Η επιχείρηση περιλάμβανε ολοκληρωμένες αεροπορικές, ναυτικές και χερσαίες δυνάμεις, με σημαντική ανάπτυξη οπλισμού και αλεξιπτωτιστών.
Κυπριακή και Ελληνική Στρατιωτική Αντίδραση
Σε απάντηση στα τουρκικά σχέδια εισβολής, η Κυπριακή Εθνική Φρουρά, υπό τις αρχικές στρατηγικές που ανέπτυξε ο Γεώργιος Γρίβας, προετοιμάστηκε για μια επίθεση σε όλο το νησί στους τουρκοκυπριακούς θύλακες. Το αρχικό σχέδιο, με την κωδική ονομασία «Aphrodite One», βασιζόταν στην παρουσία μιας ελληνικής μεραρχίας που αποσύρθηκε το 1967. Ένα αναθεωρημένο σχέδιο, «Aphrodite Two», εκπονήθηκε για να ξεκινήσει μια μεγάλη επίθεση εναντίον αυτών των θύλακων. Αυτή η αμυντική στρατηγική υπογράμμισε την ετοιμότητα των κυπριακών δυνάμεων να αντιμετωπίσουν την εισβολή, αν και με περιορισμένους πόρους σε σύγκριση με τη σχεδιαζόμενη τουρκική στρατιωτική ανάπτυξη.
Διεθνής Διπλωματία και Παρεμβάσεις
Το πρόσχημα για την τουρκική εισβολή ήταν το πραξικόπημα που οργάνωσε η χούντα της Αθήνας εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης της Κύπρου στις 15 Ιουλίου 1974. Η Τουρκία χρησιμοποίησε αυτό το γεγονός για να δικαιολογήσει τη στρατιωτική της επέμβαση, ισχυριζόμενη ότι ήταν μια πράξη για τον τερματισμό των δεκαετιών διαμάχης και την προστασία των Τουρκοκυπρίων από ελληνοκυπριακές εχθροπραξίες. Διεθνώς, η Τουρκία υποστήριξε ότι οι ενέργειές της ήταν σύμφωνες με τη Συνθήκη Εγγύησης, η οποία την υποχρέωνε να διατηρήσει την ανεξαρτησία και την ασφάλεια της Κύπρου. Η στάση αυτή γνωστοποιήθηκε με διάφορες επίσημες δηλώσεις και ανακοινώσεις, με τις οποίες υποστήριζαν ότι η επέμβαση δεν ήταν εισβολή αλλά ειρηνευτική επιχείρηση για την αποκατάσταση της τάξης και την προστασία όλων των Κυπρίων.
Νομικές και Διπλωματικές Επιπτώσεις
Ψηφίσματα και Εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών
Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν αναγνωρίσει με συνέπεια την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ολόκληρο το νησί. Ψηφίσματα όπως το ψήφισμα 541 (1983) και 550 (1984) του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ καταδίκασαν τις προσπάθειες της Τουρκίας να δημιουργήσει μια ξεχωριστή οντότητα στη βόρεια Κύπρο. Αυτά τα ψηφίσματα κηρύσσουν νομικά άκυρες τις αποσχιστικές ενέργειες και ζητούν την απόσυρση τέτοιων δηλώσεων. Επιπλέον, το ψήφισμα 37/253 (1983) της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υποστηρίζει την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, απαιτώντας την παύση κάθε ξένης παρέμβασης και την άμεση απόσυρση όλων των δυνάμεων κατοχής.
Κατάσταση στο Διεθνές Δίκαιο
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, οι ενέργειες της Τουρκίας στην Κύπρο, συμπεριλαμβανομένης της εισβολής και της επακόλουθης ανακήρυξης της ανεξαρτησίας από τις τουρκοκυπριακές αρχές, θεωρούνται παράνομες. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει καλέσει ρητά όλα τα κράτη να μην αναγνωρίσουν κανένα κυπριακό κράτος εκτός από την Κυπριακή Δημοκρατία. Τα ψηφίσματα τονίζουν επίσης τη σημασία του σεβασμού της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας, της ενότητας και της αδέσμευτης της Κυπριακής Δημοκρατίας και θεωρούν απαράδεκτες οποιεσδήποτε απόπειρες εποικισμού οποιουδήποτε τμήματος της Βαρώσια, στην Αμμόχωστο, από άλλους πλην των κατοίκων.
