64η Επέτειος της Ανεξαρτησίας της Κύπρου

Η Κυπριακή Κοινότητα του Τορόντο, με αφορμή την 64η Επέτειο της Ανεξαρτησίας της Κύπρου, αφιερώνει στον Κυπριακό Ελληνισμό μια ιστορική αναδρομή, τιμώντας την πορεία της μεγαλονήσου. Μέσα από αυτή την πρωτοβουλία, θέλει να υπενθυμίσει τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αντιμετώπισε η Κύπρος, από τους αγώνες για ανεξαρτησία έως τις δοκιμασίες που πέρασε στο πέρασμα του χρόνου. Είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε τις θυσίες και την αντοχή του κυπριακού λαού, καθώς και να γιορτάσουμε την ανεκτίμητη πολιτιστική και εθνική του κληρονομιά.
“Λόγω της απαλλοτρίωσης του κοινοτικού κτιρίου για την επέκταση του Subway TTC και της μετακόμισης της κοινότητας στο νέο της κτίριο, δεν θα μπορέσουμε να σηματοδοτήσουμε την 64η επέτειο με ιδιαίτερες εκδηλώσεις. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση και την υποστήριξή σας σε αυτήν την περίοδο αλλαγών.” η πρόεδρος της Κυπριακής Κοινότητας Τορόντο κ. Ειρήνη Ραμφάλη

Η Κύπρος γιορτάζει με περηφάνια την 64η επέτειο της ανεξαρτησίας της.
Το 1960, η Κύπρος κέρδισε την ανεξαρτησία της, αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος και εντάχθηκε στην κοινότητα των Εθνών ως Κυπριακή Δημοκρατία. Δυστυχώς από το 1974, λόγω της στρατιωτικής εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής μέρους του εδάφους της από την Τουρκία, η Κυπριακή Δημοκρατία παραμένει τραγικά και παράνομα διαιρεμένη δια της βίας των όπλων του κατακτητή.
Η επίσημη ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε στις 16 Αυγούστου 1960, αλλά αργότερα αποφασίστηκε να εορτάζεται ως Ημέρα της Κυπριακής Ανεξαρτησίας η 1η Οκτωβρίου.
Ο κυπριακός λαός κατέκτησε την ανεξαρτησία του έπειτα από σκληρούς, μακροχρόνιους, κοινωνικοπολιτικούς, αντιαποικιακούς αγώνες ενάντια στην αποικιοκρατική δύναμη, η οποία αρνιόταν πεισματικά να παραχωρήσει στον κυπριακό λαό το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Κατά την περίοδο 1955-59, οι αντιαποικιακοί αγώνες πήραν και τη μορφή ένοπλου αγώνα, υπό την καθοδήγηση της ΕΟΚΑ.
Για εξυπηρέτηση των στρατηγικών της συμφερόντων η Μεγάλη Βρετανία εφάρμοσε τη γνωστή πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», υποσκάπτοντας τις σχέσεις μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και υποδαυλίζοντας συγκρούσεις μεταξύ τους.
Στην παγίδα αυτή της διαιρετικής πολιτικής δυστυχώς έπεσαν ακραίοι, εθνικιστικοί κύκλοι και από τις δυο κοινότητες της Κύπρου.
Στο φόντο της διαιρετικής πολιτικής της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και μέσα από τις αντιφάσεις του αντιαποικιακού αγώνα που οδηγήθηκε σε αδιέξοδα, επιβλήθηκε στο λαό μας η λύση της ανεξαρτησίας με ένα δοτό σύνταγμα, το οποίο ήταν δυσλειτουργικό και περιείχε τα σπέρματα της διαίρεσης.
Παρά τις αδυναμίες του δοτού συντάγματος και της ανεξαρτησίας υπό κηδεμονία, που παραχωρούσαν οι συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου, η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας αποτελεί μια μεγάλη ιστορική κατάκτηση που δημιουργούσε βάσιμες προσδοκίες για τη διάνοιξη προοπτικών προόδου της Κύπρου και του λαού της.

