ΓΟΝΕΙΣ – ΠΑΙΔΙΑ - ΧΡΙΣΤΟΣ

«ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ, ΗΝΕΓΚΑΤΟΝ ΥΙΟΝ ΜΟΥ ΠΡΟΣ ΣΕ»

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΠΕΡΙΚΟΠΗ

(Μάρκ. 9:17-31)

Ένας δυστυχισμένος πατέρας, αγαπητέ αναγνώστη, οδηγεί το ταλαίπωρο παιδίτου, που ήταν δαιμονισμένο, στο Χριστό. Το έφερε για να το θεραπεύσει. Πότεόμως και σε ποιά κατάσταση ήταν το παιδί όταν το έφερε στο Χριστό;

Το παιδί, αγαπητέ αναγνώστη, υπέφερε από χρόνια. Από μικρό παιδί, «παιδιόθεν». Και τώρα είναι έναπαλληκαράκι. Το έφερε αργά, καθυστερημένα στο Χριστό. Με αποτέλεσμα το παιδί ναείναι σε βαρειά και τραγική κατάσταση. Όταν είμαστε γονείς και παιδιά μακρυάαπό τον Χριστό, κι ακόμη τον βλασφημούμε με έργα και λόγια, τότε έρχεται κοντάο διάβολος και μας δένει χειροπόδαρα με τα σχοινιά της αμαρτίας. Πνεύμα πονηρό,πνεύμα «άλαλον και κωφόν» είχε δέσειτο παιδί. Με φοβερές και συγκλονιστικές συνέπειες. Οπουδήποτε τον «έπιανε», τον συνετάραζε, τον έριχνεκάτω, τον έκανε ν’ αφρίζει, να τρίζει τα δόντια του να μένει αναίσθητος. Καιπολλές φορές τον έρριξε στη φωτιά και στα νερά για να τον εξοντώσει. Του είχεαφαιρέσει την ελευθερία, τη θέληση την προσωπικότητα. Είχε καταντήσει όργανοκαι παίγνιο του διαβόλου.

Αλλά σε ποια ψυχική κατάσταση βρισκόταν και ο πατέρας του παιδιού; Από πονηρόδαιμόνιο έπασχε το παιδί, από την ολιγοπιστία βασανιζόταν ο πατέρας. Ο Χριστός ονόμασετη γενεά του πατέρα «άπιστο». Ν’αποτελούσε εξαίρεση ο δυστυχής εκείνος πατέρας; Δεν φαίνεται. Δυστυχώς καισήμερα υπάρχουν άπιστοι πατεράδες, οι οποίοι όχι μόνον δεν προσέρχονται στοΆγιο Δισκοπότηρο να κοινωνήσουν των αχράντων Μυστηρίων, αλλά ούτε μετανοούν γιατην απιστία των, ούτε εξομολογούνται για τις αμαρτίες των, ούτε εκκλησιάζονται,ούτε τον σταυρό τους κάνουν. Την ευθύνη τους την επιρρίπτουν στην μητέρα, ηοποία στην εποχή μας, ως επί το πλείστον, εργάζεται να βοηθήσει τα οικονομικάτου σπιτιού. Πολλές φορές τα παιδιά μένουν μόνα τους στο σπίτι χωρίς τηνεποπτεία, την καλή συμβουλή, το ενδιαφέρον και την αγάπη των γονέων των. Ητηλεόραση είναι η μόνη «baby sitter» τους που τους σερβίρει το κατρακύλισμα της εποχής χωρίςηθικά διδάγματα, χωρίς Χριστό. Μόνον όταν τους πλήξει κάποια συμφορά θυμούνταιότι υπάρχει και Θεός και στρέφουν τα μάτια τους προς τον Χριστό και τονπαρακαλούν να τους σπλαγχνισθεί και βοηθήσει.