Η κατοχή της Κύπρου ήταν μια επίμονη πρόκληση για το διεθνές δίκαιο και τη διπλωματία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχει εγκρίνει πολυάριθμα ψηφίσματα που καταδικάζουν την τουρκική κατοχή και ζητούν την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων. Το ψήφισμα 353, που εγκρίθηκε στις 20 Ιουλίου 1974, απαιτούσε τον άμεσο τερματισμό της ξένης στρατιωτικής επέμβασης στην Κύπρο. Ωστόσο, αυτά τα ψηφίσματα έχουν σε μεγάλο βαθμό αγνοηθεί.
Ο διπλωματικός χορός γύρω από την Κύπρο δεν εμπλέκει μόνο την Τουρκία και την Ελλάδα, αλλά και τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, τα οποία και τα δύο έχουν σημαντικά στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή. Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι αυτές οι δυνάμεις έχουν συχνά δώσει προτεραιότητα σε γεωπολιτικούς προβληματισμούς έναντι των δικαιωμάτων των Κυπρίων.
Συνεχείς διπλωματικές προσπάθειες
Παρά τη σαφή στάση του διεθνούς δικαίου και τα πολυάριθμα ψηφίσματα του ΟΗΕ, οι προσπάθειες για την επίτευξη μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο Κυπριακό συνεχίζονται. Οι διαπραγματεύσεις διεξήχθησαν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με βάση σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και συμφωνίες υψηλού επιπέδου, με στόχο μια λύση που είναι δημοκρατική, δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη ενώ είναι συμβατή με τους νόμους και τις αρχές της ΕΕ. Η άτυπη συνάντηση 5+ ΟΗΕ που συγκλήθηκε από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ τον Απρίλιο του 2021 είχε ως στόχο την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, αν και εξακολουθούν να υπάρχουν προκλήσεις λόγω της μη εποικοδομητικής στάσης και των νέων προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας.
Επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των Κυπρίων
Ζώντας σε Διαιρεμένες Κοινότητες
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο έχει δημιουργήσει έναν έντονο εθνικό διχασμό, που οδήγησε στην αποξένωση των ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών κοινοτήτων. Αυτή η διαίρεση έχει διαιωνιστεί και από τα εκπαιδευτικά συστήματα και ιδιαίτερα το εθνικιστικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα της κατεχόμενης Κύπρου, χωρίς να εξαιρούμε την Κυπριακή πλευρά, που δίνουν έμφαση στις ιστορίες και τον πολιτισμό της «πατρίδας» τους παρά σε μια ενοποιημένη κυπριακή αφήγηση. Τα σχολεία σε όλο το νησί διδάσκουν ιστορικά μόνο την ιστορία της Ελλάδας και της Τουρκίας, με την ιστορία της Κύπρου να αποτελεί πρόσφατη προσθήκη στο πρόγραμμα σπουδών. Αυτή η πρακτική, βέβαια, τροφοδοτεί την επίμονη διχοτόμηση μεταξύ του «εμείς» και του «άλλου», βαθαίνοντας το κοινωνικό -και όχι μόνο- χάσμα.
Οικονομικές Διαταραχές και Ανάκαμψη
Η εισβολή οδήγησε σε σημαντική οικονομική αναταραχή, ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα του νησιού, που ήταν η πιο ανεπτυγμένη περιοχή πριν από το 1974. Η κατοχή επέφερε οικονομική καταστροφή, με την ακαθάριστη παραγωγή, τα τουριστικά καταλύματα και τη βιομηχανική παραγωγή να υποστούν σημαντικές απώλειες. Για παράδειγμα, το 70% της ακαθάριστης παραγωγής και το 65% της χωρητικότητας τουριστικών καταλυμάτων χάθηκαν λόγω της σύγκρουσης. Αυτή η οικονομική καταστροφή είχε ως αποτέλεσμα περίπου το 30% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού να είναι άνεργος εκείνη την εποχή. Ο μακροπρόθεσμος οικονομικός αντίκτυπος έχει επιδεινωθεί από τη συνεχιζόμενη εξάρτηση από την Τουρκία και τις προκλήσεις της διαχείρισης των φυσικών πόρων, όπως τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στον βυθό της Μεσογείου, επιτείνοντας περαιτέρω τις ενδονησιωτικές σχέσεις.