Η εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας τερμάτισε την αποικιοκρατία και αποτέλεσε ένα στοιχειώδες πλαίσιο ελεύθερης διακυβέρνησης του κυπριακού λαού, μέσα στο οποίο οι δυο κοινότητες μπορούσαν να καλλιεργήσουν σχέσεις κατανόησης και συνεργασίας και να χαράξουν την κοινή τους πορεία προς το μέλλον.
Η υπό όρους ανεξαρτησία, έτσι όπως επιβλήθηκε εκβιαστικά και ερήμην της θέλησης του κυπριακού λαού, επισώρευσε από την αρχή μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα του κυπριακού κράτους.
Οι συνωμοσίες και οι σχεδιασμοί ξένων κέντρων εξουσίας σε βάρος της Κύπρου συνεχίστηκαν. Το χειρότερο από όλα, όμως, ήταν το γεγονός ότι κύκλοι και στις δύο κοινότητες αισθάνονταν ότι η ανεξαρτησία δεν εκπλήρωνε τους πόθους και τα οράματά τους: την ένωση με την Ελλάδα για τους Ελληνοκύπριους, τη διχοτόμηση του νησιού για τους Τουρκοκύπριους.
Οι κύκλοι αυτοί άρχισαν να δρουν διαλυτικά σε βάρος του κυπριακού κράτους με αποτέλεσμα η έλλειψη εμπιστοσύνης και η καχυποψία που αναπτύχθηκαν ανάμεσα στις δύο κοινότητες από τις πρώτες διακοινοτικές συγκρούσεις του 1958, να ενταθούν.

Οι διακοινοτικές ταραχές του 1963-64 και του 1967 που ακολούθησαν, ήταν το προοίμιο της τραγωδίας του 1974 που έζησε η Κύπρος.
Με τις συγκρούσεις του 1963-64, η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή ηγεσία επέβαλαν την αποχώρηση της τουρκοκυπριακής κοινότητας από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη διοίκηση του κράτους, καθώς και τον εγκλεισμό μεγάλου αριθμού Τουρκοκυπρίων σε θύλακες.
Αυτή η εξέλιξη αποτέλεσε τον πρώτο πληθυσμιακό διαχωρισμό του λαού μας.

