ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΧΟΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

«ΕΧΘΡΟΙ ΟΝΤΕΣ ΚΑΤΗΛΛΑΓΗΜΕΝ ΤΩ ΘΕΩ» ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ «Προς Ρωμαίους, κεφ. 5:1-10)

Ο άνθρωπος της σημερινής εποχής, δυστυχώς, δεν αγαπάει τον συνάνθρωπό του. Δεν αγαπάει τον κάθε άνθρωπο. Ξεχωρίζει τον πλούσιον από τον πτωχόν, τον εγγράμματο από τον αγράμματο κ.λ.π.
Ο Ιησούς Χριστός μας εδίδαξε «να αγαπήσουμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτόν μας» (Λουκ. 10:27). Εμείς όμως τουναντίον ακόμη και στον καλόν άνθρωπον, ακόμη και στον φίλο μας, αντί καλού αποδίδομε κακό. Αντί πολλές φορές ν’ αποδείξουμε με τις πράξεις μας την αγάπη μας και την ευγνωμοσύνη μας, τον ζημιώνουμε, τον κακολογούμε, τον συκοφαντούμε, τον κατηγορούμε. Με αυτόν τον ευθηνό τρόπο θέλομε να εξυψώσουμε τον εαυτό μας, διότι δεν υπάρχει μέσα μας ίχνος ταπείνωσης. Εσωτερικός εγωισμός σηκώνεται κι αν είναι δυνατόν να ξεπεράσει ακόμη και τον θρόνο του Θεού. Τον πρώτο μακαρισμό που έδωσε ο Κύριος στην επί του Όρους Ομιλία ήταν: «Μακάριοι είναι οι ταπεινόφρονες, διότι η βασιλεία των ουρανών είναι δική τους (Ματθ. 5:3). Επομένως, ο εγωιστής δεν μπορεί να κάνει δική του τη βασιλεία των ουρανών. Τουναντίον πέφτει στα κατώτατα στρώματα της γης όπως έπεσε ο διάβολος.
Ο ταπεινός άνθρωπος θα πρέπει να βλέπει πάντοτε το εσωτερικό της ψυχής του, να καταλάβει κατά πόσον είναι συμφιλιωμένος με τον Θεό. Εάν εξακολουθεί να μην υπακούει στα διδάγματα του Θεανθρώπου, του Κυρίου Ιησού Χριστού, εννοείται ότι ούτε τον Θεό αγαπάει ούτε τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Ο άνθρωπος αντί να γίνει μιμητής Χριστού και μιμητής του καλού ανθρώπου, που με το καλό παράδειγμά του φωτίζει τους γύρω του, γίνεται μιμητής διαβόλου. Ζηλεύει τον καταξιωμένο άνθρωπο, τον φθονεί, τον συκοφαντεί, τον μισεί και θέλει να του κάνει κακό, να τον καταγκρεμίσει. Δύσκολα ν’ αγαπήσει με όλη του την καρδιά ακόμη και τον άνθρωπο που τυχόν να τον έχει βοηθήσει, υποστηρίξει, που τυχόν να του έχει δώσει στέγη, δουλειά, ψωμί για τη φαμίλια του. Δύσκολα να θυσιαστεί, να πεθάνει για έναν καλό δίκαιο άνθρωπο. Ποιος ριψοκινδυνεύει σήμερα την περιουσία του, τη θέση του, τη ζωή του για τον άλλον κι αν ακόμη αυτός ο άλλος μπορεί να είναι κι ευεργέτης του; Σήμερα δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν καν τους ευεργέτες τους.
Ο Θεός όμως, ο Θεός της σωτηρίας μας, ο Άγιος, ο Δημιουργός μας, δεν εξετάζει ούτε τα πλούτη μας, ούτε τα πτυχία μας. Αυτός εξετάζει μόνον τις καρδιές των ανθρώπων και τις θέλει να είναι καθαρές και πάντα ενωμένες μαζί Του.
