ΕΧΕΤΕ ΘΑΡΡΟΣ

« ΕΓΕΡΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΜΗ ΦΟΒΕΙΣΘΕ»
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ    (Κατά Ματθαίον, κεφ. 17:1-9)

‍

Πολλές οι αμαρτίες μας. Πάρα πολλά τα πταίσματά μας. Πέφτουμε συνεχώς και φοβόμαστε να σηκωθούμε. Μερικές φορές είναι μεγάλο το πέσιμό μας και θέλουμε κάποιον να μας σηκώσει. Κάποιον που θα είναι δυνατός. Κάποιον να μας σηκώσει και να μας στηρίξει. Κάποιον να μας κοιτάξει με κατανόηση. Να μας κοιτάξει με αγάπη. Να λυπηθεί για το πέσιμό μας και να μας σηκώσει. Να μας δώσει θάρρος.
Πολλά τα εμπόδια που αντιμετωπίζομε στη ζωή μας. Πολλές οι δυσκολίες που συναντούμε σε όλα τα επίπεδα του καθημερνού βίου μας. Πολλές οι θλίψεις και οι πικρίες που δοκιμάζομε συχνά από διάφορες αιτίες. Και όλα αυτά όχι σπάνια, μας γεμίζουν απαισιοδοξία και φόβο. Αλλά ο Κύριος και Θεός, ο Πανταχού Παρών μας πλησιάζει συχνά και μας αγγίζει και μας λέει, «σηκωθείτε και μη φοβάσθε». Σηκωθείτε εσείς οι αμαρτωλοί. Σηκωθείτε εσείς οι πεσμένοι. Έχετε θάρρος. Μη φοβάσθε. Αλλά τι είναι θάρρος;
Θάρρος είναι δύναμη που παίρνει η ψυχή ενάντια στον φόβο. Η σταθερότητα του φρονήματος μπροστά στη σύγχυση και την αβεβαιότητα. Η τόλμη μπροστά στον κίνδυνο. Η αντίσταση στα εμπόδια που παρεμβάλλονται στη ζωή μας. Η υπέρβαση των δυσκολιών που μας πολιορκούν. Η εγκαρτέρηση στις θλίψεις και τις δοκιμασίες που μας βρίσκουν. Θάρρος είναι το κουράγιο και η ψυχική αντοχή που επιδεικνύουμε στις ποικίλες δυσχέρειες που η ζωή καθημερινά μας επιφυλάσσει.
Οι μαθητές του Χριστού, μόλις άκουσαν τη φωνή από τη νεφέλη να λέγει: «αυτός είναι ο Υιός μου, ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα, αυτόν ακούετε», «έπεσον επί πρόσωπον αυτών και εφοβήθησαν σφόδρα». Μόλις όμως ο Κύριος πήγε κοντά τους, τους ακούμπησε και τους είπε: «εγέρθητε και μη φοβείσθε», πήραν θάρρος.
Το θάρρος δεν αποτελεί ένα απλώς φυσικό ψυχικό προτέρημα. Κυρίως είναι δώρο και χάρισμα του Θεού. Πηγάζει από το καλό. Από την ακλόνητη πίστη στον ζώντα και αληθινό Θεό. Και αποτελεί έναν από τους ευλογημένους καρπούς της εν Χριστώ Ζωής. Η χριστιανική ζωή απαιτεί θάρρος. Και το θάρρος στη χριστιανική ζωή εκδηλώνεται πρώτα με τη ζωντανή ελπίδα. Όταν ο άνθρωπος αποθέτει την ελπίδα του στο Θεό και στηρίζεται στα λόγια του, στις υποσχέσεις Του, στη χάρη Του, τότε δεν αποθαρρύνεται. Βλέπει τη θλίψη σαν παιδαγωγία του Θεού, ότι δηλαδή ο Θεός κάποια φορά τον παιδεύει, «επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. 12:10). Και πιστεύει πως όσα παθήματα κι αν υποφέρει τώρα, δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μας απιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον (Ρωμ. 8:18).
Η Χριστιανική πίστη εκδηλώνεται δεύτερον σαν σταθερότητα φρονήματος και σαν εμμονή στην εκπλήρωση του χριστιανικού μας χρέους. Ο πιστός που διαθέτει ψυχικό θάρρος δεν παρασύρεται από το πνεύμα του κόσμου. Δεν παγιδεύεται από ψευδοδιλήμματα που προβάλλουν όσα δημαγωγούν ή παραπληροφορούν. Δεν μετακινείται «από της ελπίδος του ευαγγελίου» (Κολ. 1:23). Δεν εγκαταλείπει τη σκοπιά του χριστιανικού χρέους. Αντίθετα, παραμένει εδραίος και αμετακίνητος στην πίστη του Χριστού. Και εργάζεται πάντοτε με περισσή προθυμία «εν τω έργω τουΚυρίου» (Α΄ Κορ. 15:58).
Η χριστιανική ζωή εκδηλώνεται, τρίτον, σαν εγκαρτέρηση στη θλίψη και σαν υπομονή μπροστά στους διαφόρους πειρασμούς.
Ο Χριστιανός που έχει θάρρος δείχνει καρτερία στη θλίψη. Δεν αφήνεται να τον καταπιεί η θλίψη, να τον παρασύρει στην άβυσσο της απελπισίας. Ο Κύριος που προειδοποιεί για τη θλίψη που θα δοκιμάσουμε στον κόσμο, μας προτρέπει να επιδεικνύουμε μπροστά της θάρρος, προσβλέποντας στη θεία δύναμή Του, στη νίκη Του, στις δυνάμεις του κακού, που μία εξ αυτών είναι και ο φόβος. «Εγερθείτε και μη φοβείσθε». Το θάρρος με το οποίο αγωνίζεται ο πιστός για να υπερνικήσει τους διάφορους φόβους του, τους πειρασμούς του, τον οπλίζει και με υπομονή. Και ενώ δοκιμάζεται και υποφέρει εξ αιτίας των εναντιοτήτων της ζωής και των τεχνασμάτων του πονηρού εσωτερικά μένει γαλήνιος και ατάραχος. Και όπως οι μαθητές του Κυρίου και όλοι οι άγιοι του Θεού παρ’όλο που υπέφεραν πολλά παθήματα εχαίροντο, έτσι και αυτός χαίρεται την ώρα της δοκιμασίας, χαίρεται τη χαρά του Χριστού. Μια χαρά, που προϋποθέτει τη συμμετοχή μας στα παθήματα του Χριστού (Α΄Πετρ. 4:13). Μια χαρά που τίποτα δε μπορεί να την αφανίσει, διότι,  πηγάζει από την κοινωνία μας με τον σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο, από την παρουσία του, από το άγγιγμά Του, από τη ζεστή και γλυκειά φωνή Του και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στα βάθη της ύπαρξής μας.

