ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΡΓΟ

«ΑΜΕΛΗΣΑΝΤΕΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (Εβρ. 1:10 – 2:3)

Επιμέλεια Κατηχήτριας κας Κόμησσας Πολυδούλη

ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ είναι η αξία της σωτηρίας, που μας εξασφάλισε ο Υιός και Λόγος του Θεού. Και την εξασφάλισε με το πιο πολύτιμο «λύτρο», με την σταυρική Του θυσία και το Πανάγιον Αίμα Του. Γι’ αυτό και ο μεγάλος Απόστολος Παύλος την αποκαλεί «τηλικαύτην», δηλ. τόσο μεγάλη και σπουδαία σωτηρία.

Αναμφιβόλως η υπόθεση της σωτηρίας μας αποτελεί δωρεά του Θεού, αλλά ταυτοχρόνως είναι και ζήτημα επιμελείας δικής μας. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος ρωτάει στην αποστολική περικοπή: «πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;». Και εννοεί ο Απόστολος, ότι όσοι αμελήσουν μια τέτοια σωτηρία, θα παρουσιασθούν αναπολόγητοι και αδικαιολόγητοι την ημέρα εκείνη της κρίσεως.

***

             Παρ’ όλα όμως αυτά, πολλοί από εμάς, ενώ για χάρη μας ο Θεός έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε για τη σωτηρία μας, εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να μη συνέβη τίποτα. Παρατρέχουμε κάθε ευκαιρία, που μας προσφέρεται για να πετύχουμε τη σωτηρία μας. Απορροφημένοι από τα υλικά αγαθά, από τις βιοτικές μέριμνες, επηρεασμένοι από τον πυρετό της εποχής μας, αμελούμε το έργο της σωτηρίας μας.

Είναι, όμως, λογική μια τέτοια συμπεριφορά; Θα θεωρούσαμε λογικό άνθρωπο έναν έμπορο, που αφήνει μια ευκαιρία να γίνει πάμπλουτος, γιατί είναι απησχολημένος με ευτελή και ανάξια πράγματα; Όχι... Μήπως, όμως, το ίδιο δεν κάνουμε κι εμείς στον πνευματικό τομέα; Είναι λογικό όταν λέμε ότι δεν ευκαιρούμε να πάμε στην εκκλησία, να μελετήσουμε την Αγία Γραφή και άλλα πνευματικά βιβλία, απορροφημένοι από τις καθημερινές ασχολίες μας; Είναι λογικό όταν λέμε ότι δεν μπορούμε ν’ αφιερώσουμε λίγα λεπτά της ώρας για προσευχή ή να πάμε να εξομολογηθούμε, γιατί έχομε άλλα επείγοντα θέματα; Είναι λογικό για χατίρι του προσκαίρου, να αδιαφορούμε για την αιώνια σωτηρία μας; Είναι λογικό για τα υλικά να περιφρονούμε την ανεκτίμητη ψυχή μας; Αναμφιβόλως όχι.

            Η εντολή του Ουρανού και η φωτισμένη χριστιανική μας συνείδηση, μας παρακινούν να ακολουθήσουμε τον καλό έμπορο, που πούλησε όλα του τα υπάρχοντα για ν’ αποκτήσει τον «καλόν μαργαρίτην». Και εμείς σήμερα, για να κερδίσουμε τον Χριστό, την αιώνια σωτηρία μας, δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τα μικρά και ευτελή. Ας βάλουμε στην πρώτη θέση το αιώνιο μέλλον μας και εκτιμώντας, όσο πρέπει την σωτηρία μας. Ας προσπαθούμε κάθε ημέρα, σε κάθε περίπτωση, όσα εμπόδια κι αν παρουσιάζονται μπροστά μας, να εφαρμόζουμε την δικαιοσύνη, την τιμιότητα, να δείχνουμε σ’ όλους ανοχή, αγάπη...

Ας μη νομισθεί ότι όλα αυτά θα γίνουν σε λίγους μήνες ή λίγα χρόνια. Αν πράγματι επιθυμούμε να εξασφαλίσουμε την σωτηρία μας, θα πρέπει καθημερινά να πετυχαίνουμε στο ένα ή στο άλλο πνευματικό αγώνισμα, που να μας οδηγεί πιο κοντά στο σκοπό μας.

Αν η προσπάθεια για την σωτηρία μας δεν είναι συνεχής, αδιάλειπτος φροντίδα μας και η σπουδαιότερη υπόθεση της ζωής μας, η σωτηρία μας θα παραμείνει ένας ευσεβής πόθος, χωρίς συγκεκριμένη επιτυχία: Την κατάκτηση του Παραδείσου.

Αν όμως εκτιμήσουμε την αξία της σωτηρίας μας, από τώρα και ως την τελευταία μας αναπνοή, θ’ αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για την εξασφάλισή της.

Και ο αγώνας είναι όμορφος. Δεν μας εξασφαλίζει μόνον τα ανεκτίμητα αγαθά του ουρανού, την αιώνια ζωή και μακαριότητα. Μάς καθιστά από τώρα ευτυχείς. Δίνει νόημα και περιεχόμενο στην πρόσκαιρη ζωή μας. Δεν την περιορίζει στο σύντομο πέρασμά της στη γη. Την επεκτείνει στην αιωνιότητα. Και με τον τρόπο αυτό φυγαδεύει την ανησυχία και την αβεβαιότητα και προσφέρει, εγκαθιστά την ειρήνη του Θεού.