Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«Η ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (Προς Γαλάτας, 2:16-20)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

Αγαπητέ αναγνώστη, αναρωτήθηκες ποτέ γιατί άραγε ήρθαμε στον κόσμο; Ποίος ο προορισμός μας; Μήπως σκοπός μας είναι το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομε;» Μήπως ήρθαμε από το μηδέν, και βαδίζουμε για το μηδέν;

Μήπως «αυτοσχεδίως εγεννήθημεν και μετά τούτο εσόμεθα ως ουχ υπάρξαντες; (Σοφ Σολ. 2:2).

Αλοίμονο! Μια τέτοια θεώρηση της ζωής θα μας έκανε πολύ δυστυχισμένους. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε «ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν». Όμως όχι! «Ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσίαν». Τον δημιούργησε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν». Τον στόλισε μ’ έξοχα και θεία χαρίσματα. Του χάρισε όλα τα μέσα της σωτηρίας. Από την αρχή τον έπλασε για να τον κάνει αιώνια ευτυχισμένο και μακάριο κοντά Του. Έτσι, ο προορισμός του ανθρώπου είναι η ομοίωσή του προς τον Χριστό κι η κατάκτηση της βασιλείας Του. (Προς Κολοσσαείς 3:4) λέγει: «Όταν ο Χριστός φανερωθεί, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ, φανερωθήσεσθε εν δόξη». Όταν, λέγει ο Χριστός, που είναι η ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί Του δοξασμένοι.

Πρώτο και κύριο μέλημά μας πρέπει νά ‘ναι η μόρφωσή μας σύμφωνα με το θέλημά Του. Να επιδιώκουμε τον αγιασμό μας «ου χωρίς, ουδείς όψεται τον Κύριον.» Χωρίς καθαρή καρδιά κανείς δεν θα ιδεί τον Θεό. Ν’ ανεβούμε τα δύσκολα, αλλά πανόμορφα σκαλοπάτια της ηθικής τελειότητος. Με σύνθημα το «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι.» Πρέπει να γίνουμε τέλειοι με τη βοήθεια του Θεού για να επιτύχουμε τον ύψιστο κι άγιον προορισμό μας. Να υποτάξουμε τη θέλησή μας στον Χριστό. Να γίνουμε «Χριστοειδείς.» Να γεμίσουμε την καρδιά μας μόνον με τον Κύριο. Το «ζει δε εν εμοί Χριστός» νά ‘ναι της ζωής μας το πιο υπέροχο και μοναδικό ιδανικό.

Η Χριστιανική ζωή αρχίζει στον κόσμο τούτο κι εξελίσσεται και φτάνει στην ωριμότητά της στη μέλλουσα ζωή. Εδώ στη γη δεν μπορεί ο άνθρωπος να επιτύχει την απόλυτη τελειότητα. Θα την επιτύχει μονάχα στον ουρανό. Εδώ θ’ αγωνίζεται με πόνο και κόπο ως ότου φτάσει στη σχετική τελειότητα, θ’ αγωνίζεται να νεκρώσει «τα μέλη τα επί γης.» Όσοι έχουν αναγεννηθεί, τροφοδοτούν την ψυχή τους με σκέψεις και πόθους ανώτερους. Όσοι ζουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σαρκικής ζωής, μολύνουν και καταστρέφουν την ψυχή. Ανάμεσα στο σώμα και στην ψυχή γίνεται αγώνας για επικράτηση. Τι μεγάλος αγώνας στ’ αλήθεια για να μπορέσει κάποιος να δαμάσει τα πάθη του. Νίκη της ψυχής, σημαίνει παράδεισον. Νίκη της σάρκας σημαίνει κόλαση. Ζούμε για να παλεύουμε, και παλεύουμε για να κερδίσουμε τον ουρανό. Γι’ αυτό ζούμε! Για την κατάκτηση τ’ ουρανού, για τ’ανέβασμα προς τα ψηλά. Για την αιώνια συνάντηση του Θεού. Για να πάρουμε το βραβειο του Θεού που είναι πανάκριβο και που θα δοθεί στους αγωνιστές της αγιότητος. Οι άγιοι δεν γεννιούνται, αλλά γίνονται. «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί (Πέτρ. Α΄1:16). Οι άγιοι γίνονται με κόπο και μόχθο και ιδρώτα. Δεν βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να αποφύγουν τη δουλειά που τους περιμένει στον αμπελώνα του Κυρίου. Προσεύχονται με θερμή πίστη κι αναθέτουν στην αγάπη του Θεού όλα τους τα προβλήματα. Αλλά κι αυτοί εργάζονται και δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια για να τα κάνει όλα η αγάπη του Θεού. Κι αν στα προβλήματα δεν βρίσκεται λύση τα εμπιστεύονται στην πρόνοιά Του. Εκείνος είναι παντογνώστης. Εμείς πρέπει να κάνουμε υπομονή και να υποτασσόμεθα στο θέλημά Του με ταπεινωσύνη και στις αποτυχίες και στις θλίψεις να μένουμε ειρηνικοί. Να αντιστεκόμαστε με δύναμη στους πειρασμούς και να αγωνιζόμαστε για την εξουδετέρωση κάθε ροπής προς το κακό. Να βαδίζουμε αντίθετα στο ρεύμα και τίποτε να μη μπορεί να αλλάξει την πορεία μας. Να δεχόμαστε συμβουλές και υποδείξεις, ακόμα και παρατηρήσεις κι επιπλήξεις. Ν’ αποφεύγουμε το θόρυβο και την επίδειξη. Να προτιμούμε ν’ ακούμε, παρά να μιλούμε. Να λησμονούμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία της αγάπης. Να καταρτιζόμαστε και τελειοποιούμαστε μέρα με την ημέρα. Να μελετούμε την Αγία Γραφή και να ζούμε έντονα τη μυστηριακή ζωή. Να προχωρούμε πάντα μπροστά, ψηλά κι όλο ψηλότερα. Τούτο ας γίνει για μας σύνθημα κι έμβλημα.

Για τα ψηλά πλαστήκαμε. Για τα ωραία και μεγάλα. Τα χαμηλά είναι για τους δειλούς και μικρούς. Οι  γενναίοι ξέρουν μονάχα ν’ ανεβαίνουν. Ατενίζουν πάντοτε τις κορφές. Είναι δυνατοί ορειβάτες μιας άγιας ζωής. Ανεβαίνουν με αγώνα μεν, σταθερά δε από κορφή σε κορφή κι από ύψωμα σε ύψωμα. Κάποτε λες, κι αγγίζουν τις άκρες των ουρανών. Δύσκολο τέτοιο ανέβασμα, αλλά υπέροχο. Ποτέ στ’ ανέβασμα δεν είναι μόνος ο άνθρωπος. Πιο ψηλά κι από τα ψηλά, είναι κάποιος που δίνει θάρρος και βοηθά. Είναι ο Ύψιστος Κύριος.

Αξίζει τέτοια ζωή. Αποκτά νόημα κι ομορφιά. Όσο πεθαίνει ο «παλαιός άνθρωπος» τόσο ξαναζεί ο καινούριος, με το άγιο σώμα και τη φλογερή θέληση. Όποιος αγωνίζεται και μοχθεί και σκαρφαλώνει στις ψηλές κορφές του απολύτου, θα περάσει στις περιοχές του φωτός και της χαράς. Θα νικήσει. Θα πάρει το στεφάνι! Αξίζει λοιπόν, το ανέβασμα...