Αλλαγές γενεών στις απόψεις για την επανένωση
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, η συνεχής διαίρεση οδήγησε σε αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο οι διαφορετικές γενιές βλέπουν τη δυνατότητα επανένωσης. Οι νεότεροι Κύπριοι, επηρεασμένοι από τον συνεχιζόμενο χωρισμό και τις εθνικιστικές αφηγήσεις, μπορεί να έχουν διαφορετικές αντιλήψεις σε σύγκριση με τις παλαιότερες γενιές που βίωσαν την προ-εισβολή ενότητα του νησιού. Η εκπαίδευση και τα μέσα ενημέρωσης διαδραματίζουν κομβικούς ρόλους στη διαμόρφωση αυτών των απόψεων, με πρόσφατες προσπάθειες που στοχεύουν στην επανεγγραφή βιβλίων ιστορίας για να προσφέρουν μια πιο ισορροπημένη προοπτική και να ενθαρρύνουν την ενσυναίσθηση μεταξύ των κοινοτήτων. Ωστόσο, η απουσία της τουρκοκυπριακής πλευράς να συμφιλιώσει τις πολιτικές συζητήσεις και τις παγιωμένες θέσεις κάνοντας ένα τουλάχιστον βήμα πίσω εμποδίζουν την πρόοδο, και των δύο πλευρών, προς την επανένωση.
Διατήρηση της Μνήμης: Μουσεία και Εκθέματα
Βασικά εκθέματα και αντικείμενα
Το Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη έκθεση που διαρκεί από τις 4 Ιουλίου 2024 έως τις 30 Ιουνίου 2025, στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Αυτή η έκθεση εστιάζει στα «δύσκολα χρόνια» από το 1963 έως τον απόηχο της εισβολής του 1974, παρέχοντας μια καθηλωτική εμπειρία μέσω σύγχρονων και διαδραστικών τεχνολογιών. Τα προβεβλημένα εκθέματα περιλαμβάνουν ποικίλα υλικά που κυμαίνονται από αρχαιότητες και λαϊκή τέχνη έως σύγχρονα έργα τέχνης, ιστορικούς χάρτες, σπάνιες εκδόσεις και ψηφιακό αρχειακό υλικό. Συγκεκριμένα, η έκθεση ενσωματώνει σημαντικά εκθέματα τόσο από δημόσιες όσο και από ιδιωτικές συλλογές, με στόχο να προσελκύσει επισκέπτες όλων των ηλικιών με τις διαφορετικές αφηγήσεις της.
Ο ρόλος των μουσείων στην εκπαίδευση
Τα μουσεία στην Κύπρο έχουν εξελιχθεί μέσα από διακριτές φάσεις, καθεμία από τις οποίες αντικατοπτρίζει τις ιστορικές και πολιτιστικές αλλαγές της εποχής της. Η πρώτη φάση, επηρεασμένη από αποικιακά συμφέροντα, επικεντρώθηκε στο ελληνικό παρελθόν, ενώ οι επόμενες φάσεις, ιδιαίτερα μετά το 1974, έδωσαν έμφαση στην εθνική ταυτότητα και στους αγώνες των κυπριακών κοινοτήτων. Μουσεία όπως το Εθνικό Μουσείο Αγώνα στη Λευκωσία διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην εκπαίδευση του κοινού για τα ιστορικά γεγονότα που διαμόρφωσαν την Κύπρο, από τα αντιβρετανικά κινήματα μέχρι τις επιπτώσεις της τουρκικής εισβολής. Αυτά τα ιδρύματα δεν χρησιμεύουν μόνο ως θεματοφύλακες της κληρονομιάς αλλά και ως ζωτικά εκπαιδευτικά εργαλεία που ενθαρρύνουν τη βαθύτερη κατανόηση της περίπλοκης ιστορίας της Κύπρου.
Εργασίες Εικαστικής και Προφορικής Ιστορίας
Το Cyprus Oral History Project (COHP) αποτελεί παράδειγμα της ενσωμάτωσης της προφορικής ιστορίας στα εκπαιδευτικά προγράμματα, προσφέροντας γνώσεις για τις βιωμένες εμπειρίες ατόμων σε περιόδους σύγκρουσης και διχασμού. Αυτό το έργο συνδέει την προφορική ιστορία με την ανάπτυξη προγραμμάτων σπουδών, βοηθώντας στην επανερμηνεία ζητημάτων γλώσσας και ταυτότητας μέσω των αφηγήσεων που συλλέγονται. Επιπλέον, το έργο υπογραμμίζει τη σημασία των προοπτικών του φύλου και τον ρόλο της προφορικής ιστορίας στην κατανόηση του τραύματος και της συμφιλίωσης. Τέτοιες πρωτοβουλίες είναι ζωτικής σημασίας για την καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης και τη διαμόρφωση απαντήσεων σε συνεχιζόμενες συγκρούσεις, συμβάλλοντας έτσι στον ευρύτερο εκπαιδευτικό και πολιτιστικό λόγο στην Κύπρο.