‍

‍
Το εγκληματικό και προδοτικό πραξικόπημα ενάντια στον νόμιμο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, στις 15 Ιουλίου 1974, έδωσε το από πολλού αναζητούμενο πρόσχημα στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο για να υλοποιήσει τα διχοτομικά της σχέδια.
Η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου 1974, είναι αναμφισβήτητα η πιο μαύρη και τραγική σελίδα στην πολυτάραχη ιστορία της Κύπρου.
Το πλήγμα ήταν βαρύ και ο ανθρώπινος πόνος απερίγραπτος: 37%, περίπου, του κυπριακού εδάφους καταλαμβάνεται από τα τουρκικά στρατεύματα, το ένα τρίτο περίπου του πληθυσμού εκδιώκεται από τα σπίτια και τις περιουσίες του και προσφυγοποιείται στον ίδιο τον τόπο του.
Χιλιάδες οι νεκροί ενώ εκατοντάδες οικογένειες περιμένουν ακόμα τη διακρίβωση της τύχης αγαπημένων τους προσώπων που από τότε ελλείπουν.
Η οικονομική καταστροφή στο κατεχόμενο τμήμα, που ήταν και το πιο αναπτυγμένο στο νησί, ήταν ολοκληρωτική και ανάγκασε χιλιάδες εκτοπισμένους να ξαναρχίσουν τη ζωή τους από το μηδέν.
Η Τουρκία μετέφερε από την Ανατολία περισσότερους από 160.000 Τούρκους εποίκους στο πλαίσιο ενός οργανωμένου σχεδίου δημογραφικής αλλαγής της Κύπρου και νόθευσης της θέλησης των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους μεταχειρίζεται ως εργαλείο στα επεκτατικά της σχέδια. Ωστόσο, παρά την τόσο μεγάλη, τραγική ανατροπή της πορείας του, ο κυπριακός λαός όχι μόνο κατόρθωσε να επιβιώσει αλλά κατάφερε να ανακάμψει, ατενίζοντας το μέλλον με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.
Παρά την ασύλληπτη καταστροφή που επέφερε η τουρκική εισβολή και ημικατοχή, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει να επιδείξει σημαντικά επιτεύγματα σε όλους τους τομείς. Χάρη στην εργατικότητά του, ο κυπριακός λαός κατάφερε να ανασυγκροτηθεί οικονομικά, πετυχαίνοντας ένα αξιοσημείωτο επίπεδο ανάπτυξης και ευημερίας.
Στον πολιτικό τομέα πέτυχε να εμπεδώσει ένα δημοκρατικό, πλουραλιστικό σύστημα, που το χαρακτηρίζει ο δημοκρατικός διάλογος. Όλα αυτά τα χρόνια μετά την ανεξαρτησία, η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, ήταν ο θώρακας και η ασπίδα για την επιβίωση του λαού μας.
Από την αρχή της ανεξαρτησίας της η Κύπρος έγινε ισότιμο μέλος της διεθνούς κοινότητας, με κύρος πολλές φορές δυσανάλογα μεγάλο του μικρού της μεγέθους.
Δραστήριο μέλος της Κοινοπολιτείας και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, η Κύπρος δεν άργησε να πάρει τη φυσιολογική της θέση στο Συμβούλιο της Ευρώπης, υποδηλώνοντας την ευρωπαϊκή της ταυτότητα και προσανατολισμό.
Εξάλλου, η Κύπρος έγινε μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων, διαδραματίζοντας ηγετικό ρόλο. Από εκεί άντλησε υποστήριξη και αλληλεγγύη.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την 1η Μαΐου 2004, είναι ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και από τον Ιούλιο μέχρι τον Δεκέμβριο του 2012 ασκεί την Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ.
Μέσα σ’ αυτή τη δύσκολη πορεία, πρωταρχικός και αμετάθετος στόχος του κυπριακού λαού και των κυπριακών κυβερνήσεων παρέμεινε η επίτευξη μιας συμφωνημένης και συμβιβαστικής λύσης του Κυπριακού.
Ένας έντιμος συμβιβασμός που να επιτρέπει σʼ όλους τους πολίτες του νησιού, ανεξάρτητα από εθνοτική προέλευση, να επιβιώνουν στη γη των πατέρων τους, οικοδομώντας ένα ασφαλές και ειρηνικό μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Η κυπριακή Kυβέρνηση έχει διακηρύξει σταθερά και σε όλους τους τόνους την αποφασιστικότητά της να προχωρήσει σε ένα λειτουργικό και βιώσιμο συμβιβασμό που θα αντιμετωπίζει τις βάσιμες ανησυχίες όλων των πολιτών του νησιού.
Πλαίσιο αυτού του συμβιβασμού είναι η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με μια και μόνη κυριαρχία, μιαν ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα, όπως περιγράφεται στις δυο συμφωνίες υψηλού επιπέδου του 1977 και 1979 και στα σχετικά ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Η λύση πρέπει να στηρίζεται στις αρχές του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου.
Ο συμβιβασμός αυτός για να είναι βιώσιμος θα πρέπει να απαλλάσσει την Κύπρο από την κατοχή, να τερματίζει τον εποικισμό, να επανενώνει το κράτος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία, να αποκαθιστά και να κατοχυρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων, στο πλαίσιο μιας πραγματικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα, όπως προνοείται από τα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Καθώς γιορτάζουμε μία ακόμα επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, η διαδικασία για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος, η οποία άρχισε το 2008, συνεχίζεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Στόχος είναι η επίτευξη δίκαιης, υπό τις περιστάσεις, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης, με αποφασιστικότητα και ευελιξία και πάντοτε συνεπής σε αρχές, θα συνεχίσει να εργάζεται για την επίτευξη λύσης που να είναι προς όφελος των συμφερόντων του λαού μας, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων.
Η ελληνοκυπριακή κοινότητα έχει σταθερά προταγμένο το χέρι της συμφιλίωσης και συνεργασίας προς την τουρκοκυπριακή κοινότητα, για την οικοδόμηση ενός ειρηνικού και ευτυχισμένου μέλλοντος. Διδασκόμενη από την ιστορία και αφήνοντας πίσω της λάθη και τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, είναι έτοιμη να βαδίσει μαζί με τους Τουρκοκύπριους τη λεωφόρο της επανένωσης, της ειρήνης και της ευημερίας.

‍