Στη σημερινή περικοπή φανερώνεται η ολιγοπιστία του πατέρα, ο οποίοςπαρακαλεί τον Χριστό και του λέει: «Εάνμπορείς να κάνεις κάτι, σπλαγχνίσου μας και βοήθησέ μας». Για να πάρει τηναπάντηση από τον Χριστό: «Ει δύνασαιπιστεύσει, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Το θέμα δεν είναι αν εγώ μπορώ. Τοπρόβλημα είναι εάν εσύ μπορείς να πιστεύεις. Πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι Υιόςτου Θεού; Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού; Πιστεύεις ότι ως Θεός Παντοδύναμοςμπορεί να σε θεραπεύσει εάν θέλει;

(Ο Χριστός στη Ναζαρέτ δεν ήθελε να κάνει θαύματα για την ολιγοπιστία τωνανθρώπων).

Κατάλαβε την αδυναμία του, ο πατέρας και με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσετον Κύριο να τον ελευθερώσει από την ολιγοπιστία και να του χαρίσει ζωντανή καιθερμή πίστη. Και ο Χριστός ο παντοδύναμος Υιός και λόγος του Θεού, αφού πρώταεθεράπευσε την ολιγοπιστία του πατέρα, θεραπεύει μετά και ελευθερώνει το παιδί,από το φοβερό δαιμόνιο. «Το πνεύμα τοάλαλον και κωφόν, εγώ σε διατάσσω, έβγα απ’ αυτόν, και ποτέ πλέον να μη ξανάεισέλθεις εις αυτόν».

***

Γεννάται όμως κάποιο ερώτημα, και τίθεται κάποιο πρόβλημα. Πόσοι από τουςσημερινούς γονείς μπορούν να πουν: «Διδάσκαλε,ήνεγκα τον υιόν μου προς σε»; Πόσοι οδήγησαν τα παιδιά τους στον Χριστό;Πόσοι μάλιστα και από βρεφικής ηλικίας, «παιδιόθεν»τους έδειξαν λόγω και έργω τον δρόμο προς τον Χριστό; Πόσοι οδήγησαν ταπαιδιά τους στον Χριστό και στην Εκκλησία, στα Κατηχητικά σχολεία, σεχριστιανικές συγκεντρώσεις; Στο σπίτι τα επέβλεπαν; Τα επιτηρούσαν:

Μήπως για πολλούς γονείς συμβαίνει το αντίθετο; Μήπως πολλοί είχαν καιέχουν επηρεασθεί από αρνητικά κηρύγματα και ψευδοπροοδευτικές ιδέες, που καιστις ημέρες μας δυστυχώς ακούγονται και μάλιστα από τα μέσα ενημερώσεως; Μήπωςτο θεωρούν αναχρονιστικό ή και επιζήμιο να οδηγήσουν τα παιδιά τους στονΧριστό; Μήπως άλλοι έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον, όταν όμως ήταν αργά, όταν ταπαιδιά είχαν πια επηρεασθεί από άλλους «δασκάλους» και ιδεολογίες και είχανδιαμορφώσει ήδη χαρακτήρα;

Ένας σοβαρός λόγος, που αρκετά παιδιά και νέοι βρίσκονται στο σημερινόκατάντημα, είναι και οι γονείς τους. Είναι η ολιγοπιστία τους, η αναιμική θρησκευτικήτους ζωή, η ρηχή πνευματικότης που τους χαρακτηρίζει.

Όταν οι γονείς δεν έχουν γνωρίσει το βάθος της χριστιανικής ζωής καιαλήθειας. Οταν διακατέχονται από το υλιστικό πνεύμα. Όταν τους απασχολούν μόνοντα βιοποριστικά και οικονομικά ζητήματα και παραθεωρούν τις πνευματικές καιψυχικές ανάγκες των παδιών τους. Όταν δεν υπάρχει συνέπεια λόγων και έργων. Ότανκάνουν αβαρίες στον ηθικό νόμο, πώς μπορούν τότε να οδηγήσουν τα παιδιά τουςστον Χριστό;

Η μετάνοια των γονέων και η ακλόνητη πίστη τους στη δύναμη του Σωτήρος Χριστού θα θεράπευε καιτους ίδιους, αλλά και θα βοηθούσε σε μια τακτοποίηση των σχέσεων με τα παιδιάτους και σε μια πιο σωστή αγωγή και καθοδήγηση. Θα βοηθούσε σε μια αληθινή καισυνεπή πορεία των παιδιών προς τον Χριστό, προς Εκείνον που είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν.14:6), που καλεί και σήμερα τα παιδιά και τους νέους κοντά Του.