Αναλογιζόμενοι τα τελευταία πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, γίνεται φανερό ότι αυτό το μνημειώδες γεγονός όχι μόνο έχει διαμορφώσει το κοινωνικοπολιτικό τοπίο του νησιού αλλά έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στους ανθρώπους του, τον πολιτισμό τους και τις προοπτικές τους για ειρήνη. Μέσα από την εξέταση των στρατηγικών ελιγμών, των νομικών εμπλοκών που προκύπτουν και των διάχυτων επιπτώσεων στην καθημερινή ζωή και την εθνική μνήμη, η σημασία αυτής της ιστορικής συγκυρίας δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Οι προσπάθειες για τη διατήρηση της μνήμης εκείνων των ταραγμένων εποχών, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη διαμάχη για επανένωση, υπογραμμίζουν τα πολύπλοκα στρώματα θεραπείας και κατανόησης που δεν έχουν ακόμη πραγματοποιηθεί πλήρως.
Η πορεία προς μια ειρηνική επίλυση και τη θεραπεία ενός έθνους που διχάζεται από πολιτικούς και εδαφικούς διαχωρισμούς παραμένει γεμάτη προκλήσεις. Ωστόσο, η διαρκής αναζήτηση για συμφιλίωση και ο συνεχής διάλογος στα διεθνή φόρουμ αναδεικνύουν μια συλλογική φιλοδοξία για ένα μέλλον όπου τα σημάδια του παρελθόντος δεν υπαγορεύουν πλέον τη μορφή της μοίρας της Κύπρου. Αυτό το ταξίδι, που αντανακλά έναν ευρύτερο ανθρώπινο αγώνα για ειρήνη εν μέσω διχασμού, προσφέρει ανεκτίμητες γνώσεις για την ανθεκτικότητα των κοινοτήτων που επιδιώκουν να χαράξουν μια πορεία προς την ενότητα και τον αμοιβαίο σεβασμό, έχοντας πάντα υπόψη τα μαθήματα που έχει δώσει η ιστορία.
Η συμπλήρωση 50 ετών από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο βρίσκει το νησί ακόμη διχοτομημένο και το Κυπριακό ζήτημα άλυτο. Παρά τις πολλές και ποικίλες διπλωματικές προσπάθειες, η λύση παραμένει άπιαστη. Η συνεχιζόμενη κατοχή, οι εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και οι πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία και την Κύπρο συνεχίζουν να επηρεάζουν τις διαπραγματεύσεις. Η διεθνής κοινότητα καλείται να συνεχίσει τις προσπάθειες για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, που θα εξασφαλίσει την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή.
Ο ρόλος των διεθνών οργανισμών, και ιδιαίτερα του ΟΗΕ και της ΕΕ, παραμένει κρίσιμος. Η στήριξη μεγάλων δυνάμεων είναι ζωτικής σημασίας για να περάσουν οι όροι μιας βιώσιμης λύσης. Οι επόμενες δεκαετίες θα δείξουν εάν η διεθνής κοινότητα και τα εμπλεκόμενα μέρη θα μπορέσουν να βρουν τον δρόμο προς την επανένωση της Κύπρου και την αποκατάσταση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή.
Το τελευταίο στοιχείο που υπάρχει, με την ευχή ότι θα μπορέσει να συμβάλλει στον βαθμό που μπορεί, είναι η υπογραφή της ηλεκτρονικής καμπάνιας που θα ζητήσει την βοήθεια των Καναδών βουλευτών και πολιτικών για τον αγώνα του κυπριακού λαού για Δικαιοσύνη, Ελευθερία και Ανθρώπινα Δικαιώματα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσουμε την υποστήριξή τους για μια ελεύθερη και ενωμένη Κύπρο, μέσω μιας λύσης που θα επιτρέπει σε όλους τους Κύπριους να ζουν ελεύθεροι από την υπάρχουσα στρατιωτική και πολιτική κατοχή.