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Εάν έχομε πέσει ας σηκωθούμε. Σηκωθείτε και μη φοβάσθε λέγει ο Κύριος. Ο οποίος είναι δίπλα μας. Ο Κύριος είναι μέσα μας. Αρκεί εμείς να ζούμε την παρουσία Του. Να προστρέχουμε στη βοήθειά Του, στα άγια Μυστήριά Του. Να αγωνιζόμαστε με το θάρρος που εκείνος χαρίζει στους δικούς Του: «θαρσείτε, μη φοβείσθε»!
Όσο θα διαρκεί «το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α΄ Κορ. 7:31), οι χριστιανοί αναπόφευκτα θα δοκιμάζουμε και θλίψεις και πειρασμούς. Όμως ποτέ να μη απελπιζόμαστε. Ποτέ ας μη χάνουμε το θάρρος μας. Ποτέ ας μην καταθέτουμε τα όπλα του πνευματικού μας αγώνα. Η βοήθειά μας «παρά Κυρίου» (Ψαλμ. 20:2). Γι αυτό όπως και ο Δαβίδ, ας Τον παρακαλούμε θερμά: Κύριε Ιησού Χριστέ, «δος ημίν βοήθειαν εκ θλίψεως» (Ψαλμ. 59:13). Και Εκείνος θα έρθει κοντά μας να μας ακουμπήσει και να μας πεί: «σηκωθείτε και μη φοβάσθε».

‍