Ένας φάρος πολιτισμού για την ελληνική διασπορά

80 χρόνια ζωής και τουλάχιστον 60 χρόνια θεάτρου

Δημήτρης Βοχαΐτης - LJI Reporter
Στο φως των θεατρικών προβολέων, εκεί όπου η τέχνη συναντά την ελληνική γλώσσα και η θεατρική παράδοση συνομιλεί με το σήμερα, η Νάνσυ Αθανασοπούλου-Μυλωνά γιόρτασε τα 80 χρόνια ζωής της και ατύπως τα 60 χρόνια αδιάλειπτης προσφοράς της στην σκηνή του ελληνικού θεάτρου της διασποράς. Μία γυναίκα-σύμβολο, μια καλλιτεχνική ψυχή που έδωσε φωνή, σχήμα και υπόσταση στον ελληνικό πολιτισμό του Καναδά και της Αυστραλίας.
Μία στάση ζωής που της απέδωσε το Μετάλλιο του Τάγματος της Αυστραλίας (The Medal of the Order of Australia) για την προσφορά της, όχι μόνο στην ελληνική κοινότητα αλλά και για την διαπαιδαγώγηση των αγγλόφωνων και λοιπών κοινοτήτων στην ελληνική τέχνη και πολιτισμό.
Από την πρώτη στιγμή που στάθηκε στα πόδια της η επί σκηνής έκφραση πρέπει να ήταν αυτό που την εξέφραζε. Η Νάνσυ δεν ξεκίνησε κατευθείαν ως ηθοποιός. Μιλώντας στον Ελληνικό Τύπο δήλωσε ότι «Στα εννέα μου χρόνια οι καλόγριες του σχολείου που πήγαινα είδαν ότι κάτι είχα και με προέτρεψαν να αναλάβω την πρώτη μου χορογραφία για μία σχολική παράσταση. Αυτό ήταν. Έκτοτε ο επί σκηνής κόσμος μου ανήκε».
Η ερμηνεία της, πλούσια σε πάθος και αυθεντικότητα, με τα δικά της χαρακτηριστικά στοιχεία φώτισε δεκάδες παραστάσεις, από τα αριστουργήματα της αρχαίας τραγωδίας μέχρι τα διαμαντένια έργα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Μία «μύηση» σε έναν συμβολικό κόσμο που το όνειρο και η ανθρώπινη υπόσταση εκφράζεται με μία ρεαλιστική πραγματικότητα.

‍
Ένα θέατρο που ανασαίνει Ελλάδα
Σε μία πόλη όπου ο ελληνικός πολιτισμός παλεύει να κρατήσει την ταυτότητά του ζωντανή, η Νάνσυ υπήρξε ο πνεύμονας αυτού του θεάτρου. Ίδρυσε, σκηνοθέτησε, ερμήνευσε, εκπαίδευσε και καθοδήγησε γενιές νέων καλλιτεχνών φέρνοντας την αύρα του ελληνόφωνου θεάτρου στις καρδιές των ομογενών. Το έργο της ξεπερνώντας τα σύνορα της σκηνής μετατράπηκε σε μία κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει. Ένας άνθρωπος που κάποιοι την αποκαλούν «δυνάστη» την ώρα της πρόβας αλλά και δίκαιη. Ένας δυνάστης που γίνεται σκληρή όταν πρέπει και όχι όταν απαιτείται ευγένεια. Ένας άνθρωπος ευθύς και ακέραιος που δεν συμβιβάζεται με υποκριτικές πρακτικές.
Δεν υπήρξε ποτέ μία θεατρίνα. Ήταν η δασκάλα, η μέντορας, η φίλη, η μητέρα κάθε θεατρικής προσπάθειας. Το θέατρο για εκείνη δεν ήταν επάγγελμα αλλά ένας ιερός χώρος όπου οι λεκτικές έννοιες γίνονταν γλωσσικά σύμβολα τα οποία αποκτούν καθαρτήρια υπόσταση, ουσία και χαρακτήρα. Οι ερμηνείες της ήταν ταξίδια ψυχής, οι σκηνοθεσίες της μαθητείες σε ένα θέατρο που σεβάστηκε και τίμησε την παράδοση αλλά δεν φοβήθηκε την εξέλιξη.
Το ελληνόφωνο και ελληνικό θέατρο του Τορόντο σήμερα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την δική της παρουσία. Την Παρασκευή, σε μία κρυφή από την ίδια γιορτή για τα 80στα της γενέθλια, ο σύζυγός της Χρήστος Αθανασόπουλος, η κόρη της Thaleia Caruana -που ταξίδεψε στο Τορόντο από το Λος Άντζελες και συνδιοργάνωσε το πάρτι- η πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο, Μπέτι Σκουτάκη, οι φίλοι, οι μαθητές και οι συνεργάτες της ήταν παρών στην γιορτή που διοργανώθηκε προς τιμήν της στο Viva Pizzeria and Pasta House.
Το φως των προβολέων κάποια στιγμή θα χαμηλώσουν -όπως για όλους μας- αλλά η λάμψη της τέχνης της θα συνεχίσει να φωτίζει τις επόμενες γενιές. Το ελληνικό και ελληνόφωνο θέατρο του Καναδά στέκεται όρθιο χάρη και σε αυτήν. Και η ιστορία της θα συνεχίσει να γράφεται σε κάθε παράσταση, σε κάθε ανάσα θεατρικής μαγείας που εμπνέεται από την αφοσίωσή της.
Χρόνια πολλά, Νάνσυ!

‍