Μαχαιριά στο υπογάστριο(;) η τελευταία δημοσίευση του Μιχάλη Ιγνατίου
Μαχαιριά στο υπογάστριο(;) η τελευταία δημοσίευση του Μιχάλη Ιγνατίου, ενός εκ των πλέον έγκριτων δημοσιογράφων και διαπιστευμένος ανταποκριτής στον Λευκό Οίκο και το State Department για ελληνικά και κυπριακά ΜΜΕ. Το κείμενο του αναφέρεται στον επικεφαλή καναδό διπλωμάτη της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο (UNFICYP), κ. Colin William Stewart.
Στις 14 Ιουλίου με άρθρο του στην ειδησεογραφική του ιστοσελίδα Hellas Journal και με τίτλο «Η τελική μαχαιριά μερικές ημέρες πριν από την 50η μαύρη “επέτειο” της τουρκικής εισβολής; Ο “αξιότιμος” κύριος Στιούαρτ δρα και αντιδρά φιλοτουρκικά. πρέπει να φύγει…».
Ο Κόλιν Στιούαρτ, ο Καναδός διπλωμάτης που ανέλαβε να βάλει τη διπλωματική «ταφόπετρα» στο Κυπριακό, που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην τουρκική διχοτομική διευθέτηση των δύο «κρατών», επανέλαβε το ίδιο ατόπημα, αλλά σε χειρότερο βαθμό αυτή τη φορά.
Συνέταξε με βρετανικό τρόπο γραφής, με βρετανική βεβαίως καθοδήγηση τις εκθέσεις του για τις καλές υπηρεσίες του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, και την κατάσταση της Ειρηνευτικής Δύναμης (UNFICYP) στην Κύπρο, για να αθωώσει εντελώς την κατοχική Τουρκία.
Και όλα αυτά έγιναν ενώ σε μερικές ημέρες η Κύπρος θα θρηνεί τους νεκρούς της, όσους και όσες δολοφονήθηκαν από τις δυνάμεις εισβολής του Αττίλα.
Θυμίζω πάντα για να ΜΗΝ ξεχνάμε ότι προηγήθηκε το προδοτικό πραξικόπημα κατά του ξεροκέφαλου Μακάριου και ακολούθησε η τουρκική εισβολή επί του σχεδιασμού του τότε υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Χένρι Κίσιγκερ.
Για το διπλό έγκλημα πλήρωσε μεν ο προδότης Δημήτριος Ιωαννίδης πεθαίνοντας στη φυλακή, αλλά η Δημοκρατία δεν πρέπει να χαρίζεται στους μειοδότες. Η τιμωρία πρέπει να είναι διαφορετική.
Ούτε στην Κύπρο πλήρωσαν οι συνεργάτες της Χούντας των Αθηνών, που μόλυναν τις ψυχές πολλών νέων παιδιών με το όνειρο της Ένωσης, το οποίο οι ίδιοι δεν πίστευαν. Αντίθετα μερικοί εξ αυτών αποτελούν μέλη της κυπριακής οικονομικής ζωής, άνθρωποι διεφθαρμένοι μέχρι το μεδούλι.
Με τις εκθέσεις του, ο εν λόγω άνθρωπος του ΟΗΕ, όπως του αρέσει να αυτοσυστήνεται, αποδέχεται μία ψεύτικη «πραγματικότητα» και προσπαθεί να την επιβάλει: ότι οι Τούρκοι κέρδισαν τον (σικέ ασφαλώς) πόλεμο και οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να αποδεχθούν αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε τετελεσμένα.
Η στάση του Στιούαρτ πρέπει να καταγγελθεί στον Γενικό Γραμματέα και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας οφείλει να καλέσει τους πρέσβεις των πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας και να τους ανακοινώσει ότι δεν μπορεί να συνεργαστεί πλέον μαζί του.
Για το θέμα αυτό και εκφράζοντας όπως πάντα την προσωπική μου γνώμη, πιστεύω ότι η αντίδραση του ΑΚΕΛ και μάλιστα η υποστήριξη του προς τον Στιούαρτ ήταν επιεικώς απαράδεκτη.
Δεν θυμάται ο αγαπητός Γενικός Γραμματέας του κόμματος, πόσες φορές -στις συζητήσεις του με τους δημοσιογράφους εντός και εκτός Κύπρου-, εξέφραζε σφοδρά παράπονα για τους εκπροσώπους του ΟΗΕ; Ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος και έζησε από πρώτο χέρι τα πάθη του Δημήτρη Χριστόφια.
