Η LiUNA είναι συνδικάτο ή επιτροπή κομματικού ελέγχου;

Δημήτρης Βοχαΐτης - LJI Reporter
Ως πρώην μέλος του μεγαλύτερου οικοδομικού συνδικάτου στον Καναδά, του LiUNA Local 183, προ ολίγων ημερών έλαβα ένα μήνυμα που με άφησε άναυδο. Μου ζητήθηκε ευθέως να αποκαλύψω τί σκοπεύω να ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές. Η ερώτηση αυτή συνιστά κραυγαλέα υπέρβαση των ορίων που διαχωρίζουν τον συνδικαλισμό από τον ιδεολογικό προσανατολισμό του καθενός. Δεν πρόκειται για μία απλή άστοχη πρακτική. Πρόκειται για μια σαφή, επικίνδυνη εκτροπή από τον θεσμικό και δημοκρατικό ρόλο που οφείλει να επιτελεί ένα σωματείο.
Καμία συνδικαλιστική οργάνωση, όσο ισχυρή κι αν είναι, όσο κι αν επικαλείται τη φωνή της «εργατικής τάξης» των οικοδόμων, δεν δικαιούται, ούτε νομικά ούτε ηθικά, να επιτηρεί ή να «χαρτογραφεί» τις πολιτικές προτιμήσεις των μελών της. Η ψήφος στον Καναδά παραμένει καθολική, άμεση και μυστική όπως αυτή διασφαλίζεται στον Καναδικού Χάρτη Δικαιωμάτων και Ελευθεριών (Canadian Charter of Rights and Freedoms, 1982). Επιπλέον, η ελευθερία σκέψης, πεποιθήσεων, έκφρασης -όπως είναι φυσικά επαγόμενο- και πολιτικών απόψεων και και η ισότητα ενώπιον του νόμου αποτελούν θεμελιώδεις συνταγματικές εγγυήσεις, τις οποίες καμία συλλογικότητα, ακόμη και ένα συνδικάτο, δεν μπορεί να παρακάμπτει. Το Εργατικό Δίκαιο της επαρχίας του Οντάριο (Ontario Labour Relations Act, 1995) και αυτό ορίζει ρητά ότι «κανένα συνδικάτο δεν επιτρέπεται να ασκεί εκφοβισμό ή καταναγκασμό με σκοπό να επηρεάσει τις επιλογές των μελών του» ενώ υποχρεώνει τα συνδικάτα να εκπροσωπούν τα μέλη τους δίκαια, με καλή πίστη και χωρίς διακρίσεις, γεγονός που αποκλείει οποιαδήποτε μεταχείριση βασισμένη σε πολιτικές απόψεις ή κομματική ταύτιση.
Το Εργατικό Δίκαιο της επαρχίας του Οντάριο και αυτό ορίζει ρητά  ότι «κανένα συνδικάτο δεν επιτρέπεται να ασκεί εκφοβισμό ή καταναγκασμό με σκοπό να επηρεάσει τις επιλογές των μελών του». Ορίζει ρητά ότι κανένα Συνδικάτο δεν μπορεί να ασκεί εκφοβισμό ή εξαναγκασμό και υποχρεώνει τα συνδικάτα να εκπροσωπούν τα μέλη τους δίκαια, με καλή πίστη και χωρίς διακρίσεις, γεγονός που αποκλείει οποιαδήποτε μεταχείριση βασισμένη σε πολιτικές απόψεις ή κομματική ταύτιση.
Η Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οντάριο (Ontario Human Rights Code) συμπληρώνει το πλαίσιο προστασίας, απαγορεύοντας διακρίσεις στην εργασία και την επαγγελματική ιδιότητα βάσει πολιτικής πίστης ή συσχέτισης, ενώ το Ομοσπονδιακό Νομοθετικό Πλαίσιο περί Ιδιωτικότητας (PIPEDA) καθιστά σαφές ότι η συλλογή προσωπικών πληροφοριών επιτρέπεται μόνο με σαφή συγκατάθεση, περιορισμένη χρήση και αυστηρή προστασία.
Αντ’ αυτών, λοιπόν, τί ακριβώς επιδιώκει η LiUNA; Να δημιουργήσει ένα εσωτερικό μητρώο πολιτικής «καθαρότητας» ή φίλα προσκείμενης κομματικής συμπόρευσης; Να ταξινομήσει τα μέλη σε «πιστούς» και «αποκλίνοντες»; Να νομιμοποιήσει εκ των προτέρων τις προεκλογικές του συμμαχίες και δημόσιες τοποθετήσεις; Να κατευθύνει την ψήφο μέσω ηθικού εκβιασμού και ψυχολογικής πίεσης; Όλες αυτές οι πρακτικές φλερτάρουν επικίνδυνα με λογικές αυταρχισμού και παραπέμπουν περισσότερο σε επιτροπές ιδεολογικού ελέγχου παρά σε θεσμούς δημοκρατικής εκπροσώπησης σε μία χώρα που θεωρείται και δημοκρατική και ανεπτυγμένη.
Αν το συγκεκριμένο σωματείο επιθυμεί να εμπλακεί στην πολιτική σφαίρα, και έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει, ας το κάνει μέσω προγραμματικών θέσεων, ανοικτής δημόσιας συζήτησης, τεκμηριωμένου διαλόγου και σεβασμού στην αυτονομία των μελών της. Όχι με υπαινιγμούς, μεθοδευμένες ερωτήσεις και μεθόδους σκιώδους επιτήρησης. Το να ζητείται από ένα πρώην ή ενεργό μέλος να αποκαλύψει την ψήφο του δεν είναι απλώς προσβλητικό. Είναι εκφοβιστικό. Και όταν ο εκφοβισμός προέρχεται από τον θεσμικό εκπρόσωπο και προστάτη των εργαζομένων, τότε η ηθική υποκρισία μετατρέπεται σε θεσμική εκτροπή.
Η ελευθερία και ο επαγγελματικός έλεγχος του εργαζομένου δεν αρχίζει και τελειώνει στο εργοτάξιο. Επεκτείνεται μέχρι το παραβάν της κάλπης οπού εκεί, μόνον ο πολίτης έχει θέση και κανένας άλλος.

