Η ΝΕΚΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«ΕΜΟΙ ΚΟΣΜΟΣ ΕΣΤΑΥΡΩΤΑΙ ΚΑΓΩ ΤΩ ΚΟΣΜΩ»
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ      (Α΄ Γαλάτας, κεφ. 6:11-18)

‍

Είχε μια καύχηση ο Απ. Παύλος. Αλλά αυτή η καύχηση δεν ήταν κατά κόσμο, αλλά για τον Χριστό. Είχε βαθειά συναίσθηση, ότι γι’ αυτόν, τον άλλοτε διώκτη των Χριστιανών, επρόσφερε θυσία επάνω στον σταυρό ο Κύριος. Τίποτε δεν προσείλκυε και δεν αιχμαλώτιζε τον Απ. Παύλο, ούτε τα μεγαλεία του κόσμου, ούτε ο πλούτος, ούτε η δόξα την οποίαν προσφέρουν οι άνθρωποι, είτε θαυμάζοντες τις ηρωικές πράξεις του ανθρώπου. Είτε και για λόγους κολακείας. Ο Απ. Παύλος ήταν για τον κόσμο νεκρός, όπως κι ο κόσμος ήταν νεκρός γι’ αυτόν. Εκαυχάτο για το γεγονός αυτό και είχε την δικαία καύχηση να λέγει: «Μη γένοιτο δε ποτέ να καυχηθώ για τίποτε άλλο, παρά μόνο για τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου έχει πλέον σταυρωθεί και νεκρωθεί ως προς εμέ ο κόσμος, όπως κι εγώ, χάρη εις τον σταυρόν του Κυρίου, έχω σταυρωθεί και νεκρωθεί για τον κόσμο».
Και δεν είναι πρώτη φορά, που ομιλεί ο Απ. Παύλος για τη μεγάλη αυτή δωρεά του Κυρίου προς αυτόν προσωπικώς. Και σε άλλα σημεία των θεοπνεύστων επιστολών του κάνει λόγο για τη νέκρωση του παλαιού ανθρώπου διά της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Ούτε τα μειδιάματα του κόσμου, ούτε οι απειλές των ανθρώπων ασκούσαν καμμία επίδραση σ’ αυτόν, διότι ήταν νεκρός για τον κόσμο και ο κόσμος γι’ αυτόν: Έγραφε στην ίδια επιστολή, την προς Γαλάτας, ότι, «εγώ έχω σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό και δεν ζω πλέον εγώ, ο παλαιός φυσικός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Αυτήν δε την ζωή που ζω μέσα στο σώμα μου τώρα, τη ζω με την χάρη και την δύναμη της πίστης στον Υιό του Θεού, ο Οποίος με έχει αγαπήσει και παρέδωκε τον εαυτόν του σε σταυρικό θάνατο για τη σωτηρία μου» (Γαλ. 2:20).
Είχε ολοκάθαρη την επίγνωση της προσωπικής του ταυτότητος. Εγνώριζε ότι άλλοτε ήταν διώκτης των Χριστιανών, ότι το όνομά του ενέπνεε «απειλή και φόνον» (Πραξ. 9:1), και ότι «κατεδίωκε τους Χριστιανούς και κατέβαλε κάθε προσπάθεια ν’ αφανίσει και ερημώσει την Εκκλησία του Χριστού» (Γαλ. 1:13). Όταν όμως ευδόκησε με θαύμα να τον καλέσει ο Κύριος στην ορθή πίστη προς Αυτόν, τότε απαρνήθηκε τα πάντα και σαν «σκεύος εκλογής» εκήρυττε πλέον τον Χριστόν σε Ιουδαίους και ειδωλολάτρες.
Άλλαξε ριζικώς τον εαυτό του, νέκρωσε τον παλαιόν άνθρωπον και είχε βαθειά επίγνωση ότι «ελεήθη διότι αγνοών εποίησε και έτσι ο πρότερον βλάσφημος και υβριστής και διώκτης των Χριστιανών» έγινε απόστολος του Χριστού και εκήρυττε την μετάνοια, την επιστροφήν και την πίστη προς τον Κύριον (Α΄Τιμ. 1:13). Εν συνεχεία παρήγγειλε σε όλους να περιπατούν «αξίως της κλήσεως, ης εκλήθησαν (Εφεσ. 4:1) να «πράττουν δε άξια της μετανοίας έργα» (Πραξ. 26:30). Και γενικότερα να έχουν, ζωήν και πολιτείαν σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου.
Όσο περισσότερο μελετά κανείς το μυστήριο της θείας ενανθρώπησης, όσο βαθύτερα ερευνά τη λυτρωτική θυσία του Χριστού, τόσο και ευχερέστερα επιτυγχάνει την νέκρωση του παλαιού ανθρώπου της αμαρτίας και την αδιαφορία του προς τα κοσμικά αξιώματα κ.λ.π. Και έχει απόλυτο δίκαιο ο ιερός Χρυσόστομος να λέγει «ότι ο Χριστός δι εμέ δούλου μορφήν ανέλαβε και έπαθεν όπερ έπαθε, δι εμέ τον δούλον, τον εχθρόν, τον αγνώμονα αλλ’ ούτω με αγάπησεν, ως και εαυτόν εκδούναι».
Οι χαρακτηρισμοί αυτοί του ιερού Χρυσοστόμου, ταιριάζουν προς κάθε άνθρωπο. Διότι και οι πιστοί Χριστιανοί υπήρξαμε και υπάρχομε αγνώμονες, αποστάτες και εχθροί του Θεού, αν όχι και υβριστές Αυτού με τον βίο μας, με τις παραβάσεις μας και τις αμαρτωλές επιθυμίες και πράξεις μας.
Όταν ακούμε νέκρωση του παλαιού ανθρώπου, του αμαρτωλού και εμπαθούς ανθρώπου, δυσφορούμε ίσως, αλλά και απογοητευόμαστε. Το παράδειγμα όμως της νέκρωσης του παλαιού ανθρώπου που υπάρχει μέσα μας, μας το δίνει ο Απ. Παύλος, όλοι οι μάρτυρες και Πατέρες, οι οποίοι με τον ενάρετον βίον τους και τη χριστιανική τους πίστη και συμπεριφορά επέτυχαν αυτό το θαύμα, το ακατόρθωτο για τους ανθρώπους του κόσμου, την νέκρωση δηλαδή του παλαιού ανθρώπου, και να επαναλαμβάνουν το του Απ. Παύλου: «εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω».

‍