Του άρεσε τότε που ο Δημοκρατικός Συναγερμός (ΔΗΣΥ) λάμβανε θέση υπέρ των αντιπροσώπων του ΟΗΕ; Όχι φυσικά. Τότε γιατί εκτίθεται; Τι εννοεί ότι ευθύνεται ο Κύπριος Πρόεδρος για το γεγονός ότι ο Στιούαρτ έγραψε αρνητικές εκθέσεις;
Δέχεται το ΑΚΕΛ ότι επειδή ο κ. Χριστοδουλίδης προειδοποίησε τον Στιούαρτ έπρεπε αυτός να παραποιήσει τα γεγονότα και να γράψει ψέματα στην έκθεση του; Ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε το ΑΚΕΛ, θα ενθαρρύνει τον Στιούαρτ να κάνει χειρότερα.
Και είναι ενοχλητικό το γεγονός ότι ο Στέφανος Στεφάνου έζησε τον απαράδεκτο τρόπο που φερόντουσαν οι προηγούμενοι, από τον Στιούαρτ, Ειδικοί Εκπρόσωποι και Αντιπρόσωποι, στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πρώην Γενικό Γραμματέα του Κόμματος.
Το Κυπριακό δεν πρέπει να είναι θέμα κομματικής αντιπαράθεσης και αναζήτησης πρόσκαιρων κομματικών κερδών. Είναι φρέσκα ακόμα τα μηνύματα των Ευρωεκλογών. Αν ο Φειδίας Παναγιώτου είχε ακόμα μία εβδομάδα στη διάθεση του, θα ξεπερνούσε και το ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ.
Ομιλούμε για τέσσερις πολιτικούς που υποσχέθηκαν στο λαό, μύριες φορές, ότι μόλις εκλεγούν θα λύσουν το Κυπριακό. Δεν το έλυσαν αλλά το ΔΙΕΛΥΣΑΝ με τις απαράδεκτες υποχωρήσεις τους.
Το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ φέρουν τις μεγαλύτερες ευθύνες για το σημερινό κατάντημα μας. Αντί να ντρέπονται, διότι κυβέρνησαν τον τόπο και ΔΕΝ έλυσαν το Κυπριακό, όπως υποσχέθηκαν, βγάζουν και γλώσσα;
Πρέπει να λέγονται τα πράγματα με το όνομα τους: Ο Στιούαρτ είναι εχθρός της Κύπρου και πρέπει να φύγει από το νησί. Εκφράζει ξεκάθαρα τις τουρκικές θέσεις. Είναι ένας μετρίου επιπέδου διπλωμάτης που απολαμβάνει τη ζωή του, κυρίως στα κατεχόμενα, χωρίς διπλωματικές περγαμηνές.
Αρκετό κακό προκάλεσε στην Κύπρο και το λαό της…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ι:
Είπαμε τον καλό μας λόγο για τον νεαρό Φειδία Παναγιώτου, που ρεζίλεψε το κυπριακό κομματικό σύστημα. Αλλά μερικές ενέργειες του μετά την εκλογή του στην Ευρωβουλή τον εκθέτουν και δίνει λαβή στους διεφθαρμένους πολιτικούς να τον λοιδορούν. Στο τέλος, αν δεν σταματήσει τις βλακείες, θα εξευτελιστεί. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος όσο ασόβαρος και αν είναι, να ταϊζει γόπα τσιγάρου ένα νεαρό στην Αθήνα για 50 ευρώ; Είναι υπερήφανος για τις πελλάρες του υιού του ο ευλαβής ιερέας πατέρας του;

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ:
Ζαλίζουν τα χρήματα που άλλαζαν χέρια μεταξύ ανώτερων και κατώτερων κληρικών της Εκκλησίας της Κύπρου. Παρακολουθούμε την υπόθεση και ΔΕΝ πρέπει να επιτραπεί το παραμικρό κουκούλωμα. Εάν δεν επιβληθούν οι νόμοι τους κράτους, οι πιστοί δεν θα πιστεύουν τίποτα. Τις δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90 η Εκκλησία της Ελλάδος είχε απαξιωθεί λόγω οικονομικών και σεξουαλικών σκανδάλων. Έγινε τεράστια προσπάθεια από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για να επιστρέψουν οι άνθρωποι στις εκκλησιές, και ειδικά οι νέοι. Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου είναι ένας ηθικός Ιεράρχης και Άνθρωπος και περιμένουμε να μην χαριστεί σε κανένα. Επίσης Μακαριώτατε οι μηνύσεις εναντίον δημοσιογράφων δεν ωφελούν.

‍