Αλλά ας πούμε ότι υπάρχει, έστω και μετά βίας, σήμερα ένας άνθρωπος που μπορεί ακόμη και να πεθάνει για κάποιον δίκαιο άνθρωπο, αλλά για τον εχθρό του, ποιος θυσιάζεται; Ο Χριστός μας είπε: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς (Ματθ. 5:44). Εάν δεν αγαπήσουμε τον πλησίον μας ακόμη και τον εχθρό μας «όπως τον εαυτόν μας», τότε δεν μπορούμε να είμαστε «τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς». Ο Θεός θέλει να γίνουμε τέλειοι όπως είναι Αυτός (Ματθ. 5:48). Η καρδιά μας να πλημμυρίζει από αγάπη για τον καθένα άνθρωπο ακόμη και για τον εχθρό. Διότι κι εμείς εχθροί του Θεού ήμασταν πριν συμφιλιωθούμε μαζί Του. Ήμασταν άρρωστοι ψυχικά. Η ψυχή μας ήταν γεμάτη πληγές, που τις είχε ανοίξει ο διάβολος με τη θέληση τη δική μας βέβαια. Ήμασταν γεμάτοι πάθη που σήμερα τα δικαιολογούμε με τη λέξη, αδυναμίες! Δεν είχαμε την ικανότητα να σηκωθούμε από καταγής λόγω του βάρους των αμαρτιών μας. Και ήλθε ο Ελεήμων, ο Καλός Σαμαρείτης, ο Χριστός, ο Ενανθρωπήσας Θεός. Και μας εξέτεινε την χείρα Του και μας εσήκωσε και εκαθάρισε τις πληγές μας με το Πανάγιο Αίμα Του! Έτσι απέδειξε την αγάπη Του σε μας τους εχθρούς του. «Σεις (λέγει) για τους οποίους αισθάνομαι τόση αγάπη ώστε να θυσιάζω και τη ζωή μου προς χάριν σας, είσθε φίλοι μου και θα παραμείνετε φίλοι μου εάν κάμνετε (όχι μερικά, αλλά) όλα όσα παραγγέλλω» (Ιωάν. 15:14). Και να φαντασθεί κανείς ότι μας εξεχώρισε, μας ξεδιάλεξε και μας έκανε φίλους καθ’ ον χρόνον ακόμη ευρισκόμασταν εν οδώ αμαρτίας. Διότι την καλήν πρόθεση της ψυχής του ανθρώπου λαβαίνει υπ’ όψιν, απλώνει το Άγιο Του χέρι και σώζει τον μετανοούντα ειλικρινά.
Ποιος δεν συγκινείται μπροστά στην απέραντη αγάπη του Θεού; Ποιος δεν νοιώθει του μεγάλου Πατέρα την μυριοπόθητη υπόσχεση; Τους αμαρτωλούς και αχρείους, τους τιποτένιους, που επέστρεψαν από τον δρόμο της απώλειας, της ασωτίας και της πλάνης, ονομάζει όχι μόνον φίλους, αλλά και παιδιά Του. Όσοι, έχουν πιστέψει στον Υιό του Θεού και ζούνε σαν γνήσια παιδιά της Εκκλησίας, αυτοί αναγνωρίζονται από τον Ουράνιο Πατέρα σαν παιδιά Του. «Πάντες υιοί Θεού εστέ διά της πίστεως εν Χριστώ Ιησού», λέγει ο Απ. Παύλος. Αυτοί που δέχτηκαν τον Σωτήρα Χριστό, «έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» (Ιωάν. 1:12). Κι εμείς τολμούμε να τον λέμε: Πατέρα. Έδιωξε από μέσα μας τον δουλικό φόβο και μας έδωσε θάρρος. Φανέρωσε πως δεν είναι μόνο Δημιουργός. Δεν είναι μόνον Ουράνιος Βασιλεύς. Δεν είναι μόνον Άγιος, Αθάνατος, Ισχυρός, Αγαθός, Αυστηρός και Τιμωρός, δεν είναι μόνο φίλος, αλλά και Πατέρας με στοργή στα παιδιά Του.
Δοξολογίας τραγούδια πρέπουν στον Μεγάλο Πατέρα. Με την καρδιά μας να συνθέσουμε και να ψάλλουμε στην άπειρή Του αγάπη. Ατενίζοντας τον Πατέρα, ατενίζομε τον Υιόν και πιστεύοντας στον Υιό πιστεύομε τον Πατέρα. Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα, Μία Ουσία είναι. Ο Χριστός, λέγει, είναι «η σφραγίδα της Ουσίας του Θεού» (Εβρ. 1:3). (Ας ανοίξουν κι οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά τη Γραφή τους να ιδούνε ότι ο Υιός του Θεού είναι εκ της ιδίας ουσίας του Πατρός. Αλλά στη Γραφή τους δεν υπάρχει, εσκεμμένως, το αρχαίο κείμενο, δηλαδή παραλείπεται). «Πας ο αγαπών τον γεννήσαντα αγαπά και τον γεγεννημένον εξ αυτού» (Α Ιωάν. 5:1). Στη γέννηση του Ιησού βλέπομε τον Γεννήτορα, αλλά και στις πληγές του Σωτήρα που πεθαίνει για μας βλέπομε την αγάπη που έχει ο «ΩΝ». Εκείνος που μας αγάπησε και μας συγχώρεσε, δεν θα πάψει ποτέ να μας αγαπάει. Είναι Πατέρας, είναι φίλος, είναι αδελφός. Είναι το Άλφα και το Ωμέγα. Ο πρώτος και ο έσχατος της αγάπης μας. Είναι η ελπίδα μας. Είναι η χαρά μας. Είναι η ζωή μας. Ας εργασθούμε το καλό, κι ας γίνουμε αντάξια τέκνα της αγάπης Του. Εάν, λέγει, κι εμείς πραγματικά Τον αγαπάμε πρέπει να τηρήσουμε όλες τις εντολές Του και έτσι θα δείξουμε ότι κι η δική μας η αγάπη προς Αυτόν είναι αληθινή (Ιωάν. 14:15). Αρκεί να πιστέψουμε και να κάνουμε ειρήνη μαζί Του.