‍

Is LiUNA a Union or a partisan oversight committee?

Δημήτρης Βοχαΐτης - LJI Reporter
As a former member of LiUNA Local 183 -the largest construction union in Canada- I received yesterday (April 2nd) a message that left me stunned. I was directly asked how I intend to vote in the upcoming elections. This question constitutes a blatant overstepping of the boundaries that should distinguish union activity from an individual’s ideological orientation. This is not a matter of simple misjudgement; it is a clear and dangerous deviation from the institutional and democratic role a union is expected to fulfill.
No trade union, regardless of its strength or its claims to speak on behalf of the so-called “working class” of construction workers, holds either the legal or moral right to monitor or “map out” the political preferences of its members. In Canada, the right to vote remains universal, direct, and secret, as explicitly protected by the Canadian Charter of Rights and Freedoms (1982).
Furthermore, freedom of thought, belief, expression, as well as the right to hold political opinions, and equality before the law are fundamental constitutional guarantees. These principles cannot be overridden by any collective entity, including a union. The Ontario Labour Relations Act (1995) is equally unambiguous: no union may engage in intimidation or coercion with the aim of influencing the political choices of its members. The Act further mandates that unions represent their members fairly, in good faith, and without discrimination, an obligation that categorically prohibits any treatment based on political opinion or party affiliation.
The Ontario Human Rights Code reinforces this protective framework, explicitly prohibiting discrimination in employment or professional affiliation on the grounds of political belief or association. Simultaneously, the federal Personal Information Protection and Electronic Documents Act (PIPEDA) makes clear that the collection of personal data is permitted only with informed consent, restricted use, and strict safeguards.
What, then, is LiUNA truly seeking to achieve? To create an internal registry of political “purity” or partisan alignment? To classify members into “loyalists” and “dissenters”? To pre-emptively legitimise its electoral alliances and public endorsements? To steer votes through moral coercion and psychological pressure? Such tactics tread dangerously close to authoritarian logic, resembling ideological control boards more than democratic institutions of worker representation—in a country that considers itself both free and developed.
If this particular union wishes to engage in political life -and it is entirely within its rights to do so- it ought to proceed via policy proposals, open public discourse, evidence-based dialogue, and, above all, respect for the autonomy of its members. Not through insinuations, leading questions, and methods of shadow surveillance. To ask a former or current member to disclose their vote is not merely inappropriate. It is a form of intimidation. And when such intimidation emanates from the very body meant to represent and protect workers, then institutional trust gives way to institutional abuse.
The freedom and professional integrity of a worker do not begin and end on the construction site. They extend all the way to the voting booth, where the only voice that matters is that of the citizen. No one else